Show Biz

Τι θυμάται ο Κώστας Γεωργουσόπουλος για τον Δημήτρη Λιγνάδη

Τι θυμάται ο Κώστας Γεωργουσόπουλος για τον Δημήτρη Λιγνάδη
ViberViber MessengerMessenger WhatsAppWhatsApp
Ακούστε το άρθρο

Οι αποκαλύψεις του θεατρικού κριτικού στην εφημερίδα «Τα Νέα» φέρουν το κύρος του ονόματός του αλλά και την ουδετερότητάς του. Ακούγονται προς επίρρωσιν των αποκρουστικών καταγγελιών εις βάρος του Δημήτρη Λιγνάδη από δικούς του μαθητές.

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος υπήρξε πρόεδρος στο ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου την εποχή που ο Δημήτρης Λιγνάδης δίδασκε ως συμβασιούχος καθηγητής στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του.

Υπήρχε διάχυτη φημολογία και συχνές μαρτυρίες από σπουδαστές της για ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντί τους κατά τη διάρκεια της θητείας του Δημήτρη Λιγνάδη, που σπίλωναν το όνομά του αλλά και του ίδιου του οργανισμού. Κατά συνέπεια, ο κ. Γεωργουσόπουλος είχε αρνηθεί να ανανεώσει τη θητεία του.

Σύμφωνα με τον Γεωργουσόπουλο, οι σπουδαστές υποστήριζαν ότι ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης ουκ ολίγες φορές μιλούσε για τις σεξουαλικές του εμπειρίες μπροστά τους φέρνοντάς τους σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.

Βούρκος

Το 2002, δηλαδή την εποχή που δίδασκε ακόμη στη Σχολή του Εθνικού, είχε μάλιστα σημειωθεί συμπτωματικά και το γνωστό πλέον περιστατικό της επίθεσης στο σπίτι του με μαχαίρι. Ο Λιγνάδης εξήλθε από τη μπροστινή πόρτα αιμόφυρτος έχοντας δεχθεί πολλαπλά πισώπλατα μαχαιρώματα. Λέγεται ότι φίλος και φίλη του (γνωστοί) τον είχαν τότε βοηθήσει και καλύψει.

Ο κριτικός θεάτρου υπενθυμίζει και κάτι ακόμη:

Ο Λιγνάδης είχε τότε εκδιωχθεί και από την Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ίασμος του Σταύρου Δελλή όπου επίσης δίδασκε, έπειτα από αντίστοιχες καταγγελίες σπουδαστών για ανάρμοστη συμπεριφορά.

Ο Γεωργουσόπουλος περισσότερο θίγει το ήθος του Δημήτρη Λιγνάδη εφόσον δεν έχει ειδική γνώση των σεξουαλικών του παρορμήσεων ή του τρόπου που εκδηλώνονταν.

Στο άρθρο του στα «ΝΕΑ» ο Κώστας Γεωργουσόπουλος αναφέρθηκε σε κάθε είδους βιασμούς, «λεκτικούς, ηθικούς, σωματικούς, κοινωνικούς και εργασιακούς» που βίωναν οι νέοι ηθοποιοί σαν ένα είδος εθιμικού δικαίου.

«Το «Αλαλούμ» εξαφάνισε ευαίσθητους νέους από το επάγγελμα ή έχρισε πρωταγωνιστές, εκείνους που με θράσος είχαν την ετοιμότητα να αυτοσχεδιάσουν και, συχνά, να αντεπιτεθούν με τα ίδια μέσα στον έμπειρο! Αν σκεφτεί κανείς πως όλα αυτά θυμίζουν ζούγκλα, θα είναι μέσα στα πράγματα. Ήταν, όμως, τραυματικά εγκληματική, όταν η, τάχα μου, μυητική διαδικασία ξεκινούσε από τα καμαρίνια, τις πρόβες και τις περίφημες ακροάσεις. Εκεί νέοι ηθοποιοί, ανεξαρτήτως φύλου, υποχρεούντο σε ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και βεβαίως- βεβαίως σεξουαλικές προσβολές έως και βιασμούς. Σε αυτή την περίπτωση λειτουργούσε το σύνδρομο της εξουσιαστικής επιβολής, λόγω θέσεως, εργασιακής εξάρτησης, δημοφιλίας και επαγγελματικών προοπτικών, με σύνηθες επακόλουθο ωμούς εκβιασμούς, βιασμούς, ταπεινώσεις».

Παρακάτω σημειώνει: «Παρ’ όλ’ αυτά, ένας νέος καλλιτέχνης που υφίσταται μια τέτοιου είδους απαξίωση πνευματική, ηθική ή σωματική, διστάζει να διαμαρτυρηθεί δημόσια, διότι φοβάται ότι θα λειτουργήσει μια ιδιότυπη «ομερτά» στον επαγγελματικό χώρο του θεάτρου, όπου τα σχήματα είναι συνεχώς μεταβαλλόμενα κατά τρόπο κυκλικό!».

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος και το ελληνικό #metooGR

Τι αποφάσισε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος να γράψει για το ελληνικό #metooGR στην εφημερίδα Τα Νέα; Την αλήθεια όπως την έχει ζήσει. Τα ντοκουμέντα του. Αξίζει να διαβαστούν. Γιατί εμείς απορήσαμε όταν τα διαβάσαμε με την σκληρότητά της αποδοχής τους ως «τρομερή εθιμική τελετή υποδοχής και των θεσμικών συμπεριφορών».

«Στην ελληνική σκηνή υπήρχε μια «τρομερή» εθιμική τελετή υποδοχής ενός νέου ηθοποιού στη σκηνή από τους έμπειρους συναδέλφους του. Όταν πρωτοανέβαινε στο σανίδι, του σκάρωναν καψώνια (έφευγαν από τη σκηνή, δεν του απαντούσαν στις ατάκες, λέγανε τα λόγια του, αφήνοντάς τον άφωνο και ξεκρέμαστο, του τραβούσαν την καρέκλα, του λύναν τα κορδόνια των παπουτσιών!). Σκοπός, να δοκιμάσουν, τάχα, την ετοιμότητά του, την ευφυΐα του και την αυτοσχεδιαστική του εφευρετικότητα. Υπάρχουν στην ιστορία του θεάτρου μας νέοι που έπαθαν νευρικό κλονισμό, που εγκατέλειψαν το θέατρο ή αντέδρασαν και ξεπέρασαν την παγίδα, έλαβαν τα διαπιστευτήρια και εντάχθηκαν στη συντεχνία. Απάνθρωπο έθιμο, αλλά παλιότερα ευρέως διαδεδομένο.

Αν σκεφτεί κανείς πως όλα αυτά θυμίζουν ζούγκλα, θα είναι μέσα στα πράγματα. Ήταν, όμως, τραυματικά εγκληματική, όταν η, τάχα μου, μυητική διαδικασία ξεκινούσε από τα καμαρίνια, τις πρόβες και τις περίφημες ακροάσεις.

Εκεί νέοι ηθοποιοί, ανεξαρτήτως φύλου, υποχρεούντο σε ταπεινώσεις, εξευτελισμούς και, βεβαίως-βεβαίως, σεξουαλικές προσβολές έως και βιασμούς. Σε αυτή την περίπτωση λειτουργούσε το σύνδρομο της εξουσιαστικής επιβολής, λόγω θέσεως, εργασιακής εξάρτησης, δημοφιλίας και επαγγελματικών προοπτικών, με σύνηθες επακόλουθο ωμούς εκβιασμούς, βιασμούς, ταπεινώσεις. Παλιότερα αυτή η συμπεριφορά ήταν σχεδόν «θεσμική» στο θέατρο, σήμερα έχει μάλλον ελαττωθεί, αλλά δεν έχει πλήρως εξαφανιστεί, ακόμη και σε επίσημα, επιχορηγούμενα από το κράτος ή τους δήμους θεατρικά σχήματα. Και σήμερα αντιδρούν, και συχνά βίαια, οι νέοι καλλιτέχνες που διαθέτουν άλλου είδους κοινωνική αγωγή και διατίθενται ποικίλα κέντρα να απευθυνθούν. Παρ’ όλ’ αυτά, ένας νέος καλλιτέχνης που υφίσταται μια τέτοιου είδους απαξίωση πνευματική, ηθική ή σωματική, διστάζει να διαμαρτυρηθεί δημόσια, διότι φοβάται ότι θα λειτουργήσει μια ιδιότυπη «ομερτά» στον επαγγελματικό χώρο του θεάτρου, όπου τα σχήματα είναι συνεχώς μεταβαλλόμενα κατά τρόπο κυκλικό».

Το είπε καλύτερα από όλες η κυρία Δανδουλάκη: “Τα θύματα είναι οι ήρωες μιας επιβεβλημένης κάθαρσης”. Για να σταθεί κανείς αλληλέγγυος στα θύματα πρέπει να απαιτήσει δικαιοσύνη. Η αναγνώριση της αδικίας απαιτεί απάντηση ώστε να σταματήσει η διαιώνισή της. Δεν μπορούμε να υιοθετούμε καμία εθιμοτυπική ανοχή γιατί αυτό επιτρέπει στους αυτουργούς να δρουν προστατευμένοι από την ομερτά. Είναι σαν σιωπηρή έγκριση. Είναι απραξία που μάλλον μας κάνει συνενόχους. Απαιτείται ένα ατελείωτο ποτάμι καταγγελιών για να τελειώσει εδώ κάθε άρρωστο έθιμο πίσω από τις κουίντες. Εκείνοι που μαθαίνουν να κάνουν τα στραβά μάτια για να μην έρθουν αντιμέτωποι με φαινόμενα λεκτικής, σωματικής και σεξουαλικής βίας είναι εκείνοι που δεν θα παλέψουν ποτέ για την εξυγίανση. Σιωπήσαμε όλοι αρκετά.

Υπόθεση Λιγνάδη: Η έρευνα του 2012 που έμεινε στη μέση

Ολες οι Ειδήσεις

Ειδήσεις Top Stories
X