Στην πρόβα | «Ο πίθηκος Ξουθ» από την Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη στο θέατρο Σταθμός: η τιμωρία του ανθρώπου να πιθηκίζει

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Κώστας Β. Ζήσης

Δύο σκαλωσιές που οδηγούν σε μια έντονη χρυσοκίτρινη θεατρική αυλαία, είναι το πρώτο που κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή μπαίνοντας στο Θέατρο Σταθμό. Αυτό το απόλυτο θεατρικό σύμβολο είναι και το στίγμα της παράστασης της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη, του αγνώστου εν πολλοίς έργο, του επίσης αγνώστου εν πολλοίς Ιάκωβου Πιτσιπίου. Ένα μυθιστόρημα, γραμμένο το 1848 που αποτελεί το πρώτο δείγμα νεοελληνικής γραφής φανταστικού μυθιστορήματος, και που εντυπωσιάζει με τη διαχρονική (και επομένως σύγχρονη) θεώρησή του σε ζητήματα όπως η φύση και η ταυτότητα του ανθρώπου μέσα στο πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον.

Η παράσταση ανεβαίνει σε θεατρική διασκευή Ευγενίας Μαραγκού, σε από κοινού δραματουργική επεξεργασία της ίδιας με την σκηνοθέτιδα Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη και σε φιλολογική επεξεργασία Δημήτρη Κουρούμπαλη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια έχει επιμεληθεί ο Γιώργος Λιντζέρης, η πρωτότυπη μουσική ανήκει στον Κώστα Νικολόπουλο, η διδασκαλία κίνησης είναι από την Φρόσω Κορρού ενώ τα φώτα έχει σχεδιάσει η Μελίνα Μάσχα. Τον δύσκολο ρόλο του Ξουθ αναλαμβάνει ο Δημήτρης Κουρούμπαλης, ενώ συμπράττουν επί σκηνής οι Αντιγόνη Μακρή, Ευγενία Μαραγκού, Νίκος Μέλλοςκαι Πηνελόπη Σεργουνιώτη.

Παρακολούθησα το πρώτο γενικό «πέρασμα» της παράστασης, και είναι δύο τα πολύ κομβικά σημεία που «ευχαριστήθηκα» με την ουσιαστική σημασία της λέξης την παράσταση. Το γάργαρο κείμενο του Πιτσιπίου, σε μια γλώσσα αριστοτεχνικά δομημένη που διατηρώντας στο ακέραιο τη λόγια καταγωγή της αναδεικνύει τη λαϊκότητά της, και την ευρηματική σκηνική απόδοση της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτου, που καταφέρνει όχι ξερά να εκσυγχρονίσει αλλά να αναδείξει τη διαχρονικότητα αυτού του κειμένου με καθαρά θεατρικές αναφορές….

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr