Οι πιστωτές «Σωτήρες» έκλεψαν το μέλλον των Ελλήνων

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Δημήτρη Παναγιωτόπουλου*

Η κρίση στην Ελλάδα του 2010 ξεκαθάρισε πλέον ότι δεν ήταν πρωτίστως μια δημοσιονομική κρίση, παρότι τέλη 2009, αρχές 2010, το χρέος με τα στοιχεία ξεπερνούσε το 100%, αλλά ήταν κρίση των ιδιωτικών τραπεζών, Γερμανικών, Γαλλικών και Ελληνικών, παρουσιάστηκε όμως ως κρίση δημόσιου χρέους της Ελλάδας και τα χρέη τους φορτώθηκαν στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών. Ήταν δηλαδή μια καθαρή απάτη, αφού παρουσιάστηκε ως σχέδιο δήθεν δημοσιονομικής διάσωσης της Ελλάδας, η οποία εν τέλει μετά από σχεδόν 10 χρόνια όχι μόνο δεν σώθηκε αλλά βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της ιστορίας της. Την άποψη αυτή μετά δεκαετία σχεδόν επιβεβαιώνει ο καθηγητής του Χαρβαρντ Κενεθ Ρογκοφ.

Τι πιστοποιεί ο κ. Ρογκοφ;

1) ότι η χρηματοπιστωτική κρίση έχει κλονίσει τις δυτικές δημοκρατίες μέχρι τα θεμέλια με όξυνση των ανισοτήτων εντός των κρατών,

2) για το χρέος των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα, είχε προταθεί μετ’ επιτάσεως να γίνουν δραστικές διαγραφές χρέους.  

Άποψη του ιδίου είναι, πως αν «είχαν γίνει ταχέως γενναιόδωρα ’’κουρέματα’’, η αναπτυξιακή κρίση στην Ευρώπη θα είχε περιοριστεί και οι βόρειες χώρες θα είχαν βγει ακόμα και κερδισμένες, παρά το γεγονός ότι θα έπρεπε να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζές τους». Κατανοεί απόλυτα επομένως κανείς ότι η κρίση ήταν  του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τις συνέπειες της οποίας όφειλαν να αναλάβουν οι ιδιώτες μέτοχοι έχοντας ήδη αναλάβει και το ρίσκο στο πλαίσιο λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς, πράγμα όμως που το απέφυγαν με άλλοθι το δημόσιο ελληνικό έλλειμμα και το μη βιώσιμο ελληνικό χρέος. Πέραν αυτών ο κ. Ρογκοφ τονίζει

3) ότι και το «ελληνικό κούρεμα χρέους του 2012 έγινε λίγο καθυστερημένα, αφού πολλές Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες είχαν προλάβει να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα». Έτσι, γίνεται ξεκάθαρο, κάτι που εξ αρχής τονίζουμε ότι το τραπεζικό σύστημα και οι ιδιώτες μέτοχοι αντί να αναλάβουν το ρίσκο τους στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς, τούτο με έναν τρόπο παρουσιάστηκε ως δημοσιονομικό  πρόβλημα της Ελλάδος η οποία έπρεπε να σωθεί δήθεν στο πλαίσιο συμμετοχής της στην ευρωζώνη και περίτεχνα μετακυλίστηκε το βάρος αυτό στις πλάτες του ελληνικού λαού και μέσα από τα μνημόνια κατέστη δημόσιο χρέος, με τελικώς μόνες ωφελημένες τις τράπεζες των βορείων χωρών της ΕΕ. Το μη βιώσιμο δε, χρέος  σκαρφάλωσε σε δυσθεώρητα ύψη με το ΑΕΠ, εν έτει 2019, να είναι στο 194% περίπου και στο τελευταίο έτος της δήθεν μνημονιακής εξόδου να έχουν προστεθεί άλλα 30 δις Ευρώ περίπου. Είναι πολύ ορθή επομένως η άποψη του καθηγητή Ρογκόφ όταν λέει ότι, το «ΔΝΤ έπρεπε να μην συμμετάσχει στο πρόγραμμα από τη στιγμή που η βόρεια Ευρώπη δεν συμφωνούσε σε μαζικές διαγραφές χρέους». Πράγμα το οποίο ως φαίνεται το ΔΝΤ έπραξε τελευταία με το σιωπηρό μνημόνιο, της δήθεν εξόδου της Ελλάδος απ’ τα Μνημόνια, με το πρόγραμμα των αιματηρών πλεονασμάτων μέχρι το 2060 και τα άλλα δυσβάστακτα μέτρα σε βάρος του Ελληνικού Λαού.

Ειρήσθω εν παρόδω, ότι τα μνημόνια είχαν οδυνηρές συνέπειες την καταστροφή της μεσαίας τάξης, την οριζόντια φτωχοποίηση του Λαού, την πλήρη αποβιομηχανοποίηση και τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Επίσης, μιας μεγάλης μερίδας περί τις 600.000 κυρίως νέοι οι οποίοι εγκατέλειψαν τη χώρα με κόστος περί τα 50 δις Ευρώ για την ελληνική οικονομία, όταν η χώρα έχει φορτωθεί περί τα 2 εκ νεοεποίκους παράνομους μετανάστες και με τελείως αρνητικό δημογραφικό δείκτη .  Σύμφωνα με ευρωπαϊκή έρευνα στην  Ελλάδα της κρίσης, άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο! Ενώ νέα έκθεση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος δείχνει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις ανάμεσα στις χώρες με τη μεγαλύτερη θνησιμότητα τον χειμώνα και με τα υψηλότερα ποσοστά «ευάλωτων» στην περιβαλλοντική ρύπανση νοικοκυριών.

Στο προσδιορισμένο φιλελεύθερο πολιτικό πλαίσιο  της ΕΕ και του ευρώ, σκληρό πυρήνα της παγκοσμιοποίησης, η εικόνα της χώρας είναι απελπιστική και η πορεία της στο άμεσο μέλλον αλλά και μακροπρόθεσμα παρουσιάζεται απολύτως ζοφερή. Στο πλαίσιο αυτό δε, με περιορισμένο δημοσιονομικό περιθώριο και σταθερά επιτόκια σημαίνει ότι η χώρα δεν προσδοκά ανάπτυξη ιδίως στο μεταρρυθμιστικό πλαίσιο που επιβάλλει το μοντέλο του ΔΝΤ και της ΕΕ. Στην περίπτωση αυτή για την Ελλάδα που έχει ήδη εξαντληθεί μεταρρυθμιζόμενη και έχει υποστεί λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και του δημοσίου πλούτου της, δεν υπάρχουν περιθώρια ανάπτυξης. Οι ντόπιοι νεοφιλελεύθεροι  επαγγέλλονται ότι αυτή θα έλθει μέσω των επενδύσεων με τη μείωση της φορολογίας ασκώντας δήθεν αντιπολίτευση στην πολιτική αθλιότητα της διεθνιστικής εθνομηδενιστικής αριστεράς που επέβαλε έλεγχο κεφαλαίων και το τρίτο Μνημόνιο χωρίς φως στο τούνελ. Προκειμένου να έχει όμως κάποια τύχη πρόσκαιρα η νεοφιλελεύθερη πολιτική μετά την λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει  η ΝΔ να πείσει τους φίλους της Γάλλους και Γερμανούς να αυξήσουν τα ελλείμματα τους και να δρομολογήσουν κεφάλαια προς την Ελλάδα για να χρηματοδοτηθούν προγράμματα επενδύσεων και ειδικά προγράμματα εκπαίδευσης. Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με γερμανικό ινστιτούτο η ευημερία στη  Γερμανία αυξήθηκε κατά 1,9 τρισεκατομμύρια ευρώ που αντιστοιχεί ανά κάτοικο σε περισσότερα από 23.000 ευρώ. Ποιος είχε και έχει το όφελος από την Ευρωζώνη  και τίνος νόμισμα είναι, το δανεικό για μας Ευρώ, μάλλον είναι πλέον εξόφθαλμο.

