Πολύ βαριές κουβέντες από Αντώναρο για Μητσοτάκη

Διαβάστε την ανάρτηση του Βαγγέλη Αντώναρου:

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τη σημερινή ομιλία του στη Θεσσαλονίκη απέδειξε ότι είναι ικανός για όλα. Και κυρίως ότι κάθε φορά που κάνει δημόσια παρέμβαση ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ χειρότερος από τη προηγούμενη. Αδιανόητο κι όμως δυνατό από έναν άνθρωπο που βρέθηκε τυχαία στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Ονειρεύεται θεαματική νίκη και ισχυρή πλειοψηφία ώστε να γίνει πρωθυπουργός και να πετύχει τον στόχο του — που δεν μας λέει βέβαια ξεκάθαρα ποιος είναι.

Μας λέει όμως ξεκάθαρα ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα: Πρώτα πρώτα ότι δεν τον ενδιαφέρουν στην ουσία οι πολλοί, ούτε φυσικά η κοινωνία. Το ενδιαφέρον του εστιάζεται στους επιχειρηματίες, δηλαδή σε αυτούς που επλήγησαν από την κρίση λιγότερο από τον μέσο άνθρωπο. Δεν το λέει βέβαια ευθέως, αλλά αφήνει να το καταλάβουν όσοι ξέρουν και ν ακούνε και να διαβάζουν.

Κυρίως γιατί αποφεύγει να αναφερθεί στους συνταξιούχους, στους μακροχρόνια άνεργους, στους χαμηλόμισθους, στους υποαπασχολούμενους, στους πολύτεκνους, στις μονογονεϊκές οικογένειες. Ολοι αυτοί θα ήταν καλύτερα να μην υπάρχουν στο σχεδιασμό του Μητσοτάκη. Του είναι απλά βαρίδια.

Και μετά μιλάει για παροχολογία μπερδεύοντας την ως όρο με τις παροχές. Παροχολογία είναι να τάζεις παροχές χωρίς τελικά να τις κάνεις. Παροχές είναι να φθάνουν συγκεκριμένα πόσα στις τσέπες του μέσου ανθρώπου η να γίνονται διευκολύνσεις από τις οποίες ωφελούνται οι πολλοί. Αν μπορούσε ο Μητσοτάκης θα έριχνε το υπερπλεόνασμα στις δημόσιες επενδύσεις, κι ας δυστυχούν οι πολλοί. Αν μπορούσε θα άφηνε τον κόσμο να περιμένει άλλα τέσσερα πέντε έξη χρόνια μέχρι να έρθει η ανάπτυξη.

Είναι φυσικό. Γιατί ο Μητσοτάκης κι η οικογένεια του δεν είχαν ποτέ ανάγκη ώστε να μπορούν να συλλάβουν τι πάει για ένα παππού η έναν άνεργο νέο να έχει 500 ευρώ παραπάνω στο λογαριασμό του. Γι αυτό του είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσει ότι η ενίσχυση των ασθενών τάξεων πάει χέρι χέρι με την ανάπτυξη — δεν μπορεί να την περιμένει επ άπειρον. Γι αυτό δεν μπορεί να καταλάβει ότι κύριο μέλημα ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να είναι οι ανάγκες των πολλών κι όχι τα συμφέροντα των ολίγων — πολύ περισσότερο αν είναι φίλοι τους.

Είναι όμως και κάτι άλλο: Όσο περνάει ο καιρός και το ενδεχόμενο άμεσων εκλογών απομακρύνεται, ο Μητσοτακης βλέπει τις προοπτικές ανόδου του στην εξουσία να συρρικνώνονται. Γι αυτό κακιώνει. Γι αυτό απαιτεί εμμονικά ισχυρή πλειοψηφία. Γι αυτό κινδυνολογεί όλο και πιο πολύ. Ευτυχώς κατά τη γνώμη μου. Γιατί έτσι αποκαλύπτει πιο ωμά το στυγνό πρόσωπο και τις προθέσεις του. Κι οι Ελληνες τον καταλαβαίνουν και κουμπώνονται.