Κομματική γραμμή και φασισμός

Εν προκειμένω, για την Δημοκρατία ο λόγος. Οποιοσδήποτε αγαπά την ελευθερία του, φοβάται μην την χάσει. Μία φορά να επιτραπεί στον άνθρωπο να γνωρίσει, να γευτεί την ελευθερία του και δεν μπορεί μετά να ζήσει χωρίς αυτή. Με αυτά τα υλικά -αγάπη και φόβο- φτιάχτηκε η ιδέα της δημοκρατίας. Και έχω την αίσθηση πως -ειδικά ανάμεσα σε όσους κατανοούν και μιλούν την ελληνική- αυτοί που αγάπησαν την ελευθερία τους, είναι περισσότεροι από εκείνους που αγάπησαν τη ζωή τους.

Ρώτα δέκα εκατομμύρια Έλληνες τί είναι δημοκρατία και θα πάρεις είκοσι εκατομμύρια διαφορετικές απαντήσεις. Όλες όμως θα περιέχουν την λέξη ελευθερία. Και πέραν της δημοκρατίας, δεν υπάρχει άλλος τρόπος συνεννόησης, που να απαιτεί το σεβασμό στην ελευθερία. Όλα τα άλλα συστήματα απαιτούν την υποταγή. Για αυτόν τον λόγο, όποιος αγαπά την ελευθερία του -και έχει κάτσει να το σκεφτεί λίγο το θέμα- αγαπά και την δημοκρατία. Σε αυτούς ανήκω και εγώ. Άλλωστε έχουμε και μια θεμελιωμένη στον βράχο της Ακρόπολης διαβεβαίωση, πως όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά.

Ο φόβος μου λοιπόν μήπως χάσω την ελευθερία μου, με οδηγεί να αναγνωρίσω ως νούμερο ένα εχθρό της ελευθερίας μου την αποχή. Η αποχή των γύρω μου από τις δημοκρατικές διαδικασίες είναι ο νούμερο ένα εχθρός για την προσωπική μου ελευθερία. Ίσως, μεταξύ άλλων, να εννοούσε και αυτό ο Αριστοτέλης, όταν μας εξηγούσε πως είμαστε πολιτικά ζώα: Δεν μπορείς να είσαι ελεύθερος μόνος σου. Χρειάζεσαι και τους άλλους.

Αναγνωρίζοντας όλα τα παραπάνω ως δεδομένα, προχωρώ τη σκέψη μου ένα βήμα πιό κάτω και αρχίζω να αναρωτιέμαι το γιατί. Γιατί δεν πάει ο κόσμος να ψηφίσει; Έ… εδώ να δείτε πόσες απαντήσεις θα πάρετε έτσι και αρχίσετε τις ερωτήσεις. Η εμπειρία μου τόσο στο εργοτάξιο όσο και στα έδρανα του κοινοβουλίου μου επιτρέπει να παρατηρήσω σχετικώς το εξής: ανάμεσα και σε αυτές τις εκατομμύρια διαφορετικές απαντήσεις υπάρχει ένα κοινό σημείο, η απογοήτευση. Η απογοήτευση πως το σύστημα δεν λειτουργεί καλά. Πως η ιδέα της δημοκρατίας δεν εφαρμόζεται σωστά και πως αυτό που έχουμε σήμερα δεν είναι ακριβώς δημοκρατία αλλά… wannabe δημοκρατία! Και φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα: Τί δεν πάει καλά; έχει κάποιο σχεδιαστικό λάθος το σύστημα; Τί φταίει;

Απαντώ ευθέως και κατηγορηματικά: φταίει ο τρόπος λειτουργίας των κομμάτων. Φταίει η περίφημη κομματική γραμμή. Εκεί ακριβώς ξεκινά η καταστρατήγηση και ο βιασμός της Δημοκρατίας. Η δημοκρατία στην Ελλάδα δεν πρόκειται να λειτουργήσει -και ας γεννήθηκε εδώ-  για όσο θα συνεχίζουν οι Νόμοι να ψηφίζονται από βουλευτές που είναι υποταγμένοι στην κομματική γραμμή. Και η απογοήτευση δεν θα φύγει και η αποχή θα μεγαλώνει. Γιατί τελικά δεν είναι αποχή από την δημοκρατία αλλά είναι αποχή από τον βιασμό της δημοκρατίας.

Με λίγα λόγια, όσο οι πολίτες διαπιστώνουν πως όποιον και να ψηφίσουν -ακόμα και αν τον γνωρίζουν και του έχουν προσωπικά εμπιστοσύνη- θα τον δουν να υποτάσσεται στην κομματική γραμμή, τόσο δεν βρίσκουν λόγο να πάνε να ψηφίσουν και να ενισχύσουν αυτόν τον άγνωστο που πίσω από κλειστές πόρτες γράφει την κομματική γραμμή και τη μοιράζει σε μορφή non paper υπό τον τίτλο: “Υποταχθείτε αλλοιώς έξω από το μαντρί”.

Με τους βουλευτές της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ψηφίζουν σύμφωνα με την κομματική γραμμή, τίθεται σε κίνδυνο η ελευθερία μας. Σκεφτείτε λοιπόν τί μπορεί να κάνει η κομματική γραμμή, όταν αποφασίζει να τα βάλει με τον φασισμό. Και εκεί που θα το σκέφτεστε αναρωτηθείτε αν με νόμο νικιέται ο φασισμός. Έπεται συνέχεια.