Eretiki Παρουσίαση της ταινίας “Ricordi?”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

H Weirdwave από τις 26/9/2019 παρουσιάζει την ταινία με τη διαφορετική αρχιτεκτονική κινηματογράφησης, με τίτλο “Ricordi?” Το έργο, το οποίο κατάφερε να μετουσιώσει τη ζωντανή αποκάλυψη των ανθρώπινων αναμνήσεων ενός έντονα ερωτευμένου, μα σίγουρα όχι εξιδανικευμένου, ζευγαριού.

 

Οι κινηματογράφοι Στέλλα, Cine Panathinaia, Ανδόρα και Cine Αίγλη (Χαλάνδρι) προβάλλουν την ταινία από 26/9/2019. Το Cine Άστορ (Σταδίου 28, Στοά Κοραή) από 30/9/2019 καλεί για ακόμη μια φορά τους λάτρεις του αντιεμπορικού κινηματογράφου, που επιζητούν πάντοτε την ασυμβίβαστη, καλλιτεχνική ματιά, να απολαύσουν αυτή την αλλιώτικης γοητείας, σύγχρονη θέαση.

 

Σενάριο: 

Ένα νέο, ερωτευμένο αντρόγυνο, κατά τη δεύτερή του νιότη, απολαμβάνει μια πραγματικά ανθρώπινη επαφή, σπάνιας ομορφιάς…Όπως διηγείται εναλλάξ σε άλλο φιλικό ζευγάρι. Εκείνος τη γνώρισε σε κάποιο πρωτοχρονιάτικο πάρτι, καθώς παρομοίως η κοπέλα δεν μιλούσε σε κανέναν καλεσμένο. Χωρίς να της αναφέρει καν το όνομά του, κατάφερε να ξεγυμνώσει την αλήθεια της ψυχής του. Διέθετε μόνο άσχημες αναμνήσεις. Της μετέδωσε ήδη μία, μα η όμορφη ανταποκρίτρια του διακριτικού του φλερτ όχι μόνο δεν αντέδρασε ψυχρά, μα απεναντίας, ένιωσε πιο άνετα μαζί του. Παρομοίως δεν ανέφερε το όνομά της. Οι πρώτες δικές της εξομολογημένες αναμνήσεις δεν ήταν αληθείς. Το εκλεγμένο, μελλοντικό ταίρι είπε στην κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά και το ακούραστο χαμόγελο, πως αρκετές αναμνήσεις ψεύδονται, ώστε να βελτιώσουν ως αμυντικός μηχανισμός μια εναλλακτική εκδοχή της πραγματικότητας, αποβάλλοντας τα αποτελέσματα της αληθινής στενοχώριας.

 

Η γνωριμία αυτή δεν περιοριζόταν στη χώρα του υπέρμετρου ρομαντισμού. Περιελάμβανε και το σαρκικό πάθος. Ο ανήσυχος νέος, του οποίου οι άσχημες αναμνήσεις δεν σταμάτησαν παρά την πρωτόγνωρη, προσκεκλημένη ευτυχία, προσπάθησε να εξιδανικεύσει αυτή την πολύτιμη, ερωτική εμπειρία σαν μια “κορνιζαρισμένη,” αθάνατη φωτογραφία της μνήμης. Ήθελε να χωρίσουν, ώστε να θυμούνται για πάντα τις τρυφερές στιγμές. Να μην χαθεί δηλαδή η ποιητική πνοή του έρωτά τους. Και όμως αυτή η ιδέα αποτέλεσε την πρώτη, κακή ανάμνηση για το ανεξήγητα, γοητευτικά υποσχόμενο θηλυκό του. Δεν θα μπορούσε φυσικά ποτέ να τελειώσει μια τέτοια διασταύρωση ονείρων! Ο νέος έκανε ένα μικρό, μα σημαντικό βήμα ρομαντισμού απέναντι στην ηρωίδα του.

