Eretiki κριτική της ταινίας “Τα Πνεύματα του Ινισέριν”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από τον Eretiko κριτικό Γιάννη Κρουσίνσκυ

Αν και αποστασιοποιημένη, γίνεται αντιπολεμική για τον ιρλανδικό εμφύλιο η άποψη του έργου, ενόσω παράλληλα υπάρχει σοκαριστική βία στις διαπροσωπικές ζωές των ηρώων μυθοπλασίας.

Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα έκανε δημιουργική διαμοίραση σεναρίου/σκηνοθεσίας, με ορατή ζωντάνια ευμετάβλητης ροής συναισθημάτων των ηρώων/ηρωίδων. Έδωσε παράλληλα & χαρακτήρα μεταμόρφωσης στο όλο έργο.

Η μεταμόρφωση από Κωμωδία σε Δράμα είναι απρόβλεπτη & χαμαιλεοντική, αγγίζοντας τον ευπροσάρμοστο συναισθηματικό κόσμο του μυημένου θεατή!

Υπόθεση

Ιρλανδία, έτος 1923. Στην ενδοχώρα πλησιάζει το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Αντιθέτως, σε ένα απομακρυσμένο ιρλανδικό νησί, το Ινισέριν, όλα κυλούν ήσυχα, βαρετά και προβλέψιμα.

Η μοναχική Σιμπάν ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού και τα βιβλία της. Ο καλοσυνάτος αδερφός της, Πάντρικ, με τα ζώα του. Ο αυθόρμητος νεαρός Ντόμινικ προσπαθεί να πνίξει τη μοναξιά του. Ο πατέρας του, ο αχώνευτος αστυνομικός Πένταρ, απολαμβάνει τη δουλειά του. Ακόμη και η γηραιά κυρία ΜακΚόρμικ συνεχίζει να περιφέρεται, κάνοντας παράξενες ερωτήσεις και εκφράζοντας τρομακτικές ρητορίες…

Ωστόσο, αυτή είναι μια αλλιώτικη ημέρα. Κάτι θα αλλάξει…Περιέργως, αν και όλοι οι κάτοικοι βρίσκονται πάλι εκεί, με τις γνώριμες συνήθειές τους, μια διαπροσωπική εξέλιξη θα αιφνιδιάσει την καθημερινότητα ορισμένων. Ο Πάντρικ ξεκινά να βρει τον παλιόφιλο Κολμ, για να πάνε ως συνήθως το μεσημέρι μαζί για ποτά στην κοντινή παμπ.

Όμως ο στοχαστής-βιολιστής Κολμ, που ήταν για χρόνια φίλος με τον απλοϊκό κτηνοτρόφο Πάντρικ, ξαφνικά θα αποφασίσει να σταματήσει να του μιλά. Ο λόγος; Απλώς, δεν τον συμπαθεί πια! Μάλιστα, όταν ο Κολμ θα το εκφράσει έτσι ωμά στον απορημένο Πάντρικ, όλα θα αρχίσουν να αλλάζουν, επηρεάζοντας τη μικρή κοινότητα του Ινισέριν.

Ο Πάντρικ δεν μπορεί να δεχτεί την απρόβλεπτη απόρριψη αυτής της παλιάς φιλίας. Ο Κολμ όμως είναι πραγματικά αποφασισμένος, λέγοντας απότομα, ότι θέλει να επικεντρωθεί στη μουσική του και πως ο Πάντρικ τον καθυστερεί με ανόητες κουβέντες. Μήπως ήταν άραγε όλα ένα πρωταπριλιάτικο αστείο;

Μάλλον όχι. Όλα θα βγουν εκτός ελέγχου, μόλις γίνει μια πολύ σοβαρή προειδοποίηση από τον Κολμ…Πως εάν ο Πάντρικ δεν σταματήσει από εδώ και στο εξής να του μιλά, τότε ο ίδιος θα αρχίσει να κόβει τα δάχτυλα, με τα οποία παίζει μελωδίες στο βιολί. Άραγε μπλοφάρει;

Ανάλυση

Γενικώς…

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κινηματογραφική επιστροφή από τον δημιουργό Μάρτιν ΜακΝτόνα. Μετά από το εκπληκτικό, ενσυναισθητικό έργο “Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι” (2017), {τσεκάρετε εδώ https://eretikos.gr/politismos/cinema/eretiki-kritiki-gia-tin-tenia-tris-pinakides-exo-apo-ebingk-sto-mizouri/102172/} αυτή τη φορά ο ίδιος οδηγείται στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, ταξιδεύοντας κινηματογραφικά πίσω στον 20ο αιώνα, κατά τον ιρλανδικό εμφύλιο. Τα πολιτικοϊστορικά γεγονότα στο έργο “Τα Πνεύματα του Ινισέριν” (2022) δεν βρίσκονται μόνο πίσω στο βάθος, αλλά σε ακόμη μεγαλύτερη απόσταση. Σε ένα διαφορετικό, εντελώς απόμακρο, άγνωστο σύμπαν.

Το έργο, αντιθέτως, εστιάζει σε κινηματογραφικούς ήρωες. Μακριά από το εξαφανισμένο πεδίο της αιματηρής εμφύλιας διαμάχης στο εσωτερικό της τότε Ιρλανδίας. Ο ΜακΝτόνα έπραξε σωστά, που απέφυγε να αγγίξει αισθητά ένα τέτοιο φλέγον πολιτικοϊστορικό θέμα. Επιλέγει την τοποθεσία ενός πλασματικού, μέχρι πρότινος φιλήσυχου νησιού, ονόματι “Ινισέριν.” Εάν υπάρχει δε κάτι διαχρονικό μέσα στη μυθοπλασία του, που ξεχωρίζει φιλοσοφικά, είναι το σημαντικό ανθρώπινο ερώτημα στη διαμάχη επικράτησης μεταξύ ταλέντου και καλοσύνης…

Θα ξεκινήσω λοιπόν αυτή την κριτική κάπως ανάποδα. Περνώντας από τις επιφανειακές συσχετίσεις με τον εμφύλιο πόλεμο της ενδοχώρας προς την κυρίαρχη διάσταση της γοητευτικής μυθοπλασίας στο μικρό νησί. Ωστόσο, πρώτα οφείλουμε απαραιτήτως να κατανοήσουμε, γιατί πράγματι ορθά ο ΜακΝτόνα δεν ασχολήθηκε εκτενώς με τον ιρλανδικό εμφύλιο…

Ιστορικές Αναφορές Εκτός ταινίας

Τόσο ο πόλεμος για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας (1919-1921), όσο και ο επακόλουθος εμφύλιος πόλεμος (1922-1923) αυτής της χώρας, θέλουν πολλή προσοχή στην εκτίμηση και ανάλυσή τους. Σε ορισμένες άλλες χώρες η ιστορική παρατήρηση είναι αρκετά πιο απλή, αλλά όχι εδώ. Φερειπείν, ειδικότερα ο ιρλανδικός εμφύλιος αποτελεί ένα μεγάλο μπέρδεμα για κάθε προσεκτικό μελετητή του.

Υπήρχε από τις 2 αντιμαχόμενες πλευρές, “ιρλανδικού ελεύθερου κράτους” και “ιρα”, ακατάπαυστη επιθυμία και σκληρή μάχη, αντιστοίχως για μερική ή ολική ανεξαρτητοποίηση του νησιού από την εναπομείνασα αγγλική κυριαρχία. Σαφέστατα, εισέβαλαν επικίνδυνοι εθνικιστές στις τάξεις του ιρα, με συγκεκριμένους προπαγανδιστικούς σκοπούς ή μερικοί εύπιστοι, απελπισμένοι, μικρόνοες πολίτες. Σαφέστατα, έστω και η μερική παραμονή υπό την αγγλική κυριαρχία, ως μορφή διατηρητέας αποικίας με προνόμια, θα ήταν από το ιρλανδικό ελεύθερο κράτος μια στάση ανοχής σε εθνική ταπείνωση.

Μα δεν είναι τόσο απλή η συνολική αναγνώριση διαχωρισμού των πραγματικών κινήτρων αντικρουόμενης δογματικής στάσης απέναντι στην τότε καθοριστική αγγλο-ιρλανδική συνθήκη (1921). Αυτή αποτέλεσε και την επίσημη αιτία του εν λόγω εμφυλίου. Η αποκρυπτογράφηση των πραγματικών, αλλιώτικων κινήτρων στις 2 αντιμαχόμενες πλευρές και η αναζήτηση ηθικού δικαίου μόνο απλή δεν παρουσιάζεται.

Για καμία εκ των 2 αντίμαχων δυνάμεων στο τότε εσωτερικό της Ιρλανδίας. Η αιματηρή βία ήταν παρούσα βεβαίως από αμφοτέρους. Πρώην φίλοι και συμπολεμιστές μετετράπησαν σε αμείλικτους εχθρούς και δημίους. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι αυτός ο εμφύλιος έκανε στάχτη την εμπιστοσύνη μεταξύ των Ιρλανδών πολιτών για όλο τον 20ο αιώνα. Και απομάκρυνε οριστικά τη Βόρειο Ιρλανδία.

Μυθοπλασία Εντός ταινίας

Αλλά όλα αυτά, προς ώριμη απόφαση του δημιουργού, δεν θα μας απασχολήσουν στο έργο. Δεν υπάρχει λοιπόν στην ταινία ούτε προσωποποίηση κινηματογραφικών ηρώων με την καρδιά του ιρλανδικού εμφυλίου, εάν αυτή ήταν η βασική απορία σας. Μόνο η θέση του *αστυνόμου Πένταρ υποδηλώνει κάποια συσχέτιση. Βεβαίως, θα μπορούσαμε να μπούμε στη διαδικασία να εξετάσουμε κάποιες πράξεις ηρώων. Όπως το κάψιμο του σπιτιού του Κολμ από τον αλλαγμένο πια Πάντρικ (μια ενέργεια που έκαναν στον εμφύλιο τα μέλη του ιρα απέναντι στο ιρλανδικό ελεύθερο κράτος).

Αλλά ειλικρινά δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο. Διότι η κεντρική ιδέα εδώ είναι μόνο, πως ένας κινηματογραφικός ήρωας του ΜακΝτόνα απλώς υιοθετεί μια πράξη βίας, που αφορά και επηρεάζει τότε αναπόφευκτα όλη τη χώρα. Μέχρι εκεί φτάνει μόνο νοηματικά σε αλληλένδετες πράξεις πολιτικοϊστορικών γεγονότων και μυθοπλασίας η όποια υπαρκτή σεναριακή συσχέτιση της ταινίας.

Ωστόσο, η ταινία δεν είναι καθόλου αδιάφορη απέναντι στον όλεθρο του εμφυλίου. Οι σπάνιες καλλιτεχνικές πινελιές επί τούτου θα αποδειχτούν ουσιώδεις! Διότι οι ήρωες μυθοπλασίας στο φανταστικό νησί του Ινισέριν σαστίζουν κατά καιρούς στις απέναντι κανονιές και τουφεκιές της ενδοχώρας, κατά την εξακολούθηση του ιστορικού εμφυλίου πολέμου. Όπως η Σιμπάν σαστίζει στην παραλία, παρατηρώντας τις απέναντι εχθροπραξίες. Έχουν οι περσόνες συναισθήματα για τον εμφύλιο, απλώς τα κρύβουν…

Γενικώς, αν και αποστασιοποιημένη, κατορθώνει να γίνει αντιπολεμική για τον ιρλανδικό εμφύλιο η καλλιτεχνική άποψη του έργου, ενόσω παράλληλα υπάρχει σοκαριστική βία στις διαπροσωπικές ζωές των ηρώων μυθοπλασίας. Αυτή η γοητευτική αντίφαση παραμένει θαυμαστό στοιχείο δημιουργίας! Ο Πάντρικ λέει αρχικώς με καλοσύνη “καλή τύχη, για ό,τι και αν πολεμάτε.” Αλλά εν κατακλείδι θεωρεί, ότι κάποια πράγματα δεν πρέπει να αλλάζουν θέση. Για εκείνον, είναι καλύτερα να μην μετακινούνται.

Πράγματα, όπως η εθνική εχθρότητα (ιρλανδικός εμφύλιος), η διαπροσωπική φιλία και πλέον αντιπαλότητα (Πάντρικ με Κολμ), η αμέτοχη στάση του Ινισέριν ή ακόμη και τα ανθρώπινα δάκτυλα, έτσι ώστε να μην αλληλοεπηρεάζονταν όλα τα υπόλοιπα στοιχεία…Ο Πάντρικ έχει πια αλλοτριωθεί…Πληγώθηκε μέχρι θανάτου η αθώα φιλία του. Θέλει να υποφέρουν οι άνθρωποι. Η καλοσύνη του μειώθηκε…Και ο Κολμ επηρεάστηκε αναπόφευκτα από τον εμφύλιο. Η μουσική δεν έδιωξε την κατάθλιψή του. Δεν έσωσε την ψυχή του. Όμως, ο ίδιος δεν ακούει πια κανονιές εμφυλίου και αυτό τον απασχολούσε τελικά πολύ. Πιο πολύ από το ακρωτηριασμένο χέρι, πιο πολύ από το καμένο σπίτι.

Σκεπτικό…

Μεθοδολογία

Πάμε λοιπόν τώρα να εξετάσουμε την ενδιαφέρουσα διάσταση της αξιοπρόσεκτης μυθοπλασίας, η οποία έχει πολλά να δώσει. Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι ο δημιουργός Μάρτιν ΜακΝτόνα διαμοίρασε ωραία την ενέργειά του σε σενάριο και σκηνοθεσία. Αυτό φαίνεται στην ορατή ζωντάνια ευμετάβλητης ροής συναισθημάτων των ηρώων/ηρωίδων, που δίνουν και χαρακτήρα μεταμόρφωσης στο όλο έργο. Η μεταμόρφωση από Κωμωδία σε Δράμα είναι απρόβλεπτη και χαμαιλεοντική, αγγίζοντας τον ευπροσάρμοστο συναισθηματικό κόσμο του μυημένου θεατή.

Το μοντάζ συνδράμει προσεκτικά σε αυτή τη συναισθηματική μεταφορά (η δραματική διασταύρωση των προσώπων από το σημείο κομμένων δακτύλων και έπειτα δίνει προτρεπτική ροή παρακολούθησης). Η μουσική της ταινίας εναρμονίζεται αισθητικά με το συναισθηματικό μοτίβο, αλλά κάνει και αντιθέσεις. Παραμυθένια, καλογραμμένη με απαλές τονικότητες, μελαγχολική και με αλλιώτικο παλμό ενδυνάμωσης, σύμφωνα με τις εξελίξεις. Οριοθετούνται ακόμη όμορφα οι κατάλληλες ρυθμίσεις στη διεύθυνση φωτογραφίας (ειδικά η αντανάκλαση του φωτεινού σταυρού στο πρόσωπο του ιερέα, τη 2η φορά στο εξομολογητήριο, εντυπωσιάζει).

Κυρίαρχη Αφήγηση

1) Όχημα της κυρίαρχης αφήγησης αποτελεί η διάσπαση της φιλίας των Πάντρικ και Κολμ. Ξεκινά το έργο με την αφοσίωση της επεξηγηματικής στιχομυθίας, που αντλεί δύναμη από την ερωτηματική επανάληψή της. Η Σιμπάν αναρωτιέται, εάν ο αδερφός της, Πάντρικ, τσακώθηκε με τον Κολμ. Ο Πάντρικ επαναλαμβάνει τη φράση. Το ίδιο συμβαίνει και με τον μπάρμαν, έχοντας ακόλουθη επανάληψη από τον Πάντρικ. Όλα μοιάζουν τότε κωμικά, έχοντας υπόνοιες τραγικότητας. Αναρωτιόμαστε μαζί τους.

2) Ύστερα καλλιεργείται ένα σύντομο μυστήριο στο μυαλό του θεατή. Μέχρι το καθοριστικό σημείο επεξήγησης σε ήρωα και θεατές, πλέον από τον Κολμ: Όχι, δεν του έχει κάνει τίποτα ο Πάντρικ. Απλώς δεν τον συμπαθεί πια ο Κολμ. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν, διότι ο Κολμ είτε το θέλει είτε όχι, προσβάλει τον Πάντρικ, μιλώντας για τις άσκοπες παλιότερες κουβέντες τους.

3) Όμως, το επόμενο σημείο επεξήγησης σε ήρωες και θεατές κόβει τα όποια γελάκια στο Σινεφίλ. Είναι η προειδοποίηση του Κολμ για τον αυτοακρωτηριασμό. Εκείνη τη στιγμή ο Πάντρικ αλλάζει. Το ίδιο βράδυ θα μιλήσει διαφορετικά στην παμπ απέναντι στον Κολμ, ενώπιον όλων.

4) Την επομένη, μετά την αχρείαστη, αμήχανη συζήτηση του ξεροκέφαλου Πάντρικ με τον Κολμ στην παραλία, έρχεται η διαδραστική ανατροπή. Χτύπημα στην πόρτα. Και ο λόγος του Κολμ έγινε πράξη! Ένα δάχτυλο κόπηκε. Πλέον, ο θεατής αποβάλλει την κωμική διάθεση! Μόλις κοπούν και τα υπόλοιπα δάκτυλα υπάρχει μια αναπόφευκτη μετάβαση στην απόκοσμη αβεβαιότητα…Τόσο για το περιβάλλον των ηρώων, όσο και για τον έκπληκτο Σινεφίλ…Σιμπάν και Πάντρικ παρατηρούν τον αμίλητο Κολμ να διασχίζει το δρόμο με ανύπαρκτα δάκτυλα στο αριστερό ματωμένο του χέρι.

Δεύτερη Δράση

Μέσα στα προαναφερθέντα στάδια παρεισφρέουν διάφορες άλλες ενέργειες προσώπων. Τα άτομα αυτά επηρεάζονται από τη διάσπαση της φιλίας των Κολμ και Πάντρικ. Ουσιαστικά 2 σημεία-ενέργειες ξεχωρίζουν περισσότερο:

1) Κρίσιμο ρόλο με διαπροσωπική επιρροή παίζει η σχέση μεταξύ Σιμπάν και Ντόμινικ. Ο νεαρός Ντόμινικ στην όχθη της λίμνης είναι ο μοναδικός άντρας στο νησί, που εκτιμά ερωτικά την εσωστρεφή, απελπισμένη Σιμπάν. Ωστόσο εκείνη, αν και μεγαλύτερη ηλικιακά, τον απορρίπτει. Της μεταδίδει όμως ο ίδιος ελπίδα. Την αποτρέπει, από το να αυτοκτονήσει. Βάσει της συνέχειας, είναι σαν να άλλαξαν ψυχές. Εδώ όμως διαφωνώ κάθετα με τον σεναριογράφο ΜακΝτόνα!

Διότι σε ένα πρώην φιλήσυχο νησί του 1923 και σε μια διπλανή μαινόμενη από πυρά εμφυλίου πολέμου ενδοχώρα δεν έχει νόημα η απόφαση της Σιμπάν! Οι άνθρωποι σε τέτοιες αβέβαιες εποχές αποκλείεται να ήταν συντηρητικοί και να παρέμεναν ανέραστοι. Δεν χρειαζόταν να παντρευτούν και να ερωτευτούν. Δηλαδή, η δουλειά σε κάποιο βιβλιοπωλείο της ενδοχώρας ήταν αλήθεια πιο σημαντική από τη χρόνια βαλτωμένη ερωτική ζωή της αόρατης (από όλο τον αντρικό πληθυσμό του Ινισέριν) βιβλιοφάγου Σιμπάν στο νησί; Και όταν βρέθηκε εκεί ένας άντρας να της κάνει ερωτικό κάλεσμα, εκείνη επί τόπου τον απέρριψε;

Καλά, αυτό είναι φαρσοκωμωδία! Μου φαίνεται, ότι αφορά μια παράλογη πουριτανική απόφαση γυναικείου χαρακτήρα μόνο από σενάριο ταινίας του 20ου-21ου αιώνα. Έχω σιχαθεί να υπάρχει δέρμα ψευτοφεμινισμού με αύρα πατριαρχίας και να μην αφήνουν τις γυναίκες, ούτε καν σε μια ταινία διάολε (!), να παραδέχονται τις φυσιολογικές, ερωτικές ορμές τους. Κάνει πολύ κακό στις ερωτικές σχέσεις των σημερινών εργένηδων, γυναικών και αντρών, κάτι τέτοιο…Λάθος του σεναριογράφου.

2) Κρίσιμο ρόλο με κοινωνική επιρροή παίζουν ο αστυνόμος Πένταρ και η κυρία Ο’ Ρίορνταν. Η δεύτερη θα μπορούσε να βρίσκεται ανάμεσα σε διάφορες εποχές. Τον πρώτο όμως, ο Μάρτιν ΜακΝτόνα τον περιποιήθηκε καταλλήλως. Με αποκορύφωμα τη μπουνιά νοκ άουτ από τον ακρωτηριασμένο Κολμ! Διότι ο *αστυνόμος Πένταρ αντιπροσωπεύει κάποια πραγματικά στοιχεία κατά τον εμφύλιο.

Το ένα ήταν η αμέτοχη στάση κάποιων “Guarda.” Εδώ ίσως να ανήκει το κομμάτι απροκάλυπτης επιβολής εξουσίας του νόμου μόνο μέσα στο Ινισέριν, δηλαδή εκτός εμφυλίου. Συγκεκριμένα, η τρομοκράτηση πολιτών (Πάντρικ, Σιμπάν) συναντά τον ξυλοδαρμό και τη σεξουαλική κακοποίηση σε οικογενειακά πρόσωπα (γιος Ντόμινικ).

Το άλλο στοιχείο ήταν κατά τον εμφύλιο η αληθινή συμμετοχή αστυνομικών οργάνων (σαν τους “squad”) σε εκτελέσεις και βασανιστήρια πολιτικών κρατουμένων. Ουσιαστικά, έγιναν προσμίξεις τότε ανάμεσα σε διάφορα αστυνομικά σώματα. Ο ΜακΝτόνα, μέσα από τον αντιήρωα αστυνομικό Πένταρ, μπλέκει το νόημα των εκτελεσθέντων κρατουμένων μεταξύ των 2 αντιπάλων στρατοπέδων, από επί χρήμασι αστυνομικούς εκτελεστές. Και περνά ιδανικά το δικό του αντιπολεμικό μήνυμα για τον εμφύλιο.

Πιο Αναλυτικά…

Εκφραστική σκέψη

Απολαυστική σκηνοθεσία

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο ΜακΝτόνα είναι μεθοδικά εκφραστικός! Η σκηνοθεσία εξετάζει τον ορίζοντα πανοραμικά με την ελεύθερη πράσινη γη του νησιού Ινισέριν. Έπειτα, μας ξεναγεί στους διαχωρισμένους με πέτρινα τοιχώματα, ατέλειωτους, ταξιδιάρικους δρόμους της περιοχής. Ακόμη, η κάμερα βρίσκεται μέσα στα σπίτια και μοιάζει να νοσταλγεί τον ήλιο, που ξεπροβάλλει από τα μοναχικά παράθυρα των καταθλιπτικών ηρώων.

Ωστόσο, υπάρχουν και σκοτεινές θεάσεις στην παμπ ή μέσα σε κάποια σπίτια. Κοντά στο λιμάνι του νησιού τρέχουν οι εξελίξεις με το γράμμα για την επαγγελματική διαφυγή της Σιμπάν. Η εκκλησία και το εξομολογητήριο σπάνε τη λακωνικότητα του Κολμ. Παράλληλα, δίνεται υπογραμμισμένη συμμετοχή στα ζωάκια της φάρμας του Πάντρικ ή στο σκυλάκι του Κολμ.

Ποιοτικές ερμηνείες

Ο Κόλιν Φάρελ (Πάντρικ) θα δώσει μια ωραία αίσθηση αποσβολωμένης θλίψης στο καλοσυνάτο πρόσωπο του ήρωά του. Έπειτα θρήνος, αλλοτρίωση και οργή. Ο Μπρένταν Γκλίσον (Κολμ) θα εκφράσει γοητευτικό στοχασμό και σνομπισμό μέσα στο βλοσυρό ύφος της απρόβλεπτης περσόνας του. Η Κέρι Κόντον (Σιμπάν) αποδίδει τρυφερότητα, δυναμισμό και απομεινάρια τρυφερότητας μέσα από τη δύστυχη Σιμπάν.

Ο Μπάρυ Κιόγκαν (Ντόμινικ) έχει έναν ελπιδοφόρο αυθορμητισμό παρά την τραυματική ζωή του χαρακτήρα, ξυπνώντας τη διάθεση του θεατή. Όταν σβήνει η ελπίδα, τότε αχνοφαίνεται το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ερμηνείας. Πως ο Ντόμινικ μάλλον δεν ήταν χαζός…Μαγνητική ερμηνεία έγινε από την Μπριντ Νι Νεαχτάϊν (κυρία Ο’ Ρίορνταν), μεταδίδοντας μια τοξική αδιακρισία της εποχής! Μυσταγωγική η Σέιλα Φλίτον (κυρία ΜακΚόρμικ) με αυτοσχεδιασμούς και χιούμορ.

Μάγισσα/Ιστορία/Θάνατος

Και τέλος, ένας κομβικός ρόλος σεναρίου. Ο λόγος για τη γηραιά κυρία ΜακΚόρμικ. Η κυρία ΜακΚόρμικ ήταν παρούσα στο μαγαζί της κυρίας Ο’ Ρίορνταν, όταν κατέφθαναν οι εξελίξεις (αστυνομικός Πένταρ ανέφερε 29χρονο που αυτοκτόνησε & κάποιον που μαχαίρωσε επανειλημμένα τη σύζυγό του). Αλλά και όταν η Σιμπάν ταχυδρόμησε το γράμμα με τις επαγγελματικές της προοπτικές.

Η κυρία ΜακΚόρμικ θα μπορούσε να προσωποποιεί την ίδια την Ιστορία. Η κρίσιμη ατάκα αποδίδεται στον Πάντρικ, προμηνύοντας θανάτους στο Ινισέριν. Η ίδια του λέει: “Προσπαθώ να είμαι ακριβής!” Η κρίσιμη πράξη βρίσκεται κοντά στη Σιμπάν. Η μορφή της κυρίας ΜακΚόρμικ κάνει τότε από την απέναντι όχθη της λίμνης νεύμα στη λυπημένη Σιμπάν, για να έρθει κοντά της…Και ουσιαστικά για να πνιγεί.

Τότε ο Ντόμινικ & η Σιμπάν την αποκαλούν ως Ghoul. Ακριβώς τότε η κυρία ΜακΚόρμικ αντιπροσωπεύει τρία στοιχεία: Ιστορία, θάνατο & Μαγεία. Με το τελευταίο στοιχείο δικαιολογεί τον τίτλο της ταινίας “The Banshees of Inisherin.” Banshees, στην ουσία, είναι μια θρυλική κατηγορία μαγισσών, με ιδιόμορφο ρόλο μεταξύ καλοσύνης και μοχθηρίας.

Μια διανομή της Feelgood Entertainment

Συντελεστές

Σενάριο: Martin McDonagh. Σκηνοθεσία: Martin McDonagh. Μοντάζ: Mikkel E.G. Nielsen. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ben Davis. Πρωταγωνιστούν/Συμμετέχουν: Colin Farrell, Brendan Gleeson, Kerry Condon, Barry Keoghan, Gary Lydon, Bríd Ní Neachtain, Sheila Flitton, David Pearse κ.α. Επιλογή/Διαχείριση τοποθεσίας: Eoin Holohan, Rossa O’Neill. Μουσική: Carter Burwell. Σκηνογραφία: Paul Ghirardani, Virginia Reina κ.α. Εσωτερική Διακόσμηση: Michael Standish. Διανομή Ρόλων: Louise Kiely. Κοστούμια: Eimer Ni Mhaoldomhnaigh. Μακιγιάζ: Dan Gomer, Dan Martin, Matthew Smith, Jamie Rochford κ.α. Ήχος: Joakim Sundström, Simon Chase κ.α.