Ελλάδα

Eretiki κριτική για την ταινία Supa Modo

Eretiki κριτική για την ταινία Supa Modo
ViberViber MessengerMessenger WhatsAppWhatsApp
Ακούστε το άρθρο

Σενάριο για την ταινία Supa Modo. Στο χωριό Makueni της Κένυας ζει ένα μικρό, χαριτωμένο, κοριτσάκι. Η Johanna. Όλοι τη φωνάζουν Jo και ξέρουν, ότι εκείνη ενθουσιάζεται με τις ιστορίες των υπερηρώων. Ειδικά εκείνων που πετούν, αντιμετωπίζοντας χαιρέκακους εχθρούς και φέρνοντας ξανά την ηθική ισορροπία στους ανθρώπους. Δυστυχώς η μητέρα της, Kathryn, θα χάσει προσωρινά τη δική της ηρωική δύναμη ψυχικών αποθεμάτων, μόλις ακούσει την ιατρική διάγνωση στο τοπικό νοσοκομείο, η οποία ορίζει, ότι η αξιαγάπητη Jo έχει καρκίνο με μια προκαθορισμένη πορεία σταδίων. Ξαφνικά, η απρόβλεπτη μητέρα παίρνει τη μικρή από αυτό το περιβάλλον και την καλωσορίζει και πάλι στην οικογενειακή γαλήνη και θαλπωρή του σπιτιού. Οι αφίσες της Jo με τους υπερήρωες αλλάζουν πλέον τοίχους!

Δεν είναι εύκολο να εξηγήσει κάποιος στο κοριτσάκι, τι ακριβώς του συμβαίνει. Μα η μέχρι πρότινος παραμονή στο νοσοκομείο με συνομηλίκους ομοιοπαθείς και ο ενοχλητικός βήχας, που δεν την εγκατέλειψε, ούτε όταν εκείνη γύρισε στο σπίτι της, προμηνύει κάτι πραγματικά άδικο. Παρόλα αυτά, η 9χρονη μικρούλα φορά απτόητη το σκουφάκι της και ζώντας μια χαρούμενη  περιπέτεια ανεξάρτητης, παιδικής απόδρασης από την πραγματικότητα, ντύνεται νοητικά με αυτοσχέδια μπέρτα, κάνοντας super ονειροπολήσεις παρέα με ένα κουκλάκι, τον Modo, ως προσωποποίηση της γόνιμης φαντασίας της. Επίσης, της αρέσει να βλέπει ταινίες στο τοπικό cinema, που συντηρεί o Mike, με θέμα… Τι άλλο; Υπερήρωες εν δράση φυσικά! Ο Mike ερχόταν και στο νοσοκομείο, διασκεδάζοντας τους μικρούς ασθενείς.

Η Μuekaly (Mwix), νεαρή αδερφή της Jo, απαγορεύει στη μικρή να πηγαίνει στο cinema. Όμως έτσι χάνεται κάτι σημαντικό από τους λίγους, εκφρασιακούς τρόπους, τους οποίους αγαπά και γνωρίζει να πραγματοποιεί ως μέσο επικοινωνίας με τους ανθρώπους το κοριτσάκι. Ορισμένα παιδιά του χωριού φοβούνται την ασθένειά της και έτσι δίχως να κατανοούν την κρισιμότητα της εν λόγω κατάστασης, κάνουν απρεπείς αστεϊσμούς ή αρνητικά σχόλια για τη μικρή Κενυάτισσα, εν τη απουσία της. Η Jo βέβαια κρυφακούει από το παράθυρό της… Σφίγγει τις παιδικές γροθιές, συγκεντρώνεται ως υπερηρωίδα και ξαφνικά η μπάλα των κακών παιδιών σκάει! Ήταν τυχαίο;

Η αδερφή της, αρχίζει να αναθεωρεί… Καταλαβαίνοντας, πως θα ήταν πολύ ωραία ιδέα να δώσει η ίδια πλέον, λίγη παραπάνω ζωντάνια στο αγνό όνειρο της Jo. Έτσι, με απλά, καθημερινά, παραδείγματα την κάνει να πιστέψει, πως έχει υπερδυνάμεις. Η ιδέα αυτή, γοητεύει αρχικώς πολλά συνομήλικα παιδιά, τα οποία με μαγικό τρόπο “υποτάσσονται” στις ποδοσφαιρικές δυνάμεις της ενθουσιασμένης μικρούλας. Ο αποκαρδιωτικός βήχας όμως, επανέρχεται. Η απόφαση της στοργικής μητέρας είναι να μην περάσει η κόρη της τον υπερπολύτιμο, εναπομείναντα χρόνο ζωής της στο νοσοκομείο των “ψυχρών” τοίχων.

Αλλά να παραμείνει στο σπίτι. Η Muekaly σαν συμβολική, διακριτική Σένσεϊ (δηλαδή  μορφή μέντορα – εν προκειμένη περιπτώσει, υπερ-ηρώων) αρχίζει και οργανώνει πιο εντυπωσιακές, ηρωικές αναπαραστάσεις για τη Jo. Σε λίγο, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του χωριού θα συμμετάσχουν σε αυτό το αγνών προθέσεων παιχνίδι, για το χατίρι του αξιαγάπητου κοριτσιού. Όμως, μπορεί αυτή η “παιχνιδιάρικη τέλεση” να μεταδίδει κάποια άγνοια πραγματικών κινδύνων στη Jo! Αν και η ίδια, μάλλον γνωρίζει τα όρια φαντασίας και πραγματικότητας, αρκετά καλά για την ηλικία της…

Μολαταύτα, αποδεικνύεται πιο ασφαλές να γυρίσουν μια ταινία, όπου η Jo θα πρωταγωνιστήσει ως υπερηρωίδα Supa Modo. Σκηνοθέτης είναι ο πανευτυχής Mike, του οποίου την καλλιτεχνική βοήθεια πλέον τη χρειάζονται! Η μικρή έχει “πάρει φόρα”, καθώς εκτός από τον άνετο, πρωταγωνιστικό αέρα της μαγικής μπέρτας “πετάει” και ως σεναριογράφος. Το μόνο πρόβλημα για τον απαιτητικό Mike είναι, ότι όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί χρειάζονται αρκετές πρόβες!

Η ηρωικού σθένους Jo καταγράφεται στο φακό παντοτινά!!!

Γενικά στο έργο:    

Θα παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της ιστορίας, αποκλειστικά στο μικρό χωριό Makueni, της Κένυας. Εκεί, η φαντασία της Jo και η αντικειμενική πραγματικότητα αρχικά θα διαχωριστούν. Όμως, στην πορεία της ταινίας θα πλησιάζουν περισσότερο και θα ενώνονται. Μέχρι η Johanna να ξεκαθαρίσει στους ενηλίκους, ότι και η ίδια απλώς παίζει ένα ευχάριστο παιχνίδι μαζί τους.

Οι χώροι αφορούν το νοσοκομείο, το σπίτι της Jo, κάποιες ακόμη κατοικίες  συγχωριανών, αλλά και τους κεντρικούς, χωμάτινους δρόμους του Makueni. Το cinema του Mike δίνει επίσης το παρών. Επιπροσθέτως, η ταινία του καλλιτεχνικού συνεργάτη πλέον της Jo, μετατρέπει αυτό το ήσυχο χωριό σε ταπεινή, μα σεβαστή πρωτεύουσα δράσης κινηματογραφικών υπερηρώων.

Ουσιαστικά η σκηνοθεσία αφηγείται μια ιστορία, στην οποία πρωταγωνίστρια είναι η Jo. Γύρω της έρχονται με διακριτική, μα αληθινή τρυφερότητα, αγαπημένα, συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα και εν τέλει όλο το χωριό.

Η κινηματογραφική διάσπαση μπορεί να γίνει σε τέσσερις ενότητες ως εξής:

Α) Η γόνιμη φαντασία της μικρής, ως απόδραση από την άδικη πραγματικότητα.

Β) Η ενθάρρυνση της παιδικής επιθυμίας και αργότερα της παραστατικής συμμετοχής των κατοίκων στην παραδοχή των “υπερδυνάμεων” της Jo, από την αδερφή της, Muekaly (Mwix).

Γ) Η πραγματοποίηση των γυρισμάτων της αγαπημένης ταινίας της υπέροχης μικρής. Με πρωτόγνωρη διάθεση από τους συντελεστές και ευφάνταστη συγκάλυψη (!) των “ειδικών εφέ.”

Δ) Η καλλιτεχνική και κυρίως συμβολική για όλο το χωριό, ολοκλήρωση της ταινίας του Mike.  

Το έργο φέρει μια αισιόδοξη, σκηνοθετική ματιά και δεν θα εστιάσει στην ανθρώπινη φθορά των επερχόμενων συμπτωμάτων της ασθένειας της πρωταγωνίστριας. Αυτά θα περιγραφούν με το βήχα της Jo σε δύο διαφορετικά στάδια. Και μία τρίτη, πιο καθοριστική φορά, με αλλιώτικο τρόπο. Σαφέστατα με ανθρώπινη, σκληρή μεν αίσθηση της θνητότητας, αλλά ταυτόχρονα και γήινα προσδιοριστική. Διαμέσου μιας σκηνοθετικά προστατευτικής άποψης, της ιατρικά προδιαγεγραμμένης πορείας της.

Στον αντίποδα, αυτό που κυριαρχεί στο έργο, είναι η συγκεντρωθείσα ενέργεια της μικρής προς τη λάμψη της ζωής! Το χαμόγελό της φαντάζει αθάνατο, όπως και η χαρά, που εκείνη προοδευτικά μεταδίδει στους υπολοίπους κατοίκους, με τη συναισθηματική έλευσή της κοντά τους.

Θεμελιώδεις αρχές της εν λόγω κινηματογράφησης:

Το σενάριο πραγματοποιήθηκε από μια πληθώρα συνεργατών. Πατέρας της εν λόγω ιστορίας είναι ο σκηνοθέτης Likarion Wainaina (story). Ο Ian Masters ήταν ο σύμβουλος για τη δομή της ιστορίας του σεναρίου (script mentor). Οι Mugambi Nthiga, Wanjeri Gakuru, Kamau Wa Ndung’u έγραψαν τη δράση των σκηνών, τις πράξεις-ενότητες του έργου και τις στιχομυθίες των ηρώων (screenplay). Οι Silas Miami και Gathoni Kamau ήταν υπεύθυνοι των σκηνών, στις οποίες εκτιμάται η σωστή διατήρηση των λεπτομερειών, που αφορούν το χρόνο και τις τοποθεσίες της ταινίας, ως άμεσα συνδεδεμένες με την ιστορία αυτής (continuity). Ενώ ο Silas Miami συνέδραμε και στην εξέλιξη του σεναρίου (screenplay).  

Σημαντική παράμετρος λοιπόν είναι, ότι χρησιμοποιήθηκαν δύο γλώσσες στην ταινία. Για την ακρίβεια, ήταν δύο γλώσσες (αγγλικά και σουαχίλι) και μία διάλεκτος (κικούγιου = διάλεκτος των σουαχίλι). Αυτές εναλλάσσονται ομοιόμορφα στο έργο. Όμως οριοθετούν κάποιες φορές με τη διάδοχη σειρά τους και την πρόοδο του τόπου. Λόγου χάριν, όταν επισκεπτόμενες το σπίτι της Jo καταφθάνουν οι θρησκόληπτες Κενυάτισσες, ξεκινώντας να τελούν μια δεισιδαιμονική “λειτουργία” σε απόλυτο παραλήρημα για τη διάσωση της ψυχής του παιδιού… Τότε η μητέρα Kathryn τους απευθύνεται θυμωμένα πρώτα στα αγγλικά, προκειμένου να τις διώξει και μετά στα σουαχίλι.  

Ο τίτλος Supa Modo εκφράζει πολλά! Η πρώτη λέξη αφορά την προφορά της λέξης super, όπως θα την εξέφραζε ένα παιδί της Κένυας. Η δεύτερη  περιγράφει κατά την εννοιολογική σημασία των κικούγιου (διάλεκτος σουαχίλι), την οντότητα του ανθρώπου, του ατόμου. Δεν περιορίζεται δηλαδή σε κάποια ηλικία ή φύλλο. Η φράση Supa Modo λοιπόν απευθύνεται τελικά σε μια πανανθρώπινη έννοια. Στην οποία ως υπεράνθρωπος, μπορεί να είναι συμβολικά οποιοδήποτε πρόσωπο. Χωρίς διακρίσεις. Γεγονός, που συνάδει απόλυτα με την πρωταγωνιστική-ηρωική ύπαρξη του 9χρονου κοριτσιού, Johanna.

Στην υπόθεση του έργου, έχει ενδιαφέρον ο τρόπος της εγκάρδιας υποστήριξης από το λαό του χωριού Makueni, στην πάθηση της μικρής Jo. Διότι έτσι, αξιοποιείται ο διαθέσιμος χρόνος της ζωής του κοριτσιού μέσω αληθινής, θετικής αγάπης και όχι απλά με λόγια. Μα κυρίως, δίχως οίκτο! Η φαντασία της Supa Modo καλπάζει ή μάλλον καλύτερα πετάει μακριά, όχι μόνο από την προσωπική πάθηση, αλλά και από τα σύνορα της αυστηρά οριοθετημένης, οικονομικής επιβίωσης του χωριού της.

Η αγνή έμπνευση της πρωταγωνίστριας από τη δράση των υπερηρώων, αποκρυπτογραφεί τελικά το “σεναριακά” ισχυρό συνδυασμό της αληθινής -σε ενήλικα επίπεδα- μάχης της ζωής (μέσω της καταπολέμησης μιας επιθετικής ασθένειας) και της γενικής, ονειρικής απόδρασης ενός παιδιού από την πραγματικότητα.

Το ενδιαφέρον όλων των κατοίκων και η συμμετοχή των περισσότερων στην πραγματοποίηση της ταινίας του Mike, ως μια μεγάλη αλλά ανθρώπινων διαστάσεων, ευγενική προσφορά γενναιοδωρίας στο άτομο της Jo, ενισχύει την προκληθείσα συναισθηματική φόρτιση των θεατών.

Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Likarion Wainaina. Ο ίδιος έπαιξε στην ταινία, κάνοντας μια σύντομη εμφάνιση. Γενικά στο έργο, ο χαρακτήρας του Mike είναι εκείνος, που ως πρωτοπόρος των ενηλίκων στηρίζει τη λατρεία της Jo για τους υπερήρωες. Πράγματι, ο Mike προσπαθεί πρωτίστως στο νοσοκομείο να κάνει γενικώς τα παιδιά να ξεχαστούν, από αυτό που δυστυχώς αναμένεται επιστημονικά να συμβεί. Ομοίως και με το δικό του χώρο cinema. Οι Kathryn και Muekaly κοιτούν κάπως παράξενα στην αρχή τη Jo, όταν εκείνη ονειροπολεί, κάνοντας αφηγήσεις από ήρωες της μεγάλης οθόνης ή των comics. Αργότερα, την ακολουθούν σε αυτό το νοητικό παιχνίδι. Με τελευταία και πιο δύσπιστη τη μητέρα της.

Η πρώτη ονειροπόληση της Jo περιγράφει ένα Super Ταξίδι της μικρούλας στο δάσος, φορώντας την ειδική ενδυμασία, την οποία η ίδια τόσο πολύ λατρεύει. Το μέσο (κάμερα) πραγματοποιεί μια “αργή ακολουθία” της πρωταγωνίστριας (που κινείται αρκετά πιο μπροστά) με διαδοχικές κινήσεις αριστερά και δεξιά. Αρκετά κινηματογραφικά λεπτά αργότερα, η περιήγηση του φακού “κινείται” πανομοιότυπα στα βήματα της (υπέρ) ηρωίδας, από δωμάτιο σε δωμάτιο… Με το κουκλάκι Modo στο χέρι της, έως και το σημείο, όπου η Jo βρίσκει την Kathryn. Στη διεύθυνση φωτογραφίας είναι οι Enos Olik και Volker Tittel.

Οι επόμενες δύο στιγμές στη χώρα της φαντασίας, συνδέουν το μυαλό της Jo με τον εξωτερικό, πραγματικό κόσμο. Αλλά μέσω συγκυριών. 1) Η “σκασμένη” μπάλα των παιδιών και 2) Η μετέπειτα σκισμένη σακούλα από τα ψώνια της Kathryn, κάνουν τη Johanna να πιστέψει προσωρινά, ότι μπορεί και να έχει υπερδυνάμεις. Μετά αναλαμβάνει δράση η αδερφή της, οργανώνοντας τα πάντα. Μέχρι το σημείο της διάδοχης, καλλιτεχνικής συνεισφοράς του Mike.

Ο βήχας της μικρής επαναλαμβάνεται δύο κρίσιμες φορές. Προκαλώντας έντονη ανησυχία στην οικογένειά της και διακόπτοντας προειδοποιητικά την αθανασία της παιδικότητας.

Οι υπερδυνάμεις της αξιαγάπητης Jo αφορούν πλέον και το δημόσιο βίο (πρωτοφανής αγώνας ποδοσφαίρου και αποτροπή 2ης κλοπής). Η μικρή Κενυάτισσα ωστόσο, θα σώσει χωρίς ηρωικά μέσα κάποιο παιδί, από τη μετωπική σύγκρουση ενός οχήματος. Ενώ αργότερα, πολλά περισσότερα με ανερμήνευτο τρόπο, συγκρατώντας ένα φορτηγό.

Τα σημεία διεξαγωγής της ειδικής ταινίας του Mike είναι χιουμοριστικά (π.χ. μπούμαν με καλάμι, αναπαράσταση τεχνητής πτήσης της Jo με ψεύτικα σύννεφα να περνούν στο πλάι και τη λεπτομέρεια ενός πούπουλου να απομένει στο πλατό κ.α.) και πείθουν πως γυρίζεται μια ταινία με ερασιτεχνικό τρόπο, ενώ στην πραγματικότητα εμείς ως θεατές παρακολουθούμε μια άλλη, επαγγελματικού βεληνεκούς. Το μοντάζ ανέλαβαν οι Christian Kramer και Charity Kuria.  

Τα χαμόγελα των κατοίκων του Makueni σταματούν απότομα… Όλο το χωριό γίνεται μια εγκάρδια αγκαλιά συμπαράστασης, ενόσω το μέσο (κάμερα) κινείται προοδευτικά αργά προς την οθόνη μας. Η ειδική ταινία του Mike (Supa Modo) για τη Jo όμως είναι εκεί, ώστε να απαθανατίσει το χαμόγελο αυτής της ψυχής. Η μαγεία είναι τελικά παρούσα, μα με ανθρώπινη γοητεία! Για αυτό το λόγο και ο Likarion Wainaina, καθίσταται ως κινηματογραφιστής με το αγνό, καλλιτεχνικό όραμά του.

Η Jo φορά τα απλά, άνετα ρούχα και το σκουφάκι της, ενώ ως Supa Modo μια αρχοντικά, ταπεινή στολή! Το σχεδιασμό των κοστουμιών έκανε η Scolastica Namwai. Η μουσική που έγραψε ο Sean Peevers, περιλαμβάνει μεν μια αίσθηση της εν λόγω χώρας, όμως ενώνει και κάποια πιο διεθνή στοιχεία. Κρουστά και ακουστική κιθάρα ξεχωρίζουν. Το τμήμα casting δείχνει, πως επελέγησαν οι ηθοποιοί πραγματικά ορθά. Υπεύθυνος ήταν ο Kamau wa Ndug’u.

Κάθε φορά, είναι σημαντικό οι θεατές να παρακολουθούν μια ταινία από την αρχή, έως και το ολοκληρωτικό κλείσιμό της. Αξίζει και εδώ λοιπόν, μετά τους τίτλους των συντελεστών να καθίσετε… Προκειμένου να ανακαλύψετε, πώς απαντά χιουμοριστικά στις φιλοδοξίες του Mike, ο καλλιτεχνικός του συνεργάτης, μόλις τελειώνει η δική τους ταινία! Για τα μεγάλα όνειρα, περί σκηνοθετικής καριέρας του πρώτου…

Ερμηνείες:

Stycie Waweru: Υποδυόμενη τη χαριτωμένη πρωταγωνίστρια Jo, μα και το alter ego της. Τη Supa Modo.

Βγάζοντας τις αφίσες από το νοσοκομείο, η ερμηνεύτρια μεταδίδει την ανεμελιά της πρωταγωνίστριας, διαφεύγοντας νοητικά από την πάθηση των τελευταίων, σωματικών σταδίων της ασθένειας. Λέγοντας, “Τι άλλο θα ήθελα από το να πετάω;” αγνοεί το αβέβαιο μέλλον της. Μετά στο σπίτι ως Johanna, επιχειρεί να κάνει κυρίως μέσω αφήγησης μια αναπαράσταση του παρουσιαστή, που προλογίζει τα ηρωικά κατορθώματα του Τσάκι Τσαν και τότε την ακούμε να βήχει. Η ηθοποιός εκεί, έχει κατορθώσει να εκφράσει την ξαφνική ανησυχία του μικρού παιδιού, που αντιλαμβάνεται σωματικά, ότι τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα, για τον οργανισμό του.

