~Γαλανάκος Θέμης: Κολυμπώντας ένα άστρο να πιαστώ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Όλη η καταιγίδα ξέσπασε επάνω μου, πλημμύρισε ο ουρανός μου κι εγώ παλεύω να σωθώ.

Κολυμπώ και προσπαθώ να πιαστώ από ένα αστέρι για να ανασάνω, μα κι αυτά σβήνουν το ένα μετά το άλλο και χάνομαι στα βαθιά τ’ ουρανού.

Δεν θυμάμαι τίποτα από το παρελθόν και δεν ελπίζω τίποτα από το μέλλον, πετώ σε ένα μετέωρο παρόν που κάποτε είχα αγκαλιάσει και είχα γευτεί αλλά κι εκείνο με ξέχασε.

Με ξέχασε όμως ή εγώ δεν θυμάμαι;
Το συμπέρασμα είναι ότι εγώ δεν θέλω να θυμάμαι, ούτε ποιός με αγάπησε, ούτε ποιός με πίστεψε, ούτε ποιός με σκότωσε, απ’ όλα τα παραπάνω η αυτοχειρία θα κυριαρχήσει σαν απόφαση απόγνωσης.

Μετράς τα χρόνια, μετράς τις μέρες, μετράς κάτι το ανυπολόγιστο που ήρθε σαν όνειρο ελπίδας και πέρασε τόσο βαρετά από επάνω σου.

Έγινε ο κόσμος ένα αλλόκοτο γιατί, η γη βαρέθηκε την ανθρωπότητα στη πλάτη της κι εμείς κολυμπάμε στη νηνεμία του θανάτου.
Ένα μεγάλο μπράβο μας αξίζει αλλά δε θα θυμόμαστε το λόγο του…

Γαλανάκος Θέμης
Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη