Επιλογές

~Το Μυστικό~

NEWSROOM 30.03.2019 | 04:08

Ακούστε το άρθρο

Ήταν ψηλός κι αδύνατος, έμοιαζε με φιγούρα ξεχασμένη κάποιας ζωής περασμένης.Κάθε ματιά που του έριχνες δεν τη συναντούσε, την απέφευγε αδιάφορα. Έτσι τουλάχιστον νόμισες.
Δεν μιλούσε ποτέ σε κανέναν και ποτέ δεν αναζητούσε τη συντροφιά κανενός. Μόνος κάθε μέρα έκανε τη βόλτα του στην παραλία. Είχε το κεφάλι στραμμένο στη θάλασσα και δάκρυα την κερνούσε.
Εκεί κάθε απόγευμα μέχρι το σούρουπο, εκεί μπορούσες να τον συναντήσεις σταθερά κι ανελειπώς.
Ντυμένος στα σκούρα μα πάντα φαρδιά του ρούχα. Έσερνε τα βήματά του επάνω στην άμμο σταθερά, με έναν ρυθμό μεθοδικό. Κανείς δεν γνώριζε την ιστορία του, ποιος είναι, από πού είναι, τι ζητάει.
Για όλους ήταν ένα μυστήριο αίνιγμα. Όταν δεν ήταν στην παραλία κρυβόταν ακόμη κι από τον ίδιο του τον εαυτό, μέσα στο μικρό του διαμέρισμα. Κανείς δεν το είχε επισκεφθεί ποτέ.
Άγνωστο το πώς ήταν το μικρό του κελί.
Τα παντζούρια του πάντα μισάνοιχτα, ίσα ίσα να μπαίνει το φώς την ημέρα και το αεράκι τη νύχτα . Στο μπαλκονάκι του είχε έναν βασιλικό, ένα γεράνι κόκκινο και μια λεβάντα. Κάθε μέρα προτού κινήσει για την παραλία τα φρόντιζε. Τους μιλούσε ψιθυριστά, τόσο ψιθυριστά που ούτε η σκιά του δεν άκουγε και χάιδευε τα φύλλα τους με στοργή.
Μόνο σε εκείνα μιλούσε μόνο εκείνα άκουγαν τη φωνή του. Και του ανταπέδιδαν αγάπης καμώματα καθώς ζωήρευαν και μοσχοβολούσαν για να εφραίνουν την ψυχή του. Κι ένα σπουργίτι που κάθε βράδυ στέκονταν στα κάγκελα του μπαλκονιού του.
Μα ήταν τόσο παράξενη αυτή η φιγούρα. Όλοι στη γειτονιά, προσπαθούσαν να μάθουν, μα κανείς δεν υπήρχε να τους πει. Εκείνος το αναζητούσε όλο αυτό. Ήθελε να μην τον πλησιάζει κανένας, προστάτευε το μυστικό του και το κρατούσε καλά κρυμμένο με τη στάση του αυτή.
Είχε πονέσει τόσο πολύ που δεν θα άντεχε άλλον πόνο!
Κάποτε, στην παλιά του γειτονιά γνώριζαν, και τον κοιτούσαν με μισό μάτι. Τον περιγελούσαν και τον κατέκριναν. Δεν θα επέτρεπε να ξανασυμβεί αυτό! Ποτέ!
Ή έτσι τουλάχιστον νόμισε. Γιατί πίστευε πως με τη στάση του αυτή έβαζε όρια. Έτσι κάθε μέρα κυλούσαν οι ώρες του.
Έως το βράδυ που καθόταν στην άκρη του κρεβατιού του κι ακουμπώντας στο μικρό σκαλιστό τραπεζάκι, επάνω σε λευκές κόλλες χαρτιού έγραφε έως τα βαθιά μεσάνυχτα.
Έγραφε όσα τον έπνιγαν κι άλλα τόσα. Τα περασμένα και τα τωρινά. Τα μελλοντικά όπως θα ήθελε να είναι μέσα από σκηνές φαντασίας για όσα είχε κάποτε ονειρευτεί.
Κάποτε που ντύνονταν με ρούχα ανοιχτόχρωμα και που το χαμόγελό του αντίκρυζε ο ήλιος και ντρεπόταν από τη δυνατή του λάμψη! Τότε που χάριζε απλόχερα την καλημέρα του στους περαστικούς. Τότε που δεν φανταζόταν την τραγωδία που του φύλαγε η μοίρα.
Πάντα στο σπίτι του εκεί στην άλλη γειτονιά, ακούγονταν χαράς ήχοι. Τότε που τον περίμενε η αγάπη κι ο έρωτας μέσα σε αυτό το σπίτι!
Και ξαφνικά άλλαξαν όλα. Χάθηκε η χαρά λες και τη ζήλεψε το χάος και την έκλεψε.
Ήταν βλέπεις ο έρωτας του μιαρός για τους πολλούς. Ήταν ντροπή και κατάντια.
Ακόμη και για τους δικούς του ανθρώπους που μαθαίνοντας για αυτόν του γύρισαν την πλάτη.
Δυο όμοιοι γενετικά να σμίξουν τις καρδιές και τις ζωές τους ήταν ντροπή για τους εντιμότατους ήθικολόγους. Ο χλευασμός κι η απαξίωση έπεσαν με βάρος στον πιο αδύναμο και τον έσπρωξαν στη θάλασσα ένα σούρουπο.
Εκεί ήλπιζε πως θα γαληνέψει, στα αλμυρά σαν τα μοναχικά του δάκρυα νερά της. Κι έτσι την ακολούθησε στα πιο βαθιά της μέρη. Εκεί που κανενός το κοροιδευτικό γέλιο δεν θα τον έφτανε!
Έτσι όλα άλλαξαν σε μια στιγμή, καθώς η μοίρα αποφάσισε για εκείνους να βάλει το τέλος του περίγελου των ανθρώπων. Κι έμεινε ο δυνατός, μόνος να φροντίζει τον βασιλικό, το γεράνι και την λεβάντα του αγαπημένου του.
Έμεινε ο δυνατός να ακολουθεί τα βαριά βήματα του αγαπημένου του προς τη λύτρωση του φευγιού.
Και κάθε βράδυ να ξενυχτά γράφοντάς του γράμματα αγάπης, να τα έχει συντροφιά στου άλλου κόσμου την πατρίδα έως τη στιγμή που θα ξανασυναντιόνταν κάποια χαράματα όπως ήλπιζε….