Τσανακλίδου: «Αγάπησα περισσότερο τον πατέρα μου όταν τον έχασα»

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η Τάνια Τσανακλίδου μιλά στην εκπομπή της Έλενας Κατρίτση, η οποία θα προβληθεί απόψε στις 23:00 στην ΕΡΤ1, για τις διαδρομές και τους σταθμούς της ζωής της.

Τον πατέρα της, που κατάλαβε ποιος πραγματικά ήταν, μόνο αφότου είχε φύγει από τη ζωή. Την μητέρα της που όταν την έχασε, σταμάτησε να τραγουδά και με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, της είπε λόγια που δεν είχε προλάβει, όσο την είχε ακόμα κοντά της. Με τον χαμό της ξεπέρασε τον φόβο του θανάτου που είχε οδηγήσει στην πρώτη κρίση πανικού, ενώ ήταν μόλις 16 χρόνων.

Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος!

«Στενοχωριέμαι που τον πατέρα μου τον αγάπησα, όταν μεγάλωσα και όταν τον έχασα πιο πολύ. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ κύριος, δεν έμοιαζε καθόλου με εμένα που εγώ ήμουν λέτσος. Με ενοχλούσε που ήταν τόσο κομψός. Ήταν ράφτης. Φίλαγε τα χέρια όλων των κυριών που γνώριζε και κάπως αυτό εμένα με ενοχλούσε. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος! Πολύ open mind. Τον θεωρούσα λίγο υπερβολικό. Ήταν πολύ καθωσπρέπει και εγώ με τον καθωσπρεπισμό δεν τα πήγαινα καλά από τότε. Μετά κατάλαβα για τον πατέρα μου πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν, ιδίως όταν πέθανε» ανέφερε χαρακτηριστικά η αγαπημένη τραγουδίστρια.

Οι στιγμές που δεν θα ξεχάσει και το νόημα της ζωής

Παράλληλα, η Τάνια Τσανακλίδου μίλησε για τις στιγμές που δεν θα ξεχάσει, όπως όταν τραγούδησε στις Κάννες «Τα παιδιά του Πειραιά», αλλά και περιστατικά που την έφεραν σε δύσκολη θέση όπως όταν χωρίς να το ξέρει κι ενώ βρισκόταν στον διαγωνισμό της Eurovision, φώναξε δυνατά στον Γιάννη που αγαπούσε μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές. Για τις σχέσεις, τις τρέλες που έχει κάνει, όπως τον γύρο του θανάτου για τα μάτια ενός ακροβάτη και για τον έρωτα, είπε: «Το για πάντα, με τρομάζει. Για πάντα ήθελα να κρατήσω τους ανθρώπους που αγαπώ και που πέθαναν. Είναι το μόνο για πάντα για το οποίο μετανιώνω που δεν πίστεψα».

Για το νόημα της ζωής, η τραγουδίστρια δήλωσε: «Να μην είσαι μίζερος και κακομοίρης, να μην ζεις τρέμοντας, φοβούμενος συνεχώς είτε για την κριτική, είτε για μια πιθανή, ενδεχόμενη απώλεια. Γιατί η ζωή περνάει και χάνεται. Και αυτό που μένει, είναι τα υπερβολικά γέλια, τα υπερβολικά κλάματα, αυτά έχουνε χαραχτεί μέσα μου. Τις ήσυχες στιγμές τις έχω ξεχάσει. Έχουν διαγραφεί». Για την συγχώρεση που πήρε από ένα πρόσωπο που είχε πληγώσει, η Τάνια Τσανακλίδου εξομολογήθηκε: «Το πλήγωσα όχι άμεσα, εμμέσως και μετά ζήτησα συγγνώμη. Κι αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα δώρα στη ζωή μου, το γεγονός ότι με συγχώρεσε».

Σαν σήμερα το 1919 πέθανε η Ρόζα Λούξεμπουργκ