Από τον Δεληκάρη στα πτυχία των ηθοποιών (ένα κείμενο δρόμος)

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

Ένα γρήγορο διάβασμα αρκεί. Μπορείς βέβαια να πάρεις το ρίσκο να εκτεθείς σε μάταιους, φλύαρους εξυπνακισμούς διαβάζοντας αργά κείμενα – αναλύσεις που δημοσιεύουν συντηρητικά μέσα – ναι, εκείνα που διαγωνίζονται στην πιάτσα της κοινής λογικής ποιο είναι το λογικότερο – για το προεδρικό διάταγμα γύρω από την αξία των πτυχίων των ηθοποιών.

Η απολυτότητα της αρθρογραφίας τονώνει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, όχι τόσο για το ίδιο το θέμα που έχει προκύψει αλλά, κυρίως, για τη δίψα αρθρογράφων παντός καιρού και παντός είδους, να ασχοληθούν μαζί του.

Ένα δημοφιλές επιχείρημά (τους), το οποίο στην τελική καταλήγει ικανό αντεπιχείρημα, συνοψίζεται σε ιδέα που λήγει με ερωτηματικό. Γιατί να μην αλλάξουμε τη βαρύτητα ενός πτυχίου τη στιγμή που το ταλέντο είναι άυλη αξία ή η ελεύθερη αγορά δεν το αναγνωρίζει; Πόσο μάλλον όταν μια τέτοια αλλαγή μπορεί να στηριχτεί στην απαραίτητη συμμόρφωση σχετικών επιταγών της ΕΕ. Τόσοι καλλιτέχνες και μάλιστα πετυχημένοι υπάρχουν εκεί έξω που δεν το χρειάστηκαν ποτέ.

Το ίδιο ερώτημα, ελαφρώς παραλλαγμένο, μπορεί να τεθεί απλά και από την πλευρά των ηθοποιών, των ανθρώπων της τέχνης. Γιατί να υπάρξει παρέμβαση στην αξία των πτυχίων μας τη στιγμή που το ταλέντο είναι άυλη αξία ή η ελεύθερη αγορά δεν τα αναγνωρίζει; Ποια η ανάγκη του Π.Δ..;…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr