Fragilemag

Συνέντευξη – Δημήτρης Καραντζάς: “Το θέατρο ιντσταγκραμοποιείται”

NEWSROOM 11.11.2022 | 13:24

Συνέντευξη – Δημήτρης Καραντζάς: “Το θέατρο ιντσταγκραμοποιείται”

Ακούστε το άρθρο

συνέντευξη: Γιάννης Παναγόπουλος

φωτογραφίες: Γκέλυ Καλαμπάκα

Να γράψουμε κάτι ηρωικό να τονωθεί η φαντασία του αναγνώστη; Ή να το πάμε όπως έχει; Το πατρόν του δεύτερου μας ταιριάζει περισσότερο, μιλά από μόνο του. Είναι σαν η μακρόσυρτη προσγείωση του Δημήτρη Καραντζά στο θέατρο να συνδυάζεται με την ανατροπή που, οπωσδήποτε και παντού, πρέπει να έρθει από νέους ανθρώπους που παθιάζονται με αυτό που αγαπούν.

Ο σκηνοθέτης τη θεατρική σεζόν που τρέχει ανεβάζει τον “Θέιο Βάνια” του Τσέχωφ στο Θέατρο Προσκήνιο και το “Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα” του Ευγένιου Ο’ Νηλ στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας. Με την γεύση των “Περσών” του Αισχύλου που ανέβασε το περασμένο καλοκαίρι να παραμένει ενεργή για την ταυτοποίηση της με το παρόν, την καλλιτεχνική του έξοδο στη Γαλλία, τις απόψεις του για το θέατρο, τη σχέση θεάτρου – πραγματικότητας ο τριανταπεντάρης, που μοιάζει λες και στο βλέμμα του σχηματίζεται ένα διαρκές ερωτηματικό, είναι έτοιμος ν’ απλώσει απόψεις και θέσεις με την ανοιχτότητα του ανθρώπου που θέλει να τολμά.

-Κράτησα το τυπικό. Πριν φύγω από το σπίτι για να δω την παράσταση έβαλα τα καλά μου. Ανέβηκα στη μηχανή, έφτασα στο Προσκήνιο. Λίγα μέτρα πριν την πόρτα του θεάτρου, ένας τύπος καθισμένος στο παγκάκι “έκοβε” πρέζα. Μερικά, ελάχιστα μέτρα πιο κάτω, περιμένοντας ν΄ ανοίξει το θέατρο, οι υποψήφιοι θεατές, άγνωστοι μεταξύ μας, κοιταζόμασταν σε ένα διπλό στιλ. Αυτοθαυμασμός και περιέργεια. Η πόρτα του θεάτρου άνοιξε. Οι θεατές αρχίσαμε να παίρνουμε θέσεις. Στη σκηνή, ο θείος Βάνιας – Χρήστος Λούλης μάς περίμενε με γερμένο το σώμα, σαν να κοιμόταν πάνω στο τεράστιο τραπέζι που στήσατε στη σκηνή. Αυτό το έργο ξεκινά πριν το τρίτο κουδούνι. Αυτή την αίσθηση είχα και ακόμα έχω. Κάθε τι απ’ όλα τα παραπάνω σαν παράσταση μού φαίνονται.

Αρχικά να πω ότι τελευταία περπατάω στον δρόμο χωρίς να παρατηρώ τι συμβαίνει γύρω μου. Δεν είμαι λειτουργικός, θα περάσει όμως. Αν πηγαίνεις στο θέατρο ή κάπου αλλού “ανοιχτός” απορροφάς όλους αυτούς τους κραδασμούς που συμβαίνουν γύρω σου. Μου μίλησες για τον τύπο που έκοβε την κόκα του δημόσια και για όλους τους καλοντυμένους που σταθήκατε πολύ κοντά του. Δηλαδή, θα φάνταζε πιο δίκαιο αν όλα συνέβαιναν στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου και τα πράγματα είχαν μια αίγλη; Και εμάς, τους προσεγμένους, τίποτα και κανένας δεν θα μας διέκοπτε; Είμαστε ένα θέατρο που βρίσκεται κυριολεκτικά στην καρδιά της Αθήνας, ακριβώς κάτω από το Πολυτεχνείο. Για μένα είναι ενδιαφέρον πως εκεί ζουν τόσες πολλές παράλληλες πραγματικότητες. Το Προσκήνιο βρίσκεται σε ένα σημείο που μπορείς να δεις την Αθήνα σε σμίκρυνση.

-Στη σκηνή του Θείου Βάνια υπάρχει το, περίφημο, τραπέζι που ορίζει τον χώρο που κινούνται οι ηθοποιοί. Είναι μεγάλο. Δυσκολεύει στις κινήσεις τους. Ορίζει τις αποστάσεις ανάμεσά τους. Μεταφορικά μου έδωσε αυτή την εντελώς ψυχρή αίσθηση που πλέον νιώθω όλο και πιο έντονα. Πως το πλαίσιο που κινούμαστε είναι πάντα πολύ μεγαλύτερο από εμάς.

Έχουμε ένα τραπέζι που θα μπορούσε να φιλοξενεί ακόμα και πενήντα ανθρώπους αλλά στον Θείο Βάνια έχουμε μόλις οκτώ. Φαντάζει σαν ένα όμορφο, ιδανικό, καλοστρωμένο τοπίο αλλά στην ουσία είναι απόλυτα δυσλειτουργικό και επιβάλλει διαρκώς την παρουσία του. Για μένα είναι σαν εκεί να κατοικεί όλο το σύμπτωμα του Βάνια, όλο το σύμπτωμα αυτής της κατάθλιψης που αναφέρεται το έργο. Είναι σαν να συναντιόμαστε με οκτώ φωνές που συνθέτουν μια κραυγή. Είναι σαν να συναντάμε οκτώ διαφορετικούς χαρακτήρες πριν την τελική τους πτώση. Στο σημείο του χρόνου που αντιλαμβάνονται ότι οι επιλογές τους στη ζωή είναι απόλυτα μετρημένες. Από την άλλη, το τραπέζι παρουσιάζει και το δέσιμό τους. Στο τέλος το μόνο που μένει είναι να αποδεχτούν την ιδέα πως τους επιτρέπεται να σταθούν όλοι μαζί σε μια γωνία του. Και αυτό, η τελική αποδοχή, έστω και την ύστατη στιγμή περιέχει μια γενναιότητα….

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr