Ο εγκλεισμός και η συρρίκνωση της ανάγκης μας για ειλικρίνεια

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

γράφει η ψυχολόγος Αναστασία Νικολάου //

Είναι πραγματικά η εποχή του κορονοϊού, η στιγμή του χρόνου στην οποία ο άνθρωπος διερωτάται με ειλικρίνεια για την ύπαρξή του; Αναρωτιέται με περισσότερη από ποτέ τιμιότητα για τον κόσμο του και στέκεται κριτικά απέναντι στον σύγχρονο τρόπο ζωής, τον πολιτισμό, την ηθική και την πολιτική;

1. Η μαζική κινητοποίηση και ευαισθητοποίηση απέναντι στο φαινόμενο της πανδημίας είναι μια ενσυνείδητη προσπάθεια κατανόησης και περιγραφής του ή μια ενστικτώδης αντίδραση σε αυτό, μια αντανακλαστική απάντηση στην επικράτηση του;

2. Στην εποχή της υπερπληροφόρησης, αλλά και της απίστευτης άγνοιας, ο καθένας από εμάς καλείται να διαχειριστεί την πραγματικότητα με όρους που ξεπερνούν τις δυνάμεις του. Με επίκεντρο την πεποίθηση της ύπαρξης ενός υπέρτατου σκοπού, που να δικαιολογεί την πρόσκαιρη παρουσία του ανθρώπου στον ρευστό τούτο κόσμο, καλούμαστε να ερμηνεύσουμε και να αποκρυπτογραφήσουμε τα πάντα, να λύσουμε τους γρίφους. Κι αν δεν το κατορθώσουμε, τότε θα εφεύρουμε τους μύθους μας.

3. Πού τελειώνει η επιστήμη, η φιλοσοφία και η τεχνική και πού λοιπόν ξεκινά ο μύθος της εποχής; Τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Προσκρούοντας στο άγνωστο, στο ανεξήγητο, στο άφατο δεν μας αρκεί απλά να συνεχίσουμε να διερευνούμε, να περιμένουμε στο σωστό χρόνο μέχρι τα πράγματα να είναι στην ώρα τους, έτοιμα να μας φανερωθούν. Αντίθετα θα επιμείνουμε, θα παραβιάσουμε, θα επιχειρήσουμε να επινοήσουμε τελικά αυτό που θα εξηγήσει τα πάντα.

4. Ο κορονοϊός φωτίζει τον περιορισμό μας και αναδεικνύει με έναν τρόπο εντυπωσιακά αυθεντικό την κοινή ανθρώπινη κατάσταση. Ποτέ άλλοτε δεν μας ήταν τόσο σαφές προς το πού οδεύουμε όλοι μαζί, ακόμα κι αν ακολουθούσαμε διαφορετικές οδούς.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr