~Μετανάστευση,της Κυριακής Μήλιου ~

Facebook Twitter Viber Messenger WhatsApp E-mail

Ο πόνος, πουλί λαλίστατο, κάθισε στα κλαδιά μου.
Η Ξενιτιά σου έφερε αυτόν τον επισκέπτη
Μέσα στη βαρυχειμωνιά να χτίσει τη φωλιά του.
Τι κι αν τσεκούρια του ‘φερα, για να τόνε τρομάξω
Εκείνος με κορόιδευε και χόρευε στα φύλλα.
Με πείσμα οργής τον τίναζα μακριά μου για να φύγει
Και όλο γοργοπέταγε σε κύκλους όλο ζάλη
Μέχρι κι ο ύπνος μ’ άφησε απ’ τις πολλές πληγές μου
Κι έτσι αναγκάστηκα φίλο να τον εκάμω.
Μια μέρα που τιτίβιζε και χόρευε όλο μπρίο
Έσιαξα τις ρίζες μου κι άρχισα να λυγιέμαι.
Κροτάλιζα φύλλα και κλαριά στο γρήγορο ρυθμό του
Και σφύριζα στον άνεμο μια άρια ολοδική μου.
Ευθύς αμέσως θύμωσε, κορδώθηκε όλο χάρη
Και άλλαξε το τραγούδι του και το μικρό χορό του.
Τα μάτια αμέσως έκλεισα και βάθυνε η Μουσική μου,
Να δέσει με τον ήχο του και ταίρι του να γίνει.
Με πάλεψε με οργή κι ορμή, μα έμαθε να χάνει.
Κι έτσι φιλία γεννήθηκε από τη μουσική μας.
Εκείνος πάντα με ξύπναγε από τις φαύλες πλάνες
Κι εγώ το σκέρτσο του έκανα δική μου μελωδία.
Μα τέτοιοι φίλοι έξυπνοι και πονηροί συνάμα,
Κοιτάνε πού και πού να δουν ποιος έχει τα Ηνία.
Έτσι ένα βράδυ άρχισε τον κορμό να σκάβει,
Να τον τσιμπά και τα άνθη μου με μένος να ξηλώνει.
Θρήνος η Άρια έγινε, να δείξω το θέλημά μου,
Μα εκείνος με ορμή συνέχιζε το σώμα μου να σκίζει.
Έφερα δάκρυα βροχή, θύελλες και τυφώνες
Κι εκείνος μόνο θέριευε και δράκοντας είχε γίνει.
Μέχρι που μια μικρή στιγμή, ολάνθιστη ηλιαχτίδα
Μου ήρθε μια θύμηση παλιά, εσένα είχα ξεχάσει!
Όμως εσύ μου σύστησες αυτόν τον επισκέπτη,
Και μόνο με σένανε μαζί, θα τόνε σταματούσα.
Η σκέψη μου ταξίδεψε στα εξωτικά πελάγη
Που το βασίλειό σου έχτισες, κι ένα τραγούδι σου ‘πα.
Τον πόνο μου σου έδειξα με απέραντη αγάπη
και αγκαλιά σε έκανα, τον δικό σου για να νιώσω.
Με μια αστραπή ο δράκοντας σπουργίτι είχε γίνει,
Και το τραγούδι του έσταζε με μέλι και συγγνώμη.
Τον ήχο του συνέχισα με μια βροντή κρυμμένη,
Να ξέρει πια με σιγουριά Αφέντης του ποιος είναι.
Έτσι ο επισκέπτης έμεινε και γέννησε τα μικρά του
Τρία. Που εγώ τα βάφτισα Σοφία, Έμπνευση και Γνώση.
Όμορφα τα νανούριζα τις έναστρες τις νύχτες
Κι εκείνα τα άνθη φρόντιζαν, που πια καρποί είχαν γίνει.
Κι εσένα δε σε ξέχασα.
Τη Μουσική σου στέλνω
Τον Πόνο να προσέχουμε, δράκοντας να μη γίνει.

Μήλιου Κυριακή (Για το δύσκολο ταξίδι στην Καρδιά.)

Επιμέλεια Ενότητας:Αυγουστάτου Σόφη