Επιλογές

Eretiki κριτική για την ταινία HALLOWEEN ( Η νύχτα με τις μάσκες)

Eretiki κριτική για την ταινία HALLOWEEN ( Η νύχτα με τις μάσκες)
ViberViber MessengerMessenger WhatsAppWhatsApp
Ακούστε το άρθρο

 Έχοντας μια εξαιρετικά δύσκολη αποστολή, οι συντελεστές του HALLOWEEN κλήθηκαν να δημιουργήσουν μια ταινία, η οποία αν και τυπικά αποτελεί την ενδέκατη αναφορά στη συγκεκριμένη ιστορία, εδώ συνδέεται άμεσα με τη θεμελιώδη, πρωταρχική, αποτυπωμένη σκέψη του John Carpenter. Λειτουργεί δηλαδή, αποκλειστικά ως συνέχεια της πρώτης ιστορίας του 1978. Με την αέναη μάχη επιβίωσης του θύματος που αντιμετωπίζει τη φρικτή δράση του θύτη, διαμέσου της προσωποποίησης των Laurie Strode και Michael Myers αντίστοιχα, να αναμένει για τέσσερις δεκαετίες. Σαφώς η επιστροφή της Jamie Lee Curtis στον πρωταγωνιστικό ρόλο του έργου, σηματοδοτεί επάξια ξανά, την απεικόνιση της ελπίδας που διαφεύγει από τον αδικαιολόγητο θάνατο. Η μερική παρουσία στο σενάριο από τον ίδιο τον άρχοντα του τρόμου, John Carpenter, μαζί με την οικογενειακή σφραγίδα (συμμετοχή και του γιου του, Cody Carpenter) ως προσωπική υπόθεση στη μουσική επένδυση της ταινίας, συνιστούν την αύρα της μάσκας του αδυσώπητου Michael. Σχεδόν κυριολεκτικά, καθώς ο Nick Castle που είχε υποδυθεί στην πρώτη ταινία τον μασκοφόρο Myers, έπαιξε σε μια σκηνή, αλλά έδωσε και τις πολύτιμες συμβουλές του στον καινούργιο Shape, James Jude Cortney.

 

Μετά από 40 ολόκληρα χρόνια, τον μακάβριο εφιάλτη που γέννησε η γόνιμη φαντασία του John Carpenter, διαδέχεται η παρουσία μιας ταινίας, που όχι μόνο σεβάστηκε, αλλά επιπλέον αναβίωσε και ανανέωσε την αρχετυπική αίσθηση του τρόμου, την οποία έσπειρε ο κινηματογραφικός χαρακτήρας του ανθρώπου, χωρίς αποκωδικοποιημένο ψυχολογικό προφίλ. Του αμείλικτου δολοφόνου με ασαφή κίνητρα κατά τους απογοητευμένους ψυχαναλυτές, που δεν μιλά ποτέ, αλλά κάνει πράξεις, οι οποίες συνιστούν τον απόκοσμο λαβύρινθο του εγκεφάλου του… Δύο τρομακτικές λέξεις… Michael Myers. Ωστόσο, αν και εκείνος ως έγκλειστος σε ψυχιατρικό ίδρυμα, δεν εμφανίστηκε για δεκαετίες ξανά στη ζωή της, η Laurie δεν ξέχασε ποτέ την εικόνα του και παρά το διαχρονικό, μετατραυματικό σοκ της προετοιμαζόταν δυναμικά, ώστε κάποια στιγμή να αντιστραφούν οι ρόλοι. Καθώς η ίδια επιδίωκε, όχι και τόσο παραδόξως τελικά, να ξανασυναντηθούν. Αλλάζοντας μάσκες…

 

Μια διανομή της TULIP ENTERTAINMENT

 

ΣΕΝΑΡΙΟ:

 

Αν και ο Michael Myers βρίσκεται ως έγκλειστος στο ψυχιατρικό ίδρυμα Smith’s Grove, στην περιοχή Haddonfield του Illinois εδώ και 40 χρόνια, δύο τολμηροί δημοσιογράφοι αναπτύσσουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περίπτωσή του. Οι Aaron Korey και Dana Haines ασκούν τη δημοσιογραφία πολύ διαφορετικά, από ότι συνηθίζεται. Επισκέπτονται τον ψυχρό δολοφόνο των εγκλημάτων του 1978, προκειμένου να του αποσπάσουν πληροφορίες, ώστε να καταγράψουν τα αίτια των πράξεών του. Ο αριθμός των ιατρών που τον ανέλαβαν, είναι εντυπωσιακός! Όλοι, απροκάλυπτα προτείνουν μία λύση: Θανάτωση! Ο τελευταίος ψυχίατρος, Δρ. Ranbir Sartain, ισχυρίζεται ότι ο ασθενής του έχει τη δυνατότητα να μιλήσει, αν και κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ αυτή τη φωνή. Επιλέγει.. Nα μην μιλά. Ο Aaron θα δράσει ριψοκίνδυνα πλησιάζοντας τον τρόφιμο Myers οριακά, σε μια αυλή που θυμίζει ωρολογιακή σκακιέρα άκρως επικίνδυνων ψυχασθενών. Δείχνοντάς του τη μάσκα των εγκλημάτων, το τρομακτικό ανθρώπινο ον επιλέγει την αδιαφορία, αν και το απόκοσμο αυτό προσωπείο του προκαλεί έξαρση. Η Dana με τον Aaron δίχως να απογοητεύονται, θα επισκεφτούν την αναπόφευκτα, ψυχολογικά επηρεασμένη τα τελευταία 40 έτη, Laurie Strode. Τη γυναίκα, που γλύτωσε από την ανείπωτη φρίκη του 1978. Η συνέντευξη παρόλο το υψηλό της κόστος, δεν θα πείσει την κυρία Strode να βρεθεί στον ίδιο χώρο με το Michael, για να αναγνωρίσει εκείνος τα εγκλήματά του.

 

Η Laurie μεγαλώνοντας παραμέλησε την προσωπική της ζωή, εξαιτίας της εμμονής που ανέπτυξε για την πάντοτε πιθανή επιστροφή του Myers. Όμως επιπλέον, έχασε και την ανθρώπινη επαφή με την κόρη της, Karen Strode. Την οποία εκπαίδευσε στην παιδική της ηλικία, με την απαραιτήτως κατάλληλη, αμυντική προετοιμασία. Η Karen αποποιείται βέβαια όλες αυτές τις πεποιθήσεις, αντιμετωπίζοντας με λύπηση τη Laurie για τον ειδικό εξοπλισμό και τα πρωτόγνωρα αμυντικά συστήματά της. H νέα γενιά του Haddonfield, δηλαδή η έφηβη κόρη και εγγονή, Allyson Strode, αγνοώντας και γνωρίζοντας αρκετά γεγονότα από το οικογενειακό παρελθόν, διασκεδάζει στη ζωή της, ενώ ετοιμάζεται για το επερχόμενο Halloween. Κανείς δεν υπολογίζει τα λεγόμενα της πανικοβλημένης Laurie για πιθανή εισβολή του Myers στην περιοχή, μα το ίδιο βράδυ το λεωφορείο των τροφίμων του Smith’s Grove τρακάρει μυστηριωδώς, με συνέπεια να αποδράσουν όλοι. Αυτό που προκαλεί βέβαια τρόμο στις αστυνομικές, απροετοίμαστες αρχές της περιοχής, είναι η παρουσία μόλις ενός… Καθώς αυτή συνδυάζεται με την ημερομηνία της 31 Οκτωβρίου. Αγαπημένης του Myers. Ο Μichael θα συναντήσει τους Dana και Aaron, για να πάρει την “δολοφονική του ταυτότητα” πίσω. Αφού εναρμονιστεί ενδυματολογικά με τους ανυποψίαστους κατοίκους που γιορτάζουν το Halloween, σκοπεύει να τελειώσει αυτό που άρχισε τότε. Επιπλέον, ο ψυχίατρος Sartain ως διαδεχόμενος Δρ. Loomis, τρέφει έναν ασυνήθιστο σεβασμό για το αντικείμενο της μελέτης του. H Laurie ωστόσο, μοιάζει να κρύβει κάτι, το οποίο δεν περνά ούτε από το ζοφερά, ασύδοτο μυαλό του μασκοφόρου, διακομιστή του θανάτου.

 

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:

 

Μετά από μια επιβλητικά αισθαντική μουσική, ο φακός θα περιγράψει το χώρο με εναλλαγές εικόνων και ήχων. Δείκτες ρολογιού, τρομαγμένο βλέμμα, ανεμιστήρας, ψίθυροι, φαρμακευτική αγωγή. Βρισκόμαστε στο ψυχιατρείο Smith’s Grove! Η αστυνόμευση φαίνεται υπολογίσιμη. Οι δημοσιογράφοι Aaron Korey και Dana Haines συστήνονται στον Δρ. Ranbir Sartain. Αναμένεται η συνάντηση με τον Michael. Σε ένα υπαίθριο, τεράστιο, και διατεταγμένο σε σχήμα σκακιέρας χώρο, οι τρόφιμοι στέκονται ακίνητοι με τις αλυσίδες τους, ντυμένοι στα λευκά. Η προειδοποίηση του ιατρού στον Aaron για το λυμένο κορδόνι του και την επισήμανση του ανθρώπου με την ομπρέλα, κάνει το μυαλό των θεατών να γεννά πιθανές εικόνες. Ο Michael έχει το δικό του τετράγωνο, με μια κίτρινη περιβολή. Με θάρρος ο δημοσιογράφος πλησιάζει. Και έπειτα ακόμα περισσότερο. Χωρίς τη μάσκα και τη γνώριμή του στολή, ο δολοφόνος μοιάζει να είναι μεταμφιεσμένος σε φυσιολογικό άνθρωπο. Ακόμα και έτσι, αποπνέει κάτι το φρικτό. Δεν φαίνεται στην κάμερα ξεκάθαρα το πρόσωπό του. Οι υπόλοιποι ψυχασθενείς συστήνονται στην κάμερα. Η Dana είναι πίσω. Ο ψυχίατρος εγκρίνει την προσέγγιση του Aaron. Η μάσκα από την τσάντα του βγαίνει και ο τολμηρός ρεπόρτερ συνεχίζει να απευθύνεται ψύχραιμα στον 60ρη πλέον, μα εξίσου επικίνδυνο δολοφόνο του 1978. Όσο αυξάνει ο συνεργάτης της Dana την ένταση της φωνής του, τόσο ο κρατούμενος μοιάζει να ελέγχει τα πάντα στο χώρο. Οι υπόλοιποι τρόφιμοι αντιδρούν ξαφνικά με φόβο και καθίστανται ως αποδιοργανωμένοι, μπροστά στην παραμικρή, υποψία θυμού του κυρίαρχου φονιά. Τον εκτός εαυτού ρεπόρτερ ακολουθεί ο τίτλος της ταινίας, μαζί με ένα γνώριμο μουσικό θέμα. Η κάμερα όσο περνούν τα ονόματα των συντελεστών, πλησιάζει τη γνώριμη κολοκύθα της συγκεκριμένης αμερικάνικης γιορτής.

 

Γενικά στο έργο, θα καλλιεργηθεί μέχρι ένα σημείο το παιχνίδι της αναμονής του αληθινού τρόμου. Θα ξεκινήσει ορθά μια σύνδεση με την ταινία του 1978, μέσω της παρουσίας της γεμάτης από αντιθέσεις, 60χρονης πλέον περίπου, Laurie. Εκείνη, παρουσιάζεται αρχικά ως μια ήρεμη δύναμη από άποψη ανεξαρτησίας, φέροντας στον αντίποδα χρόνιες, έντονες ανησυχίες και κρύβοντας αρκετές γνώσεις. Τις οποίες όμως πλήρωσε με την προσωπική της αποτυχημένη ζωή. Το θρίλερ θα ξεκινήσει να προμηνύει το συναίσθημα του φόβου με κάπως πιο αθώες εναλλαγές εικόνων, υπό έντονους ήχους (ανατίναξη μιας κολοκύθας από τον Dave με μικρής ισχύος πυρίτιδα- κλείσιμο ντουλαπιού στο κολέγιο της Allyson. Ή μετά τη λέξη αντίο, ο πυροβολισμός σε στόχο εξάσκησης από τη Laurie). Ενδιαφέρον παρουσιάζει σκηνοθετικά ένα επεξηγηματικό τρίπτυχο το οποίο περιλαμβάνει: Α) Σχεδόν όλους τους ψυχαναλυτές μιλώντας από ηχογράφηση, να αναφέρουν ότι επιβάλλεται να θανατωθεί ο Myers B) Σκηνές από το ψυχιατρείο που βρίσκεται τώρα o Michael και Γ) Τις εφιαλτικές εμμονές της Laurie. Είναι πολύ έξυπνη αυτή η προσέγγιση, γιατί μεταφέρει στους θεατές βιωματικά, την ένταση του παρελθόντος, μία ύποπτη στασιμότητα του παρόντος και φυσικά μια πιθανή μελλοντική εξέλιξη.

 

Η αίσθηση της Laurie, ότι o Michael μπορεί να παρουσιαστεί σύντομα, εκφράζεται ιδανικά στο οικογενειακό δείπνο. Η φυγή της αναστατωμένης 60χρονης από το τραπέζι κάνει το παράξενο, πρωταρχικό, μουσικό θέμα των πρώτων δευτερολέπτων να επανέλθει. Επειδή με εκείνο ακριβώς το θέμα είχε εισέλθει η κάμερα στο ψυχιατρείο, στην ουσία τώρα η επανάληψή του μας μαρτυρά, ότι ίσως εκεί να ξεκινά κάτι άσχημο. Η Laurie βγαίνει μαζί με την Karen έξω, ενώ μπροστά από αυτές υπάρχει μια ταχύτατη διέλευση αυτοκινήτων σε δρόμο διπλής κατεύθυνσης ( αποτελώντας επίσης (!) ένα στοιχείο, που εκφράζει το επακόλουθο τρακάρισμα του λεωφορείου των τροφίμων). Τη διέλευση αυτή, θα διαδεχτεί η εικόνα μιας γρήγορης διάσχισης από την Karen, χρόνια πριν, στο δάσος, όταν η ίδια επεξηγεί στην Allyson, για την άρτια εκπαίδευσή της, παιδιόθεν. Έτσι συνδέονται τρεις γενιές.

 

Τα φονικά ξεκινούν μετά από αρκετή ώρα και αρχικώς είναι πολύ διακριτικά στο φακό. Υπάρχει το στοιχείο της βίας αργότερα φυσικά, αλλά δεν είναι αποκρουστικό (κινηματογραφικά μιλώντας). Καθώς δεν παραμένει η εικόνα εκεί. Μάλιστα, δείχνει αρκετές φορές σαν να σβήνει η ανθρώπινη ψυχή. Βρίσκεται όμως σίγουρα στα πλαίσια μιας ταινίας Slasher. Θα γίνει η διήγηση του πρώτου φονικού του Mayers, όταν εκείνος σε ηλικία έξι ετών σκότωσε με μαχαίρι την ημίγυμνη, έφηβη αδερφή του. Η κάμερα θα το ζήσει μέσα από τα δικά του μάτια. Εδώ ίσως να έχουμε και το κίνητρο μιας απαγορευμένης έλξης. Το εκπληκτικό είναι ότι το κοινό θα πιστέψει πως υπάρχουν διάφοροι πρωταγωνιστές, μονοπωλώντας το ενδιαφέρον του φακού όσο εξελίσσεται η ταινία (Aaron και Dana, Laurie, Michael, Allyson, Karen και Δρ. Sartain). Γιατί πράγματι είναι οι πρωταγωνιστές της ζωής. Αυτό που θα διαφοροποιήσει λοιπόν τη διαδοχή των μεταξύ τους θέσεων στην πορεία, είναι η συνάντηση του καθενός με τον Michael. Δηλαδή τον αδικαιολόγητο θάνατο. Και η επικράτηση επ’αυτού θα προσδιορίσει τους αληθινούς χαρακτήρες ηρώων/ηρωίδων.

 

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ:

 

JAMIE LEE CURTIS: Υποδυόμενη την ετοιμοπόλεμη πρωταγωνίστρια, Laurie Strode.

 

Από την πρώτη της σκηνή, μόλις μιλά με τους δημοσιογράφους με ένα τρόπο που μόνο το ταλέντο της μπορεί να εξηγήσει, δείχνει με την έκφρασή της μια γυναίκα, η οποία διδάχτηκε από την τραγική της εμπειρία και δεν επαναπαύεται ποτέ. Γενικά είναι εκπληκτική η αντίθεση θαρραλέου δυναμισμού και παράδοσης στο φόβο της. Αισθανόμαστε, τον τρόμο πολλών ετών στην ανάσα της, μόλις εκείνη καταδιώκει εντός του σπιτιού της τον Michael. Η προσήλωση στο στόχο της, δηλαδή να προστατέψει την οικογένειά της, ακόμη και αν φαίνεται παρανοϊκή στην τελευταία, περιγράφει πράγματι κάτι πολύ παραπάνω από μια καθημερινή γυναίκα.

 

JAMES JUDE CORTNEY/NICK CASTLE/TONY MORAN: Οι δύο πρώτοι υποδύθηκαν τον Michael Myers, ως τον δολοφόνο με τη μάσκα. Ο τελευταίος το ίδιο πρόσωπο, μα σε σκηνές που δεν την χρησιμοποιούσε.

 

Ο Cortney συμμετείχε στις περισσότερες σκηνές. Είναι δύσκολο κάτι τέτοιο, επειδή εξαιτίας της μάσκας περιορίζεται η έκφραση. Ωστόσο κάποιες φορές κάτι αποκαλύπτεται. Για παράδειγμα μόλις ο ψυχίατρος Sartain του δείχνει και με το παραπάνω πως δεν θέλει να τον σκοτώσει, εκείνος παρά την αρχική, γνώριμα βίαιη συμπεριφορά, στιγμιαία, σταματά και τον περιεργάζεται. Σαν κατά κάποιο τρόπο, ο επιστήμων να είναι ο ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος. Το σημαντικό είναι βέβαια ότι οι κινήσεις του, έδειχναν ένα ανίκητο και αμείλικτο ον. Θα αφαιρεθούν τα δάκτυλά του σε μάχη ή θα δεχτεί ισχυρά χτυπήματα και μολαταύτα δείχνει να μην πτοείται ιδιαιτέρως σωματικά ο ίδιος, καθώς υποκριτικά  αποδίδει τον άνθρωπο που ξεπερνά τον πόνο.

 

Ο Castle συμμετείχε μεν σε μία σκηνή, αλλά λειτούργησε καθοριστικά δε ως “πνευματικός σύμβουλος” για τον Cortney σε όλη την ταινία. Επιπροσθέτως, έδωσε τη φωνή του στις ηχογραφημένες ανάσες του μασκοφόρου. Και αυτό είναι κάτι που παγώνει το αίμα των θεατών. Γιατί σε συνδυασμό με την όψη του δολοφόνου, παρουσιάζεται εύστοχα κάποιος χωρίς καμία άλλη ανάπτυξη σκέψης, πλην των τρόπων φόνου.

 

Ο Moran θα αποτυπωθεί στους θεατές. Οι λήψεις γίνονται διαγώνια στο πρόσωπό του στο ψυχιατρείο, αλλά τα σημεία του προσώπου (που φαίνεται ελάχιστα) μοιάζουν να περιγράφουν κάποιον ο οποίος φορά μια ψυχρή, ηθελημένα ανέκφραστη μάσκα. Οι κινήσεις των χεριών μαζί με κάποιες διακριτικές συσπάσεις του προσώπου του, όταν τον προκαλεί  ο Aaron στο ψυχιατρείο, δείχνουν τα πάντα. Μόλις καταδιώκει την Dana στις τουαλέτες του βενζινάδικου, “παίζει” υποκριτικά με το σώμα σωστά και διακρίνεται από ένα τρομακτικότατο βλέμμα, όταν την κοιτά μέσα από μια σχισμή της πόρτας.

 

JEFFERSON HALL/RHIAN REES: Το δυναμικό δημοσιογραφικό δίδυμο των Aaron Korey και Dana Haines.

 

Ο πρώτος αναπόφευκτα θα ξεχωρίσει στο ξεκίνημα του έργου, όπου προκαλεί τον Myers σταδιακά αλλάζοντας προσέγγιση και τελικά φωνάζοντας. Όσο και αν προξενεί εντύπωση αυτό που θα ειπωθεί, ο ίδιος διακρίνεται επίσης μόλις αναπαριστά το θανατηφόρα τραυματισμένο θύμα, από τον καθόλα βίαιο Michael στο βενζινάδικο. Η υποκριτική έχει πολλά στάδια. Ειδικά σε τέτοιες ταινίες, αυτές οι στιγμές είναι κρίσιμες, ώστε να υπάρξει μια πειστική ροή στο έργο. Μόλις λοιπόν ζητά βοήθεια από την Dana, εκφράζει πιστά ένα αληθινό θύμα.

 

Η δεύτερη είναι από τους ρόλους που μετέφερε και το χιούμορ στην ταινία. Προτείνει ως επιχείρημα τα 3000 $ στη Strode για να τους ανοίξει την πόρτα, παραχωρώντας μια ενδεχόμενη συνέντευξη. Έπειτα “προσπαθεί” να επικοινωνήσει με τον ιδιοκτήτη του βενζινάδικου, ρωτώντας για τα W.C. Όμως, είναι και αυτή ένα τέλειο θύμα, σε όλη την έκβαση της επόμενης σκηνής. Με τη ρεαλιστική έλλειψη παροχής βοήθειας στο συνεργάτη της, αλλά και την μη ανταπόδοση βίας στο Myers, ακόμη και αν η τελευταία θα της σώσει τη ζωή.

 

ANDI MATICHAK: Στο ρόλο της Αllyson Strode, εγγονής της Laurie.

 

Μόνη στο δάσος παραδίδεται, όχι αποκλειστικά στον τρόμο μιας πιθανής προσέλευσης της φυσικής παρουσίας του Myers, αλλά και του ίδιου του φοβικού συναισθήματος. Καθώς πλέον, αποκτά ενσυναίσθηση για το πως ένιωθε τόσα χρόνια η γιαγιά της.

 

ΕΠΙΤΥΧΗΣ Ή ΑΝΕΠΙΤΥΧΗΣ Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΕΝΑΡΙΟΥ, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΩΝ:

 

Το σενάριο γράφτηκε από τον σκηνοθέτη David Gordon Green και τους Danny McBride, Jeff Bradley. Ενώ η Debra Hill και ο άρχων του τρόμου John Carpenter, προσέθεσαν επίσης ενδιαφέρουσες ιδέες για διάφορους χαρακτήρες. Το κλειδί σε αυτό το σενάριο είναι, ότι δεν ασχολείται με τις ενδιάμεσες δέκα ταινίες, μα αντιθέτως αποτελεί το sequel της πρώτης του 1978. Κατά αυτόν τον τρόπο, δημιουργείται μια πρωτόγνωρη αμεσότητα, μολονότι μεσολαβούν 40 χρόνια μεταξύ των ιστοριών. Αυτό βέβαια προσδίδει και επιπλέον ρεαλισμό, εφόσον οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες γερνούν. Τόσο η Laurie όσο και ο δολοφόνος. Ενώ παράλληλα διακρίνεται και η κινηματογραφική υπέρβαση, με τη δυναμική γυναίκα να μην πτοείται λόγω ηλικίας, αλλά και τον αεικίνητο άντρα να μην αποδυναμώνεται από το γήρας. Ο χρόνος γενικά αφορά πολλά τέτοια δίπολα. Λόγου χάριν, ότι ο Myers αν και γέρασε, η διαστροφή του δεν  τον εγκατέλειψε μα ούτε και αποδυναμώθηκε. Ομοίως η Strode, μεγαλώνοντας δεν κατάφερε να αποβάλλει αυτές τις ζοφερές αναμνήσεις. Το μεγάλο στοίχημα όμως που κέρδισε το σενάριο, είναι ότι κάνει την ταινία να σταθεί και ως αυτοτελής. Χωρίς να έχει δει κάποιος την πρώτη. Και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος, για τον οποίο το κοινό του Halloween θα πληθύνει μετά την κυκλοφορία της ταινίας.

 

Η πλοκή του εξελίσσεται απρόβλεπτα σε αρκετές περιπτώσεις. Μεγάλο ενδιαφέρον σαφώς διαθέτει η σχέση μεταξύ θύματος και θύτη. Η οποία και αντιστρέφεται σε σχέση με την πρώτη ταινία, μα και ανεξαρτήτως μέσα στο ίδιο το Halloween του 2018. Σωστή, συμπληρωματικά είναι η συμμετοχή των επόμενων γενεών (Karen, Allyson).  

 

Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο David Gordon Green. Βλέπουμε πως ο σεβασμός  στις σταθερές των θρίλερ είναι ξεκάθαρος. Η έντονη παρουσία του ήχου μόλις η Laurie ξεκλειδώνει την πόρτα της, κατά την επίσκεψη των δημοσιογράφων. Το κλασικό στοιχείο του χιούμορ που αποφορτίζει την ατμόσφαιρα, τη στιγμή που ο Julian όταν κάτι ύποπτο συμβαίνει, πριν πάει η baby-sitter του η Vicky να τσεκάρει, τη συμβουλεύει να στείλει τον φίλο της, Dave. Η νέα γενιά που αποστασιοποιείται από όλες τις τραγωδίες αμφισβητώντας τις αντιξοότητες, τις οποίες υπέστη η προηγούμενη (Dave, κάνοντας βόλτα με Vicky και Allyson). Η λανθασμένη, κριτική ικανότητα εμπιστοσύνης στους ανθρώπους και κακή εκτίμηση ασφάλειας χώρων, όταν το παιδί πυροβολεί ενστικτωδώς το γιατρό Sartain και επιστρέφει στο αμάξι. To fiction κομμάτι της επιστήμης, λειτουργώντας απλά πρακτικά και αξιοπρεπώς, ώστε να χρωματίσει την πλοκή (ψυχολογική ανάλυση Δόκτωρος Sartain, για τις αλληλεπιδράσεις θυμάτων και θύτη).

 

Όμως, υπάρχουν και προσωπικά στοιχεία σκηνοθετικών αναφορών. Μόλις ο Michael “χάνεται” ανάμεσα στους μεταμφιεσμένους της γιορτής με τις μάσκες, σκοτώνοντας τους πρώτους ανθρώπους που βρήκε στο διάβα του, περνά μπροστά από μια αμερικάνικη σημαία. Ως ένας δυνατός συμβολισμός, με την παράνοια πολλών Αμερικανών πολιτών, να μαστίζει τη χώρα τους. Είναι εκπληκτική αυτή η αναφορά του σκηνοθέτη, ως μιας μορφής προβληματισμός για την κοινωνία και το σωφρονιστικό σύστημα της Αμερικής. Σε μία χώρα που ποικίλει από περιπτώσεις των serial killers. Ιδιαίτερα χιουμοριστική και γεμάτη ανωτερότητα είναι η περιφραστική αναφορά της Vicky σε άλλα θρίλερ (μικρές κούκλες) όταν καθησυχάζει τον μικρό Julian. Τέλος, δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος απόδοσης από την εναλλαγή θύματος και θύτη: Όταν αρχικά ακούμε την ανάσα της Laurie, κυνηγώντας τον Michael και έπειτα την αναπνοή εκείνου, μόλις αλλάζουν οι ρόλοι. Σε σχέση με την προϊστορία του δολοφόνου από άλλες ταινίες, σε μία σκηνή υπάρχει η γνώριμη για τους fan των έργων Halloween, κάλυψη με το λευκό σεντόνι. Αναμφισβήτητα, η επιγραφή 31η Οκτωβρίου, ενώ ο μασκοφόρος κυκλοφορεί ελεύθερος, εφιστά την προσοχή κάθε θεατή. Μετά τους τίτλους τέλους, η παρουσία κάποιου είναι αισθητή ( μαντεύετε ποιου και πως! ).

 

Για το κομμάτι των ερμηνειών υπήρξε μια σωστή διαμοίραση. Τρεις διαφορετικές γενιές επηρεάζονται από την παράνοια ενός ανθρώπου και η μελλοντική ( μέσα από το πρόσωπο του Julian) παρατηρεί αποσβολωμένη. Με τη Laurie να αναλαμβάνει την ευθύνη, του τερματισμού του πρώιμου λάθους. Δύσκολη για τους ηθοποιούς αποστολή, δεδομένου ότι υπήρξε παρελθόν από την πρώτη ταινία και προσθήκες στην καινούργια. Έπρεπε να μεταβούν σε έναν εαυτό που έζησε γεγονότα χωρίς αυτά να φαίνονται (Michael, Laurie), τα οποία είχαν αντίκτυπο στην τωρινή ταινία (Laurie, Karen, Allyson). Εάν αυτό το “figaro figaro” δεν είχε ειπωθεί ποτέ στο Smith’s Grove, όλα θα ήταν μια χαρά (γιατί και ο ηθοποιός που το είπε, κατά τα άλλα πήγε πολύ καλά).

 

Συνεπώς αποδεικνύεται ως επιτυχής η απόδοση σεναρίου, σκηνοθεσίας και ερμηνειών.

 

ΕΠΙΛΟΓΗ CASTING/ΜΑΚΙΓΙΑΖ:

 

Υπεύθυνοι ήταν οι Sarrah Domeir Lindo και Terri Taylor. Οι παρουσίες των πρωταγωνιστών κυρίως, πηγαίνουν το έργο σε ένα επίπεδο, κατά το οποίο ξεπερνιόνται οι προσδοκίες της επιστροφής του Halloween, στη μεγάλη οθόνη.

 

Συγχαρητήρια και στα 12 άτομα του τμήματος μακιγιάζ. Γενικά, υπήρξε μια ισορροπημένη φόρμουλα για τα σημεία των δολοφονιών.  Το μακιγιάζ δεν θα αναστατώσει πολύ τους θεατές, μα σίγουρα παρουσιάζεται ως πειστικό, για τις αιματηρές σκηνές. Ο Vincent Van Dyke ανέλαβε να σχεδιάσει τη μάσκα The Shape, κάνοντας μια σωστή σκιαγράφηση, αναπαλαίωσης 40 ετών.

 

ΜΟΥΣΙΚΗ/ΗΧΗΤΙΚΗ ΥΠΟΚΡΟΥΣΗ:

 

Τη μουσική έγραψε ο John Carpenter μαζί με το γιο του Cody και τον Daniel A. Davies. Είναι αδύνατον να φανταστούμε καλύτερη ομάδα! Ειδικά όταν πρόκειται για ένα χαρακτήρα sequel μετά από τέσσερις δεκαετίες. H απόκοσμη μουσική πριν την είσοδο στο ψυχιατρείο και κατά τη φυγή της Laurie από το εστιατόριο, δίνει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι το κλασικό μουσικό θέμα ως ανανεωμένο με τα πλήκτρα και την ηλεκτρική κιθάρα εδώ, μας κάνει να έχουμε μια αίσθηση, πως όλα πηγαίνουν ακόμα προς το καλύτερο!

 

Οι πάμπολλες κλειδαριές που απασφαλίζει η Laurie Strode, ένα στοχευμένο τρακάρισμα, ο ήχος από αρκετά κρυμμένα φλόγιστρα, το μαρσάρισμα μιας μηχανής και οι ηχογραφήσεις των ψυχιάτρων, θα μας προσφέρουν το κεράκι της κολοκύθας του Halloween.

 

ΝΑΙ. ΑΥΤΟ ΤΟ HALLOWEEN ΘΑ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΓΕΝΙΑ ΤΑΙΝΙΩΝ ΤΡΟΜΟΥ.

 

Ο ERETIKOS   κριτικός    Γιάννης Κρουσίνσκυ      

Ολες οι Ειδήσεις

Ειδήσεις Top Stories
X