~Βαδίζοντας και Βυθίζοντας, Κατερίνα Χ.Σκιντζή ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Η αγάπη για την λογοτεχνία και για την φιλαναγνωσία δεν εκφράζεται μόνο την παγκόσμια ημέρα βιβλίου αλλά κάθε μέρα.
Ο eretikos.gr και η στήλη eretikoi poiites, τιμώντας την παγκόσμια ημέρα βιβλίου, προτείνουν στους αναγνώστες τους έργα των συνεργατών – δημιουργών από τον χώρο της ποίησης και της πεζογραφίας.

~Σεισμός καρδιάς~

(Αφιερωμένο στον παπού μου Ευάγγελο Τσιμαράτο)

Αυτό το γκρίζο στη φωτογραφία
πόσο απλώθηκε έξω από αυτήν,
στη θάλασσα μπροστά μου την άλικη
και στου μυαλού την τρικυμιώδη νοσταλγία…
Αυτή η σκόνη η σεισμική
γιατί με πάει σε ένα άγνωστο συμβάν ,
τι συμβολίζει και το είναι μου λιγώνει ακαριαία;
Πως με συνδέει στις υπόγειες διαδρομές,
που χρόνια καραδοκούν οι ύαινες της θύμησης
σαν πλημμυρίδα να με λούσουν ,
να με κατατροπώσουν και …ύστερα
στα ύστερα ως ναυαγό να με ξεβράσουν
και τις γενεσιουργές πληγές
με άλικο άλας να επουλώσουν;;;
Άπατρις χωρίς ούτε μια ρίζα
με έναν τόπο ονειρικό να με ορίζει,
αλλά μιας γλυκιάς πατρίδας με εξόρισαν οι ορίζοντες
και από των Πετανών το βότσαλο με χώρισαν,
το είναι μου στα χρόνια… απελπίζοντας…
Βοές να γραζάρουν στα απόψυχα
μιας ενθύμησης απόκοσμης , ομηρικής αδιόρατα …
Κι αν κάτσεις να σκεφτείς
πως δεν υπάρχει ρίζα καμία πλέον,
ούτε παραφυάδα ,ούτε ξερό αποκαΐδι κάπου,
ούτε σε χέρσο ξερολιθιάς έστω …
πάρεξ ένα κεραμίδι …ίσως…
Πως χάνονται γενιές ανθρώπων …
Πως χάρβαλα μένουν οι ερημιές των τόπων …
Πως ζωοδότρα μόνο η μνήμη μιας γλύκας που δεν έζησες ,
δεν ένοιωσες ούτε το χάδι της,ούτε ένα μικρό ρημάδι της…
Κι όμως κάτι ηρωικό υπάρχει να σε γλυκαίνει,
αυτή η ζωή … αυτός ο τόπος …
σαν σε ξαφνιάζει η νοσταλγία του άκληρου ,
του απροσδόκητου…
Σαν μπαμπεσιά…
σου φαίνεται αυτή η απαρηγόρητη πίκρα,
που σε πλημμύρισε με δάκρυα
χωρίς σημάδια… μόνο με ένα αγκάθι στην καρδιά ,
που ασυνείδητα σε χτύπησε στην τελευταία σου ικμάδα…
Έτσι ανακαλύπτεις τώρα πια …ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΆΠΑΤΡΗΣ
Αυτό που αγαπάς, δεν έχει ρίζες , στέγη , χώρο
πάρεξ τα λίγα σου εκατοστά καρδιάς και σπλάχνων
που έχουν μέσα τους τον τόπο όλο…
Αυτόν που δεν τον έζησες ,αλλά η ψυχή σου αποζητά
τώρα που σου αποκαλύφθηκε το μέγεθος της ομορφιάς
του,
σύρε ψυχή και αύρα και καρδιά σιμά του …
ψυχής πατρίδα τα δάκρυα σου ….τα δάκριά του…

Γεννήθηκα
στη Ν. Πέραμο Αττικής.
Δεν έγινα τίποτα σπουδαίο…
απλώς μια επανάληψη ζωής…
Είδα να μεγαλώνω …εγώ…το σώμα
οι ρυτίδες…οι τύψεις…
οι αγωνίες…οι θλίψεις …
Όμως μαζί με όλα αυτά …
στη Ζωή… Απόλαυσα …
Έρωτες…Αγάπες…Φιλίες…Εμπειρίες …
Μα πάνω απ’όλα αυτά …
Μεγάλωσα …
Παιδί που έγινε…Άνθρωπος…Άντρας …
σιγά- σιγά …
φώς στο σκοτάδι …
μέλι και χάδι …
σταλαγματιές από ευτυχίες …
αργά – αργά …
να πέφτουν σε κάθε βήμα …
Σπόροι Αγάπης …
που ρίζες να θέλουν ν’ απλώσουν …
όχι σαν εφιάλτες πια ,
αλλά σαν γνώση βαθιά ,
για να ανθίσουν …
για να με λυτρώσουν Στη συνέχεια …
μαζί και πέρα απ’ όλα αυτά …
τα ελαφρώς βαριά …
τα ενοχικώς ηδονικά …
αφού …
έρωτες αποθέωσα … απώλεσα …
άνθρωπο ανάθρεψα … θαύμασα …
ανατολές αντίκρισα … δάκρυσα …
φιλίες σκόρπισα … δώρισα …
αγώνες και αγωνίες … δημιούργησα …
τον εαυτό μου άδολα(σχεδόν)μοίρασα …
τα όνειρα μου γλυκά με τα τραγούδια νανούρισα
τότε πια …
Ποίηση…λαχτάρισα…προσπάθησα …
τελικά στα χέρια σας …
σωσμένη … ναυάγησα …