~Το Λευκό μας γέννησε, Ιωάννα Καβαγιάδα ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η αγάπη για την λογοτεχνία και για την φιλαναγνωσια δεν εκφράζεται μόνο την παγκόσμια ημέρα βιβλίου αλλά κάθε μέρα.
Ο eretikos.gr και η στήλη eretikoi poiites, τιμώντας την παγκόσμια ημέρα βιβλίου, προτείνουν στους αναγνώστες τους έργα των συνεργατών – δημιουργών από τον χώρο της ποίησης και της πεζογραφίας.

Εισαγωγή

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στην μνήμη της αδελφής μου
“Σπυριδούλας Καβαγιάδα-Αλεξοπούλου ”
που έφυγε από την ζωή 30/01/2017 από
καρκίνο σε ηλικία μόλις 38 ετών
και στον αγαπημένο μου “Άγιο Παρθένιο Επίσκοπο
Λαμψάκου” προστάτη καρκινοπαθών ,του
οποίου το ιερό προσκύνημα βρίσκεται στην εκκλησία
“Ιερά υψώσεως Τιμίου Σταυρού Νικαίας”
και είχα την ευλογία να βιώσω την συμπόνια ,
το φως και την αγάπη που έχει η αγκαλιά του .

Δεδομένου ότι όλοι γεννηθήκαμε στο λευκό της αθωότητας
άσχετα αν αλλάξαμε διάφορα χρώματα
από πληγές στην πορεία της ζωής μας ,πάντα
εκεί θ΄ανήκουμε στο λευκό.Έτσι προέκυψε ο τίτλος .
Έτσι προέκυψαν και τα ποιήματα.Είμαι της άποψης πώς ότι κι αν
μας πλήγωσε στη ζωή σαν λευκό θα πρέπει να καταχωρείται μέσα
μας για ν΄ανταμώνει πάντοτε με την γαλήνη που αξίζει η ψυχή.
Επίσης ο τίτλος είναι και ποίημα εντός βιβλίου για τον άνθρωπο
που με ευλάβεια σκεπάζει το φυλλοκάρδι μου.

Απόσπασμα:
Είναι και αυτά τα μικρά που κάναμε να φαίνονται μεγάλα…
Είναι και αυτό,το κάτι είπα,κάτι είπες και
σύρθηκαν λαβωμένες αξιοπρέπειες στα πατώματα…
Είναι και αυτά που έληγαν και τα λογαριάσαμε παντοτινά…
Κάτι επίγειες παρουσίες που δεν μας στάθηκαν
και στεναχωρηθήκαμε…
Κάτι χαζά ξενύχτια για άγνωστους ανθρώπους
που μέχρι χθές νομίζαμε τους γνωρίζαμε…
Να κόβει βόλτες η μνήμη σε άλλοτε γεμάτους δρόμους,
που τώρα ερήμωσαν και να κλαίει η καρδιά
Πάνω από καμένη γή σαν να πρόκειται να καρποφορήσει
πάλι….και νομίζοντας πώς η ζωή μας ταχυδρομεί προβλήματα
και οι θεοί συνωμοτούν εναντίον μας και γελάνε…
Παρουσιάζεται ο αληθινός πόνος….
και ο μετρητής σπάει!!!….Λογαριάζεις ωμά ….
Έσπασε η γυάλα που είχες ινκόγκνιτο την ψυχή….
και ορμάει σε μια πραγματικότητα…Που ισοπεδώνει βουνά
και λυγίζει σίδερα…Τα ανάξια γίνονται στάχτη….
και το λεπτό αποκτάει αξία…που δεν σπαταλάς για ψύλλου πήδημα.Γιατί σε αυτό το λεπτό….θα μπορούσες να πάρεις
ένα αληθινό φιλί από στόματα που λείπουν και να θέσεις ερωτήματα…που θα μείνουν αναπάντητα για μια ζωή.