Άποψη | Για μια παράσταση στο Άλφα-Ληναίος-Φωτίου…

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Κώστας Β Ζήσης

Κάποια στιγμή θα πρέπει να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για τον σεβασμό που οφείλουν τα θέατρα, οι παραγωγοί, οι συντελεστές στο θεατρικό κοινό τους που ειδικά στις δύσκολες μέρες που διανύουμε, τους επιλέγει για την έξοδο και την ψυχαγωγία τους. Και επειδή εγώ προσωπικά, ποτέ δεν κρύφτηκα πίσω από λέξεις θα είμαι πολύ συγκεκριμένος στο παράδειγμά μου και θα μιλήσω με ονοματεπώνυμα.

Θέατρο Άλφα – Ληναίος-Φωτίου, λοιπόν και προσέρχομαι να παρακολουθήσω την παράσταση του Κώστα Γάκη, «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό» του Λούις Σεπούλβεδα, ο οποίος χάθηκε πρόσφατα από κορωνοϊό (η αναφορά αυτή έχει τη σημασία της). Ακολουθώ πάντα πιστά την ΚΥΑ, και προσέρχομαι σε όλα τα θέατρα πάντα μισή ώρα με τρία τέταρτα νωρίτερα, προς αποφυγή συνωστισμού μιας και ο ίδιος ανήκω σε ευαίσθητες ομάδες. Το ίδιο έχει κάνει και πλήθος θεατών. Όμως το θέατρο έχει άλλη άποψη. Οι πόρτες παραμένουν κλειστές. Στη στοά του Άλφα γίνεται πλέον το αδιαχώρητο, το κρύο περονιάζει, το ψιλόβροχο μαίνεται, και όλοι μας στα παλτά μας τρέμουμε από την παγωνιά, ο ένας συνωστισμένος πάνω στον άλλο, με τις μάσκες μας βέβαια, πειθαρχημένοι και υπομονετικοί. Η παράσταση είναι προγραμματισμένη για τις εννιά , όμως τα λεπτά προχωρούν και δεν διαφαίνεται καμία προοπτική να ανοίξουν οι πόρτες, να γίνει ο έλεγχος και να περάσουμε στις θέσεις μας. Τελικά στις 21.02 (!)- θυμίζω πως αυτή είναι η ώρα έναρξης της παράστασης ανοίγουν οι πόρτες, στέκεται μια κοπέλα μπροστά στην πύλη του θεάτρου και προσπαθεί να βάλει τάξη και σειρά σε ένα κοινό που ορμάει στην κυριολεξία κατά πάνω της, για τον πολύ απλό λόγο ότι έχει ξεπαγιάσει. Ο έλεγχος όπως είναι φυσικό γίνεται τσάτρα-πάτρα, ειδικά στην ταυτοπροσωπία, (επιδείκνυαν μέχρι τυπωμένες ταυτότητες ή φωτογραφίες ταυτότητας στο κινητό), αλλά εν πάσει περιπτώσει ο κόσμος όπως-όπως εισέρχεται στο θέατρο, φορώντας τα μπουφάν και τα παλτά του, μιας και η πιθανότητα θέρμανσης είναι μηδαμινή και η υγρασία αισθητή. Η παράσταση επιτέλους ξεκινάει στις 21.28 ακριβώς. Χωρίς καμία συγγνώμη για την καθυστέρηση, ως να μην όφειλε κανείς. Χωρίς καμία ενσυναίσθηση. Ειρωνία: ξεκινάει με ένα λογίδριο που φαντάζει σχεδόν τρολιά, ότι τι είναι το θέατρο χωρίς το κοινό, ότι εμείς για εσάς κάνουμε αυτήν την παράσταση, μπλα μπλα μπλα και ότι κατά την έξοδό μας περιμένει ένα βιβλίο για εντυπώσεις, μπλα, μπλα μπλα.

Όμως οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr