Ανέκδοτες φωτογραφίες: Οι Έλληνες την Κυριακή των Βαΐων του 1966 στο Παρίσι (pics)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Από φωτογραφίες (ανέκδοτες μέχρι σήμερα) που τράβηξε ο Σίμος Τσαπνίδης, έχουμε εικόνα για το πώς εόρτασαν οι Έλληνες την Κυριακή των Βαΐων του 1966 στο Παρίσι. Στον Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό του Αγίου Στεφάνου, βλέπουμε τον αυτοεξόριστο τότε Κωνσταντίνο Καραμανλή με τη σύζυγό του Αμαλία Μεγαπάνου. Εκκλησιάζονται, μαζί με άλλους Έλληνες, επώνυμους και ανώνυμους, που ζούσαν τότε στην πρωτεύουσα της Γαλλίας.

Εντύπωση κάνει μια φωτογραφία, έξω από τον Ιερό Ναό, όπου ο Δημοσθένης Βεργής πουλάει ελληνικές εφημερίδες. Σαν πάγκο χρησιμοποιεί παρκαρισμένο αυτοκίνητο, ενώ μία εφημερίδα αγοράζει ο Νέστορας Μάτσας.

O Δημοσθένης Βεργής πουλάει ελληνικές εφημερίδες. Σαν πάγκο χρησιμοποιεί παρκαρισμένο αυτοκίνητο, ενώ μία εφημερίδα αγοράζει ο Νέστορας Μάτσας.
Ο αείμνηστος συγγραφέας και σκηνοθέτης Νέστορας Μάτσας, βρισκόταν στο Παρίσι, για σπουδές Θεάτρου και Κινηματογράφου, με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης.

Ο Δημοσθένης Βεργής, σημερινός Πρόεδρος των Ελλήνων Οικολόγων, ορφανός (δεν έχει γνωρίσει γονείς) και πάμφτωχος, ζούσε στην Πόλη του Φωτός, κάνοντας οποιαδήποτε δουλειά, για να ζήσει. Στάθηκε τυχερός, όταν γνώρισε τον Παρασκευά Χριστοδουλόπουλο, ιδιοκτήτη του Πρακτορείου Εφημερίδων Αθηναϊκού Τύπου. Ο Χριστοδουλόπουλος, συμπόνεσε τον Βεργή, τόσο ώστε προσφέρθηκε να του στέλνει καθημερινά, δωρεάν, δέματα με εφημερίδες από την Ελλάδα, για να τις πουλά ο Βεργής στους Έλληνες στο Παρίσι. Με ένα όρο όμως: Ένα φύλλο από κάθε εφημερίδα να πηγαίνει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Και έτσι και έγινε. Ο Δημοσθένης Βεργής, πήγαινε κάθε πρωί στο αεροδρόμιο του Ορλύ και παρελάμβανε τα δέματα με τις εφημερίδες.

Ο ίδιος, μας είπε :

«Πουλούσα τις εφημερίδες και κρατούσα τα λεφτά, αλλά πήγαινα και από ένα αντίτυπο στον Καραμανλή, όπως είχα συμφωνήσει με τον Χριστοδουλόπουλο.

Ο Καραμανλής, φώναζε τον μάγειρά του τον Θόδωρο, και του έλεγε «Βάλε στον Δημοσθένη να φάει». Και ο Καραμανλής και ο Χριστοδουλόπουλος, με ευεργέτησαν εκείνα τα δύσκολα χρόνια και δεν τους ξεχνάω ποτέ».

Σε μία φωτογραφία, βλέπουμε, τον Μητροπολίτη Γαλλίας, Μελέτιο, να περνά Μεγαλόσταυρο στον λαιμό του Αναστασίου Λεβέντη. Γιατί άραγε αυτή η βράβευση, την ημέρα των Βαγιών, μέσα στην εκκλησία;

O Μητροπολίτης Γαλλίας, Μελέτιος, περνά Μεγαλόσταυρο στον λαιμό του Αναστασίου Λεβέντη
Διότι ο μεγαλοεπιχειρηματίας Αναστάσιος Λεβέντης, σύμφωνα με πληροφορίες που μας έδωσαν Έλληνες που έζησαν εκείνα τα χρόνια στη Γαλλία, είχε προσφέρει μεγάλη βοήθεια στη Μητρόπολη και γενικότερα στη ελληνική κοινότητα. Αυτός ο πάμπλουτος άνθρωπος, δεν ξεχνούσε τον πόνο του κάθε φτωχού έλληνα και συμπαραστεκόταν. Για τον λόγο αυτό, ο Μητροπολίτης Μελέτιος – οποίος ήταν θείος του Προκόπη Παυλόπουλου – του πρόσφερε τον Μεγαλόσταυρο.

Την τελετή, παρακολουθεί, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έχοντας στο πλάι του την σύζυγό του Αμαλία Μεγαπάνου.
Την τελετή, φαίνεται να παρακολουθεί, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έχοντας στο πλάι του την σύζυγό του Αμαλία Μεγαπάνου.

Δεξιά του, στέκεται ο Ανδρέας Μεντζελόπουλος, Πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας στο Παρίσι.

Ο Μεντζελόπουλος, μεγαλοεπιχειρηματίας και αυτός, είχε αλυσίδα καταστημάτων τροφίμων στο Παρίσι, τη Felix Pobin, καθώς και άλλες επιχειρήσεις. Η αγορά του φημισμένου Chateau Margaux και των αμπελώνων του, ήταν επίσης μία από τις οικονομικές του δραστηριότητες. Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι, για την προσφορά του στην οικονομία της Γαλλίας, η γαλλική Κυβέρνηση τον τίμησε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.

Ο φωτογράφος Σίμος Τσαπνίδης, τραβά και μία φωτογραφία, του δαπέδου της εκκλησίας. Βλέπουμε σκορπισμένα, νικηφόρα φύλλα δάφνης, λόγω της ημέρας.

Έλληνες που είχαν πάει στο Παρίσι για να δουλέψουν στο εργοστάσιο της CITROEN βγαίνουν από την εκκλησία με κλωνάρια δάφνης.
Μικρόκλαδα δάφνης, βλέπουμε να κρατούν και όσοι βγαίνουν από την πύλη του ναού, μετά το σχόλασμα της λειτουργίας. Οι περισσότεροι είναι Έλληνες που είχαν πάει στο Παρίσι για να δουλέψουν στο εργοστάσιο της CITROEN.

Ο γλύπτης Κώστας Βαλσάμης με την σύζυγό του κρατούν κλωνάρια δάφνης
Στην τελευταία φωτογραφία, τραβηγμένη λίγο πιο πέρα από την εκκλησιά, βλέπουμε τον μεγάλο μας γλύπτη Κώστα Βαλσάμη. Είναι πιθανώς με τη γυναίκα του. Και οι δύο κρατούν κλωνάρια δάφνης.

Credits – Όλες οι φωτογραφίες είναι Σίμος Τσαπνίδης, Παρίσι, 1966.

*Ο κατά κόσμον Σίμος Τσαπνίδης γεννήθηκε το 1919 στη Σινώπη του Πόντου. Ο πατέρας του σκοτώθηκε στον πόλεμο του ’22 και η μητέρα του κατάφερε να φτάσει στην Ελλάδα με τα τρία της παιδιά. Ακολούθησαν χρόνια σκληρά και δύσκολα, με φτώχεια και δουλειές του ποδαριού για τον Σίμο, που δεν τελείωσε ούτε το Δημοτικό, αλλά έμαθε την τέχνη του τσαγκάρη. Οταν κάποια στιγμή στη ζωή του διάβασε για τον Υπαρξισμό, ένας καινούργιος, γοητευτικός κόσμος ανοίχθηκε μπροστά του, και καθώς «ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος», αποφάσισε να τον ακολουθήσει, ζώντας κάθε μέρα με «κέφι, χαρά και τρέλα», όπως του άρεσε να λέει.

Το 1953 δημιούργησε τη θρυλική «Παράγκα», ένα παράπηγμα στου Ψυρρή, όπου διοργάνωνε βραδιές φιλοσοφικών αναζητήσεων και τολμηρά για την εποχή πάρτι. Οι αντιδράσεις της συντηρητικής τότε κοινωνίας δεν άργησαν να ξεσπάσουν, γι’ αυτό και τρία χρόνια αργότερα, η αστυνομία σφράγισε την «Παράγκα», με βασική κατηγορία αυτή του έκλυτου βίου. Τότε ο Σίμος, που είχε ήδη «κερδίσει» τον τίτλο του Υπαρξιστή, αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα.

Η περιπλάνηση

Ταξίδεψε στην Αυστρία, στη Γερμανία, στη Νορβηγία, στη Δανία, έκανε ό,τι δουλειά έβρισκε κι έτσι εξασφάλιζε τα προς το ζην. Η περιπλάνησή του στην Ευρώπη, τον οδήγησε στο Παρίσι. Μαγεύτηκε από τη γαλλική πρωτεύουσα και έμεινε εκεί περισσότερο από δέκα χρόνια. Καθώς ήταν τσαγκάρης, εργάστηκε κυρίως, σε εργοστάσιο παπουτσιών.

Ετσι βρέθηκε στην καρδιά των γεγονότων, συναναστράφηκε τη γενιά της αμφισβήτησης, έζησε τις μεγάλες διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις με την αστυνομία που καθόρισαν τον Μάη του ’68. Με μια φωτογραφική μηχανή που του είχαν χαρίσει, φωτογράφιζε αχόρταγα τα πάντα…

Πηγή:iefimerida.gr

Δείτε ακόμη:

Βλαστός-Φυλακές Κορυδαλλού: Έπαιξε σε θεατρική παράσταση και διακρίνεται στη μάθηση