Μετά τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα ότι η Ελλάδα  σ’ αυτόν τον ιστορικό κόσμο και σ’ αυτόν τον ιστορικό χρόνο είναι καταδικασμένη ή να εξέλθει από το Ευρώ ή να  εφαρμόζει ασφυκτικούς ελέγχους κεφαλαίων, που είναι το ίδιο πράγμα όπως τονίζεται ακόμα και από νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους, καταδικασμένη στον μαρασμό και την εξαφάνιση της.

Μετά την παραπάνω ανάλυση κατανοεί ακόμη κανείς τι θα μπορούσε να σημαίνει μια επιπλέον σιωπηρή ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών που πραγματοποιείται εν όψει των ήδη  επιβληθέντων μέτρων του γ’ Μνημονίου και της σκληρής επιτροπείας, μετά την δήθεν έξοδο απ’ αυτό. Η τιτλοποίηση και η πώληση των κόκκινων και πράσινων δανείων των Ελλήνων σε ξένα funds, με εγγύηση δε του δημοσίου για ένα μέρος ομολόγων που θα εκδώσουν με κάλυμμα τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, σημαίνει εκ νέου μετακύλιση χρέους στις πλάτες του ελληνικού Λαού. Βρισκόμαστε δηλαδή εκ νέου ενώπιον σωτηρίας των τραπεζών, οι οποίες ουδόλως λαμβάνουν το επιχειρηματικό ρίσκο ως ιδιώτες μέτοχοι, όπερ σημαίνει εκ νέου αύξηση του δημοσίου χρέους. Πέρα από το ότι και ένα μεγάλο ποσοστό εκ των δανεισμένων Ελλήνων θα χάσουν μετά βεβαιότητας την περιουσία τους, μέσω των πλειστηριασμών, χωρίς καμία προστασία πλέον ούτε της Α’ κατοικίας.   

Η κατάσταση στη χώρα μας σήμερα, πέρα από το ότι δεν υπάρχει προσδοκία πραγματικής ανάπτυξης έχει ως συνέπεια και τον αφελληνισμό της Πατρίδας μας αλλά και δημογραφικά τον θάνατο των Ελλήνων που ισούται με γενοκτονία. Το δημογραφικό είναι άρρηκτα  συνδεδεμένο με την οικονομική δυνατότητα των Ελλήνων να δημιουργήσουν και να συντηρήσουν οικογένεια δύο τέκνων τουλάχιστο για να υπάρχουμε ως έθνος!!!. Έτσι το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι στον Ελληνικό Λαό έχει μπορεί να γίνει αφέντης στον τόπο του και να προκόψει;

Η απάντηση είναι Ναι μπορεί, Αν κάνει επιλογή Νέας Πολιτικής και στείλει στον Καιάδα το σάπιο πολιτικό σύστημα εξουσίας που τον έφερε μέχρις εδώ, Αν μέσα από ριζική Συνταγματική Αναθέσμιση διαμορφωθούν συνθήκες περιφερειακής  παραγωγικής και θεσμικής ανασυγκρότησης και το κράτος λάβει τη δομή και την υπόσταση κοινοτικής Πολιτείας. Σκοπός μιας τέτοιας αναθέσμισης, είναι η δυνατότητα ανεξάρτητης και αυτοθεσμούμενης δημοσιονομικής πολιτικής, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα χρηματοδότησης των τομέων που θα κριθεί  ότι συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη και την αύξηση του βιοτικού επιπέδου του Λαού, το οποίο θα του επιτρέψει να ελπίζει και να ονειρεύεται το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του. Κυρίως δεν αναζητάται μια ιδανική θέσμιση τόσο, όσο η κατάκτηση της πολιτικής θέσμισης της σκέψης, για να ζει ο άνθρωπος μια ζωή όπως θα έλεγε Αριστοτέλης «με φυσική ορμή μέσα στην πολιτεία που υψώνεται με ανθρώπινο τρόπο και πλαισιώνεται με πολιτική αρετή», με το πολιτικό λόγο που επιτρέπει στον άνθρωπο να αναπτύξει σχέσεις ωφέλειας  και δικαιοσύνης με τον συνάνθρωπο, δηλαδή σχέσεις ανθρωπισμού και την Ελλάδα στο ύψος που της αξίζει διεθνώς.

*Ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω & ΣτΕ