10 ταινίες που όρισαν το περιβάλλον του ελληνικού κινηματογράφου

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Είναι κάποιες ταινίες που περιέχουν χιλιάδες συμβολισμούς για τον ελληνικό κινηματογράφο. Ποιοι ήταν οι πιονέροι του; Ποια ταινία-σταθμός δοκίμασε να περιγράψει – πρώτη φορά – τις συνθήκες ζωής του φτωχού εργατικού πληθυσμού της χώρας; Ποια τη μετανάστευση; Ποια το περιθώριο και την ομοφοβία;

•Οι παρακάτω δέκα ταινίες, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ανήκουν σ’ εκείνες που όρισαν την πορεία του ελληνικού κινηματογράφου, άνοιξαν ή αποτέλεσαν μέρος της εξέλιξης της κοινωνίας μας. Μακριά από συγκρίσεις γύρω από την καλλιτεχνική πληρότητα εκείνων των ταινιών επιστρέφουμε στο παρελθόν της τοπικής “σκοτεινής” αίθουσας με διάθεση απλώς να συστήσουμε ονόματα, τίτλους και ημερομηνίες. Το έξτρα “σκάψιμο” στον χρόνο του ελληνικού σελιλόιντ είναι δική σας υπόθεση.

–Περιπέτειες του Βιλλάρ (1924, Ζόζεφ Χεπ) και το βουκολικό δράμα Αστέρω (1929, Δημήτρης Γαζιάδης). Διασώζουν πολύτιμες εικόνες της Αθήνας και της ελληνικής επαρχίας από τις αρχές του εικοστού αιώνα.

-Η Κοινωνική Σαπίλα (1932, Στέλιος Τατασόπουλος) που αποκαταστάθηκε πρόσφατα και αποτελεί την πρώτη ταινία μυθοπλασίας που ασχολήθηκε με τη δεινή κατάσταση των ανέργων και φτωχών εργατικών πληθυσμών των ελληνικών αστικών κέντρων.

–Ο Δράκος (1956, Νίκος Κούνδουρος) με τον αξέχαστο Ντίνο Ηλιόπουλο. Μια ταινία-σταθμός στην ελληνική κινηματογραφία με επιρροές από το φιλμ νουάρ και το νεορεαλισμό.

–Ηλέκτρα (1962, Μιχάλης Κακογιάννης), μεταφορά της ομώνυμης τραγωδίας του Ευριπίδη με την Ειρήνη Παππά. Υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας την ίδια χρονιά, ενώ κέρδισε το βραβείο καλύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς στο Φεστιβάλ των Καννών. Συνολικά κέρδισε περισσότερες από 24 τιμητικές διακρίσεις και βραβεία. Οι κριτικές της ταινίας υπήρξαν ενθουσιώδεις και με θετικά σχόλια αναφέρθηκαν στο συγκεκριμένο έργο του Κακογιάννη οι «New York Times», που θεωρούν την «Ηλέκτρα» «εκθαμβωτική εκμετάλλευση του κινηματογραφικού μέσου που μετουσιώνει το χρυσάφι της προφορικής ποίησης σε μια άλλη μορφή τέχνης». Για τη «Le Monde» το συνολικό έργο «ήταν ένα εκπληκτικό κατόρθωμα, μια ταινία συγκλονιστική, που βγάζει από τον καθένα μας ό,τι καλύτερο έχει μέσα του». Η μουσική επένδυση της ταινίας έγινε από τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν δουλειά του Σπύρου Βασιλείου.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr