~Για Κάτι Λάθη και κάτι Πάθη,το βιβλίο της Σπυριδούλας Κούτρα~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Ένα βιβλίο γραμμένο από αγάπη για τη δεύτερη επιλεγμένη, κατακτημένη, ξαναχτισμένη με πείσμα, Ζωή, που δομείται αποκλειστικά από σένα και ξεκινάει μετά τη μεγάλη σου καταστροφή!
Γεμισμένο με τετράγωνες σκέψεις και ολοστρόγγυλα συναισθήματα εκφρασμένα από την ψυχή για την ψυχή.
Πλημμυρισμένο από πολλή κατασταλαγμένη αλήθεια και κάμποσα “Γιατί…” που συναντούν τις απαντήσεις που τους αξίζουν για να μην ουρλιάζουν μέσα σου ανήσυχα.
Αλλά και κάτι “γιατί;” που θα γεννήσουν νέες αλήθειες μέσα σου, ώστε να βρεις τη γαλήνη κι εσύ ολόκληρος.

Ένα βιβλίο βιωματικής ψυχολογίας, γραμμένο με απλές λέξεις και μια στοχευμένη αμεσότητα λόγου που θα σε προσεγγίσει φιλικά.
Εύκολο να διαβαστεί, δύσκολο να ξεχαστεί!

Ένα βιβλίο που θα σου δείξει μια άλλη οπτική για τα παρελθοντικά λάθη, των άλλων και τα δικά σου, και θα σε πείσει ότι ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε χίλια εννιακόσια ογδόντα δύο λάθη δύνανται να σταθούν ικανά να κόψουν την πορεία προς την ευτυχία σου, κάτι που αποτελεί το μόνο προσωπικό σου χρέος στη ζωή σου.
Αρκεί εσύ ο ίδιος να μην τους το επιτρέψεις!

Ένα βιβλίο που αγαπάει τα πάθη και τα αγκαλιάζει τρυφερά, ειδικά αυτά που γέννησαν τον Ένα, τον μεγάλο Έρωτα.

Ένα βιβλίο που θα σε πείσει να βρεις τη δύναμη να μεταβολίσεις το κακό που ταΐστηκες, μετατρέποντάς το σε καλό δικό σου!

Ένα βιβλίο ευαίσθητα δυνατό και δυνατά ευαίσθητο που μιλάει για κάτι λάθη και κάτι πάθη…
Αντέχεις; Πάμε;!_

 

Πριν πούμε ο,τιδήποτε, επειδή πρέπει να γίνουν οι συστάσεις… Ποια πραγματικά είναι η Σπυριδούλα;

Είναι μια ερώτηση, την οποία θέτω και εγώ η ίδια πολλές φορές στον εαυτό μου, όταν κάνω αυτοεπαναπροσδιορισμό…
Είμαι καλλιτεχνική φύση, συνεχώς και προοδευτικά μεταβαλλόμενη. Aυτές είναι και οι πιο σταθερές ιδιότητές μου.
Είμαι ασταμάτητη στα «θέλω» μου, τα οποία όχι μόνο αλλάζουν αλλά και πληθαίνουν.
Απαιτητική από τον εαυτό μου, επιδιώκοντας πάντα ένα άρτιο αποτέλεσμα σε ό,τι καταπιάνομαι.
Πεισματάρα μέχρι εξόντωσης και φιλομαθής μέχρι τελικής πτώσεως.
Είμαι ονειροπόλα, αλλά όχι αιθεροβάμων και είμαι και λογική, αλλά όχι τετράγωνη.
Α! Έχω και ανεξάντλητο χιούμορ, το οποίο με έχει σώσει από πολλές άβολες στιγμές!

Κοιτάζοντας την επαγγελματική σου πορεία μέχρι σήμερα, βλέπω ότι τα τελευταία δέκα χρόνια είσαι σχεδιάστρια γυναικείων και παιδικών ρούχων. Πώς μια σχεδιάστρια αποφασίζει να γίνει συγγραφέας;

Η απάντηση σε αυτό κρύβεται στο πρώτο χαρακτηριστικό που ανέφερα ως απάντηση στο τι και ποια τελικά είμαι.
Και αυτό ήταν το «προοδευτικά μεταβαλλόμενη καλλιτεχνική φύση». Εννοώ, ότι είχα πάντα ένα δημιουργικό μυαλό που γεννούσε ιδέες. Οι ιδέες, όπως και η έμπνευση είναι κάτι που δεν έχει κατηγορίες, νομίζω.
Απλά στη μετάβαση, ή μάλλον στο διασκελισμό αυτόν, γιατί δεν έπαψα να είμαι σχεδιάστρια αφότου έγραψα το Βιβλίο, υπήρξε ένας προσωπικός συγχρονισμός: η ανεξάντλητη δημιουργικότητά μου που πριν γνώριζε μόνο σχεδιαστικές γραμμές, συνάντησε τις λέξεις μου που ήταν η ώρα τους να γίνουν από σιωπές, γραμμές προτάσεων γεμάτες αλήθεια. Με έναν τρόπο, αν το σκεφτείς, πάλι γραμμές δημιουργώ, απλά και άλλης μορφολογίας…

Το Βιβλίο  λοιπόν είναι αποτέλεσμα συγχρονισμού. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να γράψεις τώρα αυτό το βιβλίο;

Αφενός, το προσωπικό μου εξελικτικό σημείο. Εννοώ έφτασα σε ένα σημείο προσωπικής ωριμότητας που αφού έβρασαν όσο χρειαζόμουν, κατακάθισαν οι αλήθειες μέσα μου και ήταν η ώρα τους να ειπωθούν, ούσα πια σίγουρη εγώ η ίδια για την υποκειμενική ακρίβεια αυτών.
Για να το κάνω πιο σαφές, λειτούργησα λίγο σαν βρέφος που ακούει λέξεις και τις αποθηκεύει στον εγκέφαλό του χωρίς να τις προφέρει και μια μέρα, όταν πια θα είναι η ώρα, ανοίγει το στόμα του και μιλάει. Κάπως έτσι έγινε και με μένα.
Αφετέρου, οι άνθρωποι που με διαβάζουν σχεδόν δύο χρόνια τώρα, στο άτυπα δηλωμένο μας ραντεβού λίγο μετά τις 22:00, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το ότι μου επικοινωνούσαν το πόση δύναμη τους δίνουν οι λέξεις μου. Πόσο τους ηρεμούν, πόσα «γιατί» τους λύνουν και πόσες δικές τους αλήθειες και κοινά σημεία βρίσκουν μέσα στις προτάσεις μου.
Κάπου εκεί κατάλαβα ότι δεν είμαι η μόνη που σκέφτομαι και νιώθω έτσι και ότι υπάρχουν άνθρωποι που «διψάνε» και χρειάζονται τέτοιου είδους αλήθειες, αποζητώντας την προσωπική, δική τους εξέλιξη.
Οπότε, ναι! Ήταν ένας, σχεδόν, τέλειος συγχρονισμός!

Δεν φοβήθηκες το ότι είναι δύσκολες εποχές για να εκδοθεί ένα βιβλίο;

Ο φόβος… και οι δύσκολες εποχές… Κόκκινα πανιά και τα δύο για μένα!
Ο φόβος είναι, ίσως, το μόνο πράγμα που μπορεί να σε κρατήσει στάσιμο. Και αν το σκεφτείς, είναι απλά ένα φάντασμα που δημιουργεί το μυαλό σου! Δεν είναι φοβερή η δύναμή του;
Να μου εμποδίσει μια πηγαία ανάγκη μου ο φόβος; Όχι! Δεν το δέχομαι, όταν υπάρχει ζυγισμένες λογική και συναίσθημα πίσω από την ανάγκη μου.
Ακούω τον φόβο μου μεν, αλλά δεν υπακούω σε αυτόν. Ποτέ πια.
Από την άλλη, αυτό το «δύσκολες εποχές» το έχω βαρεθεί! Τα τελευταία, τουλάχιστον, δέκα χρόνια είναι δύσκολα, ναι. Όμως η ζωή δεν σταματάει και δεν πρέπει να σταματάμε και οι άνθρωποι να εξελισσόμαστε και να «ακούμε» τις βαθιές μας επιθυμίες.
Οπότε, όχι, δεν φόβισαν τόσο οι εποχές ώστε να με παρεμποδίσουν να προχωρήσω σε αυτό που ήθελα. Άλλωστε, η λογική μου με συμβούλεψε να εκδώσω αυτό το βιβλίο σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, κάτι που δηλώνεται και στο εξώφυλλό του.

Στο εξώφυλλο βλέπω «Συλ-λεκτική έκδοση». Τι άλλο σημαίνει αυτό, εκτός από τον περιορισμένο αριθμό αντιτύπων;

Είναι ένα λογοπαίγνιο, τα οποία λατρεύω επίσης. Από τη μία σημαίνει το σύνηθες «περιορισμένα αντίτυπα» που υπέταξε η λογική μου, αλλά από την άλλη έχει και το συναισθηματικό μου «μαζί».
Δηλαδή είναι ένα βιβλίο που έχει μέσα τις δικές μας λέξεις, τις δικές μου και αυτές που, εύχομαι, να είναι και του αναγνώστη. Οι δικές μας σημαντικές αλήθειες, τα σημεία ταύτισής μας. Το «Συλ-λεκτική έκδοση» συναισθηματικά μεταφράζεται ως «μαζί, οι λέξεις μας, σε ένα βιβλίο».

Χαρακτηρίζεις το βιβλίο σου ως «βιωματικής ψυχολογίας». Τι εννοείς με αυτόν τον όρο;

Έχω ασχοληθεί πολύ με την ψυχολογία, διάβαζα πάντα πολλά βιβλία αυτού του είδους, κυρίως για να καταλάβω τι μου συμβαίνει και γιατί, αν είναι δίκαιο να νιώθω έτσι και πώς να το λύσω.
Έχω επίσης κάνει ψυχοθεραπεία για να γιατρέψω την κατάθλιψη από την οποία υπέφερα για τουλάχιστον τρία χρόνια…
Αλλά αυτά δεν με χρήζουν ως ψυχολόγο. Σαφώς και δεν είμαι.
Ό,τι γράφω μέσα στο βιβλίο είναι αποκύημα του τρόπου που εγώ αντιλαμβάνομαι στο εκάστοτε «τώρα» μου και μεταφράζω τις ψυχές, την δική μου και των άλλων. Επίσης, και όσων έμαθα διαβάζοντας, αλλά και από την επίπονη αλλά σωτήρια διαδικασία της ψυχοθεραπείας.
Είναι ξεκάθαρα βιωματικό όλο το βιβλίο, για αυτό και στην πρώτη, από τις τέσσερις ενότητές του, #ΤαComμάτιαΜου, αφηγούμαι την πορεία μου μέχρι εδώ. Για να συστηθώ και να ξέρει ο αναγνώστης με ποια μιλάει και συμπορεύεται σε αυτό το βιβλίο.

Πόσο εύκολο είναι να γράψει και να δημοσιοποιήσει κανείς για τα βιώματά του, τα παιδικά του χρόνια και όσα τον σημάδεψαν;

Δύο ερωτήσεις, εξίσου εύστοχες!
Όσον αφορά στην περιγραφή των βιωμάτων, είτε παιδικών, είτε ενήλικων, δεν θα πω ότι δυσκολεύτηκα πολύ. Είχαν κατασταλάξει μέσα μου όσα έγιναν, τα είχα δεχτεί ως γενόμενα, δεν τα πολεμούσα πια, δεν είχα θυμό πια και είχα αιτιολογήσει και ό,τι έγινε στο παρελθόν. Είχα ήδη λύσει σχεδόν όλα μου τα «γιατί;» και προσπάθησα πολύ να σβήσω τον πόνο αρχικά και τον θυμό αργότερα, που μου προκάλεσαν τα όσα έζησα, όταν άρχισα να γράφω αυτό το βιβλίο, αλλά και κατά τη διάρκεια συγγραφής του.
Αυτό που επιμελήθηκα αρκετά ήταν οι λέξεις που χρησιμοποίησα για να «σκιτσάρω» την τότε κατάσταση. Και αυτό ήταν λόγω της απόφασής μου να απελευθερωθώ από ό,τι με κρατούσε χρόνια δέσμια του παρελθόντος μου, της ανάγκης μου για συγχώρεση πια, και αποτέλεσμα του ξεθυμασμένου μου θυμού.
Τώρα, το να δημοσιοποιήσει κάποιος το πληγωμένο του παρελθόν, ναι, θέλει τόλμη και αγάπη.
Τόλμη γιατί πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με το σχεδόν προεγκατεστημένο σε όλους μας «τι θα πει ο κόσμος»-ας είμαστε ειλικρινείς, συν ότι μιλώντας για μένα προσωπικά, για να ολοκληρώσω άρτια το νέο μου δημιούργημα, έπρεπε να βγάλω προσωρινά την πανοπλία της αλώβητα δυνατής που, από άμυνα, είχα ράψει πάνω μου χρόνια τώρα. Και μετά, ας την ξαναφορούσα, άλλωστε ακόμα αυτό επιλέγω να είναι πάντα το πρώτο που βλέπει κάποιος σε μένα. Ότι είμαι αλώβητη και υπερ-δυνατή…
Επίσης, θέλει αγάπη η δημοσιοποίηση, γιατί αφενός δεν έχει έννοια να πληγώσεις κανέναν από όσους σε πλήγωσαν το παρελθόν, αφετέρου το μοίρασμα είναι από μόνο του αγάπη. Και εγώ μοιράζομαι κομμάτια της ζωής και της ψυχής μου σε αυτό το βιβλίο…

Σε τι αποσκοπεί αυτό το μοίρασμά σου, λοιπόν; Τι προσδοκάς από το βιβλίο αυτό;

Θέλω να δω ανθρώπους να χαμογελούν πλατιά και ευτυχισμένα, απαλλαγμένοι από τα βαρίδια του πληγωμένου παρελθόντος τους!
Θέλω να δω πρόσωπα να λάμπουν ενώ παράλληλα αναζητούν με πείσμα τον δρόμο που θα τους οδηγήσει στην ευτυχία τους, σε ό,τι ορίζει ο καθένας ως ευτυχία. Και που πορεύονται απαράδοτοι στον δρόμο αυτόν μέχρι να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους, που είναι πάντα για όλους η ευτυχία!
Θέλω να φωνάξω ηχηρά μα τρυφερά ότι η ζωή δεν τελειώνει με την κατάθλιψη. Ίσα-ίσα, ξεκινάει μετά από αυτήν, αφού βρεις το κουράγιο να τη θεραπεύσεις!

Επίσης, επειδή πάντα θέλω να βρίσκω το καλό μέσα στο κακό, ίσως τελικά πέρασα όσα πέρασα για να φτάσω κάποια στιγμή στο σημείο να κινητοποιώ και να δίνω κουράγιο σε ανθρώπους που είναι γονατισμένοι, αλλά θέλουν να σηκωθούν όρθιοι και χρειάζονται απλά ένα χέρι να προταχθεί μπροστά τους και μια φωνή να τους πει τρυφερά «Ξεκινάμε; Πάμε μαζί;» για να πάρουν την απόφαση να το κάνουν, γνωρίζοντας πια ότι δεν είναι μόνοι…

Τέλος, σε απόλυτα προσωπικό επίπεδο, είπαμε εξ αρχής ότι είμαι καλλιτέχνης. Και οι καλλιτέχνες εκτός του ότι τα νιώθουμε όλα πολύ, έχουμε και ένα άλλο γνώρισμα: τη φιλοδοξία ή τη… ματαιοδοξία. Θέλουμε να αφήσουμε το δικό μας μοναδικό αποτύπωμα και έργο στον κόσμο βάζοντας ένα πετραδάκι – θεωρούμε – στην αλλαγή του προς το καλύτερο αλλά και να μας θυμούνται για αυτό.

Από τα ογδόντα στιχάκια που έχεις διαλέξει να αναλύσεις στο βιβλίο σου, ποιο σε αντιπροσωπεύει περισσότερο;

Θα σας πω δυο! Ένα που είναι γραμμένο σε παρελθοντικό χρόνο και ένα σε παροντικό. Δηλώνοντας ότι το παρελθόν είναι και αυτό δικό μας κομμάτι, αλλά η ζωή, στην πραγματικότητα, βρίσκεται στο παρόν μας. Παρόλα αυτά, και τα δύο με έναν τρόπο καλό θα είναι να συνυπάρχουν και να συμπορεύονται αρμονικά το παρελθόν και το παρόν μας.

Οπότε, τα πιο αγαπημένα μου στιχάκια είναι « Τα «θέλω» μου ήταν πάντα πιο δυνατά από τα «δεν μπορώ» μου» και « Έχουμε μια καταπληκτική ζωή μπροστά μας».

Τι συμβολίζουν τα χρώματα του εξωφύλλου του βιβλίου σου, αλλά και των βραδινών ποστ σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Θα σου το πω ακριβώς όπως το είχα γράψει σε ένα παλιότερο ποστ μου, γιατί υπήρξαν άνθρωποι που με ρώτησαν γιατί διαλέγω μαύρο φόντο, λευκά γράμματα και κόκκινες γραμμές:
«Στους μαύρους τοίχους της ζωής σου, να γράφεις με λευκά γράμματα για να τους ξασπρίζεις και να τραβάς κόκκινες γραμμές, ευκρινείς σε σένα και στους άλλους.»
Αλληγορικά μιλώντας λοιπόν, το φόντο – παρελθόν μας μπορεί να είναι μαύρο, αλλά το χρώμα με το οποίο θα γράψουμε την ιστορία μας είναι στο χέρι μας. Και ας διαλέξουμε το λευκό! Γιατί όχι; Μη ξεχνώντας ωστόσο να τραβήξουμε κόκκινες γραμμές- όρια, τόσο σε εμάς για να μην είμαστε αυτοκαταστροφικοί, όσο και στους άλλους για να ξέρουν ότι δεν τους επιτρέπεται να είναι παρεμβατικοί._

Κάθε βράδυ λίγο μετά τις 22:00, συναντιόμαστε με τις αλήθειες μου σε Facebook: Για κάτι λάθη και κάτι πάθη (https://www.facebook.com/giakatilathikaikatipathi)
http://Instagram: @giakatilathikaikatipathi (https://www.instagram.com/giakatilathikaikatipath)
Τα ήδη ειπωμένα μου τα βρίσκει κανείς στο https://www.giakatilathikaikatipathi.gr/

Το Βιβλίο μπορεί κανείς να το παραγγείλει ηλεκτρονικά στο https://www.giakatilathikaikatipathi.gr/product/to-bibl1o/ ή στα παραπάνω προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.