Κριτική | «Φτηνά τσιγάρα» στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής Σκηνής: με ρομαντική αφέλεια για μια εποχή που δημιούργησε μια νέα γενιά

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Κώστας Β. Ζήσης

Η ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη, γυρισμένη το 1999, γνώρισε επιτυχία πολλά χρόνια μετά. Ίσως γιατί το κοινό που απευθυνόταν, ωρίμασε μέσα στα χρόνια της απολεσθείσης ψευδεπίγραφης ευμάρειας, που ποτέ δεν εκφράστηκε με πραγματικούς αλλά μόνο με «χρηματιστηριακούς», πλαστικούς όρους. Η ταινία με κεντρικό της ήρωα, έναν άνεργο νέο, που περιφέρεται με ύφος μποέμ στη νυχτερινή Αθήνα, που έρχεται σε επαφή με τον υπόκοσμο και την παραοικονομία που ανθεί, που είναι μέρος αντροπαρέας σε συνοικιακή καφετέρια που έχουν μοναδικό θέμα συζήτησης το σεξ και που αποκαλύπτεται κατά τι περισσότερο συναισθηματικός μέσα από τη γνωριμία και επαφή του με μια κοπέλα μέσα σε μια βραδιά, δεν είναι τίποτα άλλο από μια απόπειρα εμπεριστατωμένης «αγιοποίησης» μιας (αντι)κοινωνικής συμπεριφοράς που εφορμείται αποκλειστικά και μόνο από το «εγώ». Τα πρότυπα αλά Τσε Γκεβάρα έχουν πια ευτελιστεί μέσα στην εμπορευματοποίησή τους, και η μόνη προοπτική που ανοίγεται και ενισχύεται (γιατί είναι και πιο εύκολη να χειραγωγηθεί) είναι η ατομική πορεία και διαδρομή στην κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο, ότι τίποτε απ’ ότι συμβαίνει σ’ εκείνη την εποχή στην Ελλάδα και τον κόσμο, δεν ακουμπά και δεν επηρεάζει, ούτε καν φευγαλέα, τη σκέψη και τη συμπεριφορά του ήρωα.

«Συλλέκτης στιγμών» δηλώνει ο ήρωας που δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να δηλώσει την καταγωγή του, άνεργος από πεποίθηση (ως φαίνεται) και όχι από την κρίση ή άλλους παράγοντες, απομακρισμένος και απαλλαγμένος (πως και γιατί δεν αφορά) από βιοπορισμό, μας μεταφέρει ιστορίες από καφενεία, περιπλανώμενος σαν ονειροπόλος Δον Κιχώτης χωρίς όμως κάποια Δουλτσινέα ως στόχο και προοπτική, εξιδανικεύοντας την ανεργία, τη μοναξιά, την κατάθλιψη, την απογοήτευση ως τη χρυσή επιλογή αντιμετώπισης της ζωής. Βεβαίως, είναι αδύνατον να στηριχτεί ρεαλιστικά ένας τέτοιος ιδανικός «υπαινιγμός», μιας και η πραγματικότητα είναι συντριπτικά διαφορετική, και αναπόφευκτα η καταφυγή στο σουρεαλισμό και το όνειρο προβάλλει μονόδρομος.

Είκοσι χρόνια μετά, ο Κωνσταντίνος Ρήγος αναβιώνει τον κόσμο των «Φτηνών Τσιγάρων» στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σε μορφή μιούζικαλ, με πολύ δυνατό όπλο τη μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, ο οποίος είχε και την επιμέλεια της μουσικής της ταινίας. Παρών στη σκηνή και ο ίδιος ο Ρένος Χαραλαμπίδης, σε ρόλο αφηγητή αλλά επί της ουσίας στον ίδιο το ρόλο του ήρωά του, του Νίκου είκοσι χρόνια μετά και σε πλήρη διάλογο με τον Νίκο του 2000, που ερμηνεύει με πολύ ζωντάνια και εξωστρέφεια ο Θάνος Λέκκας. Και από κοντά οι Τάκης Βαμβακίδης, Αθηνά Βρούβα, Πάρις Θωμόπουλος, Idra Kayne, Σοφία Κουρτίδου, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Δημήτρης Ναλμπάντης, Χριστίνα Στεφανίδη και Ίαν Στρατής με ζωή και ενέργεια.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr