Μουσική | «Μ’ ένα όνειρο τρελό» – 7 χρόνια χρυσές χουντικές επιτυχίες

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γράφει η Χρύσα Ματσαγκάνη //

Η πρώτη αντίδρασή σου το πρωί της 21ης Απριλίου 1967, ειδικά αν ήσουν «σεσημασμένος» αριστερός (μην ξεχνάμε τη λογοκρισία ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 και μετά) ήταν να κρύψεις όλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία, με πρώτους τους δίσκους του Μίκη Θεοδωράκη.

Η διαδικασία ήταν απλή, τους έβαζες σε ένα χαρτοκιβώτιο ή τους τύλιγες σε μια κουβέρτα και τους έθαβες στην αυλή σου ή στο κοντινό χωράφι, τους έκρυβες σε καμιά καταπακτή ή τέλος πάντων ένα μέρος που δε θα έφτανε ποτέ η ασφάλεια της γειτονιάς σου σε μια ενδεχόμενη κοινωνική επίσκεψη που μπορεί να σε έστελνε κατευθείαν εξορία. Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη απαγορεύτηκε και επίσημα με το υπ’ αριθμόν 13 διάταγμα του στρατού, την 1η Ιουνίου 1967. Το ότι η Χούντα απαγορεύει και λογοκρίνει τα πάντα φαίνεται απλώς σαν μια πρόταση αλλά η αξία της μεταφράζεται σε πλείστους κινδύνους για τους δημιουργούς όπως μια βόλτα από την ασφάλεια που είναι και το πιο, ας πούμε, light μέχρι την οδό Μπουμπουλίνας που εκεί τα πράγματα σκούραιναν. Πέρα από όσους βασανίστηκαν και εξορίστηκαν για το σύνολο του μέχρι τότε έργου τους, κι ο κατάλογος είναι μεγάλος, πολλοί πέρασαν από ανάκριση απλώς για ένα τραγούδι, χαρακτηριστικό παράδειγμα η Βίκυ Μοσχολιού (που τραγούδησε με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση σε πρώτη εκτέλεση στα Δειλινά σε χουντική φιέστα τον ύμνο της Χούντας) όταν σε νυχτερινό μαγαζί τραγούδησε το «στρώσε το στρώμα σου για δυο» και λίγες μέρες μετά βρέθηκε για ανάκριση στην ασφάλεια.

Μια εποχή γεμάτη αντιφάσεις μόλις ξεκινάει. Υπάρχει η Ελλάδα που διασκεδάζει σε νυχτερινά κέντρα της Παραλιακής, τα Δειλινά, η Φαντασία, η Νεράιδα και άλλες μεγάλες πίστες παίρνουν κάθε βράδυ φωτιά και γίνονται πεδίο μάχης από τα σπασμένα πιάτα της λουσάτης πελατείας.

Εκεί εμφανίζονται ονόματα όπως η Βίκυ Μοσχολιού, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Στράτος Διονυσίου, η Πόλυ Πάνου, ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Μαρινέλα, η Μαίρη Λίντα με τον Χιώτη και άλλοι πολλοί. 7 χρόνια μεγάλες επιτυχίες που ακόμη και σήμερα ακούμε, υπήρξαν προϊόντα της εποχής εκείνης όπως «Απόψε στις ακρογιαλιές» του Βασίλη Τσιτσάνη, «Αγάπη μου επικίνδυνη» του Αντώνη Ρεπάνη, «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» του Μίμη Πλέσσα, «Ξανθή, αγαπημένη Παναγιά» του Τόλη Βοσκόπουλου, «Όνειρο Απατηλό» του Απόστολου Καλδάρα και πολλά – πολλά ακόμη με κυρίαρχα θέματα την αγάπη, τον χωρισμό και όλα τα παράγωγα αυτών τόσο που θα νόμιζε κανείς ότι στην Ελλάδα μεταξύ 1967 και 1974 οι άνθρωποι μόνο ερωτεύονταν και χώριζαν, και στο ενδιάμεσο χόρευαν και κανα τσάμικο στις εθνικές και άλλες εορτές…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr