Σχόλια

Όταν η πατριαρχία δολοφονεί κανείς δεν είναι αθώος

Όταν η πατριαρχία δολοφονεί κανείς δεν είναι αθώος
ViberViber MessengerMessenger WhatsAppWhatsApp
Ακούστε το άρθρο

Γιάννης Παναγόπουλος

Όλοι τους είναι άνδρες, πιστοποιημένα στρέιτ αρσενικά, γνήσια τέκνα, εκτός των άλλων, μιας κουλτούρας που πρωτομπουσούλησε μέσα από το γκλόσι life – style που μοσχοπουλήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Θυμάσαι; Ήταν η εποχή που τα μίντια ανακάλυψαν πως το γυναικείο κορμί μπορεί να νοικιάζεται, να πωλείται, να διορθώνεται, να αναβαθμίζεται στον βωμό της ανδρικής αποδοχής. Ναι, δεν κάνουμε λάθος, μιλάμε για τη δεκαετία που έπεσαν τα μπετά της νεοπατριαρχίας που σήμερα γίνεται πηχυαίος τίτλος για τις εγκληματικές, συχνά δολοφονικές της, πράξεις. Ας μείνουμε όμως για λίγο ακόμα στο παρελθόν. Στις μέρες που τα περιοδικά χαλούσαν χαρτί για να φιλοξενήσουν θέματα του τύπου “Το στρινγκ και ο γυναικείος χαρακτήρας” ή “Είκοσι στάσεις του σεξ που θα την τρελάνουν”. Ήταν μια εποχή που το σεξιστικό λάιφ στάιλ χαλάζι έπεφτε ανέμελο. Nitro και Max και μια σειρά κάνονες για το πώς πρέπει η γυναίκα να προσεύχεται στην ανδρική στύση. Την ίδια στιγμή στα πρωινάδικα γυναικεία κορμιά τρίβονταν σε τραπέζια δοκιμάζοντας κρέμες αδυνατίσματος. Η δόμηση και η αυθαίρετη στοιχειοθέτηση της στάνταρ ανδρικής συμπεριφοράς που δεν δέχεται το γυναικείο “όχι”, ή ότι το γυναικείο όχι σημαίνει τελικά “ναι” κατέληξε στερεοτυπική, σε μια εποχή που η Ελλάδα πόζαρε ως Δανία των Βαλκανίων και το χρήμα έρεε άφθονο σε σκυλάδικα της επικράτειας.

Η φυλή της μοντελοβίζιτας ή, αλλιώς, της γυναίκας που κατασκευάστηκε για να κριθεί αποκλειστικά ως άβουλο, άμυαλο τρόπαιο στο πλευρό φτασμένου οικονομικά άνδρα ανεξαρτήτως ηλικίας και ηθικής, δε σταμάτησε ποτέ να προβάλλεται ως πιστοποίηση νεοελληνικής λεβεντιάς. Και στην πορεία του χρόνου, από τα 90’s στο σήμερα, καταφέραμε να φτιάξουμε μια ολόκληρη βιομηχανία πατριαρχίας που αποδέχεται την έμφυλη βία ως ιστορική μνήμη και φαινόμενο που, όχι απλώς παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο, αλλά καταφέρνει να ανανεώνεται διαρκώς.

Η αφίσα κατά της άμβλωσης στο μετρό, ο παίχτης του Μπιγκ Μπράδερ που αν η γυναίκα τού πει όχι τότε θα παίξει βιασμός, η δολοφονία Τοπαλούδη στη Ρόδο, η σε ζωντανή μετάδοση δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, η γροθιά Κασιδιάρη στην Κανέλλη στη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής, τα γέλια των παρουσιαστών και του πάνελ εκείνης της εκπομπής που όταν του περιέγραψαν, σε ζωντανή σύνδεση, το περιστατικό στη Θεσσαλονίκη όπου φοιτητής εκσπερμάτωσε στην πλάτη φοιτήτριας, ο δικηγόρος που δεν ανέχεται να βλέπει χοντρές στην παραλία διαμαρτυρόμενος πως του χαλούν τη θέα που θέλει να έχει όταν απλώνει την κορμάρα του. Τα παραδείγματα της φανερής ή συγκεκαλυμμένης πατριαρχίας κυκλοφορούν ανάμεσά μας, γίνονται θέματα, τίτλοι κειμένων, στίχοι τραγουδιών, χαβαλές ή λαϊκά αιτήματα που πρέπει να εκπληρωθούν .

Δεν υπάρχουν “ναι μεν, αλλά” σε ένα κακοποιητικό γεγονός. Και όμως το πράγμα πάει αλλιώς. Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, στα μίντια δέχονται – και μάλιστα αυτό φαντάζει ως φυσικός τους ρόλος – να εκφράζουν άποψη που αλλοιώνει την αξία του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ. Η περίπτωση του δολοφόνου – πιλότου ελικοπτέρου είναι ένα καλό παράδειγμα. Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της προφυλάκισής του τα μίντια έψαχναν λόγους να εξηγήσουν την αναστατωμένη ψυχολογία του, τον πληγωμένο του εγωισμό. Για τον τελευταίο έγραψαν ή είπαν πως η σκέψη του θόλωσε όταν η δολοφονημένη σύζυγός του, του ανακοίνωσε πως θέλει να χωρίσουν. Υπάρχει βέβαια και το άλλο περιστατικό της 19χρονης που εξέδιδε και κακοποιούσε αστυνομικός, που για χάρη του μοιάζει να ενεργοποιήθηκε ένας μηχανισμός απροθυμίας των αρχών για την προστασία του θύματος. Με τα πολλά φτάσαμε στο έγκλημα της Φολεγάνδρου. Φτάσαμε επίσης και στο κείμενο που η εφημερίδα Τα Νέα απέσυρε και μιλούσε για τις στιγμές που όλοι οι άνδρες σκεφτήκαμε να σκοτώσουμε τη σύντροφο μας. Οι λέξεις του 30χρονου δολοφόνου της Φολεγάνδρου: “Μαλώσαμε. Χάλασε η φάση” όταν ρωτήθηκε από τις αρχές είναι ενδεικτικές. Για όλες εκείνες της φορές που η σκεπτόμενη, παρούσα Ελληνική γενιά θεώρησε πως κάτι πάει καλύτερα από την προηγούμενη υπάρχει και ένας φόνος να την διαψεύσει. Ο κύκλος της εκδικητικής πατριαρχίας δεν κλείνει. Και αυτή είναι η πιο χαλασμένη φάση που θα μπορούσε ποτέ να μας συμβεί.

Ολες οι Ειδήσεις

Ειδήσεις Top Stories
X