Φιέστα Σαμαρά: Ακροδεξιά ρητορεία, αντιευρωπαϊσμός, πατριδοκαπηλία και… φτύσιμο στον Μητσοτάκη

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Του Γιώργου Λακόπουλου

Το έγραφε ο μακαρίτης Σπύρος Αλέξιου: «Η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημάνει Δεξιά». Αποδείχθηκε με τη χειμερινή σύναξη των αγροφυλάκων της -ακραίας και ως ΝΔ πλέον- Δεξιάς, στο «Παλλάς». Ήταν όλοι παρόντες στην παρακμιακή φιέστα του Αντώνη Σαμαρά, που ήταν κάποτε για την ΟΝΝΕΔ «αλήτης και προδότης».

Ανάμεσά τους κάποιοι αξιωματούχοι, που θα πρέπει να εξηγήσουν ποιος καλός άνεμος τους οδήγησε εκεί… Τι δουλειά είχαν σε μια σκληρή κομματική συγκέντρωση, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, ο Αρχιεπίσκοπος, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και ο αμερικανός πρέσβης; Αν τους διαφεύγει: ο Σαμαράς είναι εν ενέργεια βουλευτής, συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος και φορέας συγκεκριμένων ιδεών.

«Αι γεννεαί» πάσαι της συντηρητικής παράταξης, παραχώρησαν για νύχτα την πρωτοκαθεδρία στην ακραία πτέρυγά τους – λόγω του οικοδεσπότη. Ο Σαμαράς έδωσε τον τόνο της σύναξης: ακροδεξιά ρητορεία, πατριδοκαπηλία, αντιευρωπαϊκό πνεύμα.

Δεν έλειπε η επίδειξη μεγαλομανίας από έναν δύοντα πολιτικό, που παρουσιάζει απλοϊκά και ανιστόρητα τη διεθνή κατάσταση και εμφανίσθηκε ως … παγκόσμιος ηγέτης.

Ήταν απίστευτη η επίκληση σε «αρχές» από κάποιον που σταδιοδρόμησε με την ίντριγκα και ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας και του κόμματός του. Αφού πρώτα έβαλε τη σύζυγό του να τον αγιογραφήσει και έναν καθηγητή του Χάρβαρντ που δεν έδειξε να ξέρει γιατί μιλάει, και εξομοίωνε τον Σαμαρά με τον… Ομπάμα και τον Κλίντον, για των Ιδρυμάτων τους.

Η πιο αμήχανη παρουσία ήταν τελικά του Κώστα Καραμανλή. Βρέθηκε να κάθεται, αμίλητος και σκυθρωπός, απέναντι σε κάποιον ευεργετηθέντα από τον ίδιο που διεκδικούσε ρόλο… παραταξιάρχη, και δίπλα στον εκπρόσωπο των υπερατλαντικών -που τον στοχοποίησαν γιατί δεν ήταν πειθήνιος πρωθυπουργός- και των «σοβαρών υπηρεσιών που τον παρακολουθούσαν».

Τον πλήρωσε πάντως με τον τρόπο του: δεν γύρισε καν να κοιτάξει τον πρέσβη Τζορτζ Τσούνη.

Υπήρχαν και αξιοθρήνητες παρουσίες: του Βενιζέλου -που εξυμνώντας τον Σαμαρά, οδήγησε το ΠΑΣΟΚ σε διάλυση-, του Χρυσοχοΐδη και του Πιερρακάκη, που προσπαθούν να ενσωματωθούν στους νέους φίλους τους.

Αλλά η τραγική παρουσία ήταν του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο Σαμαράς τον έσυρε στη συγκέντρωσή του και τον έφτυσε, ενώπιος ενωπίω.

Αμφισβήτησε, εναργώς, την πολιτική του, τον ρόλο του στην Ευρώπη, την εθνική χρησιμότητα της στάσης του απέναντι στην Τουρκία, την Αλβανία -αποκαθιστώντας τη μείωση που του επιφύλαξε ο Ράμα- τις Πρέσπες, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον Ρωσο-ουκρανικο πόλεμο, το Μεταναστευτικό, τους προστατευόμενους μάρτυρες, τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αλλά και την οικονομία.

Τον ανέφερε μόνο μια φορά – παρεμπιπτόντως. Και δεν έκανε καμία αναφορά τον πατέρα του, εμφανίζοντας μάλιστα την ανατροπή του από τον ίδιο το 1993 – ως… πατριωτικό καθήκον και πράξης συνέπειας.

Στο τέλος τον έστησε στον τοίχο με την αναφορά στις υποκλοπές τις οποίες -ως θύμα προφανώς- εμφάνισε ως «δημοκρατική εκτροπή»: με τη διατύπωση «δεν θέλω να πιστέψω ότι η κυβέρνηση υπέκλεπτε συνομιλίες», εννοούσε εμφανώς ότι το πιστεύει και με το «αν ίσχυαν αυτά», υποδήλωνε ότι ισχύουν.

Απέρριψε το τέχνασμα Μητσοτάκη με το «απόρρητο» ως «βολική δικαιολογία» και αξίωσε «να δοθούν απαντήσεις γιατί αυτό έχει σχέση με την ιστορία και με την ταυτότητά μας». Στα οποία, με όλα αυτά, δεν συμπεριλαμβάνει τον σημερινό Πρωθυπουργό. Απλώς τον παγίδευσε για να τον έχει σε απόσταση βολής.

Τελικά μόνο εγκαίνια «ιδρύματος» δεν ήταν. Ο πρώην Πρωθυπουργός κατέθεσε ενώπιον της «άρχουσας κομματικής τάξης» την πλατφόρμα του και δήλωσε μένει «μάχιμος». Ας τολμήσει ο πρώην υπουργός του να τον κόψει από τα ψηφοδέλτια, από τη στιγμή που ενδιαφέρεται να τον… διαδεχθεί.

Ο σχεδιασμός της θριαμβευτικής εισόδου του, ώστε να επισκιάζει τις άλλες «κεφάλες» του κόμματος, ήταν χαρακτηριστική πώς βλέπει το μέλλον του. Αλλά, κατά τα λοιπά, ήταν ο αιώνιος Σαμαράς:

– Ρηχός λόγος, επιφανειακές προσεγγίσεις, αναλύσεις καφενείου, παιδαριώδεις εκτιμήσεις, αυτοεπιβεβαιώσεις, μαγκίτικες ατάκες, συμπεριφορά ιδιοκτήτη του έθνους και της Δεξιάς, φανφάρες για τον ρόλο του στη διεθνή σκηνή -που… δεν εκτιμήθηκε για να σωθεί η Ευρώπη ενεργειακά- ανακρίβειες και καπηλεία…

Η κυρία Γεωργία Σαμαρά -εγκαταλείποντας τη διακριτικότητά της με την ανάληψη της προεδρία τους Ιδρύματος- έπαιξε τον ρολό «σαπόρτερ» του συζύγου της στην εκδήλωση, για να ρίξει κάποια καρφιά στον Μητσοτάκη, αντ΄ αυτού…

Ο σταρ της βραδιάς, σίγουρος για την επικυριαρχία του, του έδωσε και κατάλαβε, κακοποιώντας την πολιτική, τον Μίκη, τον Ελύτη, τον Ρίτσο και την ιστορία: ποτέ στις παλιότερες δεκαετίες δεξιοί και αριστεροί δεν τραγουδούσαν μαζί τη «Ρωμιοσύνη», και το «Άξιον εστί», όπως ισχυρίσθηκε.

Οι Δεξιοί έστελναν στα ξερονήσια τους ηττημένους αριστερούς – και απαγόρευαν τη μουσική του Θεοδωράκη και μετά τη Μεταπολίτευση. Ο ίδιος -από τότε εθνικιστής- καθοδηγούσε τους τραμπούκους που μετείχαν στους «Κένταυρους» και τους «Ρέιτζερς», ενώ ο παριστάμενος Βορίδης οργάνωσε τη «Νεολαία» του εγκλείστου Παπαδοπούλου, ως «ακτιβιστής της Δεξιάς».

Ο ομιλητής διάνθιζε τη ομιλία του με τις συνήθεις λούμπεν ατάκες των ακροδεξιών: «Δικτατορία των ακτιβιστών», «ψευδοπροοδευτικοί», «δικαιωματιστές». Ή με ανοησίες «θέλουν να ξεχάσουμε την πατρίδα, τη θρησκεία και την ιστορία μας» και να «υποκατασταθεί το ιερό Πρόσωπο της Μάνας και του Πατέρα».

Οι «λαθρομετανάστες» απαιτούν «να προσαρμοστούμε εμείς στα δικά τους ήθη και έθιμα» και «απειλούν τον δυτικό πολιτισμό» , με «επίθεση που ανοιχτά επιδιώκει την ακύρωσή του». Και κάποιοι «στο όνομα, δήθεν, των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” θέλουν να καταργήσουν τα σύνορα!». Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα…

Δεν έλειπαν οι ανακρίβειες, όπως ότι το «μεγαλύτερο κούρεμα του χρέους στη ιστορία έγινε από τους Σαμαροβενιζέλους» – ενώ πρόκειται για κοινοτική απόφαση επί Παπανδρέου που υλοποιήθηκε από την κυβέρνηση -του παρόντος- Παπαδήμου, που ο ίδιος διέκοψε.

Ή ότι στο σκάνδαλο Novartis «αθωώθηκαν όλοι» -κάτι που δεν ισχύει, αφού απλούστατα κανείς δεν κατηγορήθηκε- πλην Λοβέρδου. Νόμιμη εισαγγελική έρευνα έγινε και οι μάρτυρες -για τους οποίους απείλησε πάλι τον Μητσοτάκη να μην υιοθετήσει την κοινοτική οδηγία για ενίσχυση της προστασία τους- δεν ήταν «κουκουλοφόροι».

Είχαν όνομα και διεύθυνση και η Πολιτεία τους έθεσε υπό δικαστική προστασία. Καλώς, όπως αποφάνθηκε το Δικαστικό Συμβούλιο του Αρείου Πάγου, που δικαίωσε και την έρευνα της εισαγγελέως Τουλουπάκη, στο πρόσωπο της οποίας ο Σαμαράς, ο Άδωνις και ο Λοβέρδος, εξάντλησαν κάθε είδους αχρειότητα κατά της Δικαιοσύνης.

Η ιδέα του να παραβιάσει η Ελλάδα του κανόνες του ανταγωνισμού στην Ένωση, με «φορολογικές ενισχύσεις» απλώς δείχνει την άγνοιά του στα ευρωπαϊκά. Όπως και στα αμερικανο-τουρκικά – μιλώντας για εμπάργκο των ΗΠΑ, τη μέρα που ανακοινώθηκε η άρση του στα F-16.

Αερολογούσε στα ενεργειακά αναφερόμενος στο πλαφόν στο ρωσικό πετρέλαιο -που ζητάει ο Μητσοτάκης και άλλοι- και προκαλούσε μειδιάματα με τον ισχυρισμό ότι ο ίδιος είχε αρχίσει να λύνει το πρόβλημα της Ευρώπης με ελληνικές ενεργειακές πηγές, αλλά «μετά το 2019 δεν έγινε τίποτε». Αγενώς ελεεινολόγησε τον -παριστάμενο- Δένδια που είχε πει «δεν θα κάνουμε γεωτρήσεις για να προστατεύουμε το περιβάλλον».

Εμφανιζόμενος ως… παράγοντας στη διεθνή σκηνή -με ανάλυση του τύπου: ποια χώρα «τσακώνεται» με την άλλη- επέμενε ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα είχαν πρόβλημα σήμερα με το ρωσικό αέριο, αν τον άκουγαν για τους αγωγούς. Μεταξύ τους και ο Καραμανλής που σχεδίαζε αγωγό με τον Πούτιν.

Αφού μηδένισε τις σημερινές πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης και έβαλε τον Μακρόν κάτω από τον… Γκονζάλες -που έφυγε ως διεφθαρμένος- αυτοπαρουσιάσθηκε ως κάτι μεταξύ Μονέ και Ντελόρ προτείνοντας «Συνθήκη επανίδρυσης της Ευρώπης». Αφού περιέγραψε πριν ότι δεν μπορεί να γίνει. Άλλα αντ’ άλλων.

Με επιμονή ισοπέδωνε τον καλεσμένο του Μητσοτάκη ως οιονεί ανύπαρκτο στον διεθνή χώρο – πλην των εξοπλισμών. Αμφισβήτησε ευθέως την πολιτική του στο Αιγαίο με την επανάληψη «διάλογο με τους Πειρατές δεν κάνουμε» και εμμέσως του καταλόγισε διάθεση για «μοίρασμα», με «Πρέσπες του Αιγαίου».

Με κυνισμό τον πρόσβαλε και… οικογενειακά, εξαίροντας τον δικό του ρόλο, ως… υπουργού Εξωτερικών – που συνδέεται με την ανατροπή του πατρός Μητσοτάκη. Κομπάζοντας ότι «οι επιλογές μου είχαν κόστος», αλλά τον κάνουν… υπερήφανο και πατριώτη.

Το πιο συναρπαστικό ήταν ότι εμφανίσθηκε ακόμη και ως… πνευματικός άνθρωπος και μιλούσε για τον πολιτισμό ως χώρο της… «μάχης των ιδεών» με σπουδαίες ατάκες: «Πολιτισμός και Πολιτική, από τη μια είναι ξεχωριστά πράγματα, όμως, από την άλλη, δεν είναι ασύμβατα μεταξύ τους».

Όπως δεν είναι ασύμβατη με τις επιθεωρήσεις του χειμώνα στη προσφώνησή του στον Αχιλλέα Καραμανλή: «αδελφέ του εθνάρχη».

Ο τυχερός της βραδιάς ήταν ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλος, που δεν αποδέχθηκε αξιοπρεπώς την πρόσκληση. Εν τω μεταξύ, ο κορονοϊός εμπόδισε τον Τασούλα να ακούσει έναν αυθεντικό Αβερωφικό σαν τον ίδιο και μάλλον το «δάκρυ του εθνάρχη» έκανε άφαντο τον Μεϊμαράκη.

Κατά τα λοιπά ήταν μια εσωκομματική συσπείρωση με στοιχεία θεσμικής παρασυναγωγής, από κάποιον που δεν πρόκειται να παίξει κανένα ρόλο εφεξής, αλλά δεν το ξέρει…

Πηγή: ieidiseis.gr