Ελλάδα

Eretiki ανάλυση της ταινίας “Ενήλικοι στην αίθουσα” του Κώστα Γαβρά

Eretiki ανάλυση της ταινίας “Ενήλικοι στην αίθουσα” του Κώστα Γαβρά
ViberViber MessengerMessenger WhatsAppWhatsApp
Ακούστε το άρθρο

Στα πλαίσια του γνωστού, 25ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας “Νύχτες Πρεμιέρας,” το πολυαναμενόμενο έργο του Κώστα Γαβρά, πραγματοποιώντας την Πανελλήνια Πρεμιέρα του, προβάλλεται απόψε στις 28/9/2019 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, κατά την ανάλογη τελετή λήξης. Πέραν του Φεστιβάλ που ολοκληρώνεται και φέτος έχοντας παρουσιάσει ενδιαφέρουσες προβολές, η εταιρεία κινηματογραφικής διανομής Odeon καλωσορίζει τους θεατές στις αίθουσες από την επόμενη Πέμπτη στις 3/10/2019.

 

Σημείωση: Σε αυτή την ενημερωτική στήλη της ταινίας, ο γράφων εστιάζει καθαρά στο κινηματογραφικό κομμάτι και όχι στη συσχέτιση της ανταπόκρισης (μερικής/ολικής) ή όχι σε σημεία του έργου συγκριτικώς με τα τότε αληθινά, πολιτικά γεγονότα του έτους 2015. Κάθε πολίτης ως ενήλικος οφείλει να διέπεται από ηθική και λογική, οι οποίες του/της επιτρέπουν να εξαγάγει μόνος/μόνη τα σωστά, αντικειμενικά συμπεράσματα, μελετώντας πάντοτε προσεκτικά. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, ξεκαθαρίζω ότι:  Γενικώς στη ζωή, σε ό,τι αφορά την παραμικρή πιθανότητα προσωπικής ανάμιξης εντός ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ, πολιτικής ιδεολογίας, εκτιμώ, διαπιστώνοντας εκ φύσεως, πως είναι καλύτερα, “Από Μακριά και…Από ακόμα πιο ΜΑΚΡΙΝΗ Απόσταση Ασφαλείας.” 

 

Επί του κινηματογραφικού θέματος λοιπόν: (Η άποψή μου λέει πάντα, ότι είναι σημαντικό να παρακολουθήσεις μια ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος, ώστε να διατυπώσεις μια πραγματικά ολοκληρωμένη γνώμη. Όποια και αν είναι αυτή).

 

Υπόθεση: 

Το έτος 2015 στην Ελλάδα της εξελισσόμενης, διαβρωτικής, οικονομικής κρίσης το πολιτικό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ,  έπειτα από την εκλογή του ελληνικού λαού αναλαμβάνει, με ενθουσιασμό μα και ρεαλιστική αναγνώριση ευθυνών, την κυβερνητική θέση. Τα κυρίαρχα τότε στελέχη, Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο Υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης δρούν αμέσως διαφορετικά, από ότι περίμεναν άπαντες. Με τη διπλωματική αύρα του αιφνιδιαστικού αυθορμητισμού του Έλληνα Υπουργού Οικονομικών διακόπτουν τη συνεργασία με την Troika, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του πρόεδρου του Eurogroup, Jeroen Dijsselbloem.

 

Το ταξίδι του Γιάνη Βαρουφάκη είναι μεγάλο και μόλις ξεκινά. Κάποιες χώρες τον προσκαλούν για ενδεχόμενο ανάπτυξης των ορατών, οικονομικών διαπραγματεύσεων. Ο Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Michel Sapin, του μαθαίνει με το χειρότερο τρόπο, πως στην Ευρωζώνη οι ιδιωτικές κουβέντες διαφέρουν από τις επίσημες ανακοινώσεις. Ωστόσο, ο Έλληνας πολιτικός “Outsider” κερδίζει αργότερα με τις προτάσεις του στην Αγγλία τους δύσπιστους, δογματικούς τραπεζίτες. 

 

Παρόλα αυτά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν εμπιστεύεται το οικονομικό σύστημα της Ελλάδας. Έτσι τα ασύλληπτα νούμερα του χρέους της χώρας κυματίζουν αγωνιωδώς με ακατάσχετη ροή στο μυαλό του Έλληνα Υπουργού και των συνεργατών του. Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών, Wolfgang Schäuble, βρίσκει ως Γερμανός τα ελληνικά επιχειρήματα ως “cheap fireworks.” Μα ο αποφασισμένος Γιάνης Βαρουφάκης μιλά εύστοχα και ψύχραιμα, καθρεφτίζοντας το γερμανικό, αντί-ελληνικό μένος από τα δικά τους media. Αλλά δίνει έμφαση και στην ανησυχητική τροφοδότηση ναζιστικών, παραπλανητικών, ιδεολογικών κατευθύνσεων προς τον ελληνικό λαό, στη χώρα μας.

 

Οι μυστικές, ελληνικές συναντήσεις με θέμα τον “Cycle of Austerity” διαδέχονται τις απρόβλεπτες προτάσεις περί τροποποιημένου M.O.U. (Memorandum of Understanding=Μνημόνιο) σε έδαφος Ευρωζώνης. Εκεί το περιβάλλον στις ανάλογες αίθουσες είναι -απολύτως- πολιτικά εχθρικό! Όμως η Γαλλίδα Διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Christine Lagarde, ξεκινά να ακούει τις προτάσεις των Ελλήνων εκπροσώπων. Ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών προσπαθεί μαζί με τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ώστε να επιτευχθεί η ενυπόγραφη ορολογία της “Ανθρωπιστικής κρίσης” στη συμφωνία.

 

Οι Γερμανοί “ψυχροί,” μέτριοι, οικονομολόγοι και η “φλεγόμενη” επιτροπή των κρατών της Ευρωζώνης, οδηγούν τον Γιάνη Βαρουφάκη να πάρει καθοριστικές πρωτοβουλίες, ορθώνοντας πολιτικώς, υπό σκεπτικισμό την αναγκαία υπεράσπιση της χώρας. Το Δημοψήφισμα του 2015 εμφανίζεται στον εγχώριο ορίζοντα…Ο πολιτικός “Insider,” Wolfgang Schäuble, μιλά για πρώτη φορά πιο ειλικρινά, δίχως διπλωματική στάση, στο Γιάνη Βαρουφάκη…

 

Κινηματογραφικό Αποτύπωμα: 

 

Το σενάριο είναι βασισμένο στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη “Adults in the room.” Όμως ο Κώστας Γαβράς προσάρμοσε τα δεδομένα του βιβλίου σε κείμενο, το οποίο αντιστοιχεί στις απαιτήσεις μιας ταινίας. Οι γλώσσες που χρησιμοποιήθηκαν, ήταν ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και κάποια ιταλικά. Τα αγγλικά ως γλώσσα διαπραγμάτευσης, όπως είναι κατανοητό, κυριάρχησαν και τα ελληνικά εξέφραζαν τις εγχώριες ανησυχίες πολιτικών προσώπων. 

 

Υπάρχει το χιούμορ στις στιχομυθίες και χαρακτηρίζεται από την ίδια την ύπαρξή του σε τόσο δύσκολες καταστάσεις. “Δέκα χρόνια φυλακή” ακούμε με ειρωνική ψυχραιμία από συνεργάτη του Έλληνα Υπουργού Οικονομικών, ως μετάφραση των συνεπειών μιας κρίσιμης υπογραφής, χωρίς την τήρηση άκρως απαραίτητου πρωτοκόλλου. Χαράσσεται στη μνήμη και η ατάκα με στίχο των Beatles από τον πρωταγωνιστή Γιάνη, μέσα στο Eurogroup (δείτε το!).  

 

-Παραγωγός της ταινίας υπήρξε η Μισέλ Ρέι Γαβρά, επιδρώντας θετικά με δημιουργικό τρόπο στη σκέψη του σκηνοθέτη.

 

Την σκηνοθεσία υπογράφει ο γνωστός για την πραγματικά πολύτιμη συνδρομή του στο χώρο του κινηματογράφου, Κώστας Γαβράς. 

 

Στην ταινία θα παρακολουθήσουμε την κυρίαρχη, οπτική γωνία δύο πολιτικών χαρακτήρων. Του Έλληνα Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του συμπατριώτη Υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, κατά το έτος 2015. Ωστόσο, αδιαμφισβήτητα κεντρικός ήρωας του έργου είναι ο δεύτερος. Η δική του οπτική γωνία θα απασχολήσει περισσότερο τους θεατές, καθώς θα παρατηρήσουμε εκείνον να δρα, χωρίς να εγκαταλείπει ποτέ το στόχο της εθνικής, οικονομικής υπεράσπισης. Επιπλέον με τεχνική “voiceover” θα ακούσουμε τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του σε κρίσιμες, ασφυκτικά διαπραγματεύσιμες και δύσβατες, εθνικό-πολιτικές στιγμές.

 

Η προσέγγιση του σκηνοθέτη διακατέχεται από την επικρατούσα οπτικοποίηση της ρεαλιστικής καταγραφής του εκάστοτε ιδιωτικού, πολιτικού περιβάλλοντος εν αναμονή των -τόσο σπουδαίας βαρύτητας- οικονομικών, Ευρωπαϊκών ζητημάτων. Βεβαίως στην ταινία τα Ευρωπαϊκά media θα καταγράψουν δια της επιλεγμένα αντικειμενικής ενημέρωσης, μα και θα διαστρεβλώσουν δια της παραπληροφορητικής παρουσίασης, την αληθινή εικόνα των Ελλήνων διαπραγματευτών. Η αίσθηση του χρόνου είναι διφορούμενη. Διότι το Eurogroup ναι μεν αρχικώς πιέζει την Ελλάδα να κάνει γρήγορα μια λάθος κίνηση, αλλά στην πορεία της δείχνει, πως μπορεί να παίζει αυτό το παιχνίδι του επαναπροσδιορισμού προτάσεων αβίαστα και ακούραστα μαζί της, μέχρι τελικώς να την εξαντλήσει. 

 

Το έργο δεν ασχολείται με τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στον ελληνικό λαό μέσω εικόνων ανέχειας των πολιτών. Είναι κτισμένη η ταινία υπό το βλέμμα των διαπραγματεύσεων στις συγκεκριμένες, κοινωνικές διαστρωματώσεις. Εξάλλου αυτό μας το δίνει και ο τίτλος της ταινίας με τη λέξη “αίθουσα.” Επίσης δεν υφίσταται παρουσία αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα στο έργο (διακρίνεται μία συνοπτική αναφορά μόνο από σχετική δήλωση σε τηλεοπτικό κανάλι). Όμως εφόσον οι συζητήσεις σε τέτοια Ευρωπαϊκά θέματα στην πραγματικότητα γίνονται εντός Eurogroup αποκλειστικά με στελέχη κυβερνώντων (οποιασδήποτε κυβέρνησης), κάτι τέτοιο είναι σκηνοθετικά σωστό, γιατί ακολουθεί απλά τους κανόνες. Εξάλλου η “ματιά” γενικώς αφορά τα στελέχη της τότε ελληνικής κυβέρνησης και πιο συγκεκριμένα κυρίως τον τότε Υπουργό Οικονομικών. Όμως δεν υφίσταται χρόνος προσωπικής ζωής για αυτά τα πολιτικά πρόσωπα. Εξαίρεση αποτελεί ο πρωταγωνιστής με τη σταθερή, ψυχολογική υποστήριξη της συντρόφου του και απολαμβάνοντας την παρέα λίγων φίλων. 

 

Το πολιτικό ανάστημα του Έλληνα Υπουργού Οικονομικών αποκτά κυριολεκτική και μεταφορική σημασία. Θα δούμε τον πρωταγωνιστή να σηκώνεται από τη θέση του ουκ ολίγες φορές, διαμορφώνοντας τις εξελίξεις με εύστοχες, ρεαλιστικές αντιδράσεις, δίχως υπερβολές. 

 

Οι Γερμανοί οικονομολόγοι θα παρουσιαστούν με την εικόνα ενός   οργανισμού που προκαλεί ασφυξία, απομυζώντας οικονομικούς πόρους, χωρίς να νοιάζεται για τον πόνο, που αναμένεται να προκαλέσει η απώλεια των τελευταίων. Μας κεντρίζει το ενδιαφέρον, ότι υπήρξε μέλος του Eurogroup, που είπε “ότι έχει καλύτερα πράγματα να κάνει” από το να παρευρίσκεται στην αίθουσα υπό διαρκή διαλείμματα, περιμένοντας να οδηγηθούν όλες/όλοι σε τόσο σπουδαία θέματα, που επηρεάζουν όχι μία, αλλά αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες…

 

Η προσωπικότητα του τότε Υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη παρουσιάζεται ως ενός ανθρώπου με νεανική διαύγεια, αλλά με έγκυρη, δράση εκείνης, συνοδευόμενη από ψύχραιμη νόηση, ακριβώς στα κατάλληλα, χρονικά διαστήματα. Ο χαρακτήρας του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, εμφανίστηκε ως ενός ανθρώπου, που παρά τη δυσκολία των καταστάσεων προσαρμόζεται και αντιδρά όπως μπορεί και όταν έχει την ανάλογη, πολιτική δυνατότητα στην πορεία των πολιτικοοικονομικών γεγονότων. Η μεταξύ τους σχέση εμφανίστηκε ισότιμη, αλληλέγγυα και με εμπιστοσύνη, ακόμη και όταν υπάρχει έντονη, ανεκτίμητη πίεση λόγω σοβαρού αντίκτυπου στην Ελλάδα. 

 

Οι αναφορές στο δημοψήφισμα του 2015 περιορίζονται σε προφορικό λόγο ή αναγραφή αποτελεσμάτων από ειδικά, ποσοστιαία γραφήματα.  Δεν βλέπουμε στο έργο, τι επακριβώς έγραφε στην πραγματική ζωή το τότε ψηφοδέλτιο!

 

-Η ρεαλιστική θέαση θα αλλάξει προς τον επίλογο του έργου. Η διαφορετική, καλλιτεχνική πλέον έκφραση με την απόδοση μιας ασυνήθιστης χορογραφίας, θα αποτυπώσει τη μεθοδευμένη, μη αντιμετωπίσιμη, ψυχολογική πίεση, που άσκησε ασφυκτικά το επιτελείο και η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος, Angela Merkel, στον Έλληνα Πρωθυπουργό. Εκεί, το μοντάζ και η φωτογραφία θα μας τονίσουν την παρουσία τους. Μοντέρ: Λάμπης Χαραλαμπίδης. Διευθυντής Φωτογραφίας: Γιώργος Αρβανίτης.

 

Ερμηνείες:

 

Χρήστος Λούλης: Στο ρόλο του κυρίαρχου πρωταγωνιστή της ταινίας. Του Υπουργού Οικονομικών της Ελλάδας το έτος 2015, Γιάνη Βαρουφάκη.

 

Κατόρθωσε ως ερμηνευτής της κυρίαρχης, πρωταγωνιστικής περσόνας να προσεγγίσει το χαρακτήρα με λακωνικές, εναλλαγές εκφράσεων προσώπου στα κατάλληλα, κινηματογραφικά σημεία. Η ελευθέρωση του θυμού απέναντι στον Michel Sapin, όταν εκείνος άλλαξε δημοσίως τα λεγόμενά του, ήταν αισθητή στην οθόνη, σαν να συνέβαινε σε αυθόρμητο, ρεαλιστικό πλαίσιο, στην πραγματική ζωή, μπροστά μας. 

 

Πέρα από την έκφραση του προσώπου, ο ηθοποιός έκανε σωστή χρήση και της φωνής εκεί. Μιας και επιτρεπόταν ως πολιτικό-Ευρωπαϊκή προσωπικότητα να εκφράσει λεκτική δυσαρέσκεια, αλλά μέχρι κάποιο όριο έντασης απέναντι στον Υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας. Ο ηθοποιός πέτυχε ακριβώς αυτό το όριο. Χρησιμοποιώντας τα ίδια εργαλεία υποκριτικής έβαλε το ρόλο του Jeroen Dijsselbloem στη θέση του, επισημαίνοντας με αποφασιστικότητα τη διατήρηση των κανόνων ευπρεπούς, πολιτικής συμπεριφοράς. Σε άλλη σκηνή, πηγαίνοντας με πρωτοβουλία όρθιος στην αίθουσα του Eurogroup, κάθισε τελικώς, αλλάζοντας ύφος, με σκιαγράφηση επικρατούσας ψυχραιμίας δίπλα στον Wolfgang  Schäuble. Εκεί η υποκριτική του μας μετέδωσε τη διάθεση κατανόησης και διεκδίκησης επικοινωνίας προς επίλυση προβλημάτων του ρόλου, απέναντι στον ισχυρό, πολιτικό αντίπαλό του.

 

Ο ηθοποιός όμως χρησιμοποίησε και τη διαφορετική τεχνική της υποκριτικής, εσωτερικής ενσάρκωσης. Αποτυπώνοντας την αυτοπεποίθηση, τη δίχως δυσκολία απόδοση του χιούμορ και την άνεση στη ρητορική του πραγματικού προσώπου. Δηλαδή έγινε εγκεφαλικά όντως ο χαρακτήρας! Και αυτή είναι μια πάρα πολλή σημαντική προσέγγιση από έναν ηθοποιό!!!  

 

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Υποδυόμενος τον Έλληνα Πρωθυπουργό, κατά το έτος 2015, Αλέξη Τσίπρα.

 

Αυτό που έχει μεγάλη σημασία από την ενδιαφέρουσα απόδοση του ερμηνευτή, είναι η επίτευξη της ενσάρκωσης στο ανθρώπινο κομμάτι της περσόνας. Καθώς κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να συμβεί, αν λάβουμε υπόψιν μας την κρισιμότητα του ρόλου και το άγνωστο αυτό, ιδιωτικό στοιχείο σε όλους. Αλλά o ηθοποιός έφερε εις πέρας αυτή τη δύσκολη αποστολή! Διότι δεν υπήρξε μια επαναπαυόμενη εστίαση στο “πολιτικό-μηχανικό” σκεπτικό, όπως θα περίμεναν πολλές/πολλοί. Αντιθέτως, εκφράστηκε εύστοχα, μια πιο ενδόμυχη ανησυχία για τις τότε κρίσιμες, γεωπολιτικές εξελίξεις.

 

Πράγματι, ο ηθοποιός καταφέρνει να μεταδώσει κάτι πίσω από το πολιτικό περιβάλλον, μα παράλληλα όχι εξ’ ολοκλήρου αποκαλυπτικό. Παραμένει, ως ρόλος του Αλέξη Τσίπρα, ένας άνθρωπος με αδυναμίες όπως όλοι. Αλλά χωρίς η υπάρχουσα, ατομική αίσθηση ευθύνης της θεσμικής του θέσης να επιτρέπει σε εκείνον, αυτές οι αδυναμίες να τον καταβάλλουν. Όταν απευθύνεται στον συνεργάτη του, Γιάνη, ο τόνος της φωνής είναι στοργικός, σαν να μιλά σε κάποιον αδερφό. Εν όψει ασφυκτικών πιέσεων απογοητεύεται προσωρινά με τον Έλληνα Υπουργό Οικονομικών, αλλά αμέσως αναγνωρίζει ατομικά το λάθος της απότομης, επιπόλαιης κουβέντας. 

 

Η σκηνή, στην οποία όλα βρίσκονται σε εχθρική ροή όλων των κατευθύνσεων μέσα στο μυαλό του ρόλου, βάσει της έκφρασης του προσώπου του ερμηνευτή, μας αποδίδει με εμφανή τρόπο την απογοητευτική συνειδητοποίηση της αμείλικτης πραγματικότητας… Πως αυτά τα τεράστιας σημασίας γεγονότα, είναι βαλλόμενα προς κάθε άνθρωπο, ο οποίος καλείται να ανταποκριθεί ατομικά, επηρεάζοντας το εθνικό επίπεδο, υπό τον κίνδυνο, που ελοχεύει στην παραμικρή περίπτωση λάθους. 

 

Άλλες ενδιαφέρουσες παράμετροι, που δίνουν ταυτότητα στο έργο:

 

1) Το casting.

Υπεύθυνοι του τμήματος υπήρξαν οι Jessie Frost, Μάκης Γαζής, Jina Jay και Marie-France Michel. Οι ερμηνευτές Χρήστος Λούλης και Αλέξανδρος Μπουρδούμης με την απόδοσή τους στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ξεχωρίζουν, δικαιώνοντας τους υπεύθυνους. 
Αλλά και το σύνολο των υπολοίπων ηθοποιών συνιστά μια σωστά προσωποποιημένη αναπαράσταση προσωπικοτήτων! Καταρχάς, δείτε την εκπληκτική, οπτική ομοιότητα στους ερμηνευτές Δημήτρη Τάρλοου (Ευκλείδης Τσακαλώτος) και Daan Schuurmans (Jeroen Dijsselbloem) με τα πραγματικά πρόσωπα! Με ενδιαφέρουσες αποδώσεις και των χαρακτήρων τους βεβαίως. Ο πρώτος σταθερά πράος και ο δεύτερος με εκρήξεις οργής σε διάφορα, κινηματογραφικά σημεία. 
Επίσης και για το χαρακτήρα των μελών του Eurogroup, δεν μπορώ να φανταστώ άλλες καλύτερες, ενσαρκώσεις ιδιοσυγκρασιών. 
Παρατηρήθηκε ερμηνεία με έκφραση ταπεινότητας, αλλά και ανάπτυξης πρωτοβουλίας στα σωστά, κινηματογραφικά σημεία από τη Valeria Golino (Δανάη Στράτου).   
Γενικώς είναι ένα όχι άριστο, αλλά σαφώς αρκετά καλό casting.

 

2) Η μουσική.

 

Την έγραψε ο Alexandre Desplat. Σε σχέση με ό,τι έχουμε συνηθίσει να ακούμε από το συγκεκριμένο συνθέτη, εδώ μας αιφνιδιάζει αρκετά! Μοιάζει, ως κάτι πολύ απλό αυτή τη φορά η συνδρομή του. Το μπουζούκι θα ξεχωρίσει, στις στιγμές όπου η ελληνική παρουσία δια των εκπροσώπων της δίνει “το παρών” στην πολιτικοοικονομική υπεράσπιση της χώρας. 

 

Είναι σημαντικό όμως να αντιληφθούμε αυτή τη μουσική, επιλεγμένη συνδρομή ως κινηματογραφική εκφραστική, ανταπόκριση μιας σύντομης σύνθεσης στα κατάλληλα σημεία. Δίνοντας χαρακτήρα πυγμής, σύμφωνα με τις εκφραστικές, καλλιτεχνικές προθέσεις του σκηνοθέτη. 

 

3) Η χορογραφία.

 

Δηλαδή η σκηνή του ενσαρκωμένου επιτελείου και της ίδιας της καγκελαρίας, Angela Merkel, σε μια χορευτική καταδίωξη προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Το ίδιο ισχύει και εδώ. Πιθανόν να παραξενέψουν αυτές οι κινήσεις τους θεατές.

 

Όμως δεν μπορεί να αρνηθεί καμία/κανείς πως θυμίζουν έναν απειλητικό, εκπαιδευμένο αντίπαλο, ο οποίος με μεθοδικό πειθαναγκασμό (και όχι ωμή βία) σε σπρώχνει επικίνδυνα, ακριβώς εκεί που θέλει. 

 

Ίσως, όχι φυσικά βάσει των ακριβών τους πολιτικών κοστουμιών, αλλά εξαιτίας της κινησιολογίας να διαθέτει νατουραλιστική υπόσταση αυτή η -διαφορετικής μορφής- χορογραφία. Φέρει κάτι το ενστικτώδες…

 

Μια διανομή από την Odeon

 

O Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ

 

Ολες οι Ειδήσεις

Ειδήσεις Top Stories
X