~Μνημόσυνο ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Κατάχαμα κείτονται τα άψυχα κορμιά σκεπασμένα με νεκρόχωμα λησμονημένων ευχών,
καθώς τα μνήματα βεβηλωμένα από παλιακά χρόνια τα ξέθαψαν.
Μνήμες μυρολογίστρες μουρμουρίζουν ανελέητα και συνεχόμενα με νεκρικό ρυθμό,
στροβιλιζόμενες από πάνω τους.
Οι πίκρες μνημονεύουν τα εννιάμερα με στάρι καμωμένο στις νύχτας το αξημέρωτο.

Ποια ζωή μου λες εσύ;
Ζωή ήταν τότε που η μάνα χαμογελούσε δίνοντας οξυγόνο…
Όταν ο πατέρας σε αγκάλιαζε…
Όταν το χώμα ήταν ανθισμένο σε λιβάδια ελπίδας…
Ζωή ήταν το παιδι που δεν φοβόταν τον θάνατο…
…Το όνειρο την βεράντα που έβλεπε την θάλασσα…
Το χεράκι που κάποιος κρατούσε στα πρώτα δειλά βήματα…
Κι εκείνο το αγνό χάδι που ποτέ δεν αποσκοπούσε σε τίποτα…

Τώρα δεν έχει πια.
Όλα πενθούν.
“Έφυγαν” ολοι…
Ο κύκλος βλέπεις!

Μια ίσως ιδέα “ελπίδας” κι ένα τάχα “σ’αγαπώ”.
Γεμίσαμε νεκροταφεία αισθημάτων και συναισθημάτων…
Έρχεται ο Ιερέας τώρα.
Παρακαλώ σιωπή και σέβας στα “χαμένα Όλα” !

~Ειρηάννα Γιαλιτάκη Ντούσια~
Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη