Στην πρόβα | «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου» στο Θέατρο Πορεία: το «χακ» της ιστορίας – ο Καραγάτσης επανατοποθετεί την Ελληνική επανάσταση

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Κώστας Β. Ζήσης

«Είναι γνωστό ότι ο Καραγάτσης δεν υπήρξε ποτέ αριστερός, ποτέ δεν είχε αριστερές αντιλήψεις . Μέσα στο μυθιστόρημα αυτό ωστόσο προσπαθεί να κάνει μια επανατοποθέτηση για την ελληνική επανάσταση και του μύθους της», είναι τα πρώτα λόγια του Δημήτρη Τάρλοου, εγγονού του Μ.Καραγάτση (κατά κόσμον Δημήτριος Ροδόπουλος), ο οποίος σε συνεργασία με τον Θανάση Τριαρίδη επεξεργάστηκαν το έργο «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου» και το μετέφεραν στη θεατρική σκηνή.

Η παράσταση είναι συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο, παρουσιάστηκε αποκλειστικά σε live streaming την περασμένη σεζόν από τη Σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη και τώρα επιστρέφει στο θέατρο Πορεία, για να αποκτήσει για πρώτη φορά την άμεση επαφή της με το κοινό. Ένα γερό επιτελείο ηθοποιών μετέχει στο φιλόδοξο εγχείρημα με τον Γιώργο Χριστοδούλου να κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μίχαλου Ρούση και με τους Δημήτρη ‘Ημελλο, Βίκυ Κατσίκα, Λεωνλη Ξηροβασίλα, Χρήστο Μαλάκη, Θανάση Δόβρη, Κώστα Βασρδάνη, Ξανθή Γεωργίου, Αλέξανδρο Μαυρόπουλο, Δημήτρη Μπίτο, Γιώργο Μπινιάρη, Αρετή Πασχάλη, Δημήτρη Καπουράνη, Μελισσάνθη Ρεγκούγκου να τον πλαισιώνουν. Μαζί τους τέσσερις μουσικοί, οι Κώστας Νικολόπουλος, Νίκος Παπαϊωάννου, Βασίλης Χωριανόπουλος και Μηνάς Λιάκος, παίζουν και ερμηνεύουν την μουσική που έχει γράψει ειδικά για την παράσταση ο Άγγελος Τριανταφύλλου.

Βρέθηκα στην πρόβα της παράστασης, πήρα μυρωδιά από την ατμόσφαιρα του έργου και συνομίλησα με τους «εθνικούς ήρωες» μας που είναι και οι πρωταγωνιστές της ζωής του κοτζάμπαση Ρούση. Σε ένα σκηνικό περιβάλλον της Θάλειας Μέλισσας που αναπαριστά με απόλυτο ρεαλισμό την ελληνική ύπαιθρο, με τα λαξευμένα βράχια και τα διάσπαρτα αγριόχορτα, εκεί που δόθηκαν οι μεγάλες μάχες για την ελληνική ανεξαρτησία, και με τα δημιουργικά φώτα του Αλέκου Αναστασίου, ξετυλίγεται η ιστορία μας. Παρακολουθώ τον Δημήτρη Τάρλοου και καταλαβαίνω ότι έχω να κάνω με έναν άνθρωπο που πίσω από την φαινομενική ηρεμία και γαλήνη του προσώπου του, κρύβεται ένα ηφαίστειο δημιουργίας και πάθους. Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς, είναι ότι για αυτόν τα θεατρικά έργα είναι μουσικά μοτίβα, και πως δουλειά του είναι να τα ενορχηστρώσει και να τα παραδώσει για εκτέλεση σε μουσικά όργανα που έχει καλοκουρδίσει. Παρακολουθεί την πρόβα, και τη διευθύνει με την φροντίδα μαέστρου, συμμετέχοντας με ψυχή και σώμα στη βήμα-βήμα συγκρότηση της παράστασης: απλωμένα χέρια, υψωμένοι δείκτες, επιφωνήματα.

«Ο Ρούσης έχει κάποια βασικά σημεία ομοιότητας με τον Γιούγκερμαν» θα σχολιάσει σε σχετικό ερώτημά μου για την προηγούμενη δουλειά του Θεάτρου Πορεία «αλλά τα βασικά σημεία που τους ενώνουν και που ο ίδιος ο Καραγάτσης πιστεύει πολύ, είναι ο βιταλισμός, δηλαδή ο ζωϊσμός, η ζωή η φαγωμένη με το κουτάλι, ακόμα και αν αυτό σημαίνει την αυτοκαταστροφή, και σεξουαλισμός, ο έκλυτος βίος. Στον Γιούγκερμαν διατυπώνεται πιο ψυχολογικά, στον Μίχαλο είναι πιο βιωματική η διαδικασία συνειδητοποίησης στο τέλος ότι όλες μας οι πράξεις έχουν μια υπέρτατη δικαιοσύνη»

Ποιος είναι όμως ο Μίχαλος Ρούσης; Ο Γιώργος Χριστοδούλου, φανερά διαβασμένος για τον ρόλο θα μιλήσει με φλόγα για τον ήρωα που υποδύεται : «Ο Μίχαλος Ρούσης, είναι ένας ρόλος που δεν έχει πολύ εύκολες απαντήσεις κυρίως γιατί στις πράξεις του χωρούν παρά πολλές αιτίες . Προσπάθησα να ψάξω μέσα στο πυρήνα του Μίχαλου Ρούσση, που ανακάλυψα ότι είναι η ζωτική λειτουργία των ενστίκτων του. Ο Ρούσης λειτουργεί βάση των ενστίκτων και των ορμών του και μέσα από την αφοσίωσή του στην ύλη. Αυτά καθορίζουν και τα συναισθήματα του και τον κάνουν να γίνεται και δειλός και ήρωας. Έχει μια δική του ηθική, η οποία πηγάζει από το Εγώ του, την επιβίωση του εαυτού του, να διατηρήσει και να σώσει τις απολαύσεις του. Μια εντελώς δική του ηθική η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ηθική των υπολοίπων. Και βεβαίως η ηθική του δεν είναι καν πατριωτική, δεν έχει να κάνει ούτε με την Ελλάδα ούτε με το Έθνος στο οποίο ανήκει» ενώ ο Δημήτρης Τάρλοου μιλώντας για τον ήρωά του θα δώσει και την ιστορική του διάσταση: «Ο Καραγάτσης ασχολείται με έναν πραγματικό συγγενή του, τον προπάππο του Μήτρο Ροδόπουλο, ο οποίος πραγματικά υπήρξε ένας αντιήρωας, ένα αρνητικό παράδειγμα, ανήκε στην τάξη των κοτζαμπάσηδων και αλλαξοπίστησε προκειμένου να σώσει το τομάρι του . Μέσα από αυτόν τον άνθρωπο κάνει οπωσδήποτε και μια βιοθεωρία για το θέμα του φόβου, πρόκειται δηλαδή για μι ελεγεία πάνω στον ανθρώπινο φόβο, γεγονός που καθιστά το μυθιστόρημα ακόμα πιο ενδιαφέρον, με την έννοια ότι πολύ λίγοι άνθρωποι όταν μιλάνε για συρράξεις, για επαναστάσεις, για συγκρούσεις αντιλαμβάνονται τον ανθρώπινο παράγοντα , ότι δηλαδή πίσω από όλα αυτά υπάρχουν ανθρώπινοι χαρακτήρες, υπάρχουν αρχηγοί επαναστάσεων, υπάρχουν υπαναχωρήσεις, υπάρχουν φόβοι, υπάρχει φόβος του θανάτου», για να συμπληρώσει γελώντας «Τόσο ο πρόγονός του, ο Μήτρος Ροδόπουλος, όσο και ο ίδιος ο Καραγάτσης, δεν υπήρξαν γενναίοι των μαχών. Υπήρξε γενναίος των γραμμάτων, αλλά ποτέ γενναίος των μαχών»

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr