~Δεκαπενταύγουστοι~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Κατέβηκε να φτιάξει καφέ και είδε το χρώμα στο πρόσωπό της. A whiter shade of pale περίπου.Να σου φτιάξω ένα τσάι μάνα; Της είπε.Τα πήραμε τα χάπια μας; Αυτός ο πληθυντικός που τη θύμωνε όταν τον χρησιμοποιούσε εκείνη, τώρα που τα χρόνια έγιναν πολλά, αυθόρμητα κι αυτοδίκαια έμπαιναν και στο δικό της στόμα. Αυτός ο πληθυντικός ο ένας.. Που άμα λείψει καταλαβαίνεις τι λείπει. Κανένας πια δεν θα πει ξανά ‘είμαστε στο νοσοκομείο’ ‘δεν είμαστε καλά’. Δεν θα είσαι πια για κανέναν είμαστε, θα είσαι ένας. Μόνος. Θα είσαι και δεν θα είσαι για κανέναν είμαστε.
Να φτιάξουμε την πόρτα της αυλής της είπε, γιατί μπορεί του χρόνου να μην είμαι εγώ εδώ. Τι λες ρε μάνα, χαζά δεν θέλω, εδώ θα είμαστε και μια χαρά θα είμαστε.
Κι άμα δεν είμαστε κανένας δεν θα είναι σκέφτηκε.
Κάτσε ν’αλλάξουμε και τα σεντόνια της είπε, γιορτή έρχεται, μην έρθει κανάς άνθρωπος και μας πουν ανοικοκύρευτες. Γελάσαν. Όπως γελάει το εμείς… Που οι λέξεις έχουν μέσα τους το βάρος μιας ζωής… Εσωτερικής.. Που δεν την ξέρουν οι άλλοι. Στρώσαν το μισό κρεββάτι.. Γιατί μικραίνει ο άνθρωπος όταν μεγαλώνει.
Έβαλε το νερό για το τσάι να βράσει και πήγε προς το μπάνιο. Πάω να ρίξω λίγο νερό πάνω μου της είπε. Έκλεισε την πόρτα, και μαζεύτηκε πίσω απ’το πλυντήριο. Άφησε το νερό να τρέχει να μην ακούγονται τα δάκρυα.
Σκέφτηκε πόσους δεκαπενταύγουστους δεν ήταν δίπλα της. Και δεν την παρηγόρησε καθόλου η σκέψη πως αυτό είναι φυσιολογικό στη ζωή.
Βγαίνοντας κατάλαβε ότι ξέχασε να ρίξει νερό πάνω της.
Τόσο νερό σκέφτηκε,που πάει;

Ιωάννα Βράκα
Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη