Κλέλια Ρένεση: “Καρφιά” στους ψυχοπονιάρηδες που δεν πάνε σε διαδηλώσεις

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Συνέλθετε. Καρφώνεστε, λυσσάτε και βουλιάζετε» απαντά η Κλέλια Ρένεση σε όσους την κατηγορούν για την παρουσία της μαζί με την κόρη της στην ειρηνική διαδήλωση για την τραγωδία των Τεμπών που εντέλει η αστυνομία έπνιξε στα χημικά.

Η ηθοποιός δέχτηκε σωρεία αρνητικών σχολίων ότι δήθεν εξέθεσε το παιδί της σε κίνδυνο παίρνοντας το μαζί στην διαμαρτυρία για το έγκλημα στα Τέμπη της Κυριακή.

Η ίδια σε μία ιδιαίτερα καυστική ανάρτησή της τους συνιστά «να κάνουν focus την ανησυχία τους στα εγκλήματα που γίνονται κάθε μέρα εις βάρος των δικών τους παιδιών, φίλων, συγγενών απ την εγκληματική αμέλεια των κυβερνήσεων».

«Κάντε μας τη χάρη ψυχοπονιάρηδες και κατεβείτε σε καμία διαμαρτυρία για το κοινό καλό και αφήστε την υπερευαισθησία και την υποκριτική τέχνη για κάνα σανίδι» γράφει αιχμηρά η ηθοποιός απευθυνόμενη στους επικριτές της.

Ολόκληρη η ανάρτηση της Κλέλιας Ρένεση

«Σε όλους όσους «ανησυχούν» για το αν εξέθεσα το παιδί μου σε κίνδυνο, παίρνοντας το μαζί στην διαμαρτυρία για το έγκλημα στα Τέμπη της Κυριακής, θα τους πρότεινα να κάνουν focus την ανησυχία τους στα εγκλήματα που γίνονται κάθε μέρα εις βάρος των δικών τους παιδιών, φίλων, συγγενών απ την εγκληματική αμέλεια των κυβερνήσεων. Εγώ μάχομαι για όλα τα παιδιά, δικά μου ή δικά σας δεν έχει σημασία.

Η ασφάλεια του δικού μου παιδιού όταν εγώ είμαι παρούσα είναι δεδομένη. Κάντε μας τη χάρη ψυχοπονιάρηδες κ κατεβείτε σε καμία διαμαρτυρία για το κοινό καλό και αφήστε την υπερευαισθησία κ την υποκριτική τέχνη για κάνα σανίδι. ΚΟΙΝΩΣ, ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ, ΚΑΡΦΩΝΕΣΤΕ, ΛΥΣΣΑΤΕ Κ ΒΟΥΛΙΑΖΕΤΕ.

Υγ. Τα μικρά παιδιά τα είχαμε όλοι στην άκρη της συγκέντρωσης, με εύκολη διαφυγή, κ μηδέν ρίσκο. Οι μεγάλοι πηγαινοερχόμασταν στα σημεία . Μόλις τα ΜΑΤ έξω απ τη βουλή , φόρεσαν τις μάσκες τους (πριν καν ακουστεί το πρώτο Μπαμ, μιλάμε για μαντικές ικανότητες) ξέραμε από εμπειρία ότι θα αρχίσει το πατιρντί κ πήραμε τα παιδιά από κει αμέσως. Παρεμπιπτόντως , για τα παιδιά μας μαχόμαστε, αυτό νομίζω είναι αυτονόητο ακόμα κ στον πιο λυσσασμένο κακιασμένο κόπρο.

Υγ2. Η «ασφάλεια» των παιδιών είναι υποκειμενική . Κάποιοι δεν τα βάζουν στη θάλασσα επειδή μπορεί να ‘χει τσούχτρες, κάποιοι δεν τα αφήνουν στην κούνια μην πέσουν, κάποιοι δεν πάνε σε ακριτικά νησιά μην τύχει κάτι. Εγώ θεωρώ ότι ασφαλίζω το παιδί μου μαθαίνοντας του τον τρόπο να ζει, να διαμαρτύρεται για τα υπόλοιπα παιδιά του κόσμου, να μαθαίνει να ζει χωρίς κινητά κ οθόνες, να ξέρει πότε να φυτεύει την ντομάτα, να ξέρει να κοιτάει το φεγγάρι στο ολοσκόταδο. Είμαι πολύ επικίνδυνη μάνα τελικά…»