Αγέλαστοι άνθρωποι σε κάθε γωνιά, σε σπίτια κρύα... Άστεγοι στο ξεροβόρι, ψάχνουν στην κορφή του στολισμένου δέντρου κάποιας πλατείας, τα περασμένα μεγαλεία των ψυχών...
Γράφει η Ειρηάννα Γιαλιτάκη Ντούσια
~Οι eretikoi_poiites τιμούν την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας ~
Αγέλαστοι άνθρωποι σε κάθε γωνιά, σε σπίτια κρύα... Άστεγοι στο ξεροβόρι, ψάχνουν στην κορφή του στολισμένου δέντρου κάποιας πλατείας, τα περασμένα μεγαλεία των ψυχών...
Άπλωσε τα χέρια της στον κόσμο του, κοίταξε βαθιά μέσα του κι είδε χρώματα κρυμμένα σε μουντό τοπίο, αφουγκραστηκε τον ήχο της ψυχής του και μαγεύτηκε για πάντα απο το βασίλειο της καρδιάς του… Μαγεμενη νεράιδα εκείνη σε ένα βασίλειο μοναχικής πορείας… Πρίγκιπας εκείνος στον κόσμο της μοναξιάς… Εκείνη εκεί, να περιπλανιέται και να ψάχνει […]
Στο πρόσωπο μου μια ξαφνική βροχή, μια μπόρα, απ’αυτές που ξεσπούν απρόσμενα και καθαρίζουν την πλάση… Άρχισε απότομα… Ήρθε σαν λύτρωση του μαρτυρίου που ευχόμουν ένα θαύμα να το εξαφανίσει… Αυτή η βροχή θα καθάριζε την λάσπη των φιλιών που τα χείλη μου λέρωσαν … Πότισε το μυαλό μου που οι σκέψεις του είχαν απλώσει […]
Τα βουνά και τα δάση, για την άγρια ομορφιά τους… Τις λίμνες και τα ποτάμια για τις μαγικές νύχτες τους με τις νεράιδες… Τις θάλασσες του κόσμου… Για την παράξενη αύρα της γλυκόξινης αλμύρας τους… Αγαπώ την φωτιά, τις πολύχρωμες φλόγες της που χορεύουν τρελά… Αγαπώ την βροχή… Όταν πέφτει επάνω μου και με ευλογεί […]
Κατάχαμα κείτονται τα άψυχα κορμιά σκεπασμένα με νεκρόχωμα λησμονημένων ευχών, καθώς τα μνήματα βεβηλωμένα από παλιακά χρόνια τα ξέθαψαν. Μνήμες μυρολογίστρες μουρμουρίζουν ανελέητα και συνεχόμενα με νεκρικό ρυθμό, στροβιλιζόμενες από πάνω τους. Οι πίκρες μνημονεύουν τα εννιάμερα με στάρι καμωμένο στις νύχτας το αξημέρωτο. Ποια ζωή μου λες εσύ; Ζωή ήταν τότε που η μάνα […]
Η Γυναίκα… Αιώνες ολάκερους μέσα της κρατά άσπρο και μαύρο, αιώνες παλεύει με θεριά και δαίμονες… Πάλη άνιση μα αναγκαία, καθώς γεννά ζωή και πλάθει χαρακτήρες για την κάθε επόμενη ιστορία. Δέχεται πόνο ή χαρά αντίστοιχα κι αντιδρά ανάλογα… Δικαιώνεται ή αδικείται. Κι εσύ Άντρα κουτέ, αναλογίστηκες ποτέ τι ρόλο παίζεις στην παλαίστρα που μάχεται […]
Τον περίμενε καρτερικά, δίχως να χάνει την ελπίδα της συνάντησης. Ραντεβού ψυχών στον κόσμο των Ανθρώπων. Φόρεσε ότι πιο λαμπερό είχε, την Αλήθεια της και την Ελπίδα. Στα πόδια η υπομονή γοβάκι ασημένιο. Χτένισε τα μακρυά της μαλλιά και τα στόλισε με τα διαμαντένια δάκρυα της προσμονής. Κοσμήματα φόρεσε τις ευχές της. Κάτι ακόμη έλειπε […]
