Σινεμά

Eretiki Ανάλυση της ταινίας “Οι Ζωές που δεν Έζησα” (The Roads not Taken) με τη Σάλμα Χάγιεκ

Eretiki Ανάλυση της ταινίας “Οι Ζωές που δεν Έζησα” (The Roads not Taken) με τη Σάλμα Χάγιεκ
ViberViber MessengerMessenger WhatsAppWhatsApp
Ακούστε το άρθρο

Υπόθεση: Το μυαλό του Μεξικανού μεσήλικα συγγραφέα Leo απέχει από το σήμερα. Ο άνθρωπος υποφέρει από την πάθηση της άνοιας. Ωστόσο υπάρχει ζωντάνια στη συνολική σφαίρα της αντίληψής του. Η νόησή του εστιάζει σε δύο σημαντικές παρελθοντικές στιγμές μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, μα απειροελάχιστα στο σήμερα. Κατά τον παροντικό χρόνο ο Leo βρίσκεται νομίμως με άδεια παραμονής στη Νέα Υόρκη.

Το σπίτι του είναι κυριολεκτικά δίπλα σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό. Ο ίδιος έχει χωρίσει με την τελευταία του σύζυγο, επίσης συγγραφέα, Rita. Μαζί απέκτησαν μια κόρη, τη Molly, η οποία είναι πλέον Δεσποινίδα. Η Molly ασχολείται με το ρεπορτάζ και είναι ικανή στη δουλειά της, όμως έχει αφιερώσει πλέον τον περισσότερο χρόνο της στην αμείωτη φροντίδα του Leo. Επίσης η νοσηλεύτρια Xenia κουράρει στο σπίτι το λιγομίλητο, ήσυχο ασθενή. Η Molly συμπεριφέρεται στον πατέρα της με θαυμαστή τρυφερότητα, προσπαθώντας να τον κάνει να συναναστραφεί, όπως κάποτε με τους άλλους ανθρώπους…

Ο νους του Leo πρωτίστως επιστρέφει νοητά στο Μεξικό. Σε μια γλυκόπικρη πραγματικότητα, στην οποία εν τέλει απέμειναν τα συντρίμμια μιας τραγωδίας. Με την πρώτη του αγαπημένη σύντροφο, Dolores, παρά τον όμορφο έρωτά τους, βίωσαν ξαφνικά μία βίαιη, τραυματική απώλεια και αργοπέθαιναν από τότε συναισθηματικά ως αντρόγυνο, αλλά και ξεχωριστοί άνθρωποι.

Στη δεύτερη περίπτωση, μία “επαναδιαπραγμάτευση αναμνήσεων” λαμβάνει χώρα σε νησί της Ελλάδας. Εκεί ο συγγραφέας Leo έφτασε στο τέλος του βιβλίου του. Μία Δεσποινίδα θυμίζει έντονα την κόρη εκείνου…Με χαρά και ενδιαφέρον ο ίδιος πλησιάζει εκείνη, ρωτώντας την άποψή της για την αινιγματική κατάληξη του ήρωα του βιβλίου, ο οποίος θυμίζει ένα είδος σύγχρονου Οδυσσέα με αισθητές αντιθέσεις.

Το μυαλό του Leo επανέρχεται στη σημερινή καθημερινότητα με επισκέψεις σε οδοντίατρο και οφθαλμίατρο, υπό την επίβλεψη της θαρραλέας, καλοσυνάτης και υπομονετικής Molly. Η νεαρή υπερασπίζεται τον πατέρα της ακόμη και από τα ειρωνικά, με δόση πικρίας, σχόλια της Rita στο νοσοκομείο, σε μια δύσκολη στιγμή. Όμως, όλος αυτός ο αφιερωμένος χρόνος και η διοχετευμένη ενέργεια της Molly, εκτός από απροσμέτρητη ψυχική κόπωση, επιφέρουν και αρνητικές συνέπειες στον επαγγελματικό της τομέα.

Μήπως μία άλλη εκδοχή της κοπέλας θέλει να πάρει δύσκολες, μα αναγκαίες αποφάσεις, για την απαιτητικότατη περίθαλψη του πατέρα της;   

 

Κινηματογραφικός Χάρτης:

 

Θα παρακολουθήσουμε μια ταινία, η οποία απευθύνεται σε αποδεδειγμένους σινεφίλ ή σε θεατές, που προσπαθούν να κάνουν τουλάχιστον το επιθυμητό, αναβαθμισμένο βήμα κατανόησης ενός έργου της Έβδομης Τέχνης. Η οργανωμένη λειτουργία της σκηνοθεσίας βοηθά την ανάπτυξη της μινιμαλιστικής προσέγγισης στην ιστορία του σεναρίου. Η διεύθυνση φωτογραφίας και το μοντάζ με φόντο την οργανωμένη αισθητική της σκηνογραφίας, κάνουν βίωμα του θεατή, τα σύντομα, αλλά αισθαντικά ταξίδια στη σφαίρα της νόησης του πρωταγωνιστή Leo. Μοντάζ και σενάριο οπτικά θα γίνουν ένα. Βεβαίως, η επερχόμενη εξήγηση μέσα από τα λεγόμενα του ήρωα, στη διάρκεια και στο τέλος του έργου αντίστοιχα, θα αποδειχτεί αναγκαία, προκειμένου να μας προσδιορίσει, τι επακριβώς συνέβη στη ζωή αυτού και τι όχι σε Μεξικό και Ελλάδα, επηρεάζοντας παράλληλα και άλλους ανθρώπους. Η αισθητική των χρωμάτων σε κάθε τοποθεσία συνάδει με τη γενική απόδοση της ιδιοσυγκρασίας των εν λόγω χωρών (Μεξικό=Ερυθρό/Ελλάδα=Μπλε), αλλά και με το ίδιο το ειδικό βίωμα (έρωτας, με ολέθριες απώλειες/δίλημμα σε συγγραφική έμπνευση) του πρωταγωνιστή.

 

Είναι σημαντικό, το ότι βάσει της κρισιμότητας των ρόλων και της αύρας κάθε χαρακτήρα, υπήρξε η κατάλληλη, κινηματογραφική διαμοίραση, από το σενάριο και τη σκηνοθεσία, ώστε να συνεισφέρουν όλοι/όλες οι ηθοποιοί, με την απαιτούμενη, συναισθηματική απόδοση.  

 

Οι ερμηνείες θα υποστηρίξουν επάξια αυτό το συγκεκριμένο, κινηματογραφικό μοτίβο! {Ανάλυση των ερμηνειών ακολουθεί σε σχετική, κάτωθι κατηγορία της στήλης} 

 

Η μουσική είναι διακριτική και διακριτή, είτε αφορά την ερημική, μελαγχολική ατμόσφαιρα στο Μεξικό, είτε τα ορχηστρικά έγχορδα του σήμερα. Τα τελευταία στο παρόν δίνουν μια αίσθηση τρόμου: Κοντραμπάσο κρατά τη βάση και βιολιά δίνουν τις κοφτές μελωδίες. Παρίσταται και τσέλο. Στο παρελθοντικό Μεξικό διακρίνεται η κιθάρα. Ακούμε και λίγη Electro στο έργο.

 

Ο ήχος μάς ξεναγεί στη μοναξιά του σήμερα, αλλά και στη μοναχικότητα της μυθοπλασίας και παρελθοντικής πραγματικότητας του ήρωα. Παραμένει στο μυαλό του ακροατή/θεατή το ηχητικό ξεκίνημα σε μαύρο φόντο, όπου επικρατεί μόνο ο επαναλαμβανόμενος ήχος της τηλεφωνικής συσκευής ή του κουδουνιού του σπιτιού του Leo.

 

Σενάριο:

 

Η γλώσσα που επικρατεί, είναι τα αγγλικά. Ακούστηκαν και λίγα ισπανικά στις σκηνές των συνομιλιών με τη Dolores. Η σεναριογράφος παρουσιάζει μια ιστορία με μινιμαλιστική δομή. Όμως σε αυτό το μοτίβο γραφής, επειδή η ένωση παρόντος και παρελθόντος έγινε με την απόδοση της πληρότητας της ανθρώπινης, νοητικής ανεκτίμητης διάστασης, φαίνεται πως δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Στην παρελθοντική ανασκόπηση ο ήρωας συναντά τη συναισθηματική θύμηση, καθώς και το διορθωτικό μύθευμα της μνήμης, σε συνάρτηση με την αποκαλυφθείσα πραγματικότητα, απευθυνόμενα όλα σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους και χώρες. Η πληρότητα του σεναρίου γίνεται λοιπόν ορατή μετά το τέλος του έργου. Βεβαίως δεν υπάρχει η διάρκεια των δυναμικών στιχομυθιών, όπως σε προηγούμενες δουλειές της δημιουργού. Φερειπείν, στο καταπληκτικό “The Party” (2017). Εκεί ας πούμε, οι δυναμικές στιχομυθίες ήταν το επιστέγασμα των αντικρουόμενων προσωπικοτήτων στους ρόλους των διανοούμενων. Επιπροσθέτως, ο χώρος εκεί ήταν μόνο ένας και μας ταξίδευαν, κατά κύριο λόγο, τα λεγόμενα των ηρωίδων/ηρώων.

 

Όμως, κάθε ταινία στο σενάριο έχει το δικό της μοτίβο και όλα οφείλουν να εναρμονίζονται πάντοτε σε αυτό! Κατά αυτόν τον τρόπο, στο “Τhe Roads not Taken” (2020) η σύντομη διάρκεια και η απλή παρουσία των στιχομυθιών ακολουθεί ορθώς την πάθηση του πρωταγωνιστή. Και έπειτα, τη διάθεση/αίσθηση της κόρης του και την πικρία της πρώην συζύγου, Rita. Ναι, η τελευταία έχει να πει κάποια περισσότερα πράγματα και ταιριάζει ο χώρος των λεγομένων, που της δόθηκε. 

 

Στο σενάριο υπάρχει επίτευξη της απόδοσης του συναισθήματος! Και αυτό οφείλεται σε δύο αίτια, που εντάσσονται στη σύσταση της ιστορίας (Α) και των σεναριακών πράξεων (Β) αντιστοίχως: 

 

Α) Στη διαμοίραση πραγματικότητας και μυθεύματος, μαζί με τη διάσπαση δύο διαφορετικών, παρελθοντικών περιόδων, έχοντας ωστόσο ένα κοινό στοιχείο: Τη δημιουργία οικογένειας. 

 

Β) Υφίσταται και ένα ακόμη πιο ειδικό χαρακτηριστικό πράξεων σεναρίου στα αποδιδόμενα συναισθήματα: Ο θρήνος (νόηση στο Μεξικό) ή οι προβληματισμοί (νόηση στην Ελλάδα) του Leo αποτελούν άλλο ένα παράδειγμα του βιώματος της νόησης του πρωταγωνιστή, μεταξύ ανάλογης πραγματικότητας (μεξικάνικος χωροχρόνος) και μυθεύματος (ελληνικός χωροχρόνος). 

 

Γενικώς λοιπόν, δεν γινόταν και δεν χρειαζόταν να εξελιχθεί το σενάριο αλλιώς σε αυτήν την ιστορία! Έγινε το σωστό! 

 

Το ωφέλιμο, φιλμικό παζλ της αφήγησης σε σενάριο και σκηνοθεσία:

 

Η βάση του σεναρίου, η οποία είναι σε όμορφη εναρμόνιση με τη σκηνοθεσία φέρει “Αριστοτέλεια Αφήγηση” (Αρχή, Μέση, Τέλος). Καθώς ξεκινάμε, προχωρούμε και καταλήγουμε στο τέλος αυτής της ημέρας περίθαλψης του Leo στη Νέα Υόρκη. Ωστόσο, παρατηρείται επιπροσθέτως: 

 

1) Διασπώμενη κατηγορία “Ελλειπτικής Αφήγησης” στο χωροχρόνο του Μεξικού. Διότι εκεί δεν βλέπουμε την αρχή του θρήνου, παρά μόνο κάποιες ενδιάμεσες ψυχολογικές συνέπειες στο ζεύγος, καταλήγοντας στο τέλος του χαμού.

 

2) Στην ιστορία της Ελλάδας το σενάριο και η σκηνοθεσία έχουν δύο ανεξάρτητες διαστάσεις: Πρόκειται για τη μυθοπλασία και την αληθινή αποκάλυψη της αντιμαχόμενης επιλογής της συγγραφικής καριέρας ή της οικογένειας. Και οι δύο παράμετροι δεν παρουσιάζουν παγιωμένη οργάνωση σε αρχή μέση και τέλος. Άρα και στην ιστορία της Ελλάδας μεταξύ μυθοπλασίας (μόνο επέκταση του τέλους, σύμφωνα και με το βιβλίο του Leo=μέχρι το σημείο της ακολουθίας του καραβιού, όπου βρίσκεται η Anni, με βάρκα από τον Leo) και *αποκαλυφθείσας πραγματικότητας (αυτόνομη διάσταση του τέλους=από το σημείο όπου παραμένει ολομόναχος ο Leo στη βάρκα στον ορίζοντα, μέχρι και…) παρατηρείται κατηγορία “Ελλειπτικής Αφήγησης.” 

 

Άρα, η δημιουργός κατορθώνει να φτάσει σε ένα φαινομενικά μινιμαλιστικό περιβάλλον, στην πραγματικότητα μετά από πολλή ώριμη κινηματογραφική σκέψη! 

 

*Σημείωση: To κλείσιμο της ιστορίας στο ελληνικό νησί επεξηγεί το θάνατο του αναβαθμισμένου συγγραφέα και όχι του αφοσιωμένου πατέρα. Αυτό συνάδει στην αποτύπωση της ίδιας προσωπικότητας στο Μεξικό (Δηλαδή δίνοντας προτεραιότητα στην οικογένεια. Αν και οι συνθήκες εκεί ήταν αλλιώτικες).

 

Οι λεπτομέρειες στην ανάπτυξη του σεναρίου δίνουν μεγάλη αξία στο σύνολο:

 

-Παρατηρούμε τη Dolores και το Leo ως ζευγάρι μεσηλίκων. Ωστόσο, σε μια φωτογραφία στο πορτοφόλι του πρωταγωνιστή η Dolores δείχνει να βρίσκεται στην πρώτη της νιότη. Επομένως, συνέβη μεν ο μεγάλος έρωτας  μαζί της, αλλά όχι σε αυτή την ηλικία. Ίσως να ωρίμασε και να τσάκισε ψυχικά το ζεύγος, εκείνη η απώλεια…

 

-Το όνομα της “Molly” θα το ακούσουμε στο τέλος. Γιατί εστιάζουμε μέχρι τότε στην αλτρουϊστική δράση της. Στο αμείωτο ενδιαφέρον, για την περίθαλψη του γονέα εκείνης. 

 

Συνεπώς: Η δημιουργός είναι ικανή να αναμετρηθεί με τελείως διαφορετικά μοτίβα ιστοριών και να τα ακολουθήσει με αφοσίωση στη συνολική απαιτητική τους διάσταση! Επιπλέον, κάνει κάτι διαφορετικό καλλιτεχνικά σε αυτό το έργο, σε σχέση με προηγούμενες δουλειές της και αυτό είναι μόνο προς όφελός της. Προσδίδοντας ακόμη περισσότερη ωριμότητα στην κινηματογραφική υπογραφή της!       

 

Σκηνοθεσία:

 

Οι ιδιαιτερότητες του σεναρίου απέκτησαν πράγματι σάρκα και οστά στην επίσης ξεχωριστή και ίσως παρεξηγημένη σκηνοθεσία. Το σημαντικό είναι, πως ο καλλιτεχνικός στόχος επετεύχθη, με έμφαση στα συναισθήματα και τη νόηση των ανθρώπων. Είναι μια κινηματογραφικά αποδιδόμενη σχέση σκηνοθέτη (αισθαντικότητα) και θεατή (απόσταση παρατήρησης). Καθώς, ό,τι παρακολουθούν οι θεατές, συνέβη μόνο σε μια μαρτυρική ημέρα για την κόρη Molly στη Νέα Υόρκη, αλλά ταυτοχρόνως σε απροσδιόριστο, χρονικό διάστημα αλλιώτικων τοποθεσιών, μεταξύ παρόντος (Η.Π.Α.) και *δύο διαφορετικών, παρελθοντικών εποχών (Μεξικό και Ελλάδα) **με ανάμιξη αλήθειας και φαντασίας, για την τραγική μορφή του πατέρα Leo. 

 

*1ηΣημείωση: Οπτικά στην αναγνώριση εναλλαγής εποχών και ανάμιξης παρελθοντικής πραγματικής (Μεξικό) και αντίστροφης, φανταστικής νόησης (Ελλάδα) μας βοηθά ως θεατές το πρόσωπο του πρωταγωνιστή Leo. Στο παρόν (Η.Π.Α.) είναι ξυρισμένο, ενώ στα δύο αλλιώτικα διαστήματα του παρελθόντος φέρει διαφορετικά γένια. Επίσης, στην ιστορία του ελληνικού νησιού ο ήρωας φορά γυαλιά.

 

**2ηΣημείωση: Δεν μπορούμε για αυτό το λόγο, δηλαδή εξαιτίας της αναμεμιγμένης αλήθειας και πραγματικότητας να θεωρήσουμε αμιγώς ως “Flashbacks” τα νοητικά ταξίδια του Leo.

 

Ορισμένες ενδιαφέρουσες στιγμές:

 

-Γενικώς, σκηνοθετικά ξεχωρίζει η στιγμή, όπου η Molly στο σήμερα επικοινωνεί για κάποια δευτερόλεπτα με τον πατέρα της μέσα στο ασανσέρ, εξηγώντας του, ότι δεν θα θανάτωνε ποτέ ασθενείς ανθρώπους (είχε προηγηθεί σχετική συζήτηση για το σκυλάκι “Νέστωρ”, που κάποτε είχε ο Leo). 

 

-Αλλά έχει ενδιαφέρον και η απόφαση του Leo στο Μεξικό να παραβρεθεί μαζί με τη Dolores το βράδυ στην ατμοσφαιρική λιτανεία του γιου τους. 

 

-Επίσης, έχει γοητεία το πανοραμικό πλάνο στην άδοξη Οδύσσεια του συγγραφέα Leo στην Ελλάδα…

 

Η συγκεκριμένη σκηνοθεσία, κατά κύριο λόγο, ανήκει αυστηρά σε ένα σύνολο συνύπαρξης καλλιτεχνικών παραμέτρων.

 

Στο σημείο αυτό αναφέρουμε, πως η σκηνοθεσία κατηύθυνε επιτυχώς ένα ουσιώδες, χωρίς εντυπωσιασμούς, καλλιτεχνικό κρεσέντο διεύθυνσης φωτογραφίας, μοντάζ και σκηνογραφίας! 

 

Α) Η διεύθυνση φωτογραφίας θα κάνει λεπτεπίλεπτη δουλειά στον παροντικό χρόνο με ορθή χρήση επιλεκτικής ανάδειξης φωτισμών και σκιάσεων, σύμφωνα με την εφαπτόμενη ψυχοσύνθεση της ηρωίδας Molly. Εκεί η φωτεινή αισιοδοξία της νιότης της Molly θα συναντήσει σκοτεινές πτυχές ελλοχεύουσας, συναισθηματικής απογοήτευσης στο διαμέρισμα και στο διάδρομο του σπιτιού του ασθενούς πατέρα της. Μέχρι να βγει από το χώρο ο Leo (διαμέρισμα και διάδρομος) υπάρχουν σκιάσεις, που καταδεικνύουν τη σκοτεινή του αίσθηση.

 

Β) Σκηνογραφία και διεύθυνση φωτογραφίας συνιστούν ένα ικανοποιητικό για τα μάτια καλλιτεχνικό πάντρεμα, συνδέοντας συνεχώς αισθαντικά, μα και με αισθητική, σενάριο και σκηνοθεσία. Οι αντιθέσεις των χρωμάτων (Ροζοκόκκινο στο Μεξικό/Γαλαζομπλέ στην Ελλάδα)  διαθέτουν ανεξαρτησία και αντιφατική, καλλιτεχνική συμπλήρωση. Το διαμέρισμα δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό, η απομονωμένη μονοκατοικία στο Μεξικό και η διακόσμηση του μπαρ του καραβιού, τραβούν την προσοχή του κοινού.

 

Το μοντάζ είναι ο καλλιτεχνικός, Απαραίτητος ταξιδευτής των θεατών σε αυτό το έργο: 

 

1) Ένα πρώτο “παιχνίδι” του μοντάζ είναι η συσχέτιση προσπάθειας επικοινωνίας του Leo στο σήμερα με την κόρη, αλλά και στο παρελθόν με την πρώην αγαπημένη σύντροφο Dolores.

 

2) Παρατηρείται αμεσότητα, με εμφανή, προσφερόμενη στο κοινό, ορατότητα στα ταξίδια της νόησης του ήρωα. 

 

3) Αλλά και ετεροχρονισμένη σύνδεση πλάνων σε ωφέλιμη, νοηματική συνεργασία με το σενάριο: Λόγου χάριν, ο Leo στην παρελθοντική νόηση του Μεξικού ταξιδεύει ξαπλωμένος και θλιμμένος στην καρότσα ενός οχήματος. Όταν αργότερα κατέβει, θα επανακτήσει τις δυνάμεις του. Μετά από αρκετά κινηματογραφικά λεπτά, σε επιστροφή του ίδιου φιλμικού περιβάλλοντος, θα περάσει ένα άλλο αμάξι το δρόμο και ο ήχος του θα ενοχλήσει εξωφρενικά τον ήρωα, ώστε εκείνος να θρηνήσει πεσμένος, αγγίζοντας με το χέρι του το έδαφος. Μετέπειτα, θα μάθουμε για ένα τροχαίο ατύχημα, που παρέλυσε την ψυχή του ζεύγους Leo-Dolores.

 

4) Ηθελημένα συγκοπτόμενο μοντάζ εμφανίζεται, μόλις ο ήρωας στην ανηφόρα του ελληνικού νησιού γλιστρά και πέφτει. Μας αποδίδεται έτσι η αίσθηση της ταπείνωσής του, μπροστά στην κοπέλα, που έμοιαζε με την κόρη του.

 

5) Υπάρχει εσωτερικής συνδεσιμότητας ένωση των πλάνων στον ίδιο παροντικό χωροχρόνο, μεταξύ της συναισθηματικής σύγκρουσης της Molly και της μητέρας της, Rita, στο νοσοκομείο. Η Rita χλευάζει και η Molly υπερασπίζεται το Leo. Έχουμε τότε σύνδεση ψυχρότητας λεγομένων (Rita) με ψυχρότητα συναισθημάτων (Μolly, με έκφραση δίχως λόγια, απέναντι στη Rita). Δηλαδή, ουσιαστικά το μοντάζ εδώ γίνεται κοινωνός της δραματικής τάσης.

 

Ερμηνείες:

 

Elle Fanning (Molly, η κόρη του Leo): Έχουμε πει, από προηγούμενες συμμετοχές της (“Maleficent”, “Mary Shelley”, “A rainy Day in New York”), ότι πρόκειται γενικώς για μια άκρως ταλαντούχα, εξελισσόμενη ερμηνεύτρια και θα υπάρχουν διάφοροι ρόλοι, για να τους δώσει ιδιαίτερη ζωή στο μέλλον. 

 

Και εδώ είναι εκπληκτική! Παρίσταται ως μία καινούργια περσόνα. Καταφέρνει να εναρμονίσει την υποκριτική της, σύμφωνα με την ανάδειξη των φωτισμών και σκιάσεων της διεύθυνσης φωτογραφίας. Η ανησυχία, το ενδιαφέρον και η θλίψη για τον πατέρα της αντιστοίχως είναι αισθητά τότε. Στο ταξί ερμηνεύει, πως προσπαθεί να κάνει τον άρρωστο πατέρα της να γελάσει. Η αυταπάρνηση και η αφοσίωση, με σκοπό την περίθαλψη του πατέρα της Molly, αποδίδονται πολύ καλά από την ηθοποιό, ώστε να κατανοήσει το κοινό, πως εκείνη ως κόρη τον φροντίζει για πολύ καιρό. Μοναδική είναι η ερμηνευτική ανταπάντηση της ψυχρότητας προς τη μητέρα Rita, μόνο με εκφράσεις διαφωνίας και ανταπόδοση συναισθημάτων. 

 

Η εγκατάλειψη της οπτιμιστικής προσέγγισης και η μαρτυρία του πρελουδίου μιας ειλικρινούς παραίτησης (“Μπαμπά, νιώθω χαμένη, δεν ξέρω τι λες!”) αποδίδεται όμορφα με κλάμα και ανάσα. Η απόφαση της Molly να αλλάξει στάση ζωής (“Δύσκολες Αποφάσεις”) κατορθώνει να τραντάξει το θεατή με ρεαλισμό και αίσθηση τερματισμού της υπομονής του ρόλου. Η ελευθερωμένη συγκίνηση, μόλις ο Leo θυμάται το όνομά της και έχει παροδική συναίσθηση του διαλόγου τους, είναι σχεδόν εξαιρετική σε εκτέλεση. Μόνο οι τελευταίες κουβέντες σε αυτή τη στιγμή επηρεάζουν αρνητικά την ηθοποιό, ώστε εκείνη να οδηγηθεί μεμονωμένα στην υπερβολή (αλλά εδώ φταίει το σενάριο, όχι η ερμηνεύτρια. Ήταν τα λόγια, που δεν βοηθούν την ερμηνεύτρια). Φυσικά αυτό το στιγμιαίο λάθος δεν απειλεί τίποτα από το γενικό, όμορφο σύνολο. 

 

-Συνολικά ήταν Υπέροχη!!!

 

Laura Linney (Rita, η 2η πρώην σύζυγος του Leo): Διακριθείσα και ευρέως γνωστή ηθοποιός από τις συμμετοχές της στις ταινίες: “Μystic River” (2003) ως Annabel Markum, “Kinsey” (2004), ως η Clara McMillen και “Mr. Holmes” (2015), ως η Mrs Munro. Επίσης πρωταγωνίστησε στη σειρά “John Addams” ως Abigail.

 

Σε αυτό το έργο, μολονότι η ίδια φέρει μικρή συμμετοχή, κατορθώνει να πραγματοποιήσει τη δεύτερη καλύτερη ερμηνεία! Στο νοσοκομείο, με εκφράσεις, χροιά φωνής και τα λεγόμενά της, μεταφέρει τέλεια την πικρία, εριστική στάση και ψυχρότητα της Rita, απέναντι στον ασθενή Leo. Εντοπίζεται ωστόσο και ένα πολύ μικρό στοιχείο εναπομείνασας τρυφερότητας. Ο ανταγωνισμός, λόγω κοινού επαγγέλματος με το Leo και η έλλειψη εμπιστοσύνης, είναι επίσης αισθητά στοιχεία στην υποκριτική της. Έτσι κατανοούμε ως θεατές, πως η Rita εν κατακλείδι μετάνιωσε συνολικά, για τα όσα έζησε με το Leo. Θεωρεί, πως εκείνος την πήγε πίσω στη ζωή της. 

 

-Όμορφη ερμηνεία!  

 

Javier Bardem (Leo, o πρωταγωνιστής): Ένας ηθοποιός, που εξαιτίας των συνολικών ποιοτικών του εμφανίσεων στο χώρο του σινεμά, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

 

Ο ρόλος του Leo φέρει τρεις διαφορετικές πτυχές. Η πρώτη περσόνα υποφέρει από άνοια. Η δεύτερη, βιώνει κατάθλιψη, εξαιτίας της απώλειας του παιδιού του μεξικανικού ζεύγους. Η τρίτη, αντιμάχεται μεταξύ συγγραφικής καριέρας και οικογένειας. 

 

1) Δεν είναι εύκολος ρόλος. Ο ηθοποιός κατορθώνει με το ανοικτό βλέμμα και την αίσθηση της αφαίρεσης των παροντικών συνομιλητών του να μας πείσει για την πάθηση. Χρησιμοποιεί ελάχιστες λέξεις και παρόλα αυτά όσο η διάνοια του ρόλου είναι ζωντανή, τότε ο ερμηνευτής μας μεταδίδει, πως ο νους του Leo επιστρατεύει όλη τη δύναμη, ταξιδεύοντας κάπου αλλού.

 

2) Είναι σε βαριά κατάθλιψη και παραίτηση. Κατατονικός και σε άρνηση για το χαμό του γιου του. Αδυνατεί να βρει την αγάπη ξανά στη γυναίκα του, εξαιτίας της απώλειας του παιδιού. Ο θρήνος στον τάφο φέρει το ρεαλισμό ενός πληγωμένου γονιού! 

 

3) Η υποσχόμενη, αναβαθμισμένη καριέρα ενός συγγραφέα αντιμάχεται με την πιθανή επιστροφή ενός ηθικού πατέρα στην οικογένειά του (Rita και Molly). Είναι ντροπαλός με την Anni, η οποία του θυμίζει την κόρη του. Ταπεινωμένος στην πτώση της ανηφόρας. Διστακτικός με το φινάλε του βιβλίου ή {σε διαφορετική μετάφραση} με τη σημαντική απόφαση να διαλέξει μεταξύ οικογένειας και καριέρας. Δυστυχής και ταλαιπωρημένος, ως άδοξος συγγραφέας στο τέλος της δικής του Οδύσσειας…

 

-Φυσικά και τα κατάφερε! Απλώς θέλει προσοχή από τους σινεφίλ η παρατήρηση της ερμηνείας.

 

Salma Hayek (Dolores, η 1η αγαπημένη σύντροφος του Leo): Επίσης γνωστή ηθοποιός με ταλέντο, αλλά συγκεκριμένες συμμετοχές σε ποιοτικές ταινίες. Ας δούμε μερικές: “Frida” (2002), “Tale of Tales” (2015).

 

Η ερμηνεύτρια αποδίδει ωραία το μελαγχολικό κλίμα του σπιτιού στο Μεξικό. Μεταφέρει σωστά την ψυχική κόπωση για την προσπάθεια αφύπνισης της ζωντάνιας του Leo. Η ηθοποιός φέρει τότε αυστηρό, σταθερό ύφος, σαν να έχει τελειώσει η υπομονή της Dolores. Μετανιώνει και ξαναθυμώνει στο αμάξι. Στη λιτανεία πραγματοποιεί ένα ήπιο κάλεσμα συναισθηματικής εξωτερίκευσης στο Leo.

 

-Αυτή η ερμηνεία, αν και έχει μικρή χρονική διάρκεια, λόγω της αξιόλογης απόδοσης, θα προστεθεί εμφανέστατα ως ποιοτική, στο βιογραφικό της έμπειρης ηθοποιού! 

 

Mια διανομή της Οdeon

 

Συντελεστές:

 

Σενάριο: Sally Potter. Σκηνοθεσία: Sally Potter. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Robbie Ryan. Μοντάζ: Emilie Orsini, Sally Potter, Jason Rayton. Σκηνογραφία: Delia Picirilli, Linda Wilson, Barbara Perez-Solero. Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν: Elle Fanning, Laura Linney, Javier Bardem, Salma Hayek, Milena Tcharntke. Μουσική: Sally Potter. Τμήμα Ήχου: Fredrik Dalenfjall, Thomas Huhn και το επιτελείο των υπολοίπων 14 επαγγελματιών.

“Η καλλιτέχνιδα Sally Potter απαντά στο ραντεβού των θαυμαστών της δουλειάς της για ακόμη μια φορά, από δύσκολο κινηματογραφικό μονοπάτι.”

 

Ο Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ 

Ολες οι Ειδήσεις

Ειδήσεις Top Stories
X