Οι  νέες ταινίες στις κινηματογραφικές αίθουσες

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

1) Greenland-Το Τελευταίο Καταφύγιο

Υπόθεση: Ο πολιτικός μηχανικός John Garrity ειδικεύεται στο σχεδιασμό της κατασκευής ουρανοξυστών. Αν και ήταν παντρεμένος με την ελκυστική σύζυγό του, Allison, ο γάμος τους δεν εξελίχθηκε και τόσο καλά. Ωστόσο διατηρούν μια ωραία και αξιοπρεπή ανθρώπινη σχέση, μεγαλώνοντας με αγάπη το μικρό γιο τους, Nathan. Ο τελευταίος εκφράζει ένα πάθος για την επιστήμη και το διάστημα. Γνωρίζει τις βασικές διαφορές ενός αστεροειδούς και ενός κομήτη. Θα ανακοινωθεί επίσημα από τα δελτία ειδήσεων, πως αναμένεται ο κομήτης Clark να περάσει πολύ κοντά από τη Γη, αφήνοντας στον πλανήτη μας κάποια απομεινάρια-θραύσματα.

 

Το διαστημικό φαινόμενο αντιμετωπίζεται από όλους αρχικώς σαν μία “χλιαρή” ατραξιόν. Ο John και η “Alli” καλούν οικογενειακούς φίλους στο σπίτι τους, για την τηλεοπτική παρακολούθηση αυτού του σπάνιου φαινομένου. Όμως ο John θα λάβει πριν από το γεύμα μια ειδική ειδοποίηση στο κινητό του τηλέφωνο, πως όλη η οικογένεια Garrity, επελέγη να διασωθεί. Οι οδηγίες είναι πολύ συγκεκριμένες για την επιβίβαση σε αεροπλάνα και διαδεχόμενη αποστολή σε καταφύγια. Το μήνυμα θα φτάσει και στην τηλεόραση του σπιτιού του, όμως η Alli δεν θα το δει. Ο John επιστρέφοντας  παρακολουθεί ανήσυχος στον ουρανό διάφορα μαχητικά αεροσκάφη να επιβλέπουν τους αιθέρες. Ο ίδιος ξέρει, ότι κάτι τέτοιο δεν προμηνύει μια ελεγχόμενη κατάσταση…Θα εκμυστηρευτεί μόνο στην Alli την ανησυχητική ειδοποίηση περί διάσωσης.

 

Οικογένεια και καλεσμένοι παρακολουθούν τηλεοπτικώς την αντίστροφη μέτρηση της αναμενόμενης πρόσκρουσης:“10,9,…3, 2, 1…” Απολύτως τίποτα! Και τότε έρχεται το ωστικό κύμα, ρίχνοντας τον John κάτω και σπάζοντας κάποια τζάμια της γειτονιάς. Η πρώτη ενημέρωση φέρνει πολύ άσχημα νέα. Η κεντρική Florida καταστράφηκε ως δια μαγείας, από τα θραύσματα. Πλέον υπάρχει επείγουσα προεδρική ειδοποίηση στο κινητό τηλέφωνο του Garrity, αλλά η ιδιωτικότητα δεν είναι πια παρούσα. Διότι το ίδιο φωνητικό μήνυμα φαίνεται/ακούγεται πλέον και στην τηλεόραση. Αμέσως θα ξεκινήσουν οι ανάλογες απορίες και αντιδράσεις των έκπληκτων καλεσμένων. Γιατί δεν επιλέχθηκαν και οι άλλες οικογένειες;

 

Δίχως χρόνο για χάσιμο, με αποφασιστικότητα ο συνειδητοποιημένος οικογενειάρχης βάζει τους Alli και Nathan γρήγορα στο αμάξι, ξεκινώντας για τον οριοθετημένο προορισμό. Δεν παίρνει κανέναν άλλο μαζί του, μα στην πραγματικότητα λόγω ευαισθησίας, καθώς αντιλαμβάνεται, ότι όποιος δεν έχει το ειδικό βραχιόλι αναγνώρισης επιλεγμένων ατόμων, θα απορριφθεί από στρατιωτικές δυνάμεις, προτού ανέβει στο αεροπλάνο αποστολής…

 

Φτάνοντας η οικογένεια Garrity, περνά τον έλεγχο, αλλά ξεχνά στο αυτοκίνητο τη χορήγηση ινσουλίνης του διαβητικού Nathan. Ο John θα πάει να τη φέρει. Όμως οι στρατιωτικοί επισημαίνουν στην Alli, πως όσοι άνθρωποι έχουν παθήσεις, δεν επιλέγονται να διασωθούν…

 

O John θα ανέβει στο ειδικό αεροπλάνο, μα σχεδόν ενστικτωδώς θα αντιληφθεί, πως απέρριψαν το Nathan και ότι η Alli θα τον φυγάδευσε αλλού. Εγκαταλείπει την ατομική του διάσωση. Οι μη επιλεγμένοι άνθρωποι σπάνε τον κλοιό και ορμούν στους στρατιωτικούς. Η ανθρώπινη σύγκρουση έχει μόλις ξεκινήσει…

 

Η οικογένεια Garrity έχει προσωρινώς διασπαστεί. Ένας μεγάλος εχθρός ανεξάρτητα από τον κομήτη, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, που μπροστά στην ολική καταστροφή καταπατά κάθε ηθική αξία! Αλλά όχι κάθε Άνθρωπος…

 

Κινηματογραφικός Χάρτης:

 

Καταρχάς, αυτό που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον σε τούτο το έργο, είναι η επιλογή της οπτικής του γωνίας. Η ταινία δεν θα ασχοληθεί με μια “χιλιοειπωμένη” οπτική αφήγηση καταστροφικών κοσμικών φαινομένων με στόχο τον πλανήτη Γη. Όχι. Αντιθέτως, θα κεντρίσει το ενδιαφέρον των θεατών γρήγορα, εστιάζοντας στη γοητευτική οπτική της αντιμετώπισης των περισσότερων πτυχών του ανθρώπινου μυαλού. Η σύγκρουση, το δέσιμο, η αμφισβήτηση, η απόγνωση, η επιμονή, η ραδιουργία, η χρησιμοθηρία, το θάρρος, η μεθοδικότητα, η εναντίωση, η συνεργασία, η ελπίδα είναι ακριβώς εκεί! Αντιθέτως, η απειλητική διάσταση των θραυσμάτων του κομήτη βρίσκεται κάπου στο βάθος, κάνοντας ωστόσο πραγματικά αισθητή την παρουσία της σε ελάχιστες στιγμές. 

 

Άρα, γενικώς σημασία έχει η επιλογή της κατεύθυνσης του σεναρίου, προβάλλοντας την ανάληψη πρωτοβουλίας και την κατάλληλη διαχείριση του πανικού από τον άνθρωπο, ως επίλυση προβλημάτων, απέναντι σε ένα κράμα ακραίων συνθηκών (αισθητή ανθρώπινη εχθρότητα+απομακρυσμένη, μα παρούσα εμφάνιση θραυσμάτων κομήτη).

 

Η σκηνοθεσία θα αξιοποιήσει πολύ καλά τις οργανωμένες, τμηματικές δράσεις σεναρίου μέσα από τις ενέργειες των ηρώων/ηρωίδων. Αυτές οι ενέργειες συνιστούν τη δομή μιας προσεγμένης ενότητας στην ακολουθία της διασπασμένης (Alli, Νathan), ατομικής (John), μα και ενωθείσας (όλα τα μέλη) πορείας των μελών της οικογένειας Garrity.

 

Η εμφάνιση των θραυσμάτων του κομήτη Clark θα υποστηριχτεί από ενδιαφέρουσα δουλειά στα VFX. Είναι κινηματογραφική προσέγγιση, αλλά όχι με πρόθεση εκβιασμού του εντυπωσιασμού των θεατών. Πιο πολύ αναδεικνύεται μέσα από τα VFX η απαραίτητη απόδοση του κινδύνου σε συνδυασμό με την κατάλληλη χρήση ήχου στο έργο.

 

Γενικότερα, υπάρχει μια αρμονία ανάμεσα σε μοντάζ και διεύθυνση φωτογραφίας. Το μοντάζ διαθέτει μια ιδανική ισορροπία, ώστε να αποδοθεί η αίσθηση του κρίσιμου ανθρώπινου παράγοντα, αλλά και τα διαφορετικά περιπετειώδη μονοπάτια της οικογένειας Garring, μαζί με την επανένωσή τους. Παρατηρείται συνολική ομοιομορφία σε μοντάζ και σενάριο, με αμεσότητα και καθόλου άσκοπες επιλογές. Ο επαγγελματικά έξυπνος συνδυασμός του μοντάζ με το σενάριο κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, παρόλο που η συγκεκριμένη ιστορία δεν αφορά μια παγκόσμια καινοτομία στα χρονικά του σινεμά. 

 

Επειδή όμως και τα επιλεγμένα σκηνοθετικά πλάνα έχουν συνδεσιμότητα με την υπόθεση, μα και καλλιτεχνική άποψη, θα λέγαμε, ότι η σκηνοθεσία *επικοινωνεί ωραία το διάλογο του μοντάζ με το σενάριο (σχετική επεξήγηση ακολουθεί πιο κάτω στο κείμενο, στην κατηγορία Σκηνοθεσία:  “Σημαντικές, επικοινωνιακές στιγμές”). 

 

Η διεύθυνση φωτογραφίας αναδεικνύεται στη θέαση της μονίμως επικίνδυνης, διαφορετικής νύχτας, αλλά και των κίτρινων χρωματισμών, κατά τη διάρκεια της ημέρας στο φόντο της παρουσίας των θραυσμάτων του κομήτη Clark.

 

Η μουσική είναι κατάλληλη, για τη διακριτική υποστήριξη δράσης, συναισθηματισμού, ανθρωπιάς και αγωνίας.

 

Ο ήχος, παραδόξως, δεν θα μας εντυπωσιάσει πιο πολύ στις πτώσεις των θραυσμάτων του κομήτη Clark. Μα αντιθέτως, στην αποτύπωση της απώλειας των αισθήσεων του John μετά από το τρακάρισμα του φορτηγού, στο οποίο ο ίδιος επέβαινε. Πρώτα με σιωπή. Και έπειτα με ηχητική ανίχνευση επανάκτησης των αισθήσεων. Βεβαίως και η τεχνική voiceover δεν περνά απαρατήρητη στο τέλος από ασύρματο, σχετικά με τα ανακοινωθέντα νέα του μέλλοντος της ανθρωπότητας (αναφορά ορατότητας Ήλιου, στοιχείων ραδιενέργειας στον πλανήτη). 

 

Σενάριο:

 

Η ανάπτυξη του σεναρίου είναι εκείνη, που αναβαθμίζει όλο το έργο! Αρχικώς αναφέρεται η μεμονωμένη επιλογή διάσωσης οικογενειών μπροστά στην κοσμική καταστροφή. Έπειτα η αναφορά της σύγκρουσης μεταξύ φίλων. Κατόπιν, η διάσπαση της οικογένειας, με αφορμή τη χορήγηση της ινσουλίνης του μικρού Nathan είναι αρκετά έξυπνη. Έτσι θα αλλάξει η πορεία του σεναρίου και η οικογένεια δεν θα μπορεί πλέον να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο. Τότε το έργο αφοσιώνεται στην ατομική πορεία του πατέρα και την αντίστοιχη συντροφική διαδρομή της μητέρας με το γιο. Όλα είναι οργανωμένα και αυτό διακρίνεται και από τα φαινομενικώς βοηθητικά μονοπάτια ανθρώπινης αλληλεγγύης, που διασχίζουν ανυποψίαστοι οι John, Alli. Τα οποία μονοπάτια στη συνέχεια, βάσει των αποκαλυφθέντων ενεργειών κακόβουλων ανθρώπων, θα αποδειχτούν άκρως εχθρικά.

 

-Η αιτία της διάστασης του ζεύγους μάς αποκαλύπτεται από τον πεθερό του John στην πορεία του έργου… 

 

Σκηνοθεσία:

 

Γενικώς, είναι αρκετά προσεγμένη.

 

Καταρχάς, η σκηνοθεσία θα ασχοληθεί με την κατοικία της οικογένειας Garrity. Εκεί η θέαση μέσα από το λαμπερό γυαλί της πόρτας του σπιτιού των πρωταγωνιστών θα επαναληφθεί δύο φορές. Είναι ένας τρόπος, για να αποδοθεί το φαινομενικά ιδανικό κλίμα της αμερικανικής οικογένειας σε σχέση με δύο γεγονότα άλλων χρονικών στιγμών. Το πρώτο, αφορά την ήδη υπάρχουσα συζυγική διάσταση των γονιών του Nathan. Και το δεύτερο, την επερχόμενη πτώση των θραυσμάτων του κομήτη Clark.

 

Μέσα στο σπίτι, δια της χρήσης του κανόνα των 180 μοιρών, μεταξύ του John και της Alli, με εναλλαγή μεσαίων πλάνων, μεταδίδεται ο υπαρκτός χωρισμός του ζεύγους, μα και η ευχάριστη οικειότητα, που διατηρεί το αντρόγυνο. Επιπλέον καλλιεργείται έτσι, σε αυτό το σημείο, η αποκλειστική σχέση θεατή/σκηνοθέτη (επειδή δεν παρίσταται υποκειμενικό πλάνο των πρωταγωνιστών σε αυτές τις στιγμές).  

 

*Σημαντικές, επικοινωνιακές στιγμές:

 

-Η αποφασιστική όπισθεν, που κάνει με το αμάξι ο John δίπλα σε κίνηση αντίθετης μαζικής, διακοπτόμενης ροής αυτοκινήτων το βράδυ, μας δείχνει, πως η πρωτοβουλία επιβάλλεται στη διαμορφωμένη καθημερινότητα (εν αντιθέσει με τη σεναριακά άστοχη όπισθεν στο έργο “Tenet”). 

 

-Η εισβολή των αποκλεισμένων-μη επιλεγμένων ανθρώπων στον αεροδιάδρομο, ορίζεται ως η αφετηρία της ανθρώπινης, εκτραχυμένης σύγκρουσης!

 

-Η επιλογή ορισμένων πολιτών, κάνοντας πάρτι μπροστά στο “μάτι του Κυκλώνα” (= στην προκειμένη περίπτωση του κομήτη Clark), εκφράζει μία ακόμη αληθινή, ανθρώπινη αντίδραση σε κατάσταση πανικού. Με βάση τη συναισθηματική άρνηση…

 

–*Α1 Η αποκάλυψη της τελικής απόφασης του αντρόγυνου, το οποίο μετέφερε οδικώς την Alli και το Nathan, περιγράφηκε σκηνοθετικά με απλότητα, που προσδίδει πειστικό τρόμο.

 

–*Α2 Ο καυγάς στην καρότσα του φορτηγού έχει κάτι το ιδιαίτερο, προτού αλλά και μόλις φύγει η κουκούλα από το όχημα. Οι “τρανταγμένες” λήψεις αποδίδουν την ένταση της στιγμής. Το τρακάρισμα δίνει τη θέση του σε παύση με μαύρο φόντο. 

 

–*Α3 Μετά από τις δύο προηγηθείσες (Α1+Α2), απογοητευτικές καταλήξεις συναναστροφών για το αντρόγυνο, τα δεδομένα αλλάζουν: Η Alli επιστρέφει στο σημείο συγκέντρωσης επιλεγμένων ανθρώπων, αναζητώντας με αγωνία σε αρκετές παιδιατρικές σκηνές το γιο της. Μόλις τον βρίσκει, τότε η καλοσυνάτη ιατρός ενημερώνει με ανθρωπιά τη μέχρι πρότινος απογοητευμένη γυναίκα. Η παρουσία της ιατρού αντισταθμίζει όλο το βαρύ κλίμα του έργου, αποτελώντας την προσωποποίηση της περίθαλψης στην ελπίδα! Είναι μια αγκαλιά μεταξύ τους, η οποία έρχεται επιτυχώς και στο σωστό χρόνο με “μαγνητική τρυφερότητα” στην ψυχή του θεατή. 

 

-Το νυχτερινό, πανοραμικό πλάνο στο αγροτικό, φωτισμένο αυτοκίνητο (το οποίο έδωσε ο Dale {πεθερός του John} στην οικογένεια Garrity) έχει σημασία. Καθώς τα τρία επανενωμένα μέλη (το αμάξι και πάλι αντιπροσωπεύει την ενότητα) οδεύουν πλέον προς Καναδά, μην ακολουθώντας τα κυβερνητικά σχέδια.

 

-Η οικογένεια Garrity είτε στο αμάξι της είτε αλλού, μοιάζει να βρίσκεται πάντοτε μακριά από την απειλή του κομήτη Clark. Αν και αντιμετώπισε από πολύ κοντά το άσχημο πρόσωπο των ανθρώπινων συναναστροφών. 

 

Τα Flashbacks του John:

 

Αφορούν γαλήνιες, οικογενειακές παρελθοντικές στιγμές. Τα βλέπουμε μόνο αφότου εξασφαλιστεί ένα πιο βέβαιο, άμεσο μέλλον, για τους τρεις πρωταγωνιστές. 

 

Ερμηνείες:

 

Gerard Butler (John Garrity): Η διακριτική, καλοπροαίρετη σκέψη αποκαλύπτεται στην έκφραση του ηθοποιού, μόλις ανακοινώνει ο John, γιατί δεν πήραν στο αμάξι τη μικρή Ellie. Η υπεράσπιση της κατοχής του ειδικού βραχιολιού και η μετέπειτα αποκτήνωση και φρίκη (μετά το τρακάρισμα) είναι από τις δυνατές στιγμές του ηθοποιού. Ως John, σέβεται τον πεθερό του και παραδέχεται τα προσωπικά λάθη σε εκείνον.

 

Morena Baccarin (Allison=”Alli”): Η διαρκής γονεϊκή προστασία μιας υπεύθυνης μητέρας αποδίδεται στην ερμηνεία της ηθοποιού. Η απογοήτευση και ο τρόμος διακρίνονται, μόλις το φιλικό αντρόγυνο στο αμάξι αποδεικνύεται ως εχθρικό. Η αίσθηση της εκτίμησης για την ανθρωπιά της γιατρού, έχει κατά το ήμισυ, συνεισφορά από την πλευρά του ρόλου της Alli. Η χαλάρωση, με την ανασκόπηση της γνωριμίας του ζεύγους Garrity ηρεμεί και το κοινό.

 

Roger Dale Floyd (Nathan): Χαριτωμένος ως παιδάκι, που λατρεύει την επιστήμη. Πειστικός ως διαβητικός. Η καλύτερή του στιγμή είναι, μόλις εναντιώνεται στους σφετεριστές γονείς, λέγοντας την αλήθεια μπροστά σε στρατιωτικό. 

 

Scott Glen (Dale): Κατορθώνει να μεταδώσει στοιχεία από το παρελθόν του ρόλου, χωρίς να τα έχει δει οπτικά το κοινό. Γενικώς εκφράζει τη μοναχικότητα ενός σκληροτράχηλου τύπου. Ο οποίος όμως είναι δίκαιος με το γαμπρό του, στοργικός με την κόρη του, τρυφερός με τον εγγονό του και μονίμως ερωτευμένος με τη γυναίκα του, παρότι εκείνη πλέον δεν ζει.

 

Μια διανομή της Spentzos Film

 

Συντελεστές:

 

Σενάριο: Chris Sparling. Σκηνοθεσία: Ric Roman Waugh. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Dana Gonzales. Μοντάζ: Gabriel Fleming.  Πρωταγωνιστούν/συμμετέχουν: Gerard Butler, Morena Baccarin, Roger Dale Floyd, Scott Glen. Μουσική: David Buckley. Τμήμα Ήχου: Victor Ray Ennis,  και το επιτελείο των υπολοίπων 16 επαγγελματιών.

 

2) “Οι Άγνωστοι Αθηναίοι”

 

Υπόθεση: Η δημιουργός καταγράφει την κινηματογραφική ακολουθία της δυναμικής συσχέτισης αδέσποτων (κυρίως σκύλων) ζώων και φιλόζωων ανθρώπων σε συγκεκριμένα σημεία του κέντρου της πρωτεύουσας. Στο ντοκιμαντέρ της, μέσα από την καλλιτεχνική πορεία 6 ετών (2014-2020) διακρίνονται οι μορφές εκείνων, που επί σειρά ετών χωρίς κάποια άλλη οικονομική υποστήριξη, διατηρούν στη ζωή, εξαιτίας μόνο της αλτρουιστικής ψυχής τους, διάφορα αδέσποτα ζωάκια.   

 

Ο Αχιλλέας, συνεχίζει να φροντίζει ποικιλοτρόπως, τακτικά και με οργάνωση μετά από αρκετές δεκαετίες πολλά αδέσποτα του κέντρου της Αθήνας. Ο Σπύρος, σε συγκεκριμένη γωνία προς το τέλος της Ερμού, ζει καθημερινές περιπέτειες ως άστεγος, αλλά έχει αποκτήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τη “Φωτούλα.” Ένα σκυλάκι, το οποίο τον διάλεξε. Μέσα από την ανιδιοτέλεια ενός καλού φαρμακοποιού και ανθρώπου διακρίνεται ακόμη μια ελπίδα για τις ψυχές των χαριτωμένων τετράποδων.

 

Η Κατερίνα παρατηρεί, πως τα αδέσποτα σκυλιά αισθάνονται όντως τη χαλάρωση των θαμώνων του μπαρ της και επιλέγουν τελικά να βρεθούν εκεί κοντά τους. Στο φακό αποκαλύπτονται οι άγνωστες συνήθειες και προτιμήσεις τοποθεσιών των διάσημων τετράποδων με “ταυτότητα”. Ο κοσμοπολίτης “Γλύκας”, ο αιωνόβιος “Θρύλος” και το δυναμικό, εργένικο δίδυμο “Ορφέα & Κωνσταντίνου” κλέβουν τις εντυπώσεις. 

 

Τα σημαντικά λεγόμενα των φιλόζωων περιγράφουν στο ντοκιμαντέρ το κοινό, απάνθρωπο φέρσιμο άλλων αθέατων, μα δυστυχώς υπαρκτών περσόνων, σε αστέγους και αδέσποτα…

 

Από το βίωμα των μικρών φίλων του ζωικού βασιλείου, την ευαισθησία και καλοσύνη σπάνιων ανθρώπων, τις τουριστικές ατραξιόν με ιστορικά ατοπήματα, αλλά και την οπτική αναφορά σημαντικών Εθνικών Συμβόλων στο Σύνταγμα, όλα γίνονται ένα οπτικό ταξίδι ομοιοτήτων και αντιθέσεων.

 

Όπως η φιλμική εναλλαγή ημέρας και νύχτας, σε αυτές τις καταγεγραμμένες στιγμές…     

 

Κινηματογραφικός Χάρτης:

 

Καταρχάς, η χαρτογραφημένη, φιλμική τοποθεσία δεν αφορά όλη την Αθήνα, αλλά συγκεκριμένα σημεία στο κέντρο της πρωτεύουσας (κοντινές αποστάσεις στο Σύνταγμα, σε δρόμους όπως η Αιόλου, η Ερμού, η διασταύρωση των οδών Κολοκοτρώνη και Πραξιτέλους, η Αποστόλου Παύλου και ουσιαστικά η επέκτασή της, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου). Αλλά αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση το όμορφο εγχείρημα!

 

Ο φιλμικός σχεδιασμός περιλαμβάνει το υλικό 6 ετών (2014-2020). Θα παρακολουθήσουμε ένα ντοκιμαντέρ, που εστιάζει όχι μόνο στην ύπαρξη των αδέσποτων, μα κυρίως στην ανάδειξη του τρόπου της επιβίωσης εκείνων. Παρατηρείται ακριβώς εκεί μια συγκεκριμένη, ισχυρή θεματική αποκεκαλυμμένης ένωσης δύο αλλιώτικων κόσμων. Δηλαδή, η δημιουργηθείσα, λόγω ατομικής πρωτοβουλίας ελάχιστων, συγκεκριμένων καλοσυνάτων ανθρώπων, αρμονική συμβίωση φιλόζωων και αδέσποτων. Είναι μια αληθινή, μα και ελευθερίας σχέση. Στο έργο όσοι/όσες βοηθούν τα τετράποδα, δεν διεκδικούν ούτε κάποια αναγνώριση, ούτε κάνουν έκκληση για παρόμοια εγχειρήματα. Θεωρούν απλώς αυτή τη στάση, ως τρόπο ζωής. Δεν αρκεί μόνο το τάϊσμα, αλλά η απαραίτητη, γενική φροντίδα βασικών παραμέτρων σε κάθε αδέσποτο (αν παρατηρήσετε, τα περισσότερα φορούν κολάρο…). Σε άλλες περιπτώσεις υπάρχουν και διαφορετικές πρωτοβουλίες. “Όταν σου έρχεται έτσι ένα σκυλί, το κρατάς” (όπως λέει  χαρακτηριστικά με φυσικότητα και αληθινό ενδιαφέρον μια Κυρία στην ταινία). Δεν πρόκειται για κάποια καμπάνια. Μιλούν με τις πράξεις τους. 

 

Το έργο δεν εξωραΐζει τη γενική κατάσταση. Καθώς πολλοί ομιλητές αποκαλύπτουν στην κάμερα με τα λεγόμενά τους το αποτρόπαιο φέρσιμο διαφόρων περσόνων σε αδέσποτα ζωάκια, μα και σε αστέγους. Ο Σπύρος στο ξεκίνημα αναφέρει ένα περιστατικό, όπου κάποιοι βασάνισαν κάποτε ένα σκυλάκι, με αποτέλεσμα να καταστραφούν οι μύες εκείνου. Μας εξηγεί επίσης πολύ αργότερα, πως το τραγικό βίωμα ενός αστέγου ή κάποιου αδέσποτου σκύλου, φέρει την ίδια αδικαιολόγητα άσχημη συμπεριφορά αντιμετώπισης από ορισμένους ανθρώπους. Ο Αχιλλέας επισημαίνει, πως πολλά αδέσποτα ζωάκια καταλήγουν στο εξωτερικό σε εφιαλτικούς σκοπούς εμπορίας. 

 

Η προβολή των σκύλων επικρατεί στην ταινία, αλλά καταγράφεται ακόμα η φροντίδα σε γάτες, περιστέρια και σε ένα τραυματισμένο σπουργιτάκι…  

 

Μορφή σεναρίου ενός ντοκιμαντέρ:

 

Αρχικώς, έχει σημασία να αναφέρουμε, πως η επιλογή ένταξης των καταγεγραμμένων γεγονότων σε μια κινηματογραφικά επιλεγμένη διατηρητέα διαδοχή ημέρας και νύχτας στο 90% της ταινίας, δίνει  ξεχωριστό, καλλιτεχνικό διάβημα στο έργο. Είναι η απαραίτητη, σκεπτικής και ήπιας μορφής, μαγεία του σινεμά, την οποία ένα ντοκιμαντέρ (θυμίζω, με συνολικό υλικό 6 ετών) χρειάζεται. Κατά αυτόν τον τρόπο, η πραγματοποίηση μιας δομημένης μορφής σεναρίου αποκτά επικοινωνιακή βάση με το κοινό, αλλά επιπροσθέτως μας μεταδίδει και τη διαφορετική διάσταση της ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ φιλόζωων και αδέσποτων. Σαν μια ακόμη ημέρα με δυσκολίες και φυσικά όπως μία ακόμη πιο αμφίβολη νύχτα, για αμφοτέρους “Αγνώστους Αθηναίους.” 

 

Tα ίδια τα γεγονότα (γνωριμία της σκηνοθέτριας το έτος 2015 με το γνωστό φιλόζωο Αχιλλέα) διαμόρφωσαν στην πορεία των γυρισμάτων το σενάριο της ταινίας (πηγή: Filmtrade). Επομένως, μπορούμε να πούμε, πως η δημιουργός διάλεξε τους/τις σωστούς/σωστές συμμετέχοντες/συμμετέχουσες, αλλά και κυρίαρχους πρωταγωνιστές (Αχιλλέας, Σπύρος) στο εντεταγμένο, φιλμικό της περιβάλλον.  

 

-Ορθή αποδεικνύεται επίσης η δημιουργία αυτού του ειδικού σεναρίου, με ώριμα διαμοιρασμένη κινηματογραφική συσχέτιση ανθρώπων και αδέσποτων στη συνολική διάρκειά της. 

 

-Σημαντική είναι η διακριτική, ευγενικής μορφής, αναφορά της απώλειας ορισμένων σκύλων από λεκτικές αναφορές ομιλητών/ομιλητριών. 

 

Μια παράλειψη:

 

-Θα μπορούσε να υπάρξει ωστόσο, μία γραπτή επιγραφή, η οποία να επισημαίνει στο τέλος του έργου, πως οι “Άγνωστοι Αθηναίοι” φιλόζωοι στην πόλη μας είναι στην πραγματικότητα περισσότεροι/περισσότερες…

 

Σκηνοθεσία:

 

Χρησιμοποιείται πολλές φορές ωραία η κάμερα στο χέρι. Ωστόσο υπάρχουν και στιγμές με θέαση από ακίνητη λήψη του μέσου (π.χ. προβολή του ταΐσματος περιστεριών στον ανοικτό χώρο της οδού Μητροπόλεως). Επικρατούν γενικά πλάνα σε σκύλους και η κάμερα βρίσκεται παραστατικά σε ορισμένες στιγμές πολύ χαμηλά στο έδαφος, στο ύψος του εκάστοτε ξαπλωμένου τετράποδου. 

 

Το ντοκιμαντέρ ταξιδεύει στον αδίστακτο χρόνο. 

 

Α) Εντός της ταινίας. Παρουσιάζοντας αναφορικά την πληροφόρηση του θανάτου ορισμένων αδέσποτων σκύλων. 

 

Β) Αλλά και μετά το τέλος της προβολής, καθότι ο θεατής ανακαλύπτει, ότι εκείνο το φαρμακείο δεν υφίσταται στο σήμερα (τουλάχιστον όχι πια σε αυτό το σημείο). 

 

-Η σκηνοθέτρια στη διασταύρωση των οδών Κολοκοτρώνη και Πραξιτέλους απαθανάτισε το ενδιαφέρον στιγμιότυπο του αποσβολωμένου σκύλου μπροστά σε ένα χαμηλής ταχύτητας εν κινήσει μηχανάκι, που φρενάρει κάπως διστακτικά.

 

-Σε πολλούς θεατές και σινεφίλ ίσως μοιάζει σαν μη σχετική η επιλογή καταγραφής της τουριστικής απεικόνισης του υποτιθέμενου Σπαρτιάτη Λεωνίδα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου (Δηλαδή, ιστορικά/γεωπολιτικά, ο Λεωνίδας δεν είχε κάποια σχέση με την Ακρόπολη). Όμως ας μην ξεχνάμε, ότι η αγνότητα ενός ντοκιμαντέρ είναι να καταγράφει αντικειμενικά. Εν προκειμένη περιπτώσει, οφείλει να προβάλει, τι συνέβη σε διάφορα σημεία της Αθήνας. Όχι να  διορθώνει. Άρα, δεν είναι λάθος. 

 

Το μόνο αρνητικό στοιχείο:

 

Είναι ενδιαφέρουσα συνολική δουλειά, αλλά θα μπορούσαν να υπάρξουν περισσότερες ιδέες από τη θέαση στο πολύ χαμηλό ύψος των ξαπλωμένων σκύλων ή τα γενικά πλάνα (π.χ. όπου φαίνονται οι αντιδράσεις πελατών σε εστιατόριο, ενώ περνά κοντά τους ένα αδέσποτο). Δεν είναι ένα από τα πρώτα φιλμ της δημιουργού και η εμπειρία της ίδιας όφειλε για αυτό το λόγο να χρησιμοποιήσει και άλλες γόνιμες ιδέες! 

 

Στο σημείο αυτό, επειδή έχει γενικώς παρεξηγηθεί το επάγγελμα του κριτικού κινηματογράφου, αναφέρω απλώς με φιλικό τόνο και φυσικά όπως πάντα χωρίς κανένα ύφος, μια πρώτη, απλή ιδέα: Θα μπορούσαν κάποιες φορές λόγου χάριν από διάφορα σημεία στην Ερμού και στην Αποστόλου Παύλου να υπάρξουν σχετικά πλάνα από πολύ ψηλά με πρόσβαση σε μαγαζιά ή καφετέριες αντιστοίχως, στο Σπύρο και τον Αχιλλέα. Προκειμένου να αντιληφθούμε τότε οπτικά, πόσο ξεχωρίζει η φιλοζωία τους μέσα στο πλήθος ή γενικώς από καλλιτεχνική απόσταση ανθρώπινης παρατήρησης στον κοινωνικό ιστό της πόλης μας.

 

Μοντάζ + Διεύθυνση Φωτογραφίας:

 

Το μοντάζ: 

 

-Εμφανίζει μια ομοιομορφία στο σύνολό του, συστήνοντας καθημερινούς κινηματογραφικούς ήρωες, με κατάλληλες, συχνές επαναλήψεις κυρίαρχων πρωταγωνιστών (σκύλων και ανθρώπων). Αλλά και επαναφορές δευτεραγωνιστών και πιο απόμακρων προσώπων. Έτσι το μοντάζ συμπορεύεται με τη μορφή του σεναρίου και της σκηνοθεσίας ως σημαντικός, επικοινωνιακός παράγοντας προς το κοινό. 

 

-Λειτουργεί με σκεπτικισμό και ανθρωπιστική διάθεση, συνδέοντας οπτικά τη θέαση από το χαμηλό ύψος ενός ξαπλωμένου αδέσποτου με την ανείπωτη ταλαιπωρία ενός αστέγου, ο οποίος κοιμάται σε χαρτόκουτο.

 

-Επαναφέρει, έχοντας αισιόδοξη οπτική, την παρουσία κάποιου από τους “διάσημους” σκύλους (Δεν αποκαλύπτουμε ποιου. Θα το δείτε!), μολονότι έχουμε ενημερωθεί σε προηγούμενες σκηνές, πως το ζωάκι δεν βρίσκεται πια στη ζωή.

 

Η διεύθυνση φωτογραφίας:

 

Δεδομένου ότι χρησιμοποιείται αρκετές φορές κάμερα στο χέρι, χωρίς να χαθεί καθόλου η ανάλυση, αυτό σημαίνει, πως πιθανότατα έγιναν πολύ σωστές ρυθμίσεις! Εντυπωσιάζει, η ανάδειξη στα χιονισμένα, απόμακρα Αθηναϊκά βουνά. Γενικώς, η θέαση στις νυχτερινές λήψεις παρουσιάζει κάποιες όμορφες στιγμές. Η λήψη με τα δύο δόρατα του “Λεωνίδα” σε σχήμα χιαστή την ημέρα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου δημιουργεί γοητεία στο πλάνο. Η σκιά του σκύλου, που μοιάζει με κογιότ εκείνο το βράδυ, έχει σίγουρα μια άλλη καλλιτεχνική διάσταση!

 

Μια μικρή “ένσταση”:

 

Μπορούσε όμως η δημιουργός και εδώ να αναπτύξει περισσότερες ιδέες…Βεβαίως, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, μπορούμε να πούμε, πως στα ντοκιμαντέρ σημασία έχει η ίδια η καταγραφή του αντικειμένου και όχι το δημιουργικό, επιπρόσθετο στόλισμα. Οπότε, ίσως η καλλιτέχνιδα να το ήθελε ακριβώς έτσι! 

 

Το εγχείρημά της επετεύχθη πάντως!

 

Η Μουσική:

 

Εδώ υπάρχουν δύο διαφορετικές επιλογές: 

 

1) Οι αυθόρμητες μουσικές στιγμές.

 

Επικρατούν σε συνολική χρονική διάρκεια στο ντοκιμαντέρ. Η φυσαρμόνικα του φιλόζωου φαρμακοποιού, παίζοντας αποσπάσματα από τα τραγούδια “Αν Θυμηθείς το Όνειρό μου” και “Δρόμοι Παλιοί.” Οι κιθάρες και τα φωνητικά των μουσικών, τραγουδώντας το “Ο Μπάμπης ο Φλου.” Η φωνητική απόδοση στο πασίγνωστο μουσικό θέμα της “Carmen” από μία ταλαντούχα αοιδό ακριβώς απέναντι έξω από το σταθμό μετρό στο Μοναστηράκι.

 

2) Η ηχογραφημένη μουσική του έργου.

 

Και όμως, δεν κυριαρχεί από άποψη συνολικής χρονικής διάρκειας στην ταινία. Διακρίνεται σε νυχτερινή λήψη το μουσικό κομμάτι με “καθαρή” κιθάρα, μπάσο, χαρακτηριστικά ρυθμικά (έξυπνης επιλογής) κρουστά και απαλά φωνητικά. Το τραγούδι τίτλων τέλους είναι το “Athens” των Planet of Zeus. 

 

Ήχος:

 

Έχει επιλεγεί αρκετές φορές στο ντοκιμαντέρ η χρήση τεχνικής Voiceover.

 

1) Ο Αχιλλέας διαβάζει εφημερίδα, αλλά ακούμε τη φωνή του.

 

2) Υπάλληλος γνωστού ξενοδοχείου της Αθήνας με εναλλαγή εικόνων λέει το πιο σημαντικό μήνυμα: “Η φιλοζωία είναι ένδειξη Πολιτισμού. Υπάρχει ανάγκη όχι μόνο φιλοζωίας, μα και φιλανθρωπίας”.

 

3) Η Κατερίνα μοιράζεται τη σκέψη της, για την επεξήγηση της επιλογής των σκυλιών να καθίσουν κοντά στους θαμώνες του μπαρ της. Παράλληλα, ένα σκυλί στέκεται δίπλα σε αυτόματη πόρτα, η οποία φυσικά ανοιγοκλείνει.

 

4) Η ίδια, μας μεταφέρει μια τραγική είδηση για έναν από τους δύο αδέσποτους θαμώνες του μπαρ της. Βλέπουμε τότε το μελαγχολικό πλέον και μοναχό τετράποδο, το οποίο αισθάνεται με κάποιο τρόπο, ότι έχασε τον καλό του φίλο.

 

Μια διανομή της Filmtrade

 

Συντελεστές: 

 

Σενάριο: Αγγελική Αντωνίου. Σκηνοθεσία: Αγγελική Αντωνίου. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αγγελική Αντωνίου. Μοντάζ: Χρόνης Θεοχάρης. Καταγράφονται/Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν: Άνθρωποι: Αχιλλέας, Σπύρος, Κατερίνα κ.α. Σκυλιά: “Φωτούλα”, “Γλύκας”, “Θρύλος”, “Ορφέας & Κωνσταντίνος” κ.α. Μουσική: Σεραφείμ Γιαννακόπουλος. Ήχος: Αγγελική Αντωνίου, Κώστας Φυλακτίδης.

 

Καλή, Ουσιώδη Θέαση σε όλες και όλους!

 

O Eretikos κριτικός Γιάννης Κρουσίνσκυ