Έπειτα χωρίς να τη βλέπουμε, εκείνη μιμείται φωνητικά την υποτιθέμενη στιχομυθία ενός δασκάλου-μέντορα με το σούπερ ήρωα, μαθητή του. Σε ένα φανταστικό διάλογο με την αποκλειστική υποστήριξη της μικρής Jo. Μεταφέρει λοιπόν ερμηνευτικά τότε η ηθοποιός, την αγνή προσέγγιση ενός ζωηρού και ιδιαίτερα έξυπνου παιδιού, μόλις εκείνο παίζει, σε ελεύθερο νοητικά, δικό του σύμπαν. Χρησιμοποιεί πιο τραχιά φωνή για το σοφό δάσκαλο και πιο γλυκιά (κοντά στη χροιά του ρόλου της Jo) για το μαθητή.

Η έκπληξη και η χαρά εκφράζονται σωστά κατά τις τυχαία, πραγματοποιήσιμες, κατόπιν ηρωικού διαλογισμού, επιθυμίες της (σκασμένη μπάλα, σκισμένη σακούλα). Μόλις σκοράρει, παίζοντας με τα υπόλοιπα παιδιά, ο ενθουσιασμός είναι αποτυπωμένος στο πρόσωπό της. Η ζωντάνια της, μόλις ως Jo συμμετέχει στην ταινία του Mike, περιγράφει ερμηνευτικά ένα παιδί, που ζει το όνειρό του.

Marrianne Nungo: Υποδυόμενη τη μητέρα της χαριτωμένης Jo. Την προστατευτική και συγκινημένη Kathryn.

Ξεχωρίζει περισσότερο μόλις ανέχεται προσωρινά και μετά από λίγες στιγμές διώχνει με απόλυτη σιγουριά ως θυμωμένη, τις παραδοσιακές, θρησκόληπτες γυναίκες, που έφεραν τον αρνητισμό στο σπίτι της. Μετά την ηρωική συμμετοχή στον αγώνα ποδοσφαίρου (υπό τη διεύθυνση της Muekaly) και τον ακόλουθο, αποκαρδιωτικό βήχα της μικρής, ως προστατευτική-ανήσυχη μητέρα καλείται να πάρει μια απόφαση.

Ως Kathryn λοιπόν η ηθοποιός, ερμηνεύει έπειτα με γαλήνιο βλέμμα την αποβολή του θυμού και συμπεραίνει, ότι η Jo είναι καλύτερα να ζήσει αυτές τις πολύτιμες στιγμές στο σπίτι τους και όχι στο νοσοκομείο. Αργότερα, όταν μετά τη θεατρική συμμετοχή όλου του χωριού η Jo σταματήσει τον κλέφτη, γλυτώνει εν συνεχεία από ένα αληθινό, τροχαίο ατύχημα. Τότε ως ώριμη μητέρα η ερμηνεύτρια επισημαίνει στη μεγάλη κόρη την επικινδυνότητα αυτού του παιχνιδιού. Η συγκίνησή της περιγράφεται με πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας, όταν διακόπτεται απότομα ένα γλυκό χαμόγελο, μαζί με τα γυρίσματα της ειδικής ταινίας.

Nyawara Ndambia: Στο ρόλο της ενθαρρυντικής στο παιδικό όνειρο, Muekaly (Mwix). Αδερφής της Johanna.   

Αποδεικνύεται υποκριτικά πειστική ως μεγαλύτερη, αμείλικτη αδερφή, μόλις απομακρύνει εκτάκτως τη μικρή Jo από το χώρο του τοπικού cinema. Η ηθοποιός διακρίνεται στη σκηνή, όπου ως Muekaly προσπαθεί να πείσει τη Jo να συγκεντρωθεί, προκειμένου να μετακινήσει με τηλεπάθεια το αλάτι στο τραπέζι. Είναι ευδιάθετη και υποστηρικτική από αυτό το σημείο και μετά. Αγνοεί με αυστηρότητα τις συνομήλικες φίλες της, προκειμένου να οργανώσει έναν “ηρωικό” αγώνα ποδοσφαίρου, με πρωταγωνίστρια τη μικρή της αδερφή.

Johnson Gitau Chege: Ενσαρκώνοντας τον ευδιάθετο και στοργικό προς τα παιδιά, άσημο καλλιτέχνη της σκηνοθεσίας, Mike.

Ως Mike, ο ερμηνευτής πραγματοποιεί εντός του νοσοκομείου στα ασθενή παιδιά, μια “ζωντανή,” φωνητική αναπαράσταση της δράσης των υπερηρώων, μέσω μικροφώνου. Έπειτα, εμφανίζεται και πάλι σε ένα ρόλο εμψυχωτή, αλλά αποκλειστικά της Jo πλέον, λέγοντας: “Ποιος θέλει βόλτα με το bat-mobile;!” Ως ιδιοκτήτης cinema μεταφέρει μια κωμική χροιά στην ταινία.

Ως σκηνοθέτης της ειδικής ταινίας της Jo, ο ηθοποιός προσδίδει ιδιαίτερη κωμικότητα στο έργο. Ξεκινώντας με την ατάκα: “Ώστε, με χρειάζεστε!” Και έχοντας ένα πονηρό ύφος, καθώς τότε του ανακοινώνουν το καλλιτεχνικό όραμα του χωριού. Επιπλέον, προσπαθώντας συνεχώς να οργανώσει σωστά τους συντελεστές αυτής της ταινίας, αποδίδει ευχάριστα και ανθρώπινα την κωμωδία. Η πολύ καλή φωνητική του αναπαράσταση, κάνοντας αυτή τη φορά ένα ρόλο, συν άλλους δύο μέσα σε αυτόν (Mike, σκηνοθέτης, σκηνοθέτης σε φωνητικό ρόλο αφηγητή και ηθοποιών μέσω μικροφώνου,  στους κατοίκους του Makueni, κατά την παρακολούθηση της προβολής της ταινίας), συνεχίζεται μέσα στην ταινία της Jo.

Συνεπώς:

Ο Likarion Wainaina αναμετρήθηκε καλλιτεχνικά με ένα πραγματικά δυσεπίλυτο, οικουμενικό πρόβλημα, που μας θυμίζει όχι μόνο τη θνητότητά μας, αλλά και την αποκαρδιωτική συντόμευση αυτής. Στην προκειμένη περίπτωση, μέσα από την επιθετική ασθένεια του καρκίνου σε μικρά παιδάκια στην Κένυα.

Και όμως! Χρησιμοποιώντας:

1) Τα αθάνατα, παιδικά όνειρα.

2) Την παντοτινά αληθινή, γονεϊκή και συγγενική αγάπη για ένα ανθρώπινο πλάσμα, όσο και αν αυτό ζήσει.

3) Τη μεταδιδόμενη ενσυναίσθηση της αισιόδοξης πλευράς της ζωής, από ένα ολόκληρο χωριό.

4) Την καθολική ωρίμανση της Jo στο διαχωρισμό πραγματικότητας και φαντασίας.

5) Την απολύτως κωμικά ευχάριστη, προσθήκη των γυρισμάτων μιας ταινίας ειδικά για την Jo, σε εξόχως αναπαρασταθέντα, ερασιτεχνικά μέσα (με όμορφα συντονισμένες, ομαδικές ερμηνείες).

6) Την κατάλληλη διατήρηση αυτής της καθ’ολοκληρίαν συμπαθητικής, παιδικής αύρας. Ως πνευματικά διασωθείσας, μέσα από αυτό το καταγεγραμμένα, αγνό χαμόγελο…

Κατορθώνει να μας αποφορτίσει και μεταφέρει, μέσω μιας ενδόμυχης κάθαρσης, σε κάποια άλλη, ισχυρότερη φιλοσοφία της ζωής.

Τελικά, σε αυτό το κινηματογραφικό ταξίδι, όποιος γνωρίσει πραγματικά τη Jo, δεν ξεχνά τα χαρούμενα βήματά της στην ίδια τη ζωή.

Μια διανομή από το Νεανικό Πλάνο

Ο Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ

 

Ολες οι Ειδήσεις

Ειδήσεις Top Stories
X