Βυτίνα. Όταν η φύση σκηνοθετεί στο πράσινο. Ένας ορεινός παράδεισος μόλις δυο ώρες μακριά από την Αθήνα
του Γιάννη Παναγόπουλου
Θυμάμαι τη διαδρομή Αθήνα – Βυτίνα σε δύο εκδοχές. Η πρώτη, η αξέχαστη, εκείνη που όσες φορές και αν δοκίμασα να τη σβήσω από την μνήμη μου δεν τα κατάφερα, ήταν άσκηση υπομονής. Είχε πολλές στροφές. Ήταν μάθημα αναγκαστικής πελοποννησιακής γεωγραφίας. Και αν μπροστά σου λάχαινε λεωφορείο, φορτηγό, νέος οδηγός η διαδρομή των 200 χιλιομέτρων μπορεί να γινόταν σε τρεις ή τέσσερις ώρες. Μιλώ για την εποχή που για να φτάσεις στα ορεινά χωριά της Αρκαδίας έπρεπε να περάσεις τις περίφημες, ατελείωτες στροφές του Αχλαδόκαμπου. Μιλώ για τα χρόνια πριν την παράδοση σε κυκλοφορία της σήραγγας του Αρτεμισίου το 1989. Χρονιά ορόσημο για την εμπορική, τουριστική άνοιξη χωριών όπως η Βυτίνα. Η δεύτερη εκδοχή, η πιο – οδηγικά – ξέγνοιαστη, είναι η διαδρομή που ακολουθούμε σήμερα.
Η Βυτίνα είναι ένας κοντινός, για τους Αθηναίους, ορεινός προορισμός. Τους φέρνει σε πρώτο πρόσωπο με την ομορφιά ενός από τα λίγα εναπομείναντα ελατοδάση της χώρας, εκείνο που φιλοξενεί το βουνό το Μαίναλο. Η ομορφιά του είναι επιβλητική.
•Στη Βυτίνα δεν θα πας για ξεσάλωμα. Θα πας γιατί θέλεις ν’ ακούσεις τον ήχο των δέντρων. Θα πας γιατί πιστεύεις στην παρέα σου και δεν χρειάζεσαι την εξτραδούρα της δυνατής μουσικής για να διασκεδάσετε
διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο fragilemag.gr