Η σχιζοφρένεια και η υποκρισία των Ευρωπαίων σε βάρος της Ελλάδας

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Θανάση Λυρτσογιάννη

Αν μιλούσαμε με ψυχιατρικούς όρους θα τη χαρακτηρίζαμε σχιζοφρένεια, αν χρησιμοποιούσαμε πολιτικούς μπορεί να λέγαμε πως πρόκειται ακόμα και για προδοσία. Επειδή, όμως αφορά σε απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα το αποκαλέσουμε τσίρκο. Είναι μία απόφαση τσίρκο.

Για σκεφτείτε λίγο. Οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης την ώρα που το Ορούτς Ρέις σουλατσάρει παράνομα σε ελληνικά νερά, δηλαδή σε ευρωπαϊκά νερά συνομιλούν μέσω τηλεδιάσκεψης

Οι κύριοι υπουργοί των εξωτερικών εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στην Ελλάδα (έχει αποδειχτεί ότι ουσιαστικά δεν κοστίζει, ούτε προσφέρει τίποτα μία τέτοια συμπαράσταση. Είναι άνευ αντικρύσματος για τον πειρατή της Μεσογείου και οι κύριοι υπουργοί το γνωρίζουν), ενώ την ίδια ώρα κατακεραυνώνουν τη Λευκορωσία και επιβάλουν κυρώσεις κατηγορώντας τον πρόεδρο της χώρας Λουκασένκο για εκλογική νοθεία. «Η Ε.Ε. δεν δέχεται τα εκλογικά αποτελέσματα. Ξεκινούν οι εργασίες για την επιβολή κυρώσεων σε εκείνους που είναι υπεύθυνοι για τη βία και την παραποίηση των αποτελεσμάτων», δηλώνει ο Ζοσέπ Μπορέλ.

Την ίδια ώρα οι Τούρκοι παραβιάζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και οι αξιότιμοι κύριοι υπουργοί Εξωτερικών μας λένε θα εξετάσουν τις κυρώσεις στο επόμενο συμβούλιο και μας προτρέπουν να κάνουμε διάλογο μα την Τουρκία και να τα βρούμε. Το χειρότερο είναι πως δεν εκδόθηκε ούτε κοινή δήλωση των 27 για καταδίκη της τουρκικής επιθετικότητας και κυρώσεις. Παρά ταύτα ο Νίκος Δένδιας έκανε δηλώσεις περίπου θριαμβευτικές για να επαληθεύσει όσους κατηγορούν την κυβέρνηση ότι μας σερβίρει σανό.

Ε, λοιπόν αν αυτό δεν είναι σχιζοφρένεια, δεν είναι η επιτομή του παραλόγου, ο ορισμός της υποκρισίας (όχι για τη θέση υπέρ των δημοκρατικών δικαιωμάτων στη Λιθουανία, αλλά για την αδιαφορία και το εμπαιγμό της Ελλάδας, που θίγονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας) τότε οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους.

Αλλά και η ελληνική κυβέρνηση δεν εννοεί να κάνει κάτι δυναμικό. Σαν τι θα ρωτήσετε. Να, ένα βέτο για παράδειγμα στις κυρώσεις στη Λευκορωσία, μπορεί να ταρακουνούσε κάποιους που παριστάνουν τους δημοκράτες απέναντι στον Λουκασένκο και αποδέχονται την πιο στυγνή δικτατορία του σουλτάνου. Ετσι, είναι η δημοκρατική ευαισθησία των υποκριτών της Ευρώπης. Σταματά εκεί που αρχίζουν τα συμφέροντα. Και ως γνωστόν Γερμανοί, Ολλανδοί και λοιποί Ευρωπαίοι έχουν τεράστια οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία.

Εμείς δεν μπορώ να καταλάβω (για την ακρίβεια ο Κυριάκος Μητσοτάκης) γιατί αποδεχόμαστε όλο αυτό το τσίρκο και πολύ χειρότερα σπεύδουμε στην αγκαλιά της Μέρκελ και εγκαταλείπουμε τη συμμαχία με τον Μακρόν που μας την προσφέρει απλόχερα (να επισημάνουμε άλλη μία φορά ότι την προσφέρει γιατί έχουμε κοινά συμφέροντα). Για σκεφτείτε το λίγο. Εγκαταλείπουμε τον Μακρόν με τον οποίο έχουμε κοινά συμφέροντα και επιλέγουμε τη Μέρκελ που έχει τεράστια συμφέροντα στην Τουρκία. Αλλος ένας παραλογισμός, που με ψυχιατρικούς όρους θα χαρακτηριζόταν σχιζοφρένεια…Και με όρους διεθνούς πολιτικής σημαίνει απουσία εθνικής στρατηγικής…