Βασίλισσα για 13η φορά η Ρεάλ -Ο δρόμος που έχει να διανύσει η Λίβερπουλ για να γίνει Ρεάλ…

Μία εύκολη εξήγηση για ότι συνέβη ήταν ο Κάριους. “Με δύο τέτοια λάθη από τερματοφύλακα δεν γίνεται να πάρεις κούπα”. Και μία άλλη επίσης εύκολη εξήγηση ήταν “αφού ο Σαλάχ τραυματίστηκε και έφυγε από το ματς η Λίβερπουλ δεν μπορούσε να κάνει τίποτα…”.Στην πραγματικότητα όποια εξήγηση και να δοθεί, πρόκειται για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Η Ρεάλ του Ζιντάν έπαιζε με την Λίβερπουλ του Κλοπ. Τι εννοώ;

Εννοώ ότι όποιος πιστεύει ότι η Λίβερπουλ έχασε τον τελικό επειδή έχασε τον Σαλάχ, θα πρέπει να πιστεύει ότι αν συνέβαινε το ανάποδο, αν δηλαδή η Ρεάλ έχανε τον Κριστιάνο θα έχανε αυτή τον τελικό. Μόνο που η ιστορία μας έδειξε ότι αν η Ρεάλ έχανε στον τελικό με τραυματισμό τον Κριστιάνο, μάλλον θα έπαιρνε πολύ πιο εύκολα τον τελικό…

Η Ρεάλ έχει την πολυτέλεια να ρίχνει τον Γκάρεθ Μπέιλ από τον πάγκο στο ματς; Οντως, αλλά αυτή την πολυτέλεια την έχει γιατί ο Ζιντάν κόντρα σε Θεούς και Δαίμονες μέσα και γύρω από την Ρεάλ ξεκινά βασικό (χρόνια τώρα) τον Μπενζεμά. Αυτόν με τα δύο γκολ στον ημιτελικό με την Μπάγερν όπου ο Κριστιάνο δεν υπήρχε στο γήπεδο, αυτόν με το γκολ στον τελικό με την Λίβερπουλ όπου επίσης ο Κριστιάνο δεν υπήρχε στο γήπεδο.

Όλοι είχαν πέσει επάνω στον Ζιντάν μετά τον τελευταίο καταπληκτικό μήνα που είχε κάνει ο Μπέιλ για να τον ξεκινήσει.

Ο Ζιντάν τον άφησε να βουρλίζεται στον πάγκο, αλλά να βουρλίζεται με τέτοιο τρόπο που όταν μπήκε δεν… ξύνονταν για να “τιμωρήσει” τον προπονητή που τον βούτηξε στη ναφθαλίνη, αλλά λύσσαξε για να δείξει ποιος είναι…

Η Ρεάλ ήταν φαβορί γιατί ο Ζιντάν την έκανε φαβορί όλη αυτή την τριετία. Μία Ρεάλ χωρίς μεταγραφή. Μία Ρεάλ με την ίδια ακριβώς ενδεκάδα που διέλυσε πριν 12 μήνες στο Κάρντιφ την Γιουβέντους με 4-1. Μία Ρεάλ που δεν την έφτιαξε ο Ζιζού με παίκτες που αγόρασε, αλλά με παίκτες που εξέλιξε ή παίκτες που έβγαλε. Η πιο αντί – Ρεάλ λογικής ομάδα της Ρεάλ, είναι και η καλύτερη Ρεάλ της σύγχρονης ιστορίας της.

Γιατί στον τελικό δεν ήταν βασικός μόνο ο Μπενζεμά, ήταν βασικός για παράδειγμα και ο Κέιλορ Νάβας, αυτός που τρία χρόνια τώρα στην Μαδρίτη, έχει βαρεθεί να ακούει πόσο λίγος είναι ως τερματοφύλακας και πόσο δεν κάνει για την Ρεάλ. Και σε κάθε θερινή και μεταγραφική περίοδο διαβάζει πόσο σίγουρο είναι αυτή τη φορά ότι η Ρεάλ θα πάρει τον Ντε Χέα και θα στείλει εκείνον στα αζήτητα.

Ο Ζιντάν δεν έπαψε ποτέ να τον στηρίζει. Όπως και ένα σωρό άλλους “λίγους”, όπως ο Λούκας Βάσκεθ, όπως ο Ασένσιο, όπως ο Κόβατσιτς, όπως ο Νάτσο που έπαιξε στον τελικό και κανείς δεν κατάλαβε ότι βγήκε το καλύτερο δεξί μπακ στον κόσμο, ο Καρβαχάλ, ως τραυματίας.

Την ίδια ώρα έβγαινε ο Σαλάχ τραυματίας και έμπαινε ένα παιδί που αγοράστηκε με ένα σκασμό εκατομμύρια ευρώ, ο Λαλάνα και πίστευες ότι η Λίβερπουλ έπαιζε με 10. Λίγο αργότερα ο Μίλνερ δεν μπορούσε να περπατήσει από το τρέξιμο που είχε ρίξει και την υπερπροσπάθεια που είχε κάνει και ο Κλοπ λέει κοιτούσε στον πάγκο και δεν είχε ποιον να βάλει. Θα έπρεπε να έχει. Εναν τραυματία είχε η Λίβερπουλ από την μέση και μπρος, έναν, τον Τσάμπερλέιν.

Και της προέκυψε και άλλος ένας στη διάρκεια του ματς. Οπως επίσης η Λίβερπουλ επέλεξε να ζει και να παίζει με αυτόν τον τερματοφύλακα που τώρα τρώει όλο το ανάθεμα. Όσοι δεν ξέρουν καθόλου την Λίβερπουλ τον έμαθαν χθες, αυτοί που έχουν δει τρία τέσσερα ματς της Λίβερπουλ το τελευταίο δίμηνο θα θυμούνται διάφορα.

Το σουτ του Κόλαροφ στον ημιτελικό του “Ανφιλντ” με την Ρόμα, το οποίο ήταν κόπια με αυτό του Μπέιλ στον τελικό. Και εκεί η μπάλα του έφυγε μέσα από τα χέρια του Κάριους, και εκεί η μπάλα “ζωντάνεψε”, αλλά κατέληξε στο δοκάρι.

Τον Κάριους μπορείς να τον θυμάσαι και για τον μπελά που βρήκε η Λίβερπουλ στο τέλος του πρωταθλήματος για να βγει τέταρτη. Στο “Χόθορνς” με την Γουέστ Μπρομ και την Λίβερπουλ 2-0 μπροστά στο σκορ. Ο Κάριους κάνει δύο δώρα στους παίκτες της Μπρόμιτς και το 0-2 γίνεται 2-2 σε ένα δεκάλεπτο.

Αυτούς τους δύο βαθμούς που πέταξε εκεί έψαχνε στις τέσσερις τελευταίες αγωνιστικές η Λίβερπουλ να βρει, για αυτούς αγχώθηκαν. Ο άνθρωπος που… λιθοβολήθηκε ως η αιτία που έχασε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που λίγο έλειψε να της κόψει το δρόμο για την συμμετοχή στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ολοι το γνώριζαν με πρώτο τον Κλοπ, αλλά όλοι το προσπέρναγαν ενόψει του τελικού. Οπως προσπέρναγαν και το γεγονός ότι ο Κλοπ δεν θα είχε τι να κάνει αν η Λίβερπουλ ήταν πίσω στο σκορ και έπρεπε να αλλάξει κάτι στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου. Τι θα έριχνε μέσα; Τον Ινγκς; Μήπως τον Σολάνκε; Εχανε, αλλά δεν τόλμησε να βάλει κανέναν από τους δύο, όπως επί της ουσίας δεν τόλμησε να το κάνει σε όλη την διάρκεια της χρονιάς…

Οχι δεν είναι λούζερ ο Κλοπ επειδή έχασε έξι τελικούς στη σειρά, αλλά θέλει ακόμη χρόνο για να γεμίσει την ομάδα από Ρόμπερτσον και Αρνολντ, θέλει ακόμη χρήμα για δει στο “Ανφιλντ” κι’ άλλους Φαν Ντάικ, θέλει ακόμη κόπο για να κρατάει τους Κουτίνιο και θέλει ακόμη λίγο τύχη για να βρει έναν δύο ακόμη Σαλάχ. Μετά θα βρει πιο εύκολα το κουράγιο για να… απαλλαχτεί από τους Μορένο και τους Κάριους αυτού εδώ του κόσμου.

Την ίδια ώρα ο Ζιντάν θα έχει να σκεφτεί μόνο ένα πράγμα. Τι πρέπει να κάνει με τον Κριστιάνο που αυτή τη φορά δεν προκάλεσε όλους τους άλλους, τους… εχθρούς της Ρεάλ, αλλά την ίδια την ομάδα, το ίδιο το club, την ιστορία του, τους συμπαίκτες του, τον κόσμο της. Μα αμέσως μετά τη λήξη του ματς και πριν καν την απονομή ενός ιστορικού τροπαίου για την Βασίλισσα να βάλει το εγώ του πάνω απ’ όλα. Να μην σεβαστεί τίποτα; Γιατί σας κάνει εντύπωση. Ολα αυτά τα χρόνια όσο μεγάλος παίκτης είναι, τόσο μικρός άνθρωπος είναι. Απλώς το παλεύει κάποιες φορές να το κρύψει…

Πηγή: gazzetta.gr

Δείτε ακόμη:

Θρίαμβος για Ρικιάρντο στο Μονακό