Επιλογές

~Το Κλειδί~

NEWSROOM 24.06.2019 | 01:15

Ακούστε το άρθρο

Ακόμα δεν ξέρω πως φτάσαμε ως εδώ. Εγώ μέσα στο χρυσό κλουβί μου κι εκείνη να με παρακαλάει.
“Άφησέ με να μπω μέσα”, ψέλιζε με το μέλι της φωνής της. “Μπορώ να σε σώσω, να στα δώσω όλα, αρκεί να με αφήσεις να σε αγγίξω.”
Στα χέρια μου κρατούσα το Κλειδί. Μεγάλο και ασημένιο, με σκαλίσματα από άγριες θάλασσες και ωκεανούς που λίγα μάτια μόνο αντίκρισαν. Ήτανε όμορφο και ζεστό στα χέρια μου, μα δεν ανήκε εκεί. Ήταν ξένο. Τόσο ξένο που με πονούσε να το κοιτάζω.
Δύο γυρίσματα αριστερά. Μόνο αυτό ήθελε, και η ελευθερία θα ήταν δική μου. Το Κλειδί θα επέστρεφε εκεί που ανήκε, σε άλλα χέρια που δεν θα φάνταζαν ξένα γύρω του. Θα άνοιγε την πύλη για τον φόβο, τον απεριόριστο πόνο που με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες κι εκείνη.
“Άνοιξέ το κελί σου, σε παρακαλώ…”
Τα μάτια της καίνε από αγωνία. Θέλει να είναι δίπλα μου. Τόσο καιρό τη στερήθηκα. Μα το δέρμα της είναι γεμάτο αγκάθια. Θα πρέπει να μάθω να την αγγίζω προσεκτικά. Να μη μορφάζω στις γρατσουνιές της. Να περπατάμε χέρι – χέρι, ο πόνος, εγώ κι αυτή.
Κλειδιά δεν θα χρειάζομαι πια. Θα ανοίγω την καρδιά μου ό,που εγώ επιθυμώ.
Εκείνο το κλειδί όμως, με την ευπρέπεια και τα λεπτά σκαλίσματα, θα μου λείπει. Και ο πόνος που θα φέρει δυσβασταχτος θα είναι, ακόμη και με την Αγάπη να μου φροντίζει τις πληγές.
Αυτό είναι το τίμημα και το δίλλημα, κύριοι.
Η αγάπη είναι δρόμος στενός, που συντροφεύει με τον πόνο. Οι πόρτες της ανοίγουν διάπλατα μόνο αν εκείνος μπορεί να είναι άρχοντας τρυφερός. Ξυπνάει όσα σε ύπνο τα είχαν καταραστεί κι εκείνη τα γιατρεύει με άχνα δάκρυα όξινα στην αφή. Για να μπεις όμως στο δρόμο της, πρέπει να δεχτείς να κάψεις το χάρτη. Κάποιος οδηγός σε έφερε εκεί και πια δεν τον χρειάζεσαι. Είναι δρόμος μοναχικός. Και οι μνήμες πρέπει να μείνουν πίσω.
“Σε παρακαλώ, άφησε με να μπω.”
Σφίγγω το Κλειδί μου, που δικό μου ποτέ δεν ήταν, στη χούφτα μου. Το βάζω στην κλειδαριά και το κρατάω εκεί, τόσο λεπτό, έτοιμο να το αποχαιρετήσω.
“Φοβάμαι.”