Συνέντευξη | Η συνειδητή τζαζ του Στέλιου Χατζηκαλέα

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Συνέντευξη: Γιάννης Παναγόπουλος
Εικόνες: Marios Vergoulis, Nicolas Chryssos

Δεν είναι επικοινωνιακή γκαζιά. Το άλμπουμ του τρομπετίστα Στέλιου Χατζηκαλέα Dignity είναι υπέροχο. Απλά πράγματα. Όμορφα πράγματα. Αυτός ο μουσικός συστήθηκε στη μουσική μέσα από όλες τις πιθανές και απίθανες πόζες που θα μπορούσε να πάρει, από ακροατής σε DJ, από μουσικός ως καθηγητής μουσικής στην Παλαιστίνη. Το Dignity είναι ένας δίσκος που ανήκει στη τζαζ και ακούγοντάς τον νιώθεις το ταλέντο των μουσικών που συμμετέχουν να ταξιδεύει ελεύθερο. Ψαξ’ το, άκουσέ το.

Dignity. Ποια σημασία έχει η λέξη στο άλμπουμ σου;

Dignity προφανώς σημαίνει αξιοπρέπεια. Σε όλα τα επίπεδα. Πρώτα απ’ όλα στον τρόπο με τον οποίο οι
εμπειρίες μου από τη ζωή στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη αποτυπώθηκαν σε μελωδία, αρμονία και ρυθμό, έπειτα στο χαρτί κι αργότερα με την ειλικρίνεια που η συγκεκριμένη μουσική πέρασε από το χαρτί στα αυτιά σας. Τον τρόπο με τον οποίο ηχογραφήθηκε δηλαδή και όλη την τεχνική επεξεργασία που υπέστη μέχρι εσείς να το ακούτε. Από κει και πέρα σημαίνει την υπεράσπιση του δικαιώματος στην ύπαρξη, την αντίσταση, τη συλλογικότητα, τον διαρκή αγώνα των καταπιεσμένων για ένα καλύτερο σήμερα, με αξιοπρέπεια!

Πώς βρέθηκες στην Παλαιστίνη;

Είχα φύγει από την Ελλάδα το 2015, μετά από εκείνο το τρελό καλοκαίρι του δημοψηφίσματος, κι εγκαταστάθηκα στο Βέλγιο με σκοπό να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Μετά από αυτό η οικονομική μου κατάσταση ήταν τραγική κι έψαχνα σε όλα τα μέρη του κόσμου να δουλέψω μ’ έναν μόνιμο μισθό ώστε να ρεφάρω τη χασούρα της επιλογής μου. Κάποια στιγμή είδα μια αγγελία του Edward Said National Conservatory of Music στην Παλαιστίνη, όπου ζητούσανε καθηγητή τρομπέτας. Κατευθείαν έκανα αίτηση, συνέντευξη κι έφυγα. Ανέκαθεν ήθελα να πάω για πολιτικούς λόγους, οπότε έκατσε τέλεια.

•Η μουσική ήταν είναι και θα είναι μία παγκόσμια γλώσσα και, αν θέλεις τη γνώμη μου, ποιείται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη μη γνωρίζοντας έθνη, πατρίδες, χρώμα, φύλο

Η μουσική είναι η μοναδική από τις τέχνες που έχουν γλιτώσει από την επέλαση της παγκοσμιοποίησης;

Αλήθεια; Δε συμφωνώ! Αν γλίτωσε τότε πώς ένας Αμερικανός τρομπετίστας και συνθέτης από Ιρακινούς γονείς συνεργάζεται με Γάλλους, Άραβες και λοιπούς μουσικούς; Πώς αυτός συνδυάζει το αραβικό μακάμ και τον σύγχρονο τζαζ αυτοσχεδιασμό κρατώντας την ευρωπαϊκή αισθητική στη δισκογραφία του; Και αναφέρομαι στην περίπτωση του αγαπητού μου συναδέλφου Amir El Saffar. Ακόμα και η μουσική βιομηχανία που στηρίζει όλο αυτό το οικοδόμημα είναι πέρα για πέρα παγκοσμιοποιημένη. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της ECM και ACT (από πλευράς δισκογραφικών) που ολοένα και περισσότερο προσεγγίζουν τη λεγόμενη αισθητική της world music και αναγκάζονται ακόμα και αυτές πλέον να διαθέτουν τη μουσική τους σε ψηφιακές πλατφόρμες streaming. – Να σου θυμίσω πως ο παραγωγός και ιδιοκτήτης της ECM, Manfred Eicher, σε συνεντεύξεις του πριν 4-5 χρόνια ήταν κάθετα αντίθετος με τη λογική του streaming, αλλά ακόμα και του tracking (να χωρίζεις τον δίσκο σου δηλαδή σε tracks..), ενώ πλέον όλοι οι δίσκοι της ECM κυκλοφορούν σε tracks και σε stream. Η μουσική ήταν είναι και θα είναι μία παγκόσμια γλώσσα και, αν θέλεις τη γνώμη μου, ποιείται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη μη γνωρίζοντας έθνη, πατρίδες, χρώμα ή φύλο…

διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο: fragilemag.gr