 

Η συγκατοίκηση ήταν γεγονός. Επέλεξαν να μείνουν στο σπίτι, που αποτέλεσε τα δικά του παιδικά και εφηβικά χρόνια. Περισσότερες αναμνήσεις συνδιαλέγονταν με τον καιρό μεταξύ τους. Όμως εκείνος αποκάλυπτε περισσότερα. Όχι όλα. Οι συγκρούσεις στο μυαλό του ήταν μεγάλες, καθώς ένα παλιό ταίρι με άγρια, μακριά μαλλιά κόκκινων αποχρώσεων και συναισθήματα ελεύθερης καρδιάς συναγωνιζόταν αυτή την ανερμήνευτη, λυτρωτική, νέα ερωτική, ευδιάθετη επικοινωνία. Η οφθαλμοφανής ενηλικίωση ήρθε για την κοπέλα, εγκαταλείποντας τη ζωή με τους γονείς της. Η φιλία ίσως απειλεί κάθε πανίσχυρο έρωτα. Η άτρωτη δεσποινίδα φέρει αδυναμίες, τις οποίες φοβάται να αποκαλύψει, αλλά τις φωνάζει στον εαυτό της. Το ζεύγος έχει δεθεί συναισθηματικά τόσο πολύ, που επηρεάζεται στο παρόν, μα και στην επαναφορά των κακών αναμνήσεων. Το παιχνίδι τους είναι να δημιουργούν κοινές στιγμές στη μνήμη, ενώνοντας παλιές δικές τους.

 

Το όμορφο, ζωντανό διαμέρισμα των φωτεινών χρωμάτων μετετράπη σε άντρο της δυσοσμίας του θανάτου για εκείνη. Ξαφνικά η ίδια αποκαλύπτει στον Marco, τον καλύτερό του φίλο, πως δεν αντέχει να είναι συνεχώς χαρούμενη μαζί με το σύντροφό της. Το παιχνίδι των αναμνήσεων τελειώνει άδοξα, ταπεινωτικά για το απογοητευμένο ζεύγος. Ο χρόνος ενώνεται ασυνείδητα, μα όχι ανοργάνωτα. Η πληρότητα και η αντικατάσταση δεν αποδεικνύονται αντίστοιχα αρμόζουσες των προσδοκιών των δύο πρώην εραστών. 

 

Μπορεί κάποια επόμενη πρωτοχρονιά να “βοηθήσει” το ζεύγος, ώστε να απολέσουν με θάρρος τις βεβαρυμμένες, εξιδανικευμένες αναμνήσεις, δίνοντας ουσία στο παρόν και ακόμη περισσότερο σε ένα γήινο μέλλον;…

 

Γενικά στο έργο:

 

Θα παρακολουθήσουμε με μοναδικό τρόπο την ακατάπαυστα παλλόμενη πηγή της καρδιάς δύο εραστών χωρίς όνομα, αλλά με χαραγμένη την έννοια της αποκαλούμενης αγάπης σε έναν κοινό, νοητικό τόπο, μέσα στους τρεις χρόνους. Εξυπακούεται, πως δεν έχουμε να κάνουμε με αριστοτέλεια, αλλά με ελλειπτική αφήγηση. 

 

Ο έρωτας των δύο νέων φέρει μόνο μια συγκεκριμένη ιδιωτικότητα σε σχέση με τον κόσμο των θεατών. Αυτή ισούται με την απόκρυψη των ονομάτων τους σε εμάς, καθώς τα ψιθυρίζουν ο ένας στην άλλη, ενόσω γνωρίζονται καλύτερα στην παραλία. Οι αναμνήσεις του νεαρού αντρόγυνου καταλήγουν σε κοινά, νοητικά σταυροδρόμια μεν, αλλά μόνο με τη σύνδεση της ενεργής συμμετοχής του θεατή, ενώνοντας τα γεγονότα. Χωρίς να μπορεί εκείνος ωστόσο να συγκεκριμενοποιήσει το ακριβές χρονικό διάστημα. Επί της ουσίας, το κοινό βιώνει το σφυγμό της λυτρωτικής και δεσμευτικής σχέσης των πρωταγωνιστών, με τη διεκδίκηση της ενσυναίσθησης. Γνωρίζοντας εν καιρώ, πως οι εικόνες που επαναλαμβάνονται, επεξηγούν συναισθήματα και χρονικές, βιωματικές στιγμές.

 

Όμως αυτός είναι και ο στόχος! Καθότι ο έρωτας έχει έντονες, άσχημες και όμορφες στιγμές, κυριολεκτικά ανεξάρτητες του πραγματιστή χρόνου. Τα έντονα φωτεινά ή πνιγηρά χρώματα και οι ανάλογοι φωτισμοί ή σκιάσεις συνυπάρχουν στην ταινία, όπως ακριβώς οι θετικές και αρνητικές στιγμές του ζεύγους. Οι εικόνες αποτελούν αρχικώς ένα μυστήριο εν μέρει, μα η επεξήγηση έρχεται αργότερα από τα λεγόμενα των πρωταγωνιστών.

 

Ως είθισται, οι δύο ερωτευμένοι δεν θα πούνε τα πάντα ο ένας στον άλλο. Εκείνος θα εκφράσει αρκετά, μα τίποτε για την παλιά αγάπη, η οποία ακόμα τον στοιχειώνει. Αντιθέτως εκείνη, αν και φαίνεται ατρόμητη, χρειάζεται περισσότερο την προσοχή στο ανθρώπινο επίπεδο της ερωτικής τους ένωσης. Όμως έχουν ανάγκη ο ένας την άλλη πιο πολύ, από ότι αντιλήφθηκαν πρωτίστως. Ο έρωτάς τους, αλλά και το κοινό καθήκον προς τη φοβική αλήθεια αυτού, θα υπερβεί τα καιρικά στοιχεία, καθώς το ζεύγος δεν τα αναγνωρίζει πάντοτε.

 

Η αρχική επικοινωνία μεταξύ των, περιλαμβάνει την αφήγηση μιας κακής, παιδικής ανάμνησης του άντρα. Επειδή αυτή του η τολμηρή επιλογή προϋπέθετε μια συναισθηματική επένδυση, που πηγάζει από αβέβαια, αποθέματα εμπιστοσύνης, η γυναίκα ανταποκρίνεται γρήγορα σε αυτό το ριψοκίνδυνο φλερτ, προσπαθώντας να φτιάξει κάποια ανάμνηση, έστω και εάν αυτή δεν είναι αληθινή. Η οικειότητα των δύο ψυχών περιγράφεται ιδανικά, κατά τη στιγμή της γνωριμίας τους, μέσα από τη συμβολική εναλλαγή επίσημων και απλών ρούχων στο πρώτο πάρτι εκείνης της πρωτοχρονιάς. Δεν απομυθοποιούνται ερωτικά μεταξύ τους, εξαιτίας αυτής της τόσο αληθινής επικοινωνίας, μα αντιθέτως γοητεύονται.

 

Αυτό το πλάσμα βρίσκεται αλληγορικά μέσα σε ένα ξύλινο κλουβί, αν και είναι μόνη στο πάρτι. Είναι η οπτική περιγραφή της ανελεύθερης μοναξιάς και όχι της μοναχικότητας η επιλεγμένη ελευθερία. Ανελεύθερη μοναξιά προτού τον γνωρίσει και την βγάλει από το κλουβί.

 

Σε κάποια άλλη, διαφορετική πρωτοχρονιά η βιολογία θα δώσει μια ενστικτώδη, αλλά και τρυφερή απάντηση στο υποψήφιο, αιώνιο ζεύγος.

 

Στοιχεία Κινηματογραφικής Έλξης προς το κοινό: 

 

1) Το σενάριο.

Γράφτηκε από τον Valerio Mieli. Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε, ήταν τα ιταλικά. Μία από τις κρισιμότερες επιλογές σε αυτό το γράψιμο, ήταν η χαρακτηριστική απουσία ονομάτων των δύο εραστών. Μέσα από αυτή τη σκόπιμη έλλειψη πληροφορίας, το κοινό αρχίζει να γίνεται μυητής μιας ιδιωτικής ατμόσφαιρας και μάλιστα ανεξάρτητης από τον ρεαλισμό του κυνικού χρόνου και της συνηθισμένης καθημερινότητας. Έτσι είτε η ξενάγηση στον έρωτα των νέων, είτε η ιδιωτική, οπτική κατασκοπεία στις προσπάθειές τους να τον διαγράψουν, αποκτά άλλο νόημα, διότι οι εραστές χωρίς ονόματα μπορούν να είναι οποιοιδήποτε. Αλλά παραμένουν παράλληλα και ως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, διότι φέρουν ταμπεραμέντο ουσιώδους επικοινωνίας και διαφωνίας, σχετικά πάντα με την κοινή πορεία απερίγραπτων, μα αληθινών συναισθημάτων ενός ενιαίου οργανισμού.

 

Ωστόσο, αναφέρεται το όνομα του καλύτερου φίλου του πρωταγωνιστή. Του Marco. Ο λόγος είναι απλός: Η εστίαση στο ρόλο του. Όσο φίλος είναι εκείνος για τον ήρωα, άλλο τόσο είναι και υπολογίσιμος, επικίνδυνος ανταγωνιστής. Αυτή είναι μια πραγματικά αποκαλυπτική θέση/άποψη από το σεναριογράφο και καταδεικνύει με τόλμη μέσα από την πλευρά του πρωταγωνιστή, πως η αντρική φιλία ωχριά μπροστά στον έρωτα με την ξεχωριστή σύντροφο. Έτσι λοιπόν αν και το έργο αιωρείται ελεύθερα σε ένα καλλιτεχνικό κλίμα ρομαντισμού, αυτή η αποφασιστική έκφραση πιστοποιεί την ανάδειξη της αναγκαίας πορείας προς την ενηλικίωση. Ο έρωτας υπερτερεί της φιλίας.

 

Οι δύο φράσεις  “Η δυσοσμία του θανάτου,” για την ψυχολογική εξωτερίκευση του ήρωα και η έννοια της ανησυχίας για την αλλοίωση της γλυκύτητας του ποιητικού έρωτα του αντρόγυνου, υποδεικνύουν, πως στις στιχομυθίες υπάρχει μια λεπτότητα, ανάλογη του ρομαντικού ύφους της ταινίας.

 

Αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι η διάσταση του συναισθηματικού ταμπεραμέντου ή αντίστοιχα των ισχυρά αναπτυγμένων αμυνών των δύο πρωταγωνιστών. Δεν τους καθορίζουν τα επαγγέλματά τους. Και όμως οι ίδιοι έχουν ενδιαφέρον. Η σύνδεση των αναμνήσεων βρίσκεται μεν εντός ελλειπτικής, σκηνοθετικής αφήγησης, αλλά τα κομμάτια του σεναριακού παζλ προσκολλώνται ακόμη και με αυτόν τον τρόπο, ώστε να συμπληρωθεί μια γενική εικόνα της πορείας του ζεύγους μέσα σε γήινα, εν τέλει, χρονικά πλαίσια. Αυτό ακριβώς αποδεικνύει πολλή δουλειά σε συνδυασμό με τη σκηνοθεσία.  

 

2) Η σκηνοθεσία.

Την υπογράφει επίσης ο Valerio Mieli. Αυτή η θέαση σαφώς αποτελεί την ενημερωτική διάβαση της ψυχής του έργου. Γενικώς ο σκηνοθέτης κατόρθωσε να μας ξεναγήσει στα αμοιβαία, ταυτόχρονα συναισθήματα του ζεύγους, με μια μορφή κινηματογράφησης, η οποία φέρει τη θέρμη και τη σκοτεινή γοητεία του φιλιού της ενιαίας ψυχής. Μιλάμε για έντονο ρομαντισμό, αλλά όχι υπέρμετρο. Υφίσταται σαρκικό πάθος. Μα εν συνεχεία, η σχέση αυτή γίνεται εγκεφαλική, με αναζήτηση στα βασικά της θεμέλια. Δηλαδή γιατί κρατά, προκαλώντας εκατέρωθεν ευτυχία και τι ακριβώς δεσμεύει σε αμφοτέρους;

 

-Οι ερωτικές πράξεις είναι όπως η κομμένη ανάσα του αντρόγυνου. Διακόπτονται και ελευθερώνονται μέσα στο σκοτάδι και το φως.

 

-Οι αναμνήσεις περιλαμβάνουν, κατά κύριο λόγο, τα νοητικά, επαναλαμβανόμενα, μακρινά παρελθοντικά τοπία εκείνου. Σημαντικότερες είναι τρεις:

 

Α) Οι απογοητευτικές λογομαχίες των γονιών του. Με αποκορύφωμα το εθελοντικό χτύπημα του κεφαλιού της μητέρας στο ξύλινο παράθυρο.   

 

Β) Η αναγνώριση του ανταγωνισμού με τον Marco, παιδιόθεν. 

 

Γ) Η υπερνίκηση της δύσκολης εφηβείας, κατά την τολμηρή, ερωτική ολοκλήρωση μαζί με τη συνομήλικη, λάγνα κοπέλα.

 

Η εξιδανίκευση του έρωτα (έφηβη μακρυμάλλα) του ήρωα θα συγκρουστεί με την όμορφη πραγματικότητα της αγάπης (τωρινή σύντροφος). Εκεί ο ίδιος θα συναντήσει την ενήλικη πλέον, πρώτη του ερωμένη και πριν σκεφτεί να επιλέξει ανάμεσα στις δύο Κυρίες, μέσα στο μυαλό του θα απομακρυνθεί προσωρινά από τη Δεσποινίδα των πρόσφατων αναμνήσεων…

 

Αντιθέτως, η κοπέλα γενικώς γοητεύεται από το παιχνίδι των αναμνήσεων, αλλά δυσκολεύεται να εστιάσει σε δικές της. Έχει μόνο με τον εραστή της πολλές στιγμές στο ανάκτορο της μνήμης και τελικά αυτές της προκαλούν ψυχολογική πίεση. 

 

-Μία πολύτιμη, έμπειρη Μοντέρ:

 

Εξαιτίας της δομής του έργου θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα για την κρισιμότητα των ορθών, εφαπτόμενων σκηνών στη συγκεκριμένη ταινία. Πράγματι, είναι αλήθεια. Η δουλειά είναι υπέροχη! Εξάλλου αυτό είναι αδιαμφισβήτητο ως αυταπόδεικτο από τη στιγμή της ολοκλήρωσης της παρακολούθησης του φιλμ. 

 

Μάλλον θα ήταν πιο χρήσιμο να αναφέρουμε, πως είναι καθοριστικής σημασίας και η εναλλαγή σκηνών, οι οποίες εφάπτονται ομοιόμορφα σε συνειρμικό, ετεροχρονισμένο περιβάλλον σε σχέση με την πλοκή. 

 

Λόγου χάριν, η ελεύθερη πλέον Δεσποινίδα (πρωταγωνίστρια), βουρτσίζοντας τα δόντια της, βλέπει τον εαυτό της απέναντι να περπατά μυστηριωδώς μόνη στο δωμάτιο υπό ψήγματα χιονιού και εν τέλει να βρίσκεται μέσα στην κατάψυξη. Ο σύντροφός της, είχε πει παλιότερα σε εκείνη, πως μόλις ο σκύλος του πέθανε, επειδή ως παιδί δεν μπορούσε να ανεχτεί την ιδέα, ότι το αγαπητό κατοικίδιο θα σαπίσει, τον έβαλε στην κατάψυξη. Έτσι λοιπόν, μετά από μια πληθώρα συναισθηματικών σταδίων οι σκηνές φροντίζουν να συνδεθούν σωστά χρονικά (αλλά και τεχνικά, η αναφερθείσα με την αμέσως προηγούμενη κ.ο.κ.), ενώ μεσολαβούν πολλές ανάμεσά τους. Μοντέρ υπήρξε η Desideria Rayner. Και βεβαίως βοηθά το γεγονός, ότι η ίδια έχει συμμετάσχει σε πολλά ντοκιμαντέρ, ώστε να ειδικεύεται να συνδέει την ενδιαφέρουσα πραγματικότητα με τη γόνιμη, καλλιτεχνική φαντασία. 

 

-Η αρχοντική, καλλιτεχνική συνδρομή της Διευθύντριας Φωτογραφίας:

 

Η θέαση στη σφαίρα του άχρονου, ισχυρού, προβληματισμένου ρομαντισμού, που όμως δεν επιλύει τα πάντα, επετεύχθη να γίνει ορατή στον κόσμο των θεατών. Η ανάλυση της κινηματογράφησης μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, χωρίς να γίνεται ξεκάθαρο ποια εκ των δύο είναι πιο τρομακτική, υπήρξε παραπάνω από ικανοποιητική! Στις εγκεφαλικές πρωτεύουσες των φοβισμένων ή δυστυχισμένων αναμνήσεων του ήρωα, των ερωτικών συνειρμών της κοπέλας, της υπερνίκησης των εγωισμών του ζεύγους, η φωτογραφία ήταν ποιοτική και παρούσα. 

 

Αναφέρουμε τις σκηνές με: Τις συμβολικές μέδουσες, κατά το φόβητρο του πρώτου, ολοκληρωμένου έρωτα. Την κοπέλα όταν προχωρά σε αιματηρό χρώμα τοπίου και εν συνεχεία βλέπει τον εαυτό της μέσα στην φωτεινή, κάτασπρη κατάψυξη. Το τηλεφώνημα της ίδιας ανάμεσα σε απλωμένα ρούχα διαφόρων, σωστά εντεταγμένων, χρωμάτων. Πρωτίστως, τη φωτεινότητα σε απόχρωση ηλιοβασιλέματος της ίδιας αυλής. Και φυσικά τους αρχικούς, σκοτεινούς διαδρόμους των αναμνήσεων του ήρωα ως παιδιού στο πάρτι, όπου περιφρόνησαν βίαια το cake της μητέρας του. Στη διεύθυνση φωτογραφίας ήταν η Daria D’Antonio.

 

3) Οι Ερμηνείες:

 

Luca Marinelli: Στο ρόλο του πρωταγωνιστή χωρίς όνομα. Του ανθρώπου με τις διαχρονικές, συνοδοιπόρους αναμνήσεις.

 

Η τεχνική του, ακολουθεί μια αρχή συναισθηματικών αλλαγών, χωρίς να περιλαμβάνονται απότομες, χαρακτηριστικές μεταστροφές των εκφράσεων του προσώπου. Έχει γίνει υποκριτικά αυτός ο άνθρωπος με τις κακές αναμνήσεις και η κύρια, ψυχική του σύσταση μεταβάλλεται σταδιακά, λόγω του καινούργιου έρωτα.  

 

Ξεκινώντας από την περιπλάνησή του στο πάρτι, παρατηρούμε, πως δίνει αμέσως την εντύπωση μιας ιδιαίτερης αναζήτησης στο πρόσωπο της κοπέλας. Επιθυμεί να την γοητεύσει, αλλά εκφράζει την προσπάθεια διεκδίκησης της γνωριμίας μέσα από έναν ειλικρινή διάλογο. Ξεκινά να μιλά για τις αδυναμίες του. Στενοχωριέται. Έπειτα δείχνει να κουβαλά μια μακροχρόνια λύπη, λέγοντας στο καινούργιο ταίρι του να σταματήσουν τη γνωριμία, εξυψώνοντας στη χώρα του ονείρου την όμορφη βραδιά.

 

Στο πατρικό της εκείνος, βάζοντας το πρόσωπό του στο τζάμι, μεταδίδει την έκπληξη της τόλμης ενός ερωτευμένου. Αργότερα, καθώς διηγείται για τις πρώην ερωμένες του, εκφράζει μια αίσθηση αισιοδοξίας του ήρωα. Αγχώνεται λόγω της αντικατάστασης της ανάμνησης μεταξύ των δύο γυναικών. Προβληματίζεται μέσα από το ρόλο, για την καταπάτηση του έρωτα από μια ενδεχόμενη, μελλοντική φιλία (στην μπανιέρα μαζί με την κοπέλα). Απογοητεύεται, καθότι πιστεύει, πως έσβησε η φλόγα μεταξύ τους. Εκφράζει τη συναισθηματική αδιαφορία προς άλλες κοπέλες. Διεκδικεί την ποίηση στην αγάπη της παλιάς, μακρυμάλλας ερωμένης. 

 

Στο δωμάτιο των αρωμάτων καταρρέει ψυχολογικά, αναγνωρίζοντας τη διαχρονική αγάπη του για τις γυναίκες, ανεξάρτητα από το αν αυτή συνδυάζεται με έρωτα. Αργότερα, στο σταθμό των τρένων μιλά με την αγαπημένη του, έχοντας κυνικό ύφος…

 

Linda Caridi: Υποδυόμενη την πρωταγωνίστρια δίχως όνομα. Μια υποσχόμενη, συντροφική, ευδιάθετη αγάπη.

 

Αντιθέτως, η δική της τεχνική περιλαμβάνει μια διαφορετική, υποκριτική προσέγγιση, η οποία εστιάζει στις εκφράσεις του προσώπου. Έχοντας σταθερό χαμόγελο. Μέχρι η ευδιάθετη περσόνα να αποκαλύψει, ότι δεν είχε μέσα της μόνο χαρούμενα συναισθήματα.

 

Μας δείχνει, ότι στο πάρτι έχει ξεχωρίσει εκείνον ανάμεσα στους υπολοίπους καλεσμένους, κοιτάζοντας προς το μέρος του. Διηγείται την ιστορία ντροπαλά σε φιλικό ζευγάρι. Χαμογελά αναγνωριστικά και ενθαρρυντικά  στο μελλοντικό της σύντροφο. Τον σαγηνεύει στην παραλία. Μόλις εκείνος της λέει να σταματήσουν με ιδανικό τρόπο τη γνωριμία, η ερωτευμένη διηγείται με ενοχλημένο ύφος, πως αυτή υπήρξε η πρώτη της κακή ανάμνηση. Είναι αφηρημένη στο οικογενειακό τραπέζι, αλλά ξαφνικά ακτινοβολεί, μόλις τον βλέπει.

 

Απομακρύνεται συναισθηματικά εν συντομία, όταν ακούει για τον κατεψυγμένο σκύλο. Μα μόλις ερμηνεύει την επεξήγηση της ευαισθητοποιημένης διατήρησης του ήδη νεκρού κατοικιδίου, χαλαρώνει. Είναι ευτυχισμένη και ερωτευμένη, κατά τη συγκατοίκηση. Παραξενεύεται, όταν δεν αντιδρούν οι γονείς της, όπως εκείνη θα περίμενε. Είναι ψύχραιμη στο ενδεχόμενο μιας μελλοντικής φιλίας. Η ιδιωτική της κραυγή στο μπάνιο αποκαλύπτει στο κοινό την πραγματική αστάθεια του χαρακτήρα της. Προσβάλει την αισθητική και τον ψυχισμό του συντρόφου της, λέγοντας να μετακομίσουν μακριά από τα χρώματα, που θυμίζουν “τη δυσοσμία του θανάτου.” Φλερτάρει ενοχικά με το Marco και εκθέτει λεκτικά τον σύντροφό της ως καταθλιπτικό.

