Βραβεία Όσκαρ – Ένας θεσμός αναχρονιστικός;

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Τα βραβεία Όσκαρ δεν τα πήγαν καλά τα τελευταία χρόνια. Η φθίνουσα δόξα τους έχει επισημανθεί από πολλούς, καθώς σημειώθηκαν πολυάριθμα φιάσκο και ακυρώσεις τηλεοπτικών τελετών που επιδεινώθηκαν από την πανδημία. Η Ακαδημία εκπροσωπώντας διαχρονικά το Χόλιγουντ και επικυρώνοντάς το, έχει γίνει υπόλογη σε μια βιομηχανία ψυχαγωγίας διαποτισμένη από μισογυνισμό και ρατσισμό (#Oscarssowhite).

Με τα χαμηλότερα ποσοστά τηλεθέασης από ποτέ το 2021, τα Όσκαρ χάνουν εμφανώς την αξιοπιστία και το κύρος τους στην παγκόσμια σκηνή – τα δύο στοιχεία που είναι τόσο αναπόσπαστα στη διαρκή ισχύ του.

Ίσως αυτό να εξηγεί μια κάποια εξέλιξη ως προς την επιλογή των ταινιών που ήταν υποψήφιες φέτος. Υπήρξε αύξηση στις διεθνείς υποψηφιότητες, μαζί με άλλες πρωτιές, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης γυναίκας που προτάθηκε για καλύτερη φωτογραφία (Άρι Βέγκνερ, Η εξουσία του σκύλου).

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο φέτος για τα Όσκαρ είναι ο αριθμός των μη αμερικανικών ταινιών που ήταν υποψήφιες σε περισσότερες κατηγορίες πέρα από την καθιερωμένη «καλύτερη διεθνή ταινία μεγάλου μήκους» – η οποία μέχρι το 2020 ονομαζόταν «καλύτερη ξένη ταινία». Τα Παράσιτα ήταν το πρώτο “ξενόγλωσσο” φιλμ το 2020 που κέρδισε το βραβείο της καλύτερης ταινίας, μαζί φυσικά με το βραβείο για την καλύτερη διεθνή ταινία υπερβαίνοντας τα μέχρι τότε καθιερωμένα πρότυπα της Ακαδημίας.

•Ξεπερασμένες (αναχρονιστικές) κατηγορίες
Η προβληματική φύση της κατηγορίας «καλύτερη διεθνής/ξένη ταινία» έχει επισημανθεί από πολλούς, παρατηρώντας τον αυθαίρετο τρόπο με τον οποίο ορίστηκαν αυτά τα βραβεία μέσω απλοϊκών κατηγοριοποιήσεων και κριτηρίων. Για παράδειγμα, το 2020, η νιγηριανή ταινία, Lionheart, αποκλείστηκε επειδή ήταν γυρισμένη κυρίως στα αγγλικά. Τα αγγλικά ωστόσο είναι η εθνική γλώσσα της Νιγηρίας μετά την ιστορία του αποικισμού από την πρώην Βρετανική Αυτοκρατορία…

διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: fragilemag.gr