Ζωγραφική – Συνέντευξη | Κωνσταντίνος Πάτσιος – “Η δόξα της τέχνης είναι περαστική” (με αφορμή τη νέα του έκθεση)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

Κοίτα τα έργα του Κωνσταντίνου Πάτσιου. Είναι σαν το παρόν να στέκεται μπροστά σου. Πώς θα το κοιτάξεις; Βιαστικά; Διστακτικά; Μειδιώντας; Ευχάριστα; Ο ίδιος δηλώνει: “Το εφήμερο είναι το ‘επί της ημέρας’, είναι ένας ύμνος στη στιγμή. Για μένα το εφήμερο είναι ένας τρόπος θεώρησης της τέχνης.” Η έκθεση του ζωγράφου με τίτλο “Sic transit gloria artis” – η δόξα της τέχνης είναι περαστική – θα πραγματοποιηθεί από τις 2 Νοεμβρίου έως τις 4 Δεκεμβρίου 2021 στην γκαλερί Alma – Υψηλάντου 24 Κολωνάκι.

Διαβάζω από το δελτίο τύπου της έκθεσής σου τις λέξεις: “εξυμνώντας το εφήμερο”. Τι είναι εφήμερο; Πώς ορίζεται το εφήμερο πια; Θα μπορούσαμε να πούμε “Εξημερώνοντας το εφήμερο”;

Το εφήμερο είναι το ‘επί της ημέρας’, είναι ένας ύμνος στη στιγμή. Για μένα το εφήμερο είναι ένας τρόπος θεώρησης της τέχνης. Η ενασχόλησή μου με τα εικαστικά έχει μια κατά τον Duchamp πρόθεση να θεάται τη ζωή ως τέχνη. Οι έννοιες του υψηλού, του κάλλους και του ωραίου στον 20ο αιώνα εμπλουτίστηκαν από πιο ωμές και προσωπικές αλήθειες, απαλλαγμένες από ωραιοποιητικές διαθέσεις. Η σύγχρονη τέχνη δεν αναπαριστά πλέον αγγέλους και εθνικά ιδανικά. Είναι ανθρωποκεντρική ίσως και εγωιστική, γι’ αυτό και ενίοτε αποτυπώνει ζοφερές αλήθειες. Το εφήμερο είναι η στιγμή που ζούμε και η απεικόνισή της, πράγμα τόσο δύσκολο μιας και η συνείδησή μας δε μας επιτρέπει να αντιληφθούμε τα ‘διαδοχικά νυν’, που κατά τον Αριστοτέλη δεν έχουν πραγματική ύπαρξη, αλλά αποτελούν ιδεώδεις τομές της χρονικής ροής. Ίσως τελικά το εφήμερο να μπορούμε μόνο να το εξημερώσουμε αναψηλαφώντας το εντός μας, αφού γίνει παρελθόν.

Θέτεις το ερώτημα “Άραγε η δόξα της τέχνης είναι περαστική;” Έχω την αίσθηση πως η “δόξα”, ως αξία στις μέρες μας, είναι συρρικνωμένη. Δηλαδή το ερώτημα φαντάζει απαντημένο από την ίδια την εποχή. Η δική σου άποψη – απάντηση στο ίδιο ερώτημα ποια είναι ;

Τα ερωτήματά μου είναι ρητορικά. Η τέχνη στην εποχή μας πασχίζει να βρει και να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά της σε μια κοινωνία που παράγει και απομυθοποιεί ψηφιακά εικόνες, αντικείμενα αλλά και υποκείμενα. Ποια είναι η δόξα της τέχνης; Η ανταμοιβή από τον εκάστοτε βασιλέα, κράτος, μαικήνα; Ο δρόμος προς εκείνη φαντάζει σαν Οδύσσεια. Νομίζω πως τελικά η μόνη αληθινή δόξα που ίσως γνωρίσει ο δημιουργός είναι το γνώθι σαυτόν, το ίδιο το ταξίδι και ίσως η μέγιστη αμοιβή να είναι η τέχνη του ζην, την οποία κατακτώντας, την προσφέρει μέσα από το έργο του και στον θεατή.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr