Eretiki κριτική για την ταινία ”Τρεις Πινακίδες έξω από το Ebbing, στο Μιζούρι.”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

ΣΕΝΑΡΙΟ: Στην κοινότητα του Ebbing, η χωρισμένη Mildred Hayes παρατηρώντας τρεις μεγάλες, άδειες (από το 1986), υποδοχές διαφημιστικών πινακίδων επί της οδού Drinkwater, συλλαμβάνει μια ιδέα που θα φέρει αναστάτωση. Μέσω του Red Welby νοικιάζει τις πινακίδες, γράφοντας ένα περιφραστικό μήνυμα διαμαρτυρίας προς την αστυνομία, εξαιτίας της απόσυρσης ερευνών για το δράστη, που ευθύνεται  για το βιασμό και φόνο της κόρης της Angela, προ 7 μηνών. Μια πινακίδα αναγράφει το όνομα του Σερίφη Bill Willoughby. Όμως, όπως εξηγεί η Mildred πλέον στο τοπικό κανάλι, δεν υπάρχει κάτι προσωπικό. Απλώς ζητά αυτός να σηκώσει το βάρος της παρατεταμένα ανεξιχνίαστης υποθέσεως, κάνοντας ωστόσο στις δηλώσεις της, προσβλητικά σχόλια για την “ηθική” του εν λόγω αστυνομικού σώματος.

Η κοινή γνώμη, μα και ο γιος της, δυσαρεστούνται. Παρομοίως, ο μη έχων κριτική ικανότητα, αστυνόμος J. Dixon. Ο Σερίφης την επισκέπτεται, εξηγώντας της πως θεωρεί άδικο το περιεχόμενο των πινακίδων και αποκαλύπτοντας, το κοινό μυστικό, πως εκείνος πάσχει από καρκίνο. Η κυρία Hayes είναι αμείλικτη και αναφέρει πως ειδικά λόγω της μικρής χρονικής διάρκειας που τού απομένει, οφείλει να εκπληρώσει τις έρευνες. Η στενόμυαλη μάζα την μισεί έντονα και θα στραφεί εναντίον της με μοχθηρία, τη στιγμή που ο Σερίφης θα πάρει μια προσωπική και οικογενειακή απόφαση, που δεν αφορά την υπόληψη του ονόματός του σε κοινή θέα. Η εσωστρεφής φύση του Willoughby θα τον ωθήσει να στείλει 3 γράμματα, που θα αποδειχτούν ευστόχως λυτρωτικά για τις ζωές των παραληπτών. Η Mildred, θα ανταποδώσει την όποια ακραία βία απειλήσει την κοινωνική επιβίωσή της και σταθεί εμπόδιο στο ηθικό της χρέος.   

 

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Η τοποθεσία με τις πινακίδες θα γίνει κτήμα του θεατή. Πριν, κατά τη διάρκεια της αναρτήσεως, ακόμα και σε προσπάθεια καταστροφής των διαφημιστικών κάδρων. Η φύση θα είναι πάντα εκεί, με καιρικές συνθήκες που αγκαλιάζουν το χώρο με ομίχλη, βροχή και λιακάδα. Όμως η ανθρώπινη φύση είναι αυτή, που θα καταπνίξει με τρομακτικές αλλοιώσεις το τοπίο. Εύστοχη η σκηνή όπου η ηρωική πρωταγωνίστρια στολίζει με άνθη το χώρο, που αποτελεί επιγραφή των πιστεύω της. Το μπαρ θα αποτελέσει μέρος λεκτικών και σωματικών συγκρούσεων, δείχνοντας ότι το αλκοόλ πυροδοτεί τη βία και  δικαιολογεί τις όποιες αρχές αυτής, σε αδύναμα μυαλά.

Όμως αυτές θα εξαπλωθούν και αλλού. Το χιούμορ μάς αποφορτίζει. Φοβερές αντιθέσεις ελλείψεως ανθρώπινης αλληλοεκτίμησης ηθικών πράξεων, που παραδόξως φέρουν αντίθετα αποτελέσματα (διαπληκτισμός Dixon με Welby ενώ ο δεύτερος απλώς προσπάθησε να υποστηρίξει τη διαμαρτυρία μιας αβοήθητης γυναίκας, δεδομένου ότι ξεκάθαρα δεν το έκανε μόνο για τα χρήματα, ή στο εχθρικό κλίμα που αντιμετωπίζει σε κάθε συναναστροφή η Mildred). Ο σκηνοθέτης θα κατορθώσει, να μας κάνει να δικαιολογήσουμε την ανταπόδοση της ακραίας βίας της Mildred, χωρίς όμως να αποκτηνωθούμε. Κοντινά πλάνα στα ανθρώπινα συναισθήματα οικογενειακών σχέσεων.

Μεταφέρεται ορθά, σε όλη της την ένταση, η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, της συγκεκριμένης κοινότητας του Missouri. Επιτυχημένη η σύνδεση του παζλ του σεναρίου μέσω: απλής εικόνας που αποκαλύπτει το προφίλ πολλών χαρακτήρων (της αμόρφωτης μητέρας του Dixon, του  υπόπτου αγνώστου, του καινούργιου Σερίφη), αφήγησης (Bill Willoughby) και χρονικής μεταφοράς στο ίδιο δωμάτιο ( τελευταίος διάλογος Angela και Mildred ). Άστοχη, η παρουσία μπαντάνας της πρωταγωνίστριας θυμίζοντας ράπερ, καθώς η ίδια αντιτίθεται, στο όποιο προφίλ θεωρείται σκληροτράχηλο σε σχέση με τη μαζική αντίληψη.  

 

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ: FRANCES MCDORMAND: Είναι εκπληκτική! Θα ανταποκριθεί πλήρως στην ενσάρκωση της τεθλιμμένης μητέρας, που χάνει το παιδί της και ξαφνικά εγκαταλείποντας την ψυχική παράλυση, μεταλλάσσεται σε δυναμικό υπερβατικό ον, προκειμένου να επιβιώσει η ηθικά δεδικαιωμένη μνήμη της κόρης της. Αλλάζει όποτε θέλει εκφράσεις τρυφερότητας ή εχθρικά βλέμματα. Παραμένει γυναίκα, μα αναλαμβάνει όχι απλά τη θέση δύο γονιών, μα πλέον το ρόλο μίας ηθικής προστάτιδας! Οι κινήσεις ταιριάζουν απόλυτα με τη διαχείριση του μένους της.

WOODY HARRELSON: H έκφραση και η φωνή του μας πιστοποιούν, ότι ο χαρακτήρας του παίρνει αληθινή μορφή. Δείχνει πράγματι άρρωστος, χωρίς μακιγιάζ και υπερβολές. Αλλά δείχνει και περήφανος επαγγελματίας αρχηγός της αστυνομίας, που δεν κάνει θέμα την αρρώστια στους συναδέλφους του. Χρησιμοποιεί με ισορροπία στοιχεία από το portfolio των κωμικών του ρόλων. Ωραίο το contrast του ως τρυφερός οικογενειάρχης.

SAM ROCKWELL: Αιφνιδιάζει τους θεατές! Ο ρόλος που υποδύεται είναι πραγματικά δύσκολος. Για 115′ μετατρέπεται στον Jason Dixon , τον τύπο που λειτουργεί αρχικά βίαια, έχοντας με συγκεχυμένο τρόπο κανόνες ηθικής μέσα στο μυαλό του, σαν αιώνιος οργισμένος και προβληματικός έφηβος, με μη αποκομμένο το νοητικό ομφάλιο λώρο, της ηλικιωμένης μητέρας του. Μετά όμως, θα αναγκαστεί να γίνει κάτι παραπάνω από ενήλικος, σε λίγες στιγμές, υπερβαίνοντας την πολύχρονα χαμένη κοινότυπη ζωή του. Η μετάβαση αυτή διακρίνει την δυνατότητα που έχει ο εν λόγω ηθοποιός.

CLARKE PETERS: Αν και φαινομενικά υπάρχουν χαρακτήρες που πλαισιώνουν από κοντά την πλοκή (γιος της Hayes ή ο R. Welby), ο κύριος Peters ( νέος αρχηγός αστυνομίας) έχει πάρα πολύ σταθερά βήματα υποκριτικής, με τα οποία εντάσσεται στο έργο σαν να μην απουσίαζε μέχρι τότε.

Caleb Landry Jones (Red Welby): Πολύτιμη συνδρομή. Lucas Hedges (Robbie): Αθόρυβα αποτελεσματικό το παίξιμό του, υποδυόμενος τον γιο που παραλύει ψυχολογικά. Peter Dinklage: Αποδίδει επιτυχώς, τον μοναδικό, διαρκώς ευαίσθητο και τρυφερό άνθρωπο της κοινότητας. Sandy Martin: Σωστή απόδοση μιας μητέρας, που αν και γέρασε δεν αντιλήφθηκε τα προβλήματα άλλων ανθρώπων. Darrell Britt-Gibson (Jerome): Ουσιώδης.

 

ΕΠΙΤΥΧΗΣ Ή ΑΝΕΠΙΤΥΧΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΩΝ 3 ΠΑΡΑΠΑΝΩ: Ο Martin McDonagh εμπνευσμένος πριν από 17 χρόνια από ένα αληθινό περιστατικό (ο ίδιος διέκρινε σε μια πινακίδα διασχίζοντας με λεωφορείο τις Η.Π.Α, μια αναζήτηση βοήθειας προς την αστυνομία, αλλά μέσω θυμού), έγραψε ένα σενάριο, το οποίο γρήγορα κεντρίζει το ενδιαφέρον. Μιλά πιο πολύ η αποφασιστικότητα των χαρακτήρων και όχι το ίδιο το περιεχόμενο της στιχομυθίας αυτών (ίσως και εσκεμμένα επειδή θέλει να δείξει την πνευματική καλλιέργεια των περισσότερων κατοίκων του Ebbing).

Η πλοκή ειλικρινά έχει πολύ κρίσιμες ανατροπές που συναρπάζουν. Το ουσιώδες χιούμορ, δημιουργεί μια  ευχάριστη αίσθηση αποφόρτισης στον θεατή και ένα ρεαλιστικό συνδετικό ιστό μεταξύ των εντάσεων. Ο τρόπος που αποδίδεται σκηνοθετικά από τον ίδιο η κοινή μεταβολή προς την κάθαρση (με ακραία και διαφορετική οδό),  των χαρακτήρων της Mildred, του Dixon και του Willoughby είναι έξυπνος. Σημαντική, η εκλογικευμένα ανθρώπινη συγχώρεση, χωρίς μοιρολατρικό χαρακτήρα (Dixon-Welby στο νοσοκομείο).

Διδακτική, η προβολή ενσυναίσθησης και αληθινής επικοινωνίας τόσο διαφορετικών ατόμων. Η φωτιά -με τη μορφή εμπρησμού- θα εμφανιστεί δυο φορές και άλλη μια ως γνώση για την κατάληξη της Angela, όμως είναι συνέχεια στην ψυχή της M. Hayes. Ομοίως και στο χρώμα των πινακίδων. Η συνδρομή όλων των ηθοποιών δίνει αξία στις ερμηνείες, καθώς επετεύχθη ο μεταξύ τους συντονισμός, όπως και η σύνδεση σεναρίου-σκηνοθεσίας, διαμέσου της υποκριτικής αναπαράστασης. Μόνο επιτυχής θα μπορούσε να ήταν.

 

ΕΠΙΛΟΓΗ CASTING: Ο Zeljko Ivanek (Desk sgt Cedric Connoly) έχει ένα ρόλο, που με βάση το σενάριο δεν ξεχωρίζει, μα υποκριτικά δίνει ένα ρόλο αποστασιοποιημένου επικριτή. Ο Brendan Sexton (Murder suspect)  παγώνει το αίμα του θεατή μόλις σε λίγες σκηνές. Ως συμπλήρωμα, στα τόσα υποκριτικά μέσα που χρησιμοποίησε η Frances McDormand, θα προστεθεί μια κραυγή στο γιο της, που μεταδίδει όλη την προσήλωση στο σκοπό της περσόνας της. Αποδεικνύεται ότι σίγουρα έγιναν σωστές επιλογές.

 

ΜΟΥΣΙΚΗ/ΗΧΗΤΙΚΗ ΥΠΟΚΡΟΥΣΗ: Θα ακούσουμε άριες στην εισαγωγή, πριν ξεκινήσει η διαδοχικά φλεγόμενη έξαρση οργής των πολιτών. Οι ίδιες άριες θα συνοδεύσουν τον εμπρησμό του αστυνομικού τμήματος, αρκετά αργότερα. Η country μουσική δηλώνει έντονα την παρουσία της στο soundtrack. Βέβαια, ξεχωρίζει πιο πολύ το τραγούδι που έχει μόνο γυναικεία φωνητικά, εφόσον αναπόφευκτα προκαλεί συμβολισμούς με την ηρωίδα. Γνώριμες, αλλά εύστοχες οι αντιθέσεις σκηνών βίας και χαλαρωτικής μουσικής. Το τρυπάνι του οδοντιάτρου, το κουδούνι του μαγαζιού με διακοσμητικά είδη της Hayes και μια καθοριστική πιστολιά θα τραβήξουν την προσοχή μας.   

 

ΣΥΝΙΣΤΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΕΤΕ! Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΗ ΣΑΣ.

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ο eretikos κριτικός  Γ.Κ.