Έκθεση Πισσαρίδη: Με δυο λόγια… φόροι στα μέτρα των πλουσίων!

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Στην 100ή σελίδα στην έκθεση Πισσαρίδη έχει ενταχθεί ένας εύγλωττος πίνακας, ο οποίος δείχνει ότι η Ελλάδα δεν βρίσκεται απλώς πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην έμμεση φορολογία, αλλά φιγουράρει στην πρώτη θέση με έμμεσους φόρους ανερχόμενους στο 17,1% του ΑΕΠ έναντι 9,9% του ΑΕΠ του μέσου ευρωπαϊκού όρου.

Παρότι όμως πρόκειται για μια εξόφθαλμη ανισορροπία της φορολογικής πολιτικής έξω από τα ειωθότα των ανεπτυγμένων χωρών και η οποία εξ ορισμού πλήττει τα χαμηλότερα εισοδήματα, αλλά και παρότι πρώτιστο ζητούμενο της έκθεσης που παρήγγειλε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στον νομπελίστα Ελληνοκύπριο οικονομολόγο ήταν η εκλογίκευση των οικονομικών πολιτικών, της φορολογικής περιλαμβανομένης, το τελικό της κείμενο αναφέρει με μάλλον κυνικό τρόπο πως «ενδεχόμενη μείωση των φόρων στην κατανάλωση (και ειδικότερα στον ΦΠΑ και στην περιουσία) δεν κρίνεται ως εξίσου (σ.σ.: με τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης της εργασίας) σημαντική προτεραιότητα».

Η έκθεση Πισσαρίδη και η…α διαφορία

Η αδιαφορία για την άδικη αυτή υπερφορολόγηση των χαμηλών εισοδημάτων δεν είναι ούτε αποσπασματική ούτε τυχαία. Βρίσκεται σε συναλληλία με την εντόνως ταξική φιλοσοφία που διέπει την έκθεση Πισσαρίδη. Και τούτο διότι δεν αρκείται απλώς στη διατήρηση των βαρών που απομυζούν το διαθέσιμο εισόδημα των χαμηλών εισοδημάτων, αλλά ταυτοχρόνως συστήνει με κάθε τρόπο τη φορολογική ελάφρυνση κάθε «μεγάλου».

Τσίπρας: Δίνουν χρήματα μόνο στις μεγάλες επιχειρήσεις

Μεγάλα εισοδήματα, μεγάλη ακίνητη περιουσία, μεγάλες επιχειρήσεις θα «έκαναν πάρτι», ακόμη και αν υιοθετούνταν οι μισές έστω εισηγήσεις των συντακτών της έκθεσης. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η πρόταση κατάργησης του συμπληρωματικού φόρου για τους ιδιώτες, ουσιαστικά στη μεγάλη ακίνητη περιουσία. Ή και για «αναμόρφωση των φορολογικών συντελεστών και των φορολογικών κλιμακίων εισοδήματος στην κατεύθυνση της περαιτέρω απλοποίησης».

Πίσω από τη γενικόλογη αυτή προτροπή, το πρώτο που ευλόγως «αναγιγνώσκει» κάθε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, όπως αναφέρει η Αυγή, είναι η εισαγωγή ενός ενιαίου φόρου για όλα τα εισοδήματα του γνωστού με τον αγγλοσαξονικό όρο «flat personal income tax» ή σκέτα «flat tax», μειώνοντας τους συντελεστές για υψηλά εισοδήματα ή στην καλύτερη περίπτωση μικρότερη προοδευτικότητα της φορολογικής κλίμακας, με περιορισμό του αριθμού των κλιμακίων φόρου.

(Νεοφιλελεύθερη) Ευρώπη γίναμε!

Πρόκειται για μια προωθημένη νεοφιλελεύθερη επιλογή, όταν σε πολλές χώρες του κόσμου, αλλά ακόμη και στην Ελλάδα, η προοδευτικότητα της κλίμακας δεν θεσπίστηκε καν αποκλειστικά από σοσιαλδημοκράτες, αλλά και από συντηρητικές κυβερνήσεις. Στη χώρα μας η προοδευτικότητα ξεκινά με την εισαγωγή του προσωπικού φόρου επί του εισοδήματος τον Δεκέμβριο του 1954, επί της συντηρητικής κυβέρνησης Αλέξανδρου Παπάγου, με υπουργό Συντονισμού τον Παναγή Παπαληγούρα.

Η έκθεση αποδέχεται ότι, σε σύγκριση με τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, η Ελλάδα υπολείπεται σημαντικά στα έσοδα από άμεσους φόρους (10,2% έναντι 13,3% του ΑΕΠ), όπως και ότι η διάρθρωση των φορολογικών εσόδων αντανακλά και αναπαράγει χρόνιες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας: μεγάλη άτυπη οικονομία («παραοικονομία»).

Ετοιμαστείτε για… ATM! Αυτά τα επιδόματα πληρώνονται σήμερα

Ωστόσο, για να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, προτείνει μια μάλλον «ηττοπαθή» ιδέα: ειδικά για δραστηριότητες που εμφανίζουν συνολικά υψηλά επίπεδα φοροδιαφυγής προτείνει «στοχευμένες πολιτικές μειωμένων φορολογικών συντελεστών για όσους συμμορφώνονται, προκειμένου να περιοριστεί το ανταγωνιστικό – φορολογικό πλεονέκτημα όσων δραστηριοποιούνται στην άτυπη οικονομία». Φορολόγηση δηλαδή δύο ταχυτήτων, μήπως «φιλοτιμηθούν» οι φοροφυγάδες να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.

Θέμα ισότητας απέναντι στον φόρο προκύπτει και με την πρόταση να περάσουν οι φόροι στην ακίνητη περιουσία στους ΟΤΑ. Αυτό εγκυμονεί κινδύνους φορολόγησης πολλών ταχυτήτων ανά την επικράτεια.

Ευδιάκριτο είναι το ταξικό πρόσημο υπέρ μεγάλων επιχειρήσεων και περιουσιών των προτάσεων της έκθεσης Πισσαρίδη όσον αφορά τη φορολογία. Χαρακτηριστικότερες είναι η θέσπιση ακόμη «γενναιότερων» υπεραποσβέσεων, που ελαφρύνουν τη φοροδοτική συμμετοχή τους συμβάλλοντας σε περαιτέρω ανισότητες σε μια οικονομία με «χάσματα» μη προσήκοντα στην ευρωπαϊκή οικονομική κουλτούρα.