Καλώς τον Κώστα Σημίτη το δεκανίκι του Κυριάκου Μητσοτάκη

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Θανάση Λυρτσογιάννη

Οταν εμφανίζεται ξαφνικά και αρθρογραφεί ο Κώστας Σημίτης, δεν πρέπει να ερμηνεύουμε μονοσήμαντα τα άρθρα του. Να ασχολούμαστε δηλαδή μόνο με το περιεχόμενο των άρθρων, τις ιδέες, τις απόψεις και ενδεχομένως τις προτάσεις που κάνει.

Η ίδια η ενέργεια της αρθρογραφίας είναι μία πολιτική πράξη, την οποία οφείλουμε να αποκωδικοποιήσουμε και να εξάγουμε τα ορθά συμπεράσματα. Την αρθρογραφία αυτή αν τη συνδυάσουμε με το θέμα και τις απόψεις που εκφράζει, καταλήγουμε στο πρώτο εύκολο και ασφαλές συμπέρασμα ότι ο Κώστας Σημίτης επανεμφανίστηκε για να στηρίξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Και γιατί άραγε να το κάνει; Γιατί ο προστατευόμενός του βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση και άρχισε να κλυδωνίζεται (εξάλλου στην κυβέρνηση χρησιμοποιεί πολλά από τα πουλέν του σημιτικού συστήματος και είναι  κι΄ αυτός ένας πολύ σοβαρός λόγος για στήριξη). Η βαριά ήττα που υπέστη ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο δεύτερο γύρο της πανδημίας και το lockdown, οι πιέσεις που ασκεί το ΕΣΥ, που σε ορισμένες πόλεις έχει καταρρεύσει (αλήθεια αυτό δεν σημαίνει το γεγονός ότι τα νοσοκομεία δεν έχουν κρεβάτια και στέλνουν τους ασθενείς σε άλλες πόλεις ή ότι υπάρχει ένας γιατρός για 50 ασθενείς; Κατάρρευση δεν είναι αυτή;), τα ευρήματα στο ποιοτικό σκέλος των δημοσκοπήσεων (αλλά και στην πρόθεση ψήφου σε μία που του έδωσε το χαμηλότερο ποσοστό μετά τις εκλογές) συνθέτουν ένα σκηνικό αμφισβήτησης από τους πολίτες και αβεβαιότητας το λιγότερο. Που σημαίνει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρειάζεται στήριξη. Κι΄ αυτό κάνει ουσιαστικά ο Κώστας Σημίτης με το άρθρο του το οποίο αναφέρεται στην έκθεση Πισσαρίδη, την οποία θα κληθεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση και της οποίας θα είναι η κεντρική επιλογή.

Μάλιστα ο Κώστας Σημίτης για πρώτη φορά στην πολιτική διαδρομή φτάνει στο σημείο να αποδέχεται, να υποστηρίζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές και μάλιστα να το λέει ανοιχτά. Και για να έχουμε μία γενική εικόνα, θα αναφέρουμε ότι η έκθεση Πισσαρίδη διαπνέεται από έναν ακραίο και παρωχημένο νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος είναι καταστροφικός για το ασφαλιστικό σύστημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Συνολικά η έκθεση διαπνέεται από τη λογική της ανόδου της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας. Επιδίωξη με την οποία πολύ δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς. Ομως, διαφωνεί κανείς ριζικά με τα μέσα και τις πολιτικές που προτείνει για την επίτευξη του στόχου.

Αναλυτικά το άρθρο του Κ.Σημίτη στα «ΝΕΑ»:

Ο Πρωθυπουργός παρουσίασε την περασμένη Δευτέρα την Εκθεση Πισσαρίδη για την ελληνική οικονομία και αναφέρθηκε λεπτομερειακά στις προτάσεις της για να επιτευχθεί η ταχύτερη ανάπτυξη της χώρας. Η Εκθεση Πισσαρίδη είναι αυτή που δίνει την πληρέστερη εικόνα της ελληνικής οικονομίας, των προβλημάτων της και των προσπαθειών που θα πρέπει να καταβληθούν για ν’ αποκτήσει η Ελλάδα την αναπτυξιακή δυναμική για την υπέρβαση των προβλημάτων της και να επιτύχει την ομαλή εξέλιξή της στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ως κεντρικό στόχο ορίζει τη συστηματική αύξηση του κατά κεφαλήν πραγματικού εισοδήματος, ώστε να συγκλίνει σταδιακά με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Ως επιμέρους στόχοι ορίζονται κυρίως η αύξηση των συνολικών πάγιων επενδύσεων, των ιδιωτικών και δημοσίων δαπανών σε έρευνα και ανάπτυξη, η σταδιακή αύξηση των εξαγωγών, ο πολλαπλασιασμός των μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, ώστε να ενισχυθούν η παραγωγικότητα και οι εξαγωγές και, τέλος, η μεγαλύτερη συμμετοχή στην αγορά εργασίας των νέων και των γυναικών.

Οι παραπάνω στόχοι δεν σημαίνουν μόνο ότι η Ελλάδα δεν έχει παρά να προσαρμοστεί στα πρότυπα της Ενωσης και να ακολουθήσει τις εξελίξεις της. Συνεπάγονται και κάτι πολύ διαφορετικό. Οι πολίτες της χώρας οφείλουν να καταβάλουν κάθε προσπάθεια να αξιοποιήσουν τις υπάρχουσες δυναμικές για να πετύχουν ταχύτερους ρυθμούς ανάπτυξης και ευρύτερη κοινωνική δικαιοσύνη.

Το «Σχέδιο» ακολουθεί και εκφράζει τις γενικότερα αποδεκτές και ευρύτερα εφαρμοζόμενες στις χώρες της Ενωσης αρχές οικονομικής πολιτικής. Σε κείμενο που δημοσιεύτηκε φέτος το καλοκαίρι θεωρήθηκε ότι η Εκθεση «είναι εκτός τόπου και χρόνου» διότι διαπνέεται από «νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες». Ομως η Ελλάδα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης συνδεδεμένη οικονομικά και πολιτικά με τις χώρες της Ενωσης που εφαρμόζουν την οικονομία της αγοράς δεν έχει το περιθώριο να εφαρμόσει ένα δικό της οικονομικό πρότυπο που θα στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην κυριαρχία του κράτους. Πρέπει να αναπτυχθεί στις συνθήκες του χώρου στον οποίο ανήκει τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά. Αλλωστε και ιστορικά συνδέεται με τον χώρο αυτό.

Εκείνο το οποίο οφείλει να επιδιώξει είναι η όποια οργάνωση της οικονομίας να συνεισφέρει σημαντικά στη βελτίωση του επιπέδου ζωής των εργαζομένων και στη δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου. Αυτό επιτυγχάνεται με συστηματική προσπάθεια και συνείδηση της ανάγκης για κοινωνική δικαιοσύνη. Πραγματοποιείται με τη συμμετοχή και επιρροή της στη διαμόρφωση της πολιτικής του ευρωπαϊκού χώρου που είναι εγγυητής τόσο της ασφάλειας όσο και της συμπαράστασής του στις οικονομικές της εξελίξεις.

Οπως προκύπτει από τα δημοσιευόμενα στατιστικά στοιχεία η Ελλάδα υστερεί σημαντικά σε πολλούς τομείς. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η αναλογία του χρέους προς το ακαθάριστο προϊόν της χώρας (ΑΕΠ). Το ΑΕΠ θα πρέπει να είναι υψηλότερο του χρέους σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία και θα πρέπει να υπάρχουν προοπτικές διαρκούς επέκτασης των οικονομικών δραστηριοτήτων, ώστε να διατηρείται και να αυξάνεται η διαφορά προς το χρέος. Στην Ελλάδα όμως σύμφωνα με έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το χρέος είναι κατά πολύ υψηλότερο του ΑΕΠ. Υπολογίζεται ότι το 2021 θα είναι 199,6%, το 2022 193,1% και το 2023 187,3% του ΑΕΠ. Η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος θα είναι αντικείμενο ιδιαίτερης συνεννόησης με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η υστέρηση της χώρας επιβεβαιώνεται και από σειρά άλλων στοιχείων. Κατατάσσεται 28η σε 33 χώρες όσον αφορά την επιλογή των ανώτατου διοικητικού προσωπικού. Το ποσοστό των μαθητών με χαμηλές επιδόσεις είναι πολύ υψηλότερο στην Ελλάδα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι ελληνικές εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων το 2019 ήταν 9,2% του ΑΕΠ ενώ για εννέα ευρωπαϊκές χώρες πληθυσμιακά συγκρίσιμες με την Ελλάδα ήταν 38,2%. Η αξία της αγροτικής παραγωγής ανά αγροτική εκμετάλλευση είναι από τις χαμηλότερες στην Ενωση. Η χαμηλή παραγωγικότητα έχει ως αποτέλεσμα και το πολύ χαμηλό εισόδημα των αγροτών. Το ποσοστό απασχόλησης στην Ελλάδα είναι περίπου 13 εκατοστιαίες μονάδες χαμηλότερο του ποσοστού στην Ευρωπαϊκή Ενωση των 15. Η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων είναι γενικά χαμηλή. Υπάρχουν βέβαια και θετικά στοιχεία. Ο ελληνικός τουρισμός συνεισέφερε το 20,8% του ΑΕΠ το 2019 (39 δισ. ευρώ). Η Ελλάδα κατέχει τη 13η θέση στον κόσμο από πλευράς διεθνών αφίξεων. Παρ’ όλ’ αυτά είναι γεγονός ότι υπάρχουν σημαντικά εμπόδια στην αναπτυξιακή της πορεία και είναι αναγκαίος ο σχεδιασμός πολιτικών που θα εξασφαλίσουν επιταχυνόμενη πρόοδο.

Η Εκθεση αφιερώνει ένα κεφάλαιο στην εργασία, αλλά και σε πολλά σημεία αναφέρεται στα προβλήματα των εργαζομένων. Κατά την Εκθεση το επιχειρηματικό υπόδειγμα στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη μικρών και ατομικών επιχειρήσεων χαμηλής παραγωγικότητας. Το γεγονός αυτό επηρεάζει σημαντικά τη σχέση εργοδότη – εργαζομένου. Το ποσοστό απασχόλησης στην Ελλάδα είναι περίπου 13 εκατοστιαίες μονάδες χαμηλότερο του ποσοστού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, γεγονός που ερμηνεύει και το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας. Ταυτόχρονα η σημαντική έκταση της παραοικονομίας (κατά ορισμένες εκτιμήσεις αντιστοιχεί στο 25% του ΑΕΠ) έχει ως αποτέλεσμα ένα σημαντικό ποσοστό εργαζομένων να μη δηλώνει την απασχόληση αποφεύγοντας έτσι την πληρωμή εισφορών για την κοινωνική ασφάλιση. Σημαντική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων συναρτάται με την αύξηση του αριθμού των μεγάλων και μεσαίων επιχειρήσεων.

Απαραίτητη θεωρείται και η ριζική αναβάθμιση του συστήματος κατάρτισης τόσο των ανέργων όσο και των εργαζομένων, η διευκόλυνση της πληρέστερης ένταξης γυναικών στην αγορά εργασίας με αύξηση των αμοιβών τους.

Τέλος, στα σχετικά με τα θέματα εργασίας τονίζεται η βελτίωση της δομής και στόχευσης των κοινωνικών επιδομάτων, που σήμερα λειτουργούν ενίοτε και ως αντικίνητρα για την εργασία.

Η Εκθεση τονίζει, ότι η προοπτική μετασχηματισμού της οικονομίας με αύξηση της παραγωγικότητας και της εξωστρέφειας θα επιτρέψει τη σταδιακή σύγκλιση με τις άλλες οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα επιτρέψει όμως επίσης την πληρέστερη εκμετάλλευση των πλεονεκτημάτων που σχετίζονται με τα ειδικά χαρακτηριστικά της χώρας, όπως η γεωγραφική της θέση και η ύπαρξη ισχυρής ομογένειας και άλλου προσωπικού στο εξωτερικό.

Η Εκθεση αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για τη διαμόρφωση μιας συστηματικής προσπάθειας της χώρας. Η χώρα πολλές φορές στο παρελθόν δεν είχε πρόγραμμα και κατευθύνσεις για την ανάπτυξη. Η οικονομική πολιτική ήταν μόνο μέσο εκμετάλλευσης για πολιτικούς στόχους. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε την καταστροφική εξέλιξη που άρχισε το 2005 και οδήγησε σε ελάχιστο χρόνο το 2010 στην καθολική αδυναμία της να παρακολουθήσει τις εξελίξεις της διεθνούς οικονομίας. Το Σχέδιο Πισσαρίδη παρά τις δυνατόν διαφορετικές αξιολογήσεις των προτάσεών του, την ανάδειξη και άλλων σημαντικών θεμάτων, που οφείλουμε να προσέξουμε, είναι μια αξιόλογη βάση για μια συστηματική προσπάθεια εξόδου από την κρίση.