~Σφαίρα ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

II

Στο Μιγέλ Γαρθία Κάσας

Απρεπής τελειότητα των κορμιών εκείνων
που κινούνται μες στα πυκνά τους ουράνια,
πυκνά απ’ το ενάμνιο μάγμα
και τους αήττητους βραχίονες.

Στην περίμετρο κοιμάται
το απόλυτο παράδειγμα,
η αστρογένεση, η παγκοσμιογραφία,
απ’ το αιμοσφαίριο στο τόπι,
απ’ το δορυφόρο στο κύμα,
απ΄ το μικροσκοπικό άτομο
μέχρι το γιγαντιαίο αστέρι,
χρησιμοποιώντας πάντα τη θεϊκή σφαιρικότητα.

Μεγαλοσύνη που ονειρεύονται
όλες οι πολυγωνικές μορφές,
το ουράνιο τόξο σ’ αντανάκλαση πάνω στη λίμνη,
τα σπιράλ, οι φαύλοι κύκλοι και οι πολικοί,
η σκιά ενός κρίκου,
τα δαχτυλίδια του καπνού…

Κάθε δύστυχος ψάχνει το ρυθμό του Θεού
για να χαράξει κύκλο,
όμως αυτές τις καμπυλωτές μοίρες
που μας κάνουν αξιοπρεπείς και μας συγκλίνουν
κανείς δεν τις συγχωρεί
και, ευτυχώς,
είναι μια τυχαία βιβλιοκριτική
της αποκαλυπτικής Φύσης.

«ΣΦΑΙΡΑ».- Τα ουράνια σώματα, οι σφαίρες, κινούνται μέσα σε ένα «ενάμνιο μάγμα», σ’ ένα πρωτογενή ουρανό και μετατρέπονται, μέσα απ’ τη δική μας γήινη οπτική, σε σύμβολα του απόλυτου. Αυτό το απόλυτο συμβαίνει τόσο σε επίπεδο μικροκβαντικής («απ’ το μικροσκοπικό άτομο») όσο και σ’ επίπεδο μακροκβαντικής («μέχρι το γιγαντιαίο αστέρι»). «Στη σκιά ενός κρίκου», «στο δαχτυλίδι του καπνού», αντιλαμβανόμαστε αυτή τη θεϊκή σφαιρικότητα, αυτή την καμπύλη που ζητά να τεντωθεί και να μετατραπεί, εξαιτίας της ίδιας της έντασής της, σε ευθεία, σε τετράγωνο, σε κύβο, αποκαλύπτοντας στο πέρασμά της μία φύση που γεννά per se περισσότερη φύση. Ήταν το κενό (Βλ. Desocupación de la esfera, του Χόρχε Οτέιθα) που φώτισε τη σφαίρα κι αυτή, με τρόπο βαθμιαίο, παρήγαγε τα υπόλοιπα γεωμετρικά σώματα.

II

Esfera
A Miguel García Casas

Impúdica perfección de los cuerpos
que gravitan en sus densos celestes,
densos de magmas amnióticos
y abrazos invencibles.

En la circunferencia duerme
el ejemplo absoluto,
la astrogénesis, la universografía;
desde el glóbulo al globo,
desde el satélite a la onda,
desde el minúsculo átomo
hasta la gigantesca estrella,
siempre esgrimiendo la redondez divina.

Grandeza con la que sueñan
todas las formas poligonales;
el arco iris reflejado sobre el lago,
las espirales, los círculos viciosos y polares,
la sombra de un aro,
los anillos de humo…

Cualquier miserable busca el compás de Dios
para trazarse círculo,
pero esos grados curvos
que nos convergen y nos dignifican
no los dispensa nadie
y, por suerte,
son una albur recensión
de la testimonial Naturaleza.

«ESFERA».

– Los cuerpos celestes, las esferas, gravitan en un «magma amniótico», en un cielo primario, convertidos, desde nuestra perspectiva terrenal, en símbolos de lo absoluto. Este absoluto acontece tanto a un nivel microcuántico («desde el minúsculo átomo») como a un nivel macrocuántico («hasta la gigantesca estrella»). «En la sombra de un aro», «en el anillo del humo», percibimos esa redondez divina, esa curva que quiere tensarse y convertirse, a causa de su propia tensión, en recta, en cuadrado, en cubo, dando testimonio a su paso de una naturaleza que engendra per se más naturaleza. Fue el vacío (véase Desocupación de la esfera, de Jorge Oteiza) quien alumbró la esfera y esta, de manera paulatina, engendró al resto de los cuerpos geométricos.

Heberto de Sysmo
Μεταφραστική Επιμέλεια:Νατάσα Λάμπρου
Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη