Συνέντευξη | Θεοδοσία Τσάτσου: “Δεν υπάρχει όραμα πια πουθενά”

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Γιάννης Παναγόπουλος

Όσα έχει να πει, θέλει να τα πει δυνατά. Η Θεοδοσία Τσάτσου πλέει στο δικό της καλλιτεχνικό πέλαγος. Έχουν περάσει κοντά στις τρεις δεκαετίες από την εποχή που έσκασε με τους Μπλε στην Ελληνική δισκογραφία και με κομμάτια σαν τα “Νιώθω ενοχές”, “Φοβάμαι” ήταν σαν να μας φώναξε πως η έννοια «ροκ τραγουδίστρια» δεν είναι, τελικά, εξαφανισμένο είδος στη χώρα. Η ερμηνεύτρια, συνθέτης, στιχουργός με τη ροκ-μπλουζ-world φωνή που συνειδητά απαρνήθηκε τη συμβατική καριέρα, στο πέρασμα του χρόνου εμφανίζονταν  και εξαφανίζονταν αφήνοντας γερά ραδιοφωνικά σινγκλς –“Που να’ σαι τώρα”, “Ζωή”– υπάρχει γύρω μας με τους δικούς της όρους. Οι εμφανίσεις, με την μπάντα που τη συνοδεύει, στο Faust 8, 22, 29 Δεκεμβρίου 2022 και 5 Ιανουαρίου 2023 έχουν το δικό τους ενδιαφέρον. Η Θεοδοσία θα ζει για τρεις ώρες στη σκηνή. Πόσοι καλλιτέχνες το αντέχουν αυτό πια;

-Σε θυμάμαι στους Μπλε. Σε θυμάμαι και μόνη σου αμέσως μετά από αυτούς. Σε συναντώ σήμερα μετά από πολλά χρόνια. Με τα live που δίνεις στο Faust είναι σαν να επανασυστήνεσαι στο κοινό;

Υπάρχω και παίζω, άσχετα αν το μαθαίνει ο κόσμος. Έπαιξα στο Half Note πριν τον κορονοϊό, έπαιξα και μετά. Έκανα μερικά live εκεί γιατί μου αρέσει ο χώρος. Όπως και να έχει, υπάρχω. Οι περισσότεροι νομίζουν πως συμβαίνει το αντίθετο, απλώς η φάση που κάνω δεν διαφημίζεται και τόσο. Μπορεί να μην ακούγεται, μπορεί να μη μαθαίνεται αλλά υπάρχει μια συνέχεια σε αυτό που κάνω.

-Θα υπάρξουν και νέες ηχογραφήσεις;

Γράφω και ηχογραφώ συνέχεια στο σπίτι. Αλλά το πότε θα μπούμε με το συγκρότημα στούντιο για να κάνουμε άλμπουμ είναι κάτι που δεν το γνωρίζω.

-Θα το ήθελες αυτό πάντως;

Φυσικά και θα το ήθελα, απλώς τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα για εμάς τους καλλιτέχνες. Πια, μια δισκογραφική παραγωγή πρέπει να τη στηρίξεις οικονομικά μόνος σου. Δεν γίνεται αλλιώς.

-Καλλιτεχνικά συστήθηκες στο κοινό σε μια εποχή που υπήρχε δισκογραφία, που υπήρχαν οι δισκογραφικές εταιρείες.

Συγνώμη που σε διακόπτω, οι δισκογραφικές εταιρείες δεν σταμάτησαν να υπάρχουν.

-Δεν έχουν όμως την ίδια δυναμική πια.

Κοίτα, δεν ασχολούμαι καθόλου με το κοινοβούλιο της μουσικής σκηνής. Είμαι σε άλλη φάση εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν με ενδιαφέρουν οι εταιρείες. Εκτός αν υπάρξει κάποια που θα κυκλοφορήσει το υλικό μου χωρίς να μου ζητήσει να τραγουδήσω με κάποιον άλλο ή να ερμηνεύσω τραγούδια άλλου συνθέτη. Δεν μου άρεσε, δεν μου αρέσει ο τρόπος που χειρίζονται τους καλλιτέχνες οι εταιρείες. Μιλώ για εκείνες που έχω συνεργαστεί. Κάποτε, παραγωγός μεγάλης δισκογραφικής φίρμας μου είπε στα μούτρα ξεκάθαρα: “Δεν αντέχω άλλο πια τους καλλιτέχνες”. Αυτό είναι το θέμα. Φτιάξανε ένα σκηνικό που δεν έχουν προβλήματα μ’ εμάς τους καλλιτέχνες. Από τη στιγμή που δέχεσαι να παίξεις το παιχνίδι όπως το έχουν σκηνοθετήσει, η τέχνη χάνεται. Αυτό το παιχνίδι δεν το έπαιξα ποτέ. Έκανα κάποια πράγματα για να μπορέσω να υπάρχω αλλά δεν θυσιάστηκα. Υπήρξε μια εποχή που αναρωτιόμουν “είμαι η Θεοδοσία η δικιά μου ή η Θεοδοσία η δική τους;”.

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr