Covid 19. Μέτρα προστασίας στο σχολείο, το αποτύπωμα στον παιδικό, εφηβικό ψυχισμό

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

κείμενο: Ελένη Σωτάκη //

Στην εποχή της πανδημίας Covid 19 το να μιλά κανείς χωρίς να υιοθετεί τη λογική των άκρων αντιμετωπίζεται στην καλύτερη με σκεπτικισμό και στη χειρότερη με χλεύη και οργή. Έτσι, η επιστροφή των παιδιών στα σχολεία βρίσκει τον κόσμο διχασμένο για το κατά πόσο η σχολική ζωή θα αποτελέσει την αιτία της επόμενης υγειονομικής βόμβας.

 Τα παιδιά καλούνται να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα, όπου το σχολείο εισάγει νέους κανόνες με γνώμονα την εξασφάλιση της υγείας των μαθητών. Οι καινούργιες καθημερινές τελετουργίες περιλαμβάνουν τη θερμομέτρηση με την είσοδο στο χώρο, το τακτικό πλύσιμο των χεριών, την τήρηση αποστάσεων, το διαχωρισμό των παιδιών σε μικρά γκρουπ ανά τάξη, τον διαφορετικό προαυλισμό, τη συμπεριφορά στο φαγητό, στην τουαλέτα, στους κοινόχρηστους χώρους, τις συνεχόμενες απολυμάνσεις, τον τρόπο που θα παίζουν τα μικρότερα παιδιά, τον τρόπο της άθλησης, τον τρόπο της χαλάρωσης και της εκτόνωσης στο διάλειμμα, την χρήση της προστατευτικής μάσκας. 

•Απέναντι στο πολωτικό δίλλημα: επανάσταση εναντίον της μάσκας ή τήρηση των μέτρων, γιατί καθετί άλλο σε καθιστά ανόητο, απείθαρχο και εγκληματία, υπάρχει και ο απλός, καθημερινός, ανθρώπινος προβληματισμός για το αποτύπωμα στον παιδικό και εφηβικό ψυχισμό αυτής της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. 

Τι θα σημαίνει το σχολείο για όλα αυτά τα παιδιά φέτος. Πώς θα το βιώσουν. Πώς θα διαμορφώσουν χαρακτήρα, συμπεριφορές, ήθος. Πώς θα εκφραστούν, θα γνωριστούν και θα σχετιστούν μεταξύ τους, με τη γνώση και την κοινωνία.

Το σχολείο τού σήμερα, μέσα στη δίνη της κρίσης που προκαλεί η πανδημία, με τις σαρωτικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του, παράγει τον ενήλικα τού αύριο. Πάνω σε αυτό έχει κάθε δικαίωμα και μαζί υποχρέωση να αναστοχάζεται ο καθένας από μας. 

•Αν ο φόβος για τον ιό αποξηράνει κάθε αυθορμητισμό, κάθε διάθεση για να θέτει κανείς ερωτήματα, να αμφιβάλλει, να κάνει λάθη και να μαθαίνει από αυτά, κάθε μικρή ή μεγάλη τάση υπερβολής, επανάστασης και ανατροπής, που η νεότητα φέρνει μαζί της, κάθε διάθεση για τόλμη και ορμή, τότε ο κόσμος γίνεται πιο στενός, ασφυκτικός και το μέλλον προβλέψιμο μέσα στην πλάνη του. Η πραγματικότητα τότε ξεγλιστρά, μας διαψεύδει. 

Το σχολείο είναι τόπος ζωής. Φιλοξενεί τη ζωή. Την αναπτύσσει. Την εμπνέει. Την εφοδιάζει γνώση και εμπειρία. Είναι πολιτισμός. Είναι ανθρωπισμός. 

πηγή: fragilemag.gr