 

Σε φανταστική και αληθινή ανάμνηση αντίστοιχα, ταπεινώνει τον πρώην αγαπημένο της, αποκαλώντας τον αξιοθρήνητο, μόλις αυτός γονατίζει μπροστά της. Με τον Marco παρουσιάζεται τεμπέλα και βυθισμένη στην ασφάλεια ενός ψεύτικου έρωτα. Αποσβολωμένη παρατηρεί μια εκδοχή του εαυτού της στην κατάψυξη. Μέσα από διάφορα, απλωμένα ρούχα καλεί στο τηλέφωνο τον παλιό, αληθινό έρωτά της, αλλά προσπαθεί να πνίξει τη θλίψη της, για κάτι το οποίο τη δυσαρέστησε. Κάποια άλλη πρωτοχρονιά, στο σταθμό των τρένων η ερμηνεύτρια εμφανίζει ελπίδα μέσα στα σκοτεινά της μάτια. 

 

4) Η Μουσική/Ηχητική υπόκρουση.

 

Κατά κύριο λόγο, τα πνευστά, μουσικά όργανα χρησιμοποιήθηκαν στο έργο, αποδίδοντας ιδανικά αυτήν την ισορροπημένη, ποιητική πνοή μεταξύ έρωτα και πραγματικότητας. Το κλαρινέτο διακρίνεται αρκετές φορές.

 

Στο πρωτοχρονιάτικο πάρτι της εισαγωγής ακούμε μια ευδιάθετη, μουσική σύνθεση. Μόλις εκείνος επιλέγει να βρει την κοπέλα στο πατρικό της, παίζεται το γνωστό τραγούδι “The Lion Sleeps Tonight!” των The Tokens. Αλλά σε ιταλική έκδοση. Κατά τη συγκατοίκηση του ευτυχισμένου ζεύγους, κάνει την ηχητική εμφάνισή του με όμορφη, μελωδική γραμμή το κλαρινέτο!

 

Οι αναμνήσεις με την έφηβη μακρυμάλλα, συνοδεύονται από ενδιαφέρον θέμα αρκετών πνευστών, μουσικών οργάνων. Στις ενωμένες στιγμές ενθυμήσεων του ζεύγους, το πιάνο θα κυριαρχήσει. Η μελωδία του κλαρινέτου θα ομαδοποιήσει τον αποχωρισμό των γονέων από την κοπέλα και την υποσχόμενη συγκατοίκηση με το σύντροφό της. Τα κρουστά διαλύουν το μυαλό του ήρωα, όταν μαθαίνει, πως δεν υπάρχει πιθανότητα επανασύνδεσης με την αγαπημένη του, διότι εκείνη προτίμησε τον Marco.

 

Στον ήχο:

 

Ο πρωταγωνιστής σκέφτεται διαρκώς τη δυστυχισμένη, παλιά σχέση των γονιών του. Μέσα σε “αιώνιους,” “δηλητηριασμένους,” γονεϊκούς καυγάδες και τη δική του συνεχή, σιωπηλή στάση με νοητικά απομακρυσμένο σθένος, ξαφνικά επικρατεί ο ήχος, που κάνει η μητέρα του…Χτυπώντας ηθελημένα το κεφάλι της αργά, με δυστυχία στις άκρες του ανοιχτού παραθύρου. Ο ήχος είναι διαπεραστικός στο μυαλό του ήρωα!    

 

Σε εκείνη τη λιμνοθάλασσα, παρέα με την εφηβική του αγάπη, τη δύναμη της οποίας φοβάται ακόμα, όπως την κατάρα της Μέδουσας, ο ήρωας ακούει ένα ρυθμικό κουδουνάκι στα έντονα, βυθισμένα συναισθήματά του. 

 

Η ηχητική ατμόσφαιρα γίνεται τρομακτικά προσωπική, μόλις η πρωταγωνίστρια, βουρτσίζοντας τα δόντια της, βλέπει ξαφνικά εμπρός μια εκδοχή του εαυτού της να περπατά σε ερυθρό φόντο.

 

Ένα ερωτευμένο ζευγάρι βιώνει πρωτόγνωρα τη διφορούμενη αίσθηση της δεσμευτικής αγάπης. Μπορεί η εναπόθεση των ελπίδων στο ενήλικο μέλλον να αποδειχτεί καλύτερη από τις εξιδανικευμένες αναμνήσεις τους;

 

Μια διανομή της Weirdwave  

 

O Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