“30 Ημέρες”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Ημέρα 1η

Aγαπητέ φίλε…

Το ξέρεις ότι σε περιμένω και γι’ αυτό δεν έρχεσαι ποτέ.
Κάθε μέρα στολίζομαι και αρωματίζομαι,
μεταμορφώνομαι σε γυναίκα ήλιος, βγαίνω στην βεράντα και κοιτάζω τριγύρω. Κάθε περαστικό τον κοιτάω εξονυχιστικά και αναρωτιέμαι μήπως είναι…
Φυσικά οι ώρες περνούν επιδεικτικά, πιάνει ψύχρα και πρέπει πάλι να κλειστώ στην γυάλα μου.
Άλλη μια μέρα την πέρασες χωρίς εμένα και εγώ άλλη μια μέρα κάνω υπομονή.
Οι μέρες όμως κάνουν πίσω, βαραίνουν την πλάτη μου και οι εποχές τρέχουν τρομακτικά.
Περιμένω μια άνοιξη που θα επισκιάσει κάθε χειμώνα της ζωής μου.
Πού είσαι;
Έχεις γεννηθεί!
Με έχεις ακούσει!
Με έχεις δει!
Πού είσαι;;
Σου γράφω γράμματα που ποτέ δεν έρχονται στα χέρια σου.
Σαν να βάζει ο διάολος το χέρι του και κάθε φορά που πηγαίνω στο ταχυδρομείο να στα ταχυδρομήσω είναι κλειστά.
Άραγε τι ώρα πηγαίνω; Βράδυ;
Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ώρες και τι μέρες βγαίνω έξω από το σπίτι, έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου.
Θέλω να κοιμάμαι συνεχώς για να σε φέρνω δίπλα μου.
Δεν έχω παράπονο, έρχεσαι πάντα.
Ίσως γιατί η θέληση μου και η επιθυμία μου είναι πιο δυνατές και από εμένα και από εσένα.
Πολλές επισκέψεις, πολλά πανηγύρια, οι στολές των θεατρίνων αλλάζουν και τελικά προσπαθώ να καταλάβω αν μπροστά στα μάτια μου παίζονται κωμωδίες ή δράματα για αυτό και εκεί που γελώ, ξαφνικά κλαίω.

Ώρες-ώρες νιώθω σαν αράχνη, πλέκω συνεχώς τον ιστό μου μέχρι που μπερδεύομαι τόσο πολύ μέσα σε αυτόν και δεν μπορώ να ελευθερωθώ…

Αντί να πέφτουν άλλοι μέσα, πέφτω εγώ η ίδια ηθελημένα, δικαιολογώ τους άλλους και βρίζω εμένα. Με αγαπώ, το ξέρω αυτό, όμως είμαι πολύ αυστηρή, κάνω λάθη και τα αγαπώ και αυτά.

Θέλω τα άγνωστα να γίνουν γνωστά και τα μικρά αγαπημένα…

Έτσι έχουν τα πράγματα…
Ένα πρωί σηκώνεσαι από το κρεβάτι και τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Τίποτα στην θέση του, τίποτα μέσα σου και πουθενά εσύ.
Οι επιλογές δύο, ή να κλείσεις στις παλάμες σου ότι έχει απομείνει ή να τις ανοίξεις τόσο που να πονέσεις και δεν είναι που το έγκλημα είχε σαν στόχο εσένα, είναι που δεν σε αποτελείωσε για να μην μπαίνεις σε περαιτέρω προβληματισμούς.

Μου αρέσουν οι επιστροφές αλλά να αξίζει ο προορισμός.
Τώρα… εγώ που να πάω;
Η ζωή μου δεν έχει φως. Όπου στραφώ αυτομάτως σκοτεινιάζει.
Οι φίλοι πάνε κι έρχονται.
Στερημένη από αναπνοές βγαίνω στους δρόμους, δεν ξέρω που πάω.
Παρατηρώ τα πάντα γύρω μου σαν πεινασμένο παιδί.
Κοιτάζω επίμονα την αγάπη στον δρόμο, όπου κι αν την συναντώ, μέσα στα αυτοκίνητα, κάτω από τα φανάρια, μέσα στα μαγαζιά.
Μετά γυρνάω σε ένα σπίτι πάλι, ανοίγω το θλιβερό παράθυρό μου και επιμένω με ανοιχτά μάτια να φαντάζομαι και να ονειροπολώ.
Δεν έχει πεθάνει τίποτα, το ξέρω, εγώ έχω πεθάνει.
Δεν έχει αλλάξει τίποτα, μόνο εγώ και βρίσκομαι σε απόγνωση.
Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα γυρίσω πίσω.
Δεν θα κάθομαι πίσω από σκοτεινά παράθυρα.
Αυτό ίσως είναι το μόνο που μου δίνει δύναμη.
Η ελπίδα που πάει κι έρχεται σαν πουλί με τσακισμένα φτερά.

Η πίκρα μου δεν είχε ποτέ πρόσωπο.
Εσύ γιατί προσπάθησες να της δώσεις;

Έτσι ξαφνικά… Ένα βράδυ μακριά ο ένας από τον άλλον. Δάχτυλα δίχως κορμί να ακουμπήσουν, στόμα δίχως ανάσα να κλέψει.
Ένα σπίτι δίχως τον αέρα σου και ένα κορμί μισό. Κι όταν σου είπα “είμαι δική σου”, μου είπες “ήσουν”, απλά δεν το ήξερες.
Μα γιατί μονολογώ…
Το να σου χαρίσω έναν έρωτα είναι εύκολο, το δύσκολο είναι να σου χαρίσω εμένα, όλη μου την ύπαρξη, ο έρωτας είναι πάντα δανεικός, εγώ δεν τελειώνω ποτέ.
Σου έδωσα τον έρωτα που είχα. Αυτόν που ζήτησες τον αναζητώ και εγώ καθώς είναι πολύ ακριβός.
Kαι νιώθω εξωφρενικά μόνη μου και εξωφρενικά ερωτευμένη. Ερωτευμένη με την ιδέα να είμαι απαραίτητη σε κάποιον.
Να του στερώ την σκέψη κάθε φορά που θα με αγγίζει και θα τον καταλαμβάνει η τρέλα.

Και δεν έχει σημασία να τσακωνόμαστε, σημασία έχει να ξανά αγαπιόμαστε!

Υπάρχουν ώρες που θέλω να παραιτηθώ από τα πάντα και ώρες που θέλω να μπουκάρω οπουδήποτε με δύναμη και να φωνάξω “εγώ είμαι εδώ”!
Η αφίλητη ψυχή φίλε μου είναι χειρότερη από τα αφίλητα χείλη..
Αυτή κλαίει και ξεσηκώνει ενώ τα χείλη απλά σφραγίζουν και σωπαίνουν.
Η ζωή μου έχει γεμίσει παράπονα, όμως το σημαντικότερο είναι οι σκιές γύρω μου που δεν έχουν φωνή.
Πλήθος γύρω μου αλλά ήχος πουθενά και είναι κρίμα, δεν βρίσκω πουθενά τον ώμο σου, την αγκαλιά σου για να με κρατήσουν όρθια, να με παρηγορήσουν τις ώρες
που νιώθω λίγη και αόρατη, να μου πουν δυο γλυκά λόγια και τι σημαίνω εγώ και ναι βρε αδελφέ,
να βρω κάποιον να γκρινιάξω λίγο!
Να μιλήσω για τα άσχημα της ζωής μου δίχως να φοβάμαι να με κακολογήσει ή να με παρεξηγήσει!
Να κλάψω πάνω του ελεύθερα!
Να τον νιώσω πατέρα και μάνα μαζί.

Νίκη Ταγκάλου
“30 Hμέρες”
Eκδόσεις Πηγή

Επιμέλεια Ενότητας: Αυγουστάτου Σόφη

Η Νίκη Ταγκάλου συστήνεται στον eretikos.gr