Συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τον Χρήστο Σιμαρδάνη: «Είχε τέσσερις όγκους στον εγκέφαλο»

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Μιλώντας στο περιοδικό Λοιπόν και την Ρενέ Σαραντινού, ο ηθοποιός Πάνος Σταθακόπουλος, στενός φίλος του Χρήστου Σιμαρδάνη τα τελευταία 20 χρόνια, αποκαλύπτει πως οι γιατροί του είχαν βρει τέσσερις όγκους στον εγκέφαλο και του έδιναν τρεις μήνες ζωής!

Χρήστος Σιμαρδάνης: Η μεγάλη επιθυμία που δεν πρόλαβε να εκπληρώσει

Αναλυτικά στη συνέντευξή του ανέφερε τα εξής:

«Ο Χρήστος δεν γνώριζε την κατάστασή του… ή τη γνώριζε; Ποτέ δεν το καταλάβαμε αυτό. Δεν ήθελε να μας πικράνει, να παίξουμε θέατρο για να του λέμε “όχι, δεν είναι έτσι”. Αυτό ίσως συνέβη γιατί, μετά τους γιατρούς που είπαν τι έχει, δεν μπαινόβγαινε σε νοσοκομεία. Έμεινε στο σπίτι του, δεν έκανε χημειοθεραπείες, οπότε δεν μπορούσε να το φανταστεί», λέει και συνεχίζει: «ήταν στο σπίτι του. Πόσο άρρωστος να φανταστεί ότι ήταν αφού δεν πήγαινε στους γιατρούς και δεν έκανε χημειοθεραπείες; Κάποιες στιγμές, όταν λέγαμε κάτι, μετρούσε με πολύ χιούμορ “εντάξει, δεν πέθανα ακόμη” και γελούσαμε όλοι. Δεν γνώριζε, σίγουρα, το ότι οι γιατροί του είχαν δώσει τρεις μήνες ζωής. Είχε τέσσερις όγκους στον εγκέφαλο και ο ένας πάρα πολύ μεγάλος, δεν γνώριζε ακριβώς την κατάστασή του».

Χρήστος Σιμαρδάνης: Δείτε την τελευταία δημόσια εμφάνιση του ηθοποιού

«Δεν μπήκε στην διαδικασία των ενέσεων και των χημειοθεραπειών, απλώς, μέρα με τη μέρα, τον κατέβαλε η ασθένεια στο να μην μπορεί να περπατήσει, να κάνει πράγματα, ούτε να δει καλά, γιατί είχε μείωση της όρασης. Κατέπεσε τώρα τελευταία, χωρίς να νιώθει πόνο καθόλου κι αυτό ήταν παρήγορο. Έζησε καλά, με ό,τι ήθελε, με τα ταξίδια του, με αξιοπρέπεια, ήταν κύριος… Έφυγε νεότατος».

«Ήταν άτυχος, γιατί δεν του δόθηκε ο χρόνος να πολεμήσει την αρρώστια του, αν την πολεμούσε… Είχε οικογένεια, τους φίλους του, οι οποίοι ήταν εκεί μέρα και νύχτα. Δεν έμεινε στιγμή μόνος του! Θα μου λείψουν τα βράδια που μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Μου έστελνε μηνύματα στο Facebook “είσαι σπίτι να τα πούμε;”. Όπου πιάναμε το τηλέφωνο και ξεχνούσαμε να το κλείσουμε…».