Νότης Μαυρουδής: “Η βαρβαρότητα είναι η αδελφή του φόβου”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Πέθανε σε ηλικία 77 ετών ο Νότης Μαυρουδής, βραβευμένος συνθέτης και κιθαρίστας με περισσότερο από μισό αιώνα αδιάλειπτης παρουσίας στην ελληνική μουσική. Ο καλλιτέχνης τραυματίστηκε θανάσιμα το βράδυ της 3ης Ιανουαρίου 2023 στο σπίτι του στην Κουκουράβα Πηλίου, όταν έπεσε από ύψος τριών μέτρων. “Αν κάτι χαρακτήριζε τον πατέρα μας Νότη Μαυρουδή ως άνθρωπο, ήταν η καλοσύνη του, το ήθος και η σεμνότητά του. Με τον ίδιο σεμνό τρόπο σας ανακοινώνουμε τον ξαφνικό θάνατό του. Η πολιτική κηδεία του θα γίνει στο Χαλάνδρι τις επόμενες ημέρες. Η γυναίκα του Βάσω, τα παιδιά του Ροδή και Χάρης και τα εγγόνια του Ιάσονας, Αριάδνη, Έλλη και Οδυσσέας”, έγραψε στο Facebook ο γιος του Χάρης Μαυρουδής.

Ο Νότης Μαυρουδής γεννήθηκε το 1945. Τα δυο πρώτα χρόνια της ζωής του τα έζησε στη φυλακή δίπλα στη μητέρα του, που ήταν πολιτική κρατούμενη. Το 1958 ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο με καθηγητή τον Δημήτρη Φάμπα και πήρε το δίπλωμα το 1969 με ‘Αριστα. Το 1970 εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου του ανατέθηκε η έδρα κλασικής κιθάρας στη Scuola Ciciva di Milano, στην οποία δίδαξε έως το 1975. Το 1970 επίσης παρακολούθησε τα μαθήματα της Ακαδημίας Santiago de Compostella στην Ισπανία με τον Jose Tomas. Το 1975 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα και από αυτή τη χρονιά δίδαξε κλασική κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο. Ως συνθέτης και σολίστ έχει δώσει πολλά ρεσιτάλ σε πολλές χώρες (Ελλάδα, Ιταλία, Φινλανδία, Ελβετία, Γερμανία, Ουγγαρία, Αυστρία, Κούβα). Ως καθηγητής στο Εθνικό Ωδείο Αθήνας είχε μαθητές αρκετούς δημοφιλείς καλλιτέχνες, όπως οι Μανώλης Ανδρουλιδάκης, Σωκράτης Μάλαμας, Παναγιώτης Μάργαρης, Γιώργος Μελάς, Λάμπρος Ντούσικος, Δημήτρης Σωτηρόπουλος κ.ά.

Ο Νότης Μαυρουδής μας είχε μιλήσει για τη ζωή και το έργο του. Η συνέντευξη μαζί του ήταν ένας φάρος πίστης και ειλικρίνειας για τη ζωή και την τέχνη.

του Γιάννη Παναγόπουλου //

Δεν έτυχε να γνωριστούμε από κοντά ως σήμερα αλλά να… τώρα πέντε, έξι λεπτά από τη στιγμή που είπαμε “Χαίρω πολύ” είναι σαν το προσιτό και η καλοσύνη να κυβερνούν τον χρόνο που θα περάσουμε μαζί. Ο Νότης Μαυρουδής αφιέρωσε ταλέντο και ζωή στην εξέλιξη εκείνης της μουσικής που δεν ξεχωρίζει τον εαυτό της από την κοινωνία αλλά είναι δεμένη σφιχτά μαζί της. Η αφήγησή του γύρω από σειρά καλλιτεχνικών περιόδων που συνδιαμόρφωσε με κορυφές του πνεύματος συναρπάζει. Αυτός ο άνθρωπος που γεννήθηκε το 1945 μπήκε στη μουσική επαγγελματικά πριν γίνει είκοσι ετών, σήμερα εξακολουθεί να ηχογραφεί μουσική, να έρχεται σε διάλογο με τον εαυτό του και τους άλλος γράφοντας. Σε μια περίοδο που ο μονόλογος της βαρβαρότητας μοιάζει να σκιάζει την ελευθερία του διαλόγου ο μελωδικός τρόπος σκέψης παράγει φως σπάνιο στις μέρες μας.

-Είναι αλήθεια πως η μητέρα σας διατηρούσε ραφείο στην Καλλιθέα;

Η μάνα εργαζόταν στο σπίτι. Δεν διέθετε κανένα οίκημα ιδιαίτερο για τη μοδιστρική. Ο πατέρας είχε ένα πλυσταριό, στιλ αποθήκης, όπου και μαστόρευε τα τσαγκαρικά του. Μιλάμε για βιοπαλαιστές της εποχής τους, κατάφεραν να θρέψουν και να σπουδάσουν τα τέσσερα παιδιά τους. Αναφέρομαι σε μια πολύ δύσκολη εποχή η οποία ξεκινάει μέσα στην κατοχή και τον εμφύλιο και στις γνωστές συνθήκες της εποχής. Στη συνοικία της Καλλιθέας η οποία, σαν στάμπα, έχει καταχωρηθεί στη μνήμη μου ως η δική μου Γειτονιά των Αγγέλων. Μην σκεφτόσαστε τη σημερινή ανάπτυξη και την ακατανόητη, εγκληματική ανοικοδόμηση της Καλλιθέας. Αναφέρομαι σε μια συνοικία ήρεμη, με τις βίλες της, τους κήπους, τις πολλές αλάνες, τους φοίνικες, την ευτυχή ένωση με την παραθαλάσσια πλευρά της στις Τζιτζιφιές. Τα ταβερνάκια, τη Φιλαρέτου, τους γύρω δρόμους πίσω από τον Άγιο Νικόλαο, με τους πρόσφυγες Mικρασιάτες, Ποντίους, Αρμένηδες. Ένα λαϊκό μείγμα συμπολιτών σε αγαστή συμβίωση, η οποία δημιούργησε επικοινωνιακό πολιτισμό, εμπόριο και ανάπτυξη. Θυμάμαι τα τραμ που τα καβαλούσαμε οι πιτσιρικάδες για να πάμε Κλαυθμώνος, Ομόνοια. Μια ανάγκη ζωής που ξεπερνούσε τις τόσες δυσκολίες και τη φτώχια της μετεμφυλιακής εποχής. Παραλείπω πολλά και διάφορα ευχάριστα και δυσάρεστα· πάντως τα πρώτα 24 χρόνια της ζωής μου, τα έζησα στην Καλλιθέα.

-Πότε συνειδητά μπήκατε στην μαγικό κόσμο της κιθάρας;

Από το 1957 ξεκίνησα τη μαθητεία μου στο παράρτημα του Εθνικού Ωδείου της Καλλιθέας, με την αγαπημένη Λίζα Ζώη, τελειόφοιτη της σχολής του Δημήτρη Φάμπα). Δύο χρόνια μετά, πέρασα στον Φάμπα και συνέχισα τη μελέτη μου. Ομολογώ πως άρχισα από τότε να εστιάζω τη ματιά μου προς τη μουσική που παρήγαγαν τα δάχτυλά μου. Τότε άρχισα να διαπιστώνω την μαγεία που κρύβεται πίσω από τις νότες